Kotły Parowe

Kotły Parowe

Plan wykładu:

  1. Wykład wprowadzający, kocioł parowy w układzie siłowni cieplnej, parametry pary, pojęcia i definicje, dozór techniczny oraz rodzaje obiegów parowych i palenisk kotłowych.

  2. Woda jako surowiec energetyczny; woda surowa, woda zasilająca i woda kotłowa, uzdatnianie wody zasilającej, korygowanie wody kotłowej, odsalanie i odmulanie, kamień kotłowy oraz korozja tlenowa i kwasowa.

  3. Para i jej czystość, źródła zanieczyszczeń, związek z wodą kotłową i kontrola jakości.

  4. Paliwa kotłowe, pochodzenie i zasoby paliw stałych, ciekłych i gazowych oraz ogólna charakterystyka, własności i klasyfikacja.

  5. Typowe konstrukcje kotłów parowych, kotły płomienicowe, płomieniówkowe i opłomkowe (wodno – rurowe), rozwiązania techniczno – konstrukcyjne.

  6. Podstawowe zespoły i elementy kotłów parowych, palenisko, podgrzewacz wody, podgrzewacz powietrza, armatura, konstrukcja nośna i izolacja cieplna, urządzenia do wytwarzania ciągu i oczyszczania spalin.

  7. Spalanie, podstawowe reakcje, zapotrzebowanie na powietrze i współczynnik nadmiaru powietrza, klasyfikacja procesów spalania.

  8. Bilans cieplny kotła, straty, oraz wyznaczanie sprawności metodą bezpośrednia i pośrednią.

  9. Główne układy regulacji pracy kotła: obciążenia, zasilania, spalania, temperatury pary zasilającej.

  10. Podstawy eksploatacji kotłów parowych oraz wskaźniki techniczno ekonomiczne.

  11. Technologie spalania niskoemisyjnego.

  12. Kotły fluidalne.

  13. Kotły na parametry nadkrytyczne.

Kocioł parowy w układzie siłowni cieplnej

Praca i ciepło przemiany fazowej – sposób akumulowania energii czynnika roboczego.

Z punktu widzenia sprawności silnika cieplnego ważnym jest, aby maksymalnie wykorzystywać możliwości czynnika roboczego odwracalnej energii sprężystej z jednego miejsca w inne.

Okazuje się, że bardzo dużą ilość energii można magazynować w odwracalnych przemianach fazowych, zarówno tych indukowanych jak i tych wywoływanych termicznie.

Podstawowymi, dla silników cieplnych, przemianami fazowymi są:

- wrzenie – przemiana zachodząca podczas izobarycznego ogrzania czynnika roboczego – ma miejsce w kotłach parowych i wymiennikach ciepła.

- kondensacja – przemiana zachodząca podczas izobarycznego chłodzenia czynnika roboczego – ma miejsce w kondensatorach i skraplaczach.

Zjawiska związane ze zmianami stanu czynnika można rozpatrywać na charakterystycznych wykresach: pary p – V i ciepła T – s.

Na obydwu wykresach istnieją charakterystyczne stany wody, pary suche i pary mokrej, oddzielone.

Kondensacyjna siłownia parowa

Typowym obiegiem konwencjonalnej siłowni kondensacyjnej, stosowanym w energetyce zawodowej jest obieg Rankine’a składający się z dwóch przemian izobarycznych (grzanie w kotle i chłodzenie w skraplaczy).

Przemiany:

  1. Izobaryczne doprowadzanie ciepła.

  2. Izentropowe rozprężenie pary w turbinie.

  3. Izobaryczno – izotermiczne skroplenie pary w skraplaczu.

  4. Izentropowy spręż kondensatu w pompie wody zasilającej.

Sprawność obiegu Rankine’a określa stosunek:


$$\eta = \frac{l_{\text{ob}}}{q_{d}} = \frac{i_{1} - i_{2s}}{i_{1 - i_{3}}}$$

Metody zwiększania sprawności:

Wybrane zagadnienia z budowy i eksploatacji kotłów parowych

Definicja kotła parowego:

Kocioł parowy jest to urządzenie ciśnieniowe, do którego doprowadzamy wodę, a odprowadzamy parę wodną nasyconą lub przegrzaną. Ciepło potrzebne do wytworzenia i przegrzania pary powstaje w wyniku spalenia paliwa w palenisku kotłowym lub zostaje doprowadzone w gazowych spalinach wytworzonych w urządzeniu zewnętrznym (kocioł odzysknicowy).

Główne zespoły kotła parowego:

Zespoły pomocnicze:

Do wytworzenia 100 MW potrzeba ok. 50 t/h węgla.

OP – 650 – kocioł parowy wydajność pary 650 t/h.

Rodzaj obiegu wodno – parowego:

Rodzaj paliwa i paleniska:

Kocioł parowy jako urządzenie ciśnieniowe podlega Dozorowi Technicznemu:

Kotły ze względu na przeznaczenie dzielimy na trzy grupy:

Podział kotłów ze względu na ciśnie nie pary:

Palenisko i ciąg spalinowy kotła

Konstrukcja paleniska kotła zależy od rodzaju stosowanego paliwa, dla paliw stały proces spalania realizujemy w zależności od wielkości od wielkości cząstek paliwa i sposobu podawania powietrza do spalania.

Podstawowe pierwiastki i związki palne w paliwach kotłowych to: węgiel, wodór, siarka, tlenek węgla i węglowodory. Stechiometryczna ilość tlenu, potrzebna do całkowitego i zupełnego ich spalenia, wyznacza teoretyczne zapotrzebowanie powietrza do spalenia 1 kg paliwa stałego lub ciekłego i 1 m3 paliwa gazowego. W warunkach rzeczywistych takie jakie panują w palenisku kotłowym, musimy dostarczyć więcej powietrza niż wynika to ze stechiometrycznego zapotrzebowania, aby ograniczyć do minimum powstawanie strat niecałkowitego i niezupełnego spalania. Stosunek rzeczywistej ilości powietrza doprowadzonego do kotła, odniesiony do 1 kg lub 1m3 paliwa, do teoretycznego zapotrzebowania powietrza nazywa się współczynnikiem nadmiaru powietrza. Wielkość ta zależy od rodzaju spalonego paliwa, konstrukcji paleniska oraz systemu sterowania i regulacji.

Spalanie niskoemisyjne

Tworzenie się tlenków azotu w płomieniu jest skomplikowanym procesem, na który składa się wiele oddziałujących na siebie reakcji elementarnych. Źródłem powstawania NOx jest azot zawarty w powietrzu potrzebnym do spalania oraz azot zawarty w paliwie stanowiący składnik organicznej substancji palnej. Dominującym składnikiem powstającym w trakcie spalania azotu z tlenem jest tlenek azotu NO, którego udział określany jest na 90 – 95%, reszta to NO2.

Technologie ograniczenia emisji tlenków azotu:

  1. Metody pierwotne – modyfikacja procesów spalania:

    1. Stopniowanie powietrza

    2. Stopniowanie paliwa

    3. Recyrkulacja spalin

  2. Metody wtórne – oczyszczanie spalin:

    1. Niekatalityczna redukcja NOx (SNCR)

    2. Katalityczna redukcja NOx (SCR)

Woda jako surowiec energetyczny w obiegu kotła parowego

Rodzaje obiegów:

Woda surowa – z rzek, naturalnych lub sztucznych zbiorników wodnych, zawiera zanieczyszczenia mechaniczne i biologiczne tj. muły, smary, mikroflorę i mikrofaunę i zanieczyszczenia chemiczne w postaci rozpuszczonych w wodzie kwasów, soli, zasad i gazów. Woda surowa może być stosowana jedynie do chłodzenia kondensatorów

Woda zasilająca – powstaje po odpowiednim oczyszczeniu i uzdatnieniu wody surowej oraz zmieszaniu ze skroplinami.

Woda kotłowa – woda znajdująca się w czynnym kotle, wykazuje wyższą twardość niż woda zasilająca, na skutek mniejszej rozpuszczalności soli w parze niż w wodzie.

Podstawowym zagadnieniem w eksploatacji kotła parowego jest zabezpieczenie obiegu wodno – parowego przed kamieniem kotłowym oraz korozja tlenową i kwarcową. Zadanie to sprowadza się do odpowiedniego przygotowania wody zasilającej oraz utrzymania odpowiedniej jakości wody kotłowej. Uzdatnianie wody zasilającej osiąga się poprzez pozbawienie wody surowej zanieczyszczeń mechanicznych, biologicznych i chemicznych.

Wielkość cząstek Mechanicznych: roztwór < 10-7 < roztwór koloidalny < 10-4 < zawiesina

Zanieczyszczeń mechanicznych i biologicznych pozbywamy się wykorzystując proces mechanicznej filtracji i bioregulacji.

Zanieczyszczenia chemiczne, głównie rozpuszczone sole, kwasy i gazy wymagaja bardziej subtelnych i wyrafinowanych metod zastosowaniem odpowiednich odczynników chemicznych. Najbardziej uciążliwe z punktu widzenia powstawania kamienia kotłowego, są rozpuszczone w wodzie związki wapna i magnezu oraz krzemionka, powodują one tak zwaną twardość wody.

Rodzaj twardości Węglanowa Stała
Wapniowa Ca(OH)2; CaCO3; Ca(HCO3)2 CaCl2; CaSO4
Magnezowa Mg(OH)2; MgCO3; Mg(HCO3)2 MgCl2; MgSO4
Σ Węglanowa całkowita Stała całkowita

Stopień twardości wody:

Woda miękka < 10on, woda średniotwarda = 10 – 15on, woda twarda > 15on

1on odpowiada zawartości 10 mg CaO/dm3

Skuteczną metodą pozbycia się twardości jest jonitowe przegazowywanie wody, które w najprostszym ujęciu polega na wymianie jonów wapna i magnezu na jony sodowe lub wodorowe, wymienniki jonitowe wodorowe i sodowe stosuje się w różnych konfiguracjach oraz regeneruje po pewnym okresie czasu pracy, poprzez płukanie odpowiednio roztworem KCl lub HCl.

Woda zasilająca powinna mieć odczyn lekko zasadowy (pH = 9) aby nie dopuścić do powstania korozji kwasowej. Korozji tlenowej unikamy pozbywając się tlenu i dwutlenku węgla poprzez odgazowanie wody. Jako podstawowe stosujemy odgazowywanie termiczne, czyli podgrzewanie wody parą do temperatury nasycenia w urządzeniu zwanym odgazowywaczem termicznym usytuowanym nad zbiornikiem wody zasilającej. Jako uzupełnienie stosujemy odgazowywanie chemiczne przy użyciu hydrazyny N2H4, która wiąże resztki tlenu zawarte w wodzie.

Odsalanie i odmulanie kotła

Odpowiednia jakość wody kotłowej otrzymujemy stosując odsalanie, którego proces odbywa się w miejscu największego zasolenia czyli spod lustra wody w walczaku kotła, oraz okresowo stosując odmulanie z najniżej położonych punktów w obiegu wodno – parowym.

Stopień odsalania w kotle: Xods = Dods/Dp *100% (odmulanie cykliczne, odsalanie ciagłe)

Dods – strumień odsolin

Dp – strumień pary

Schemat procesu odsalania w kotle:

Dwz = Dp + Dods

Dwz – strumień wozy zasilającej

Dp – strumień pary

Dods – strumień odsolin

Sp, Swz, Swk [mg/kg] – zawartość soli w parze, wodzie zasilającej i wodzie kotłowej

Bilans soli w obiegu kotła:

Dwz * Swz = Dp * Sp + Dods * Sods

(Dp + Dods)Swz = Dp * Sp + Dods * Swk

Dp * Swz + Dods * Swz = Dp * Sp + Dods * Swk

Dp(Swz – Sp) = Dods (Swk – Swz)

Dods/Dp = (Swz – Sp)/(Swk – Swz)

Xods = (Swz – Sp)/(Swk – Swz) * 100%

Wyznaczenie stopnia odsalania Xods:

  1. Dla kotłów o ciśnieniu roboczym < 4 MPa (ciśnienie powyżej którego następuje wytrącenie się soli w parze (suchej))

Sp = 0,2 mg/kg Swz = 200 mg/kg Swk = 8000 mg/kg

Xods = (Swz – Sp)/(Swk – Swz) * 100%

Xods = (200 – 0,2)/(8000 – 200) * 100%

Xods = 2,56% (optymalna wielkość)

  1. Dla kotła o ciśnieniu roboczym < 10 MPa

  1. Sp = 0,2 mg/kg Swz = 200 mg/kg Swk = 800 mg/kg

Xods = (Swz – Sp)/(Swk – Swz) * 100%

Xods = (200 – 0,2)/(800 – 200) * 100%

Xods = 33,3% (zbyt duża strata odsalania)

  1. Sp = 0,2 mg/kg Swz = 20 mg/kg Swk = 800 mg/kg

Xods = (Swz – Sp)/(Swk – Swz) * 100%

Xods = (20 – 0,2)/(800 – 20) * 100%

Xods = 2,54% (optymalna wielkość)

  1. Dla kotła o ciśnieniu roboczym < 15 MPa

  1. Sp = 0,2 mg/kg Swz = 20 mg/kg Swk = 50 mg/kg

Xods = (Swz – Sp)/(Swk – Swz) * 100%

Xods = (20 – 0,2)/(50 – 20) * 100%

Xods = 66,6% (zbyt duża strata odsalania)

  1. Sp = 0,2 mg/kg Swz = 1,5 mg/kg Swk = 50 mg/kg

Xods = (Swz – Sp)/(Swk – Swz) * 100%

Xods = (1,5 – 0,2)/(50 – 1,5) * 100%

Xods = 2,68% (optymalna wielkość)

  1. Dla kotłów przepływowych < 20 MPa

Dopuszczalna zawartość soli: Sp = Swz = 0,2 mg/kg

Wymiana ciepła na powierzchniach ogrzewanych kotła

  1. Komora paleniskowa -> parownik: tsp max oraz strumień qmax: qmax = k * ΔT => tść

  2. Przegrzewacz pary ostatni stopień => tść (temperatura ścianki)

Główne źródła zanieczyszczeń pary nasyconej

  1. W całym zakresie ciśnień, sole rozpuszczone w wodzie kotłowej, dostają się do pary w unoszonych cząsteczkach wody, powodują wilgotność pary nasyconej.

  2. Dla ciśnienia powyżej 4 MPa w parze pojawiają się sole w niej rozpuszczone, najgroźniejsza dla turbiny jest krzemionka (SiO2, SiO3) której rozpuszczalność w parze zależy od ciśnienia i

Dopuszczalne zasolenie i wilgotność pary

Całkowita zawartość soli w parze < 0,2 mg/kg

Sumaryczna zawartość SiO2 + SiO3 < 0,02 mg/kg

Wilgotność pary nasyconej < 0,02% (X > 99,98%)


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Kotły Parowe
KOTŁY PAROWE
Kotły parowe efektywnosc plus korzysci 05 2009
03-kotły parowe i wodne, bhp
rączka, kotły energetyczne, kotły parowe
EGZAMIN MECH WACH OKRĘTOWE KOTŁY PAROWE
Kotły parowe 2012 dzienne
D19230454 Rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 4 czerwca 1923 r w przedmiocie egzamino
Kotły parowe
Okretowe kotly parowe
D19230370 Rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 20 marca 1923 r w przedmiocie przepisów
gnutek,maszynoznawstwo, Kotły i silniki parowe
Turbiny parowe
KOTŁY OKRĘTOWE ZALICZENIE II MECH
KOTŁY EGZAMIN teoria
opracowanie kotły (1)

więcej podobnych podstron