Miłosne zaklęcia, lecznicze eliksiry, teksty klątw, zaklęcie wspomagające urodzaj – te wszystkie magiczne zabiegi cieszyły się dużą popularnością w starożytnym Egipcie. Magia była stosowana, jako broń do walki ze złem.  Magia w starożytnym Egipcie składała się z 3 czynności:

• magicznych ruchów,

• wygłaszania magicznych formuł

• oraz manipulacji rzeczami np., skorupki ślimaków służyły, jako amulety wspierające płodność, bo przypominały części kobiecego ciała.

Kapłani tworzyli mikstury z włosów osła, oczu małpy, miedzianych ćwieków. Miały służyć dobremu zdrowiu. Krew gladiatora dodawała sił. Izyda i Ozyrys figurowali w zaklęciach miłosnych.  Magiczne ceremonie, posążki, dary stawiano na ołtarzach i recytowano zaklęcia. Jeżeli chciano ukarać daną osobę, przedmioty rytualne łamano, palono lub topiono. Uważano, że w ten sposób osoba była osłabiana lub niszczona. Używano też tekstów klątw. Na tekstach wypisywano imię osoby, której klątwa miała dotyczyć. Zostawiano je na cmentarzu, gdyż duchy zmarłych nie dostawały ofiar rytualnych, i z tego powodu zwracały swój gniew w stronę wskazanych śmiertelnych. W starożytnym Egipcie można było znaleźć zaklęcia na każdą okazję. Karteczki z klątwami były przygotowywane masowo. Pozostawiano na nich puste miejsce, gdzie wpisywano imię swojej matki oraz swoje, w ten sposób wskazując swoją rodowód. W drugiej rubryce wpisywano imię osoby, którą chciało się przekląć oraz rodzaj klątwy, jaki miał ją spotkać.

Oprócz magii stosowanej w sprawach prywatnych, używano jej również w czasie wojny. Gdy Egipt atakowany był przez wojska Nubijczyków i Hetytów, egipscy kapłani pisali teksty klątw na glinianych garnkach (nawiązanie do boga Chnuma, który ulepił ludzi z gliny), które symbolizowały grupę ludzi. Następnie rozbijano je na małe skorupki- śmieci, które wyrzucano na cmentarzu.  Symbolizowały wyrzucenie wrogów na śmietnik. Tworzono również figurki związanych jeńców, następnie je palono lub topioną niszcząc w ten sposób wrogów Egiptu.

Klątwy nie były zwrócone jedynie w stronę zwykłych obywateli. Czasem ich ofiarą padali również faraonowie. Tak było z faraonem Ramzesem III.  Kobiety z haremu króla spiskowały przeciw niemu, a do swoich niecnych celów wykorzystały kapłanów. Stworzyli oni klątwę na woskowych tabliczkach, z których utworzyli postać Ramzesa III, którą następnie mieli zniszczyć. Spisek się nie udał. Plan kapłanów i kobiet z haremu został odkryty. Kapłani i konspiratorzy zostali skazani na śmierć – nie za stosowanie magii, która w starożytnym Egipcie była powszechna, ale za spiskowanie przeciw faraonowi.

Egipskie świątynie były miejscami, gdzie wyzwalano magiczne moce, a kapłani byli wykonawcami magicznych rytuałów. Hieroglify były świętymi znakami. Gdy ktoś spojrzał złym okiem na Egipcjanina, on spluwał za siebie. Magiczne splunięcie było w starożytności równie powszechne, jak ochrona za pomocą Oka Horusa.

Starożytni Egipcjanie uważali, że Bogowie stworzyli magię dla ludzi, by mogli walczyć ze złą siłą. Magia miała służyć do walki z losem. Pomagała ludziom wierzyć, że można zmienić zły los.

---------------------

Magia i religia w Egipcie była ze sobą ściśle powiązana. tamtejsi kapłani zajmowali się odprawianiem magicznych ceremonii oraz zjednywaniem przychylności bogów. Nie byli jednak oni nauczycielami moralności czy przewodnikami duchowymi.

Każde egipskie miasto posiadało swojego opiekuńczego boga. Stopniowo miasta zaczęły się łączyć ze sobą i powstało najpierw królestwo Dolnego Egiptu a potem Górnego. Najwyższymi władcami starożytnego Egiptu byli faraonowie z epoki Starego Państwa (2900-2200 p.n.e) W tym czasie Górny i Dolny Egipt zostały połączone tworząc najpotężniejsze państwo w ówczesnym świecie. W tym czasie powstały również wielkie piramidy, w których chowano faraonów. 

Mityczne opowieści zawarte w inskrypcjach grobowych spełniały głównie funkcję zaklęć, mających dopomóc duszy zmarłego bezpieczne przejście na drugi świat.

Istniały też zaklęcia leczące z chorób. Skuteczność zaklęć w dużej mierze zależała od zdolności danego kapłana do nawiązywania kontaktu mocami z początku czasu, czyli mitycznego okresu, w którym bogowie tworzyli obecny świat. 

Magię w Egipcie określało słowo „ heka”. Heka było tez utożsamiane z bóstwem. Wszelkie nadnaturalne istoty i duchy były obdarzone tą siłą heka, dzięki czemu mogły praktykować magię.

„Achu” czyli czary i zaklęcia, było wiedza i mocą umożliwiającymi wykorzystywanie magii. Ani heka ani achu nie uchodziły ani za dobre ani za złe moce. 

Kapłani nie mieli prostego dostępu do magicznych mocy, ponieważ byli tylko zwykłymi ludźmi. Musieli więc odwołać się do magii danej bogom przez opowiadanie mitów i legend. 

Najpopularniejszym bóstwem w starożytnym Egipcie była Izyda- która była symbolem magii. Izyda wykazała ogromną magiczną moc, kiedy przywróciła życie swojemu małżonkowi Ozyrysowi, zamordowanemu, przez boga chaosu Seta.

Imię Izydy przywoływano często w zaklęciach mających moc uzdrawiania i poprawy losu biedaków i nieszczęśników. Wg legend, była to ambitna i zdeterminowana, dlatego postanowiła posiąść największa magiczną moc dostępna bogom. Znała ona imiona wszystkich bogów i bóstw, dzięki czemu potrafiła rozpoznać i nazwać, co dawało jej nad nimi władze i panowanie. Tylko prawdziwe, magiczne imię jednego boga było Izydzie nieznane. Było to imię jej ojca, a także ojca wszystkich bogów, Re.

Gdy boga Re ukąsił wąż, musiał zwrócić się o pomoc do Izydy, ale ona musiała znać jego prawdziwe imię. Najwyższy bóg musiał powiedzieć jej magiczne imię, i a dzięki temu Izyda stała się panią magii, najpotężniejszą czarodziejką pośród wszystkich bogów. 

Horus, syn Izydy, był również znaną postacią w egipskiej magii. Wg legendy Horus stracił w walce z Setem oko. Odtąd uważany był za mistyczną, magiczną postać, występując w podwójnej roli- zbawcy po wygranej walce oraz ofiary rannej w honorowym pojedynku. Horus nazwany został „ dobrym lekarzem”, „ zbawcą”, „czarownikiem”. 

Moc magiczna słowa pisanego była bardzo wielka, dlatego tez dokumentowane zdarzenia uważano za niebezpieczne. Rytuały kapłanów opierały się jednak na czymś więcej niż tylko piśmie. W trakcie magicznych ceremonii kapłani wpadali w trans, który umożliwiał im styczność z zaświatami. Wynika z tego ze niektóre elementy religii egipskiej wywodzą się z wierzeń o charakterze szamańskim.

Przed ceremonią, kapłan musiał przejść rytuał oczyszczający. W noc poprzedzającą ceremonię powstrzymywał się od współżycia z żoną, rezygnował z jedzenia ryb i wieprzowiny. 

Wiele starożytnych egipskich zaklęć należało wypowiadać na głos, niektóre zawierają nawet szczegółowe wskazówki co do sposobu ich intonowania.

Praktyki magiczne były kosztownym zajęciem. Ograniczały się do obszaru świątyni, gdzie wstęp mieli tylko królowie i kapłani. Bogaci Egipcjanie zlecali organizowanie własnych ceremonii magicznych poza świątyniami, opłacając kapłanów. 

W starożytnym Egipcie magią zajmowali się nie tylko kapłani. Również zwykli obywatele praktykowali własne wersje zaklęć.

Jedną z najpopularniejszych sposobów ochrony przed złem i nieszczęściem było noszenie talizmanów i amuletów. W tamtych czasach każdy posiadał tego rodzaju przedmioty.

Amulety nosiły najczęściej dzieci i kobiety, najbardziej narażone na ataki nieczystych mocy. Amulety i talizmany wykonywano z różnorodnych materiałów. 

-----------