Ta rasa powstała w Niemczech w okresie międzywojennym Jej hodowle w Monachium w latach dwudziestych, krzyżując foksteriera szorstkowłosego, stanowiącego podstawowy materiał hodowlany, głównie z terierem walijskim (Welch Terrier) oraz paru innymi rasami, odznaczającymi się wymaganymi przez myśliwych niemieckich cechami użytkowymi . Chodziło bowiem o stworzenie rasy małego psa myśliwskiego tzw wielostronnie użytkowego, za jakiego, mimo jego bezsprzecznych zalet, nie uznano foksteriera ze względu jedynie na szatę psa. Jego siersc wprawdzie szorstka, ale nie prosta, lecz świderkowato kręcona się oraz biały kolor w umaszczeniu w warunkach łowiectwa niemieckiego okazały się niepraktyczne. Toteż nowo stworzona rasa, nazwana Jagdterrier, miała się odznaczać przede wszystkim szorstkim, średniej długości, prostym owłosieniem i ciemną, czarną lub brązową podpalaną maścią.

Jednakże obecnie nie tylko szata różni niemieckiego teriera myśliwskiego od foksterierów, lecz także niektóre szczegóły budowy. Format jego sylwetki jest nie kwadratowy, jak foksterierów, ale bardziej wydłużony, prostokątny, czaszka głowy w części mózgowiowej jest szersza, szyja nieco krótsza, grzbiet zaś dłuższy niż u foksterierów, a skrócony jak u nich ogon ten terier trzyma nie zadarty do góry, lecz raczej prawie poziomo.

Trzeba też stwierdzić, że pod względem budowy ta rasa jest już dostatecznie wyrównana. Natomiast, jeśli chodzi o owłosienie, to niestety nie udało się hodowcom osiągnąć jednolitego

Rodzaj sierści i psy często nawet z jednego miotu znacznie róznią się między sobą rodzajem owłosienia jedne mają sierść –zgodnie ze wzorcem –szorstka, średniej długości prostą i gładką przylegającą inne zaś- kosmatą i nieraz miękką, a częsc psów ma siersc zupełnie krótką Poza tym ,ten terier spełnia wszystkie wymogi stawiane wielostronnie użytkowemu psu mśliwskiemu.

W Polsce ta rasa nie była dawniej znana i dopiero w drugiej połowie lat pięćdziesiątych zaczęto sprowadzać te teriery', które zyskały wśród myśliwych polskich wielu zwolenników. Obecnie wiec liczba niemieckich terierów myśliwskich, zarejestrowanych w Związku Kynologicznym wynosi ponad 800 sztuk (1983 r.). dorównując pod względem liczebności foksterierom szorstkowłosym. Trzeba przy tym zaznaczyć, że wszystkie one znajdują się w rękach myśliwvch.

Wygląd ogólny i właściwości użytkowe. Ten terier jest psem myśliwskim przeznaczonym do polowania zarówno na powierzchni ziemi, jak i pod ziemią, do polowania w suchym polu i na wodzie jako głośno oszczekujący płochacz, do tropienia po farbie oraz do aportów drobnej zwierzyny Ze względu na swój niewielki wzrost nadaje się do utrzymywania w mieście oraz przewożenia w samochodzie, wymaga częstego przebywania w łowisku. Jest nie ufny w stosunku do nieznanych mu osób, dość odporny na choroby.

Wzrost-wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 40 cm i być mniejsza od 33 cm • . w kondycji roboczej wynosi-psa 9-10 kg, suki 7,5-8,5 kg. '^C1^^r

Głowa. Mózgowioczaszka płaska, między uszami szersza niż u foksterierów, zwężająca między oczami i łagodnie obniżająca się ku grzbietowi nosa bez wyraźnego przełom czołowo-nosowego. Kufa nieco krótsza od długości mózgowioczaszki między potylicą a początkiem kufy. która powinna być mocna, z dobrze rozwiniętymi policzkami i żuchwą o wydatnej czerni wargowej. Wierzchołek nosa koloru czarnego, u psów brązowo umaszczonych-koloru brązowego. Uzębienie bardzo mocne o dobrze zwartym zgryzie nożycowym. Oczy małe, owalne, głęboko osadzone, z dobrze przylegającymi powiekami, ciemnego koloru, o rezolutnym wyrazie. Uszy wysoko osadzone, niezbyt małe, załamane ku przodowi w kształcie litery „V", lekko przylegające.

Szyja. Mocna, nie za długa, rozszerzająca się ku barkom i dobrze na nich osadzona. Tułów o grzbiecie prostym, mocnym i nie za krótkim. Lędźwie i zad silnie umięśnione, klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona.

Ogon. Dobrze osadzony na długim zadzie (krzyżu), skrócony o około 1/3, może być trzymam raczej bardziej poziomo niż pionowo i nie powinien być zaginany ku przodowi.

Konczyny przednie (piersiowe). Łopatki długie, skośnie ustawione, nogi proste, dobrze umięśnione, śródrecza ustawione lekko odsiebnie, kościec raczej grubszy niż cienki-^ dobrze zwarte w łapę, często szerszą niż u nog tylnych.

Kończyny tylne (miedniczne). Uda długie, dobrze ukątowane i silnie umięśnione, staw_v skokowe nisko opuszczone, kościec mocny; palce jak u nóg przednich. '

Owłosienie i umaszczenie. Gładko przylegająca, gęsta szorstka sierść (Rauhhaar) lub twarda gładka, lecz nie krótka (Glatthaar).

Maść o podstawowym kolorze czarnym, moręgowatym lub ciemnobrązowym z podpalaniem brązoworudozółtym na brwiach, kufie, piersi, nogach i przy odbytnicy. Może też być zarówno jasna, jak i ciemna maska oraz dopuszcza się białą plamkę na piersi i białe palce. Wady. Obniżające ocenę: wąska czaszka, spiczasta kufa, latająca żuchwa, wady uzębienia (z wyjątkiem M3), wąska szczęka, jasny lub plamisty wierzchołek nosa, jasne, za duże wyłupiaste oczy, uszy stojące, motylkowate, za małe, za nisko osadzone, za ciężkie wiszące, stromy przód, grzbiet lękowaty lub karpiowaty, za krótki grzbiet, za wąska lub za szeroka pierś, stromy zad, krowia lub kabłąkowata postawa nóg tylnych, sztywne chody, luźne palce, „kocia łapa", zadarty albo za nisko osadzony ogon, cienka krótka sierść, wełnista lub rzadka sierść, nieowłosiony brzuch,

Wykluczające z hodowli: przodo- lub tyłozgryz, zgryz krzyżowy, zgryz cęgowy, braki w uzębieniu (z wyjątkiem M3), dziedziczny niedorozwój jąder i wady oczu, wadliwe umaszcze­nie, za wysoki lub za niski wzrost.

Uwaga: samce muszą mieć widoczne umieszczone w mosznie, obydwa dobrze rozwinięte jądra.

i jako towarzysz rodziny nic jest polecany. Ma bowiem ostry i wojowniczy cha­rakter, ilość trudno podporządkowuje się właścicielowi, ze zwierzętami zaś (koty i inne ps\) łatwo wchodzi w konflikty, jest zacięty i nieustępliwy, co nie przyspa­rza mu zwolenników.

Wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 40 cm, ale nie mniej niż 33 cm. Waaa psa ok. 10 kg. Głowa długa, ale między uszami szersza niż u foksteriera. Oczy ciemne, bystre i pełne wyrazu. Uszy wysoko osadzone, niezbyt małe, zała­mane ku przodowi, w kształcie litery V. Szyja mocna, nie za długa. Grzbiet dość długi, prosty i mocny. Lędźwie i zad dobrze umięśnione, klatka piersiowa głębo­ka, dobrze wysklepiona. Zad długi. Kończyny długie, muskularne, dobrze ukąto-wane. Ogon skrócony o 1/3, trzymany raczej poziomo, nie powinien się zaginać. Sierść gęsta, szorstka, przylegająca, lub twarda, gładka, nie za krótka. Umaszcze-nie czarne podpalane lub brązowe podpalane.

Niemieckiego teriera myśliwskiego sprowadzono do Polski dopiero w latach 50. XX wieku. Ze względu na swojąciętość i zażartość natychmiast znalazł zwo­lenników wśród myśliwych i większość tych psów pozostaje do dzisiaj w ich rękach. Jako pies pokojowy nie sprawdził się, toteż w domach występuje rzadko