Fazy edypalnego rozwoju męskiej psychiki:
Wczesna faza edypalna (wczesne dzieciństwo):
- niepełne zaspokojenie potrzeb dziecka przez matkę
- ojciec najistotniejszym przykładem
- zachęcenie chłopca do aktywności, współzawodnictwa oraz przyjmowania postawy zdobywcy: kwintesencja męskości
- kobiety są zdobyczą i istnieją, by dawać zadowolenie
Faza edypalna (od dzieciństwa do dorosłości)
- dziecięce poczucie wielkości zostaje przeniesione z matki na wszystkie kobiety (mężczyzna postrzega kobiety jako część samego siebie)
- męskie ja pochłania i podporządkowuje innych, zwłaszcza kobiety, jest voyerystyczne, poczucie uprzywilejowania
- kobieta jest opiekunką mężczyzny i jego dzieci
- seks jako władza (brutalność, sadyzm, dominacja)
- zwykle nie wychodzi poza tę fazę w społeczeństwie patriarchalnym, zaprzecza starzeniu się i śmierci, podkreśla młodość i sprawność, uważa, że jest idealnym partnerem dla młodszych kobiet
Rozwiązanie fazy edypalnej (dorosłość; choć zwykle w społeczeństwie patriarchalnym do rozwiązania nie dochodzi):
- mężczyzna rezygnuje z ekstensywności, wielkości i pochłaniania innych
- potrafi rozpoznać granice: wie, gdzie kończy się on, a zaczynają inni
- fragmentaryczne widzenie zmienia się w całościowe: kobiety dostrzega jako osoby
- odkrywa, że nie jest królem, tylko ludzką istotą w świecie stworzeń, które są tak samo ważne jak on
- potrzeba władzy przestaje być głównym zainteresowaniem
Fazy rozwoju psychologii antygonalnej:
Wczesna faza antygonalna (wczesne dzieciństwo):
- przywiązanie do matki, związek z matką, niepełne zaspokojenie potrzeb i przekonanie, że trzeba je ograniczać
- przykład edypalnego ojca dowodzi, że kobiety są mniej ważne
- zachęcenie kobiety do ograniczenia eksploracji ze względu na bezpieczeństwo i do koncentracji na wspieraniu innych i do starań o przyjemny wygląd i zachowanie
- molestowanie seksualne jako inicjacja
Faza antygonalna (dzieciństwo i dorosłość):
- zanegowanie narodzin i pochodzenia
- zaprzeczanie własnej fizyczności
- jasne ograniczenia i przepuszczalne granice
- kobieta odczuwa potrzeby mężczyzn i dzieci jako własne lub jako zobowiązania, które musi wypełnić
- nienawiść do siebie i wstyd, troska o wygląd jako filar własnej wartości
- samoocena oparta na samo zaprzeczaniu
- przymus orientacji na relację, własna tożsamość drugorzędna
- seksualność połączona z poczuciem straty i żalem
- kobieta używa swoich oczu, by patrzeć z perspektywy mężczyzny
- fragmentaryczne doświadczenia fizyczne i psychiczne
Rozwiązanie fazy antygonalnej (dorosłość):
- kobieta oddziela się od ojca, aby powrócić do siebie i do kobiet
- odkrywa preantygonalną więź z innymi kobietami
- rozwija niezależność i umiejętność tworzenia elastycznych granic
- przezwycięża swoje słabości
- kształtuje swoją tożsamość jako kobieta i jako człowiek, doświadcza siebie w kontekście
- od nowa definiuje cielesność
- patrzy dla siebie samej, uznaje swoje prawa, nie żąda, by inni patrzyli jak ona
- matki przestają uważać mężczyzn za najważniejszych i wdrażać dziewczynki do domowego posłuszeństwa
- seksualność nie musi łączyć się ze stratą, rozwój kobiecego erotyzmu.