Jezus Chrystus.

U św. Marka Jezus rzadko nazywa Boga Ojcem. Częściej u Mt i Łk. U J ponad 100 razy. Język jakim Jezus mówi w Ewangelii Janowej ma niewiele wspólnego z rzeczywistym. Jan wzmacnia wizję wypracowaną przez Kł. Ipsissima verba Iesu to są oryginalne wypowiedzi Jezusa: mówienie do Boga Abba. Przypowieści dają się opowiadać bez zmian po zmianie wszystkiego: Pewien businessman wybrał się z kolegami na narty. W pewnym momencie zatrzymał się na stoku ponieważ zadzwoniła komórka. Przy okazji szukania komórki wypadł mu portfel. W pierwszym momencie nie zauważył utraty portfela i zjechał na dół. Po zauważeniu straty wrócił na górę i szukał aż znalazł. Po znalezieniu portfela wszystkim kolegom postawił piwo. To uwspółcześniona wersja przypowieści o zagubionej drachmie. ST jest ubogi w przypowieści.

Jezusa różni od współczesnych rozumienie miejsca grzechu w historii. Jezus po linii proroków rozłącza kwestię grzechu i kary. Przekonanie o istnieniu takiej więzi jest oczywiste w starszych warstwach ST. Już prorocy mocno krytykowali ten sposób myślenia. Jezus myślenie proroków przejmuje, idąc jednocześnie dalej. Bóg nie tyle czeka na nawrócenie, ile wychodzi z inicjatywą przebaczenia grzechów. W ST Miłosierny Bóg czeka na nawrócenie. Takie myślenie przetrwało w Ewangelicznych scenach w których Jezusowe przebaczanie grzesznikom wywołuje zgorszenie świadków. Zbliżali się do Niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». (Łk 15,1-2). Przyszedł Syn Człowieczy: je i pije. a oni mówią: "Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników". (Mt 11,19).

Wczesne Chrześcijaństwo, sprzed wyjścia z Judaizmu, będzie się od Judaizmu różniło wiarą, że Bóg w Jezusie Chrystusie przynosi przebaczenie grzechów. Świadectwem tej wiary są listy Pawłowe, z czasów przed zredagowaniem Ewangelii św. Marka, czyli przed 50r, 20 lat po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa.

Trzecim wątkiem wyłącznie Jezusowym jest relatywizacja Prawa. W czasach Jezusa Judaizm dzielił się na dwa zasadnicze nurty:

Faryzejski – synagogalny, z którego wyrasta dzisiejszy Judaizm.

Świątynny – kapłański, saducejski.

Podział nastąpił w czasach niewoli Babilońskiej, kiedy Żydzi zostali pozbawieni dostępu do świątyni. W sytuacji zagrożenia bytu, zaczynają spisywać swoją historię. Tam został spisany trzon ST. Kolejne pokolenia Żydów oduczyło się składania ofiar, zaczyna świętować czytając Pismo. Po powrocie do Palestyny wcale nie mieli ochoty odbudowywać świątyni. Świątynia jednak powstaje i wokół niej dochodzi do próby odtworzenia Judaizmu sprzed niewoli Babilońskiej. Powstaje tradycja Saducejska. Jezus jednak ewidentnie wyrasta z tradycji synagogalnej. Wewnątrz tej tradycji, już za czasów Jezusa, ukształtowało się przekonanie o roli Pisma jako regulatora życia. Aktem kultu jest zachowywanie przepisów zawartych w Piśmie. Jezus pojawia się w takim momencie rozumienia Prawa. Jezus zwraca uwagę, że zachowywanie Prawa nie zbawia.

Ewangelia Mk 2,1-12

Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy». A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga?» Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów — rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!». On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: «Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego».

Dla Jezusa ważne jest przebaczenie grzechów. Tej preferencji Judaizm nie zna.

Jezus zrywa z rozumieniem wspólnoty narodowej czy politycznej jako wspólnoty zbawczej. W Ewangeliach jest tzw. przełom Galilejski. We wczesnym okresie nauczania Jezusa ogranicza On swoją misję do Żydów. W drugim okresie mamy do czynienia z uniwersalizacją myśli Jezusa.

Jezus stawia człka bezpośrednio przed Bogiem. Jeszcze Judaizm funkcjonuje w obrazie Boga nieprzewidywalnego i niebezpiecznego. Istnieje kasta specjalistów, wyszkolonych w kontaktowaniu się z bóstwem tak, aby go nie zdenerwować. Izraelita swoją ofiarę przedkłada kapłanowi. Kł nie jest instytucją pośredniczącą w zbawieniu, lecz wspólnotą tych, którzy w Jezusie rozpoznali zbawienie.