Pedagogika Dialogu

Przedstawiciele: M. Buber, Lewina, J. Tischner, J. Tarnowski

Def. Pedagogika Dialogu jest nauką o wychowaniu opartą na metodzie dialogicznej

Rodzaje dialogu : metoda, proces, postawa

Formy dialogu: rzeczowy, personalny, egzystencjalny ( przekraczanie granic)

Dialog jako spotkanie - Tarnowski -mówi o spotkaniu Równouprawnionych osobach Wychowawca-Wychowanek. Spot. Musi być autentyczne, nie da się go zaplanować. Postawa otwarta, oboje muszą być zaangażowani, obustronność relacji.

Gadacz mówi o spot. Mistrza-Ucznia

Cechy dialogu:

otwartość, autentyczność, odpowiedzialność, zaangażowanie, współodczuwanie, rozumienie, szczerość, osobowy wymiar, zobowiązanie do miłości, zainteresowanie.

OBUSTRONNOŚĆ-bez niej nie ma dialogu, to podstawowy warunek

Nauczyciel musi być teoretykiem, praktykiem i uczniem równocześnie.

Pedagogika Personalistyczna

Personalizm : wspólnota, osoba, wartość, godność osoby ludzkiej

Personalizm poszedł w dwóch kierunkach:

- teistyczny , I Maritain ( JA- Bóg Najwyższy)

-wolnościowy( agnostyczny) E. Mounier( JA- TY)

Najważniejszym w wychowaniu Personalistycznym jest uzdalnianie wychowanka
do przejęcia kierowania własnym życiem.

ZASADY:

-dostrzeganie w każdym uczniu wartość podstawową i naczelną

- traktowanie U. podmiotowo

- nie odmawianie mu niezbędnych praw :do szacunku, wyrażania własnych

myśli , przenoszenie odp. Na siebie i dokonywanie wyboru

-wysoko cenić rozwój moralny i duchowy

METODY:

Osobiste pozytywne oddziaływanie ( autorytet)

- Motywacja pozytywna ( ,, Jak się cieszę , że to umiesz”)

-demaskowanie typowych zagrożeń ( alkohol, seks, sekty)

- egzekwowanie konsekwencji odnośnie swojego zachowani

---