1. Zasady projektowania syfonów kanalizacyjnych

Syfony kanalizacyjne służą do pokonywania przeszkód terenowych, takich jak np. rzeki czy obiekty podziemne - pod tymi przeszkodami. Przepływ w syfonie, złożonym z jednego lub więcej przewodów, odbywa się pod ciśnieniem, ze stratą energii – na pokonanie oporów liniowych i miejscowych.

Schemat syfonu pod dnem rzeki

Prędkość przepływu ścieków w przewodach syfonowych, nawet przy minimalnych przepływach, powinna być większa niż prędkość samooczyszczania. Na ogół przyjmuje się jako minimum:

• 0.9 m/s w kanalizacji rozdzielczej (przy przepływach nocnych - ścieków pogody bezdeszczowej – nie mniej niż 0.7 m/s),

• 1.2 m/s w kanalizacji ogólnospławnej.

Z drugiej strony prędkość przepływu nie powinna być zbyt duża, gdyż prowadzi do dużych wartości strat hydraulicznych (Δh_s) i w konsekwencji do dużych niezbędnych różnic den kanałów na wlocie i wylocie z syfonu .

W kanalizacji deszczowej bądź ogólnospławnej stosuje się najczęściej kilka przewodów syfonowych, o różnych średnicach i o wlotach na różnych poziomach, włączających się do pracy kolejno, w miarę zwiększania się strumienia dopływających ścieków pogody deszczowej

Sytuowanie wysokościowe wlotów do rur syfonowych w komorze dopływowej

Ze względu na możliwość wytrącania się osadów należy przewidzieć możliwość płukania i czyszczenia przewodów syfonowych, zwłaszcza odcinków wznoszących się. Minimalna średnica syfonu to K . Stosuje się tutaj rury żeliwne, stalowe czy żelbetowe, obecnie coraz częściej też tworzywa sztuczne - wzmocnione.

Obliczenia hydrauliczne syfonów sprowadzają się do:

• doboru średnic przewodów syfonowych (d_s) ze względu na prędkość υ_s ,

• określenie strat hydraulicznych w syfonie (), tj. różnicy zwierciadeł ścieków w studzienkach 1 i 2 lub różnicy rzędnych den kanałów (rys. 94).