Antystresowe ćwiczenia gimnastyczne z gniotkiem - dla dzieci młodszych

Najlepszy sposób na stres - ruch i zabawa. Zapraszamy do wykonania z dziećmi ćwiczeń gimnastycznych z użyciem prostych przedmiotów antystresowych - własnoręcznie wykonanego "gniotka".

Grupa wiekowa: dzieci młodsze

Pora roku: wiosna, lato, jesień

Miejsce: sala gimnastyczna, ogród przedszkolny

Liczba uczestników: dowolna

Pomoce dodatkowe: gniotki (baloniki z mąką ziemniaczaną), koszyczek na gniotki, chusta animacyjna, papierowe talerzyki, duża kostka do gry z kropkami, odtwarzacz CD, nagranie marszowej muzyki

Cele

• Opanowanie podstawowych form ruchu: skok, rzut.

• Kształtowanie cech motorycznych w zakresie zwinności, zręczności i siły.

I. Przygotowanie

Na kilka dni przed planowanymi ćwiczeniami gimnastycznymi wykonaj z dziećmi gniotki. Trzeba to zrobić indywidualnie z każdym dzieckiem. Możesz przy tej okazji porozmawiać z dziećmi o złości, jej przyczynach i sposobach radzenia sobie z nią. Pozwól dzieciom pobawić się gniotkami według ich własnych pomysłów.

Przepis na gniotka

Potrzebne:

• balonik dla każdego dziecka (wszystkie w jednym kolorze)

• mały lejek

• łyżeczka do herbaty

• mąka ziemniaczana.

1. Razem z dzieckiem, za pomocą lejka i łyżeczki wypełniamy balonik mąką (bez rozciągania), a następnie zawiązujemy na supełek jego końcówkę.

2. Przygotuj odtwarzacz CD i płytę z marszową muzyką.

II. Przebieg

Zaproś dzieci do ćwiczeń gimnastycznych z wykorzystaniem gniotków.

1. Marsz w kole – Każde dziecko bierze gniotka z koszyczka. Dzieci podrzucają gniotka w określony sposób:

- podrzucamy i łapiemy gniotka oburącz,

- przekładamy gniotka z ręki do ręki,

- podajemy gniotka z ręki do ręki za plecami,

- podrzucamy gniotka jedną ręką, łapiemy drugą.

2. Zgniatanie gniotka – Dzieci zgniatają z całej siły gniotka jedną ręką, po kilku chwilach przekładają do drugiej i zgniatają równie mocno.

3. Mocny rzut gniotkiem – Przedszkolaki biegają po całej sali, na sygnał tamburyna zatrzymują się i z całej siły ciskają gniotkiem o podłogę.

4. Domek dla gniotków – Dzieci spacerują z gniotkiem, nosząc go na różne sposoby. Na sygnał stop przedszkolaki zatrzymują się, a Ty rzucasz kostką. Dzieci ustawiają się w kołach po tyle osób, ile wypadnie oczek na kostce, tworząc domek dla gniotków i układają gniotki w środku. Za każdym razem sprawdź poprawność wykonania zadania. Zabawę powtarzamy kilkakrotnie.

5. Skok nad gniotkiem – Poproś przedszkolaki, aby stanęły w kole, a następnie położyły gniotka przed sobą. Dzieci przeskakują przez gniotka do przodu i do tyłu. Nie wolno im na niego nadepnąć.

6. Kulawy lisek – Dzieci stają na czworakach. Wkładają swojego gniotka w zgięcie kolana i poruszają się z uniesioną zgięta nogą tak, aby gniotek nie wypadł. Po chwili następuje zmiana nogi.

7. Skaczący gniotek – Rozdaj dzieciom po jednym papierowym talerzyku. Powiedz, że gniotki chciałyby poskakać. Dzieci podrzucają gniotki tak, aby podskakiwały na talerzykach, nie wolno im ich upuścić.

8. Celowanie gniotkiem – Dzieci stają w parach naprzeciwko siebie. Przejdź z koszyczkiem i poproś przedszkolaki o odłożenie jednego gniotka z pary. Jedno dziecko z pary robi obręcz z rąk, drugie celuje gniotkiem w środek obręczy. Po kilku rzutach dzieci zamieniają się rolami.

9. Gniotki i chusta – Dzieci stają w dużym kole. Rozłóż chustę animacyjną, a pod jej otworem ustaw koszyczek na gniotki. Przedszkolaki kładą gniotki na rozłożonej chuście, a następnie powoli ją unoszą i starają się umieścić gniotki w otworze chusty, a co za tym idzie w koszyku. Jeśli dzieciom podobała się zabawa powtarzamy ją wysypując wszystkie gniotki na chustę.

Podziękuj dzieciom za udział w ćwiczeniach, pochwal ich starania .

Barbara Osińska

Renata Słabuszewska

Scenariusz zabaw pochodzi z poradnika Mali sportowcy

Olbrzymy w ogrodzie przedszkolnym - terapeutyczna moc przyrody

Terapeutyczne właściwości przyrody są powszechnie znane. Jesienny ogród przedszkolny daje niesamowite możliwości zabaw, poszukiwań, obserwacji, które zaintrygują, rozbawią, a jednocześnie - wyciszą dzieci. Skorzystajmy więc z dobrodziejstw przyrody, którą mamy tuż za rogiem.

Pora roku: wiosna, lato, jesień

Grupa wiekowa: dzieci starsze

Liczba uczestników: dowolna

Pomoce dodatkowe: arkusze białego papieru, miękkie, tłuste kredki pastelowe, flamastry różnej grubości, ołówki, długopisy, sznurek, spinacze do bielizny, chusteczki nawilżane

Cele

• Rozwijanie wrażliwości na różne wymiary naturalnego piękna i bogactwo biologiczne.

• Wyzwalanie radości płynącej ze swobodnego i bliskiego obcowania z przyrodą.

• Zwrócenie uwagi na potrzeby i uczucia innych.

• Wzbogacanie zasobu środków wyrazu w dokumentowaniu własnych doświadczeń i spostrzeżeń.

I. Przygotowanie

1. Przygotuj dla wszystkich dzieci arkusze szarego papieru w formacie A3.

2. Umieść w kilkunastu pojemnikach kredki, pisaki, ołówki i długopisy.

3. Zapakuj do dużego kosza arkusze papieru, przybory do rysowania oraz sznurek i klamerki.

4. Przenieś wszystkie pomoce do ogrodu tuż przed rozpoczęciem zabawy.

II. Przebieg

1. Rozmowa „Wielki świat – różni jego mieszkańcy”. W ogrodzie usiądź z dziećmi na ławeczkach, a jeśli pogoda pozwoli – na kocach rozłożonych na trawie i zacznij rozmowę o… wielkim świecie. Możesz je zainspirować dodatkowo krótkimi opowiadaniami zamieszczonymi poniżej. Jak pewnie wiecie, świat jest ogromny. Czy ktoś może powiedzieć, jak wielki jest świat? Dzieci będą miały w tym momencie okazję do podzielenia się informacjami z różnych dziedzin wiedzy. Rozmowa może się potoczyć trudnymi do przewidzenia torami i na pewno wywoła wiele emocji związanych z osobistymi doświadczeniami zebranymi w rozmaity sposób. Ty będziesz mogła dokonać dyskretnej weryfikacji podawanych wiadomości i spróbujesz je uporządkować i wzbogacić. Po wysłuchaniu swobodnych wypowiedzi skieruj uwagę dzieci na duże i małe obiekty i okazy przyrodnicze. Zapytaj, jakie znają duże i małe zwierzęta. Czy widziały w czasie wycieczek i podróży jakieś duże zwierzęta, jakąś bardzo wysoką górę albo wielki zbiornik wodny? Teraz poproś, żeby rozejrzały się wokół i wskazały w najbliższym otoczeniu coś dużego, po czym zapytaj, co zrobić, żeby zobaczyć w ogrodzie coś naprawdę małego. Wysłuchaj i życzliwie skomentuj pomysły dzieci. Uświadom im, że wszystko, co nas otacza jest widoczne zarówno na pierwszy rzut oka, jak i w szczegółach, drobiazgach, których trzeba uważnie poszukać.

2. Zabawa tropiąca „Niespodzianka dla przyjaciela”. Po krótkiej przerwie zgromadź dzieci blisko siebie i poproś, żeby dowolnie dobrały się w pary (wyjątkowo może powstać zespół trzyosobowy, gdy liczba dzieci w grupie jest nieparzysta), jednak w pierwszym etapie zabawy i tak będą działać indywidualnie. Może się zdarzyć, że będziesz partnerem dla samotnego dziecka. Zadaniem dzieci będzie na wstępie znalezienie w ogrodzie jakiejś niewielkiej, ukrytej ciekawostki, „skarbu”. Znalezisko stanie się osobistą tajemnicą poszukiwacza, którą można zdradzić tylko przyjacielowi. Nie sugeruj, co by to mogło być. Zostaw dzieciom zupełną swobodę w poszukiwaniach i uprzedź, że za chwilę będą działać w parach. Drugim etapem zabawy będzie podzielenie się tajemnicą z przyjacielem i zaprezentowanie mu znaleziska. Ty, w przebiegu działań dzieci, możesz przyjąć rolę obserwatora i doradcy. Zabawie będzie towarzyszyć atmosfera tajemnicy, co podniesie jej atrakcyjność.

3. Ogrodowy plener plastyczny. Zanim rozdasz dzieciom arkusze papieru i przybory do rysowania, przypomnij, że tak jak cały świat, w tym otaczająca nas w ogrodzie przyroda, składa się z rzeczy dużych i małych, podobnie na obrazkach można narysować duże rzeczy, ale także średnie, małe oraz całkiem malutkie. Zaproponuj rysowanie z natury, to znaczy przedstawienie wybranego fragmentu otoczenia. Poproś dzieci, żeby wybrały sobie jakiś widok w przedszkolnym ogrodzie i spróbowały go narysować, pamiętając o rzeczach małych i dużych. I chociaż tych najmniejszych nie widać z daleka, to można je sobie przypomnieć i wyobrazić. Zwróć uwagę, że flamastry, ołówki i długopisy posłużą właśnie do narysowania najmniejszych roślin i zwierząt oraz innych drobiazgów, bo zostawiają na papierze cienkie kreski i dokładnie zaznaczają szczegóły. Natomiast dzięki użyciu pasteli obrazki zapełnią się kolorami. Zaproponuj rozłożenie papieru do rysowania w dowolnie wybranym miejscu, jak komu wygodnie. Powstaną prace będące jednocześnie plastycznym zapisem przyrodniczych poszukiwań i obserwacji oraz ćwiczeniem kompozycyjnym i praktyczną lekcją oceny wielkości obiektów i proporcji między nimi.

III. Zakończenie

Zorganizuj ogrodową wystawę poplenerową. Z pomocą ochotników przeciągnij między drzewami sznurek i przy użyciu klamerek rozwieś na nim obrazki oraz wypełnione karty zadaniowe. Zaproponuj dzieciom, żeby zaprosiły na nią kolegów z przedszkola, panie i rodziców.

Inspirujące opowiadania

Na wysokim drzewie rosną drobne listki. Chociaż są niewielkie, należą do tego ogromnego drzewa. Na gałęzi usiadł ptak, a po pniu wspina się pajączek. Dla ptaka drzewo to duży, wygodny dom, w którym można znaleźć bezpieczne miejsce na gniazdo, a dla pajączka – cała kraina i długa droga do przebycia. Drzewo jest wielkie i potężne, ale dla niezmierzonego, błękitnego nieba nad nim, to tylko jedno małe dziecko Ziemi. Co dla jednych jest ogromne, dla drugich – maleńkie.

Rozległy ogrodowy trawnik składa się z mnóstwa cienkich traw, małych kwiatów i innych drobnych roślin. Można się wygodnie położyć na miękkiej trawie, odpocząć i pomyśleć o różnych przyjemnych rzeczach. I zapomnieć, że wśród traw żyją malutkie zwierzęta, na przykład owady. Dla mrówki ten trawnik to wielka, nieprzebyta dżungla pełna niebezpieczeństw. W gęstwinie czai się pająk, a z góry może nadlecieć groźny myśliwy –ogromny ptak. Ogromny ptak? To tylko mały, sympatyczny wróbel. Co dla jednych wydaje się być miłe i bezpieczne, dla drugich jest miejscem codziennej walki o przetrwanie.

Na ławce usiadł motyl. Wydaje się taki delikatny na drewnianym oparciu. Pod ławką rośnie młoda koniczyna. Jej listki są jeszcze małe. Gdyby te listki mogły spojrzeć do góry, zobaczyłyby nad sobą wielki dach jakiejś dużej budowli – a to tylko zwykła, ogrodowa ławeczka. Siedzą na niej dzieci, rozmawiają, śmieją się. Zauważyły motyla, chcą go obejrzeć z bliska. Jest piękny, kolorowy. Uśmiechnięte, miłe twarze dzieci są dla motyla wielkie i groźne, więc czym prędzej odlatuje. Co dla jednych jest ładne i ciekawe, dla innych może być niezrozumiałe i przerażające.

Dziewczynka trzyma na palcu biedronkę. Podnosi dłoń do oczu, żeby dokładniej obejrzeć owada. Dziewczynka to nieduże dziecko, ale dla biedronki – olbrzym. Jej wzniesiona ręka jest nieznaną, stromą górą, palce zboczami, a zagłębienie dłoni – doliną. Biedronka wspina się na czubek kciuka dziewczynki i widzi pod sobą głęboką przepaść. Na szczęście umie latać. Rozkłada skrzydełka i odfruwa. W trawie będzie się czuła bezpieczniej. Co dla jednych jest sympatycznym spotkaniem, dla innych może być niebezpieczną przygodą.

Iwona Brylińska

Scenariusz pochodzi z poradnika Eksperymenty i zabawy przyrodnicze w przedszkolu

Naucz beksę inaczej wyrażać emocje - wskazówki dla rodziców

Potrafisz zapanować nad dziecięcym atakiem płaczu? Poniżej - kilka wskazówek. Sprawdź.

Po maleństwie nie spodziewamy się niczego innego, niż płaczu. Uczymy się rozróżniać, który płacz oznacza, że coś mu się dzieje i potrzebuje pomocy, a który wynika ze zwyczajnej nudy i jest wołaniem rodziców do towarzystwa. Ale inni tego nie wiedzą. W miarę jak dziecko dorasta, musimy nauczyć je, że swoje emocje i potrzeby można wyrażać na różne sposoby, zrozumiałe dla wszystkich ludzi. Jeśli nadal będziemy „odczytywali” odcienie płaczu dziecka, tylko utrwalimy w nim ten sposób wyrażania emocji. Nie oznacza to, że powinniśmy zmienić swoje postępowanie o 180° i z rozumiejących rodziców trzylatka stać się wymagającymi dorosłymi opiekującymi się czterolatkiem. Celem jest nauczenie dziecka wyrażania z pełnym zaufaniem swoich emocji, a nie budzenie w nim poczucia odrzucenia z powodu płaczu.

Oto przykład typowej sytuacji. Twoje dziecko przestraszyło się wieczornych cieni na firance i zanosi się z płaczu.

• Nazwij jego emocje, powiedz: „Ależ się przestraszyłeś!”.

• Daj mu poczucie bezpieczeństwa – przytul, obetrzyj łzy i powiedz: „Już w porządku”.

• Powiedz, co ma zrobić w przyszłości w takiej sytuacji, np. żeby przyszło do ciebie i powiedziało, że się boi i z jakiego powodu.

Z drugiej strony nie powinno się wyręczać dziecka i wiedzieć wszystkiego najlepiej, bo to je deprymuje i powoduje zamknięcie. Pozwól dziecku mylić się, popełniać błędy, szukać odpowiedzi. Naucz malucha, by zrozumiale wyrażał swoje emocje.

Jednocześnie pamiętaj, by:

• pochwalić i nagrodzić go, gdy powstrzyma się od płaczu i spróbuje zachować się inaczej,

• dodawać mu odwagi, gdy podejmuje trudne dla siebie zadania,

• pomagać znaleźć odpowiednie słowa w odpowiedniej sytuacji, np. zamiast płakać, że uderzyła go piłka, może powiedzieć drugiemu dziecku: „Uważaj, to boli”,

• przeprowadzać „próby generalne” zachowań w określonej sytuacji, np. przy wspólnej zabawie zamiast płakać, że inne dziecko chce mu zabrać zabawkę, może powiedzieć: „Nie wyrywaj mi tego. Poczekaj na swoją kolej, bo ja byłem pierwszy”.

Przede wszystkim jednak my, dorośli, musimy sami trzymać przy dziecku nerwy na wodzy i otwarcie nazywać swoje własne emocje: „Twoje klepanie po twarzy doprowadza mnie do furii i sprawia mi przykrość. Nie rób tego więcej.” Albo „Wczoraj prosiłam Cię o poskładanie ubrania wieczorem, przykro mi, że znowu nic sobie nie robisz z moich próśb.” Nazywaj też swoje emocje i stany niezwiązane bezpośrednio z dzieckiem, mów, że jest ci smutno, że się cieszysz, że jesteś dumna z sukcesu, że przeżywasz porażkę.

Artykuł pochodzi z miesięcznika "Rodzice i przedszkole". Wskazówek, pomysłów na zabawy terapeutyczne znajdziesz w poradniku Terapia pedagogiczna w przedszkolu

Zainteresował Cię artykuł?