Wydział Geoinżynierii

Górnictwa i Geologii

Politechniki Wrocławskiej

Ługowanie rud miedzi

Grupa:

I. WPROWADZENIE

Miedź jest metalem miękkim, ciągliwym o charakterystycznym czerwonym zabarwieniu. Doskonale przewodzi ciepło i elektryczność. Ma wszechstronne zastosowanie w elektronice. Minimalne domieszki pogarszają jej właściwości przewodzące. Średnie rozpowszechnienie miedzi w litosferze wynosi 5.5x10^-3%. Znanych jest ok. 250 minerałów miedzi, w tym tylko kilka o znaczeniu eksploatacyjnym. Minerały miedzi dzieli się na utlenione i siarczkowe. Miedź w związkach przyjmuje wartościowości +1 i + 2 (oraz wyjątkowo +3). Związki miedzi jednowartościowej (miedziawe) są na ogół nietrwałe i łatwo przechodzą na wyższy stopień utlenienia, bardziej znane są związki miedzi dwuwartościowej. Sole miedzi mają barwę niebieską lub zieloną i są w znacznym stopniu toksyczne. Dzięki tej cesze np. CuSO₄ x 5 H₂O znalazł zastosowanie w rolnictwie do niszczenia szkodników. (Drzymała, 2010).

II. CZĘŚĆ EKSPERYMENTALNA

1. Metodyka

Przygotowane 5-gramowe naważki rudy miedzi umieszczono w 3 zlewkach. Do pierwszej dodano 50 cm³ wody destylowanej, do drugiej 50 cm³ 5% HCl, a do trzeciej 50 cm³ 20% HCl. Przez pół godziny prowadzono ługowanie (mieszano bagietką szklaną), następnie przesączono zawiesiny, i uzyskane roztwory rozcieńczono w kolbach miarowych (ponumerowanych jak zlewki z roztworami) do 200cm³.Z kolb miarowych wzięto po 50 cm³ roztworów i umieszczono w kolbach stożkowych o pojemności 200 cm³ (odpowiednio ponumerowanych) Do drugiej i trzeciej kolby dodano 1 cm³ 50% roztworu KJ i mieszano przez 4 minuty. Następnie dodano po parę kropel skrobi i poddano miareczkowaniu 0,10 molowym roztworem tiosiarczanu sodu.

2. Obserwacje

Po przesączeniu zawiesin rud miedzi zdecydowanie najwięcej osadu zastało na sączku nr 1 – czyli na tym, przez który przesączana była zawiesina rudy miedzi w wodzie, przy czym był on najjaśniejszy. Po dodaniu do roztworów 1 cm³ 50% roztworu KJ, zabarwiły się ona na żółto. Po dodaniu skrobi utworzyła się zawiesina z żółtą frakcją ciekłą i granatową zawieszoną. W skutek miareczkowania zawiesina w kolbie nr 2 przybrała kolor biały po dodaniu 6mm³ tiosiarczanu sodu, a w kolbie nr 3 po dodaniu 5 mm³ tiosiarczanu sodu.

3. Interpretacja

Dzięki miareczkowaniu można oznaczyć stężenie jonów w roztworze miareczkowanym. Dokonuje się tego za pomocą wzoru:

v₁c₁ = v₂c₂

gdzie:

v₁ - objętość roztworu miareczkującego

c₁ – stężanie roztworu miareczkującego

v₂ – objętość roztworu miareczkowanego w cm³

c₂ – stężenie roztworu miareczkowanego w mol/dm³

Po przekształceniu wzoru i podstawieniu do niego danych z doświadczenia otrzymałam stężenie jonów miedziowych w roztworze miareczkowanym.

a) roztwór nr 2

v₁ = 0,05 dm³

v₂ = 0,0039 dm³

c₂ = 0,05 mol/dm³

$\frac{1}{4}$c₁ = $\frac{0,0039*0,05}{0,05}\ $= 0,0039 mol/dm³

c₁ = 0,0156 mol/dm³

b) roztwór nr 3

v₁ = 0,05 dm³

v₂ = 0,0143 dm³

c₂ = 0,2 mol/dm³

$\frac{1}{4}$c₁ = $\frac{0,0143*0,2}{0,05}\ $= 0,0572 mol/dm³

c₁ = 0,2288 mol/dm³

* założono, że w roztworze powstałym podczas ługownia rudy wodą nie ma jonów miedziowych, nie poddano go więc miareczkowaniu

III. LITERATURA

Drzymała, J., 2011. Ługowanie rud miedzi, Instrukcja do ćwiczeń z chemii.