Wstęp
Celem badania makroskopowego jest wstępne określenie rodzaju gruntu i konsystencji oraz niektórych jego cech fizycznych jak barwa zawartość węglanów czy części organicznych, bez pomocy przyrządów.
Teoria
Próba wałeczkowania
Wilgotną próbkę gruntu w formie kulki o średnicy 8-10 mm należy poddać próbie wałeczkowania. Następnie formuje się wałeczek na dłoni, aż do momentu gdy wałeczek osiągnie jednakową grubość na całej długości, około 3 mm. Jeżeli wałeczek nie wykazuje spękań i nie łamie się przy podnoszeniu go w palcach do góry, zginamy go i rozpoczynamy formowanie kuleczki i wałeczka od nowa. Czynności te powtarza się aż do momentu gdy wałeczek przy osiągnięcie średnicy 3 mm rozsypuje się lub zaczyna pękać.
Przerzucanie próbki między dłońmi
Wilgotną próbkę o wymiarach 10-20 mm należy przerzucać pomiędzy dłońmi. Przerzucanie powinno być intensywne. Szybkość pojawienia się wody na powierzchni próbki informuje o zawartości pyłu lub iłu w próbówce. Im większa zawartość iłu, tym woda pojawia się wolniej. Im większa zawartość pyłu, tym woda pojawia się szybciej. Należy przeprowadzić także próbę nacisku na próbkę palcami i obserwować ewentualne pojawienie się wody.
Rozcinanie próbki nożem
Próbkę gruntu należy rozciąć nożem a następnie powstałą powierzchnie wygładzić. Należy obserwować, czy na powierzchnia jest połyskująca
Próba rozcierania w wodzie
Jeśli podczas rozcierania pozostaje między palcami dużo ziaren piasku, grunt zalicza się do gruntów o największej zawartości piasku; jeśli wyczuwa się tylko pojedyncze ziarna – grunt o pośredniej zawartości piasku jak i pyłu, natomiast jeśli się nie wyczuwa ziaren piasku – grunt o minimalnej zawartości piasku na korzyść obecności pyłu.
Określenie barwy
Barwę w gruncie określamy wzrokowo określając intensywność barwy i określenie koloru.
Określenie zawartości części organicznych
Określa się na podstawie węchu lub przy pomocy kwasu solnego.
Próba ściskania w dłoni
Na podstawie ściskania próbki w dłoni możemy określić konsystencję gruntu. W zależności od możliwości formowania próbki , przyporządkowujemy ją do jednej z pięciu konsystencji. Pomocna w określeniu konsystencji jest także próba wałeczkowania.
Zawartość węglanów
Kroplę 10% roztworu kwasu HCl należy nanieść na próbkę gruntu. W zależności od intensywności pienienia można stwierdzić zawartość węglanów w gruncie. Im silniejsza reakcja, tym większa zawartość węglanów.
Wnioski
Próbka cechuje wyraźna zawartość żwiru drobnego. Próbka nie reaguje z kwasem solnym, jest szaro – brązowa co wskazuje na brak zawartości części organicznych. Zawiera również bardzo małą ilość piasku średniego. Podsumowując jest to żwir drobny z domieszką piasku.
Kulka o średnicy około 9 mm jest wałeczkowana. Próbka gruntu daje się wałeczkować do wałka o średnicy 3 mm. Podczas przerzucania kulki pomiędzy dłońmi brak pojawienia się wody. Oznacza to iż występuje duża zawartość iłu. Po rozcięciu nożem kulka jest matowa. Grunt można formatować przy lekkim nacisku palców (grunt miękkoplastyczny). Brak reakcji z kwasem solnym – brak węglanów. Barwa jasnobrązowa. Nie zawiera żadnych zapachów – brak części organicznych.
Podsumowując wykonując metodę makroskopową jesteśmy w stanie określić rodzaj gruntu w naszym przypadku jest to bez wątpienia ił gdyż wszystkie wykonane próby na to wskazują.
Politechnika Wrocławska 14.04.2013r.
Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego
Analiza makroskopowa