Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

Polietylen: [-CH₂ - CH₂-]_n

Polimeryzacja jest to proces łączenia wielu cząsteczek momeru dzięki zdolnym do reakcji wiązaniom chemicznym. Reakcji tej nie towarzyszy wydzielanie produktów ubocznych. Przebiega ona w trzech etapach: 1) inicjowanie, 2) wzrost łańcucha, 3) zakończenie łańcucha.

Polimery termoplastyczne mają budowę liniową. Po podgrzaniu powyżej temperatury płynięcia, charakterystycznej dla danego polimeru, miękną i łatwo ulegają odkształceniom plastycznym. Można je odpowiednio kształtować metodą wytłaczania lub wtrysku do odpowiednich form. Po ostygnięciu twardnieją i zachowują poprzednie właściwości. Proces formowania można powtarzać wielokrotnie.

Polimery termoutwardzalne mają strukturę rozgałęzioną zawierającą na końcach grupy funkcyjne lub wiązania zdolne do reakcji. Pod wpływem wysokiej temperatury powstaje struktura usieciowana. Powstający polimer usieciowany ma kształt i wymiary formy. Polimery o strukturze usieciowanej są nietopliwe i dlatego można je kształtować tylko jednokrotnie.

Polikondensacja jest to proces łączenia się wielu cząsteczek substancji wyjściowych (substratów) zawierających grupy funkcyjne, z jednoczesnym wydzieleniem prostego związku małocząsteczkowego, np. wody, alkloholu, jako produktu ubocznego. Proces polikondensacji zachodzi stopniowo i nie jest potrzebne jego inicjowanie.

Wpływ funkcyjności monomerów na polimery: Z monomerów dwufunkcyjnych otrzymuje się polimery o łańcuchu liniowym. Z monomerów o funkcyjności > 2 można otrzymać polimery o strukturze rozgałęzionej zawierającej na końcu grupy funkcyjne. Prowadzi to najczęściej w dalszych etapach do powstania struktury usieciowanej.

Polimer jest związkiem wielkocząsteczkowym. Mają one bardzo dużą masę rzędu 10⁴ - 10⁷ i z tego względu noszą nazwę makrocząsteczek. Oprócz wielkości cząsteczki cechą charakterystyczną polimerów jest to, że składają się z powtarzających się ugrupowań atomów, czyli tzw. merów

---