Porod zaczyna się w sposób spontaniczny. Niskie ryzyko wystepuje na początku utrzymuje się do konca porodu. Dziecko rodzi się spontanicznie w ułożeniu główkowym, pomiedzy 37. A 42 tygodniem ciąży. Po porodzie matka i dziecko są w dobrym stanie.
Aby zdefiniować poród normalny należy wziąć pod uwage dwa czynniki:
-stopien zagrozenia ciazy
-przebieg porodu

Jak już zauważono, przewidywany stopien zagrozenia nie sprawdza się w 100% - kobieta, której ciąża wykazuje na początku niskie ryzyko, może mieć ostatecznie poród z komplikacjami. Z drugiej strony, u wielu kobiet w ciąży o wysokim ryzyku, porod przebiega bez powikłań.

Cel opieki przy normalnym porodzie i zadania osoby sprawującej opiekę.
Celem opieki jest zapewnienie dobrego stanu zdrowia matki i dziecka, przy jak najmniejszym użyciu interwencji, spełniającej wymogi bezpieczeństwa.

Z tego podejścia wypływa wniosek, że: zakłócenie naturalnego przebiegu normalnego porodu jest możliwe tylko w uzasadnionych przypadkach. Osoba sprawująca opiekę spełnia cztery podstawowe rodzaje zadań:
-wspiera kobiete , jej partnera i rodzinę, podczas porodu w momencie rodzenia dziecka i po porodzie.
-obserwuje rodzącą kobietę, monitoruje stan płodu oraz stan noworodka po urodzeniu, ocenia czynniki ryzyka, wcześnie wykrywa problemy.
-w razie konieczności wykonuje pomniejsze interwencje, takie jak przeicie pęcherza płodowego i naciecie krocza oraz opiekuje się noworodkiem po porodzie.
-kieruje kobiete na wyższy stopien opieki, jeśli ujawnią się czynniki ryzyka lub pojawią się komplikację uzasadniające takie skierowanie.
Osoby sprawujące opiekę przy normalnym porodzie.

osoba przyjmująca poród powinna przejść odpowiednie szkolenia i dysponować szeregiem umiejętności położniczych odpowiadających przyjętemu poziomowi usług. Posiadane kwalifikacje powinny pozwolić osobie sprawującej opiekę, co najmniej na:
ocenę czynników ryzyka
rozpoznanie początku powikłań
obserwacje matki oraz monitorowanie stanu płodu
ocenę stanu noworodka po porodzie

Osoba przyjmująca poród musi umieć przeprowadzac konieczne podstawowe interwencje oraz opiekowac się noworodkiem po porodzie. Osoba ta powinna być w stanie skierować kobiete lub dziecko na wyższy poziom opieki, jeśli pojawią się komplikacje wymagające interwencji, które wykraczaja poza jej kompetencje. Poza tym, co jest równie wazne osoba przyjmujaca porod powinna charakteryzowac się cierpliwością i empatią, koniecznymi dla udzielania wsparcia kobiecie i jej rodzinie.

Jeżeli jest to możliwe, osoba sprawująca opieke powinna starac się o zachowanie ciągłości opieki podczas ciazy, porodu i w okresie po porodzie, jeśli nie osobiście, to poprzez właściwe zorganizowanie opieki.

Zadanie te mogą wypełniać przedstawiciele następujących zawodów:
Lekarz ginekolog –położnik: przedstawiciele tego zawodu z pewnością potrafią sprostać technicznym aspektom różnorodnych zadan związanych z opieką. Należy mieć nadzieje, ze charakteryzuje ich także konieczna empatia wobec pacjentek. Położnicy na ogol musza poświęcać uwage kobietom w ciazy o wysokim ryzyku oraz leczeniu powaznych powikłań . Zwykle SA odpowiedzialni za poloznicze zabiegi chirurgiczne.  Ze względu na wykształcenie i podejście zawodowe, mogą częściej niż położne skłaniać się `ku` interwencji, często rzeczywiście zmuszeni do tego przez okoliczności. W wielu krajach, zwłaszcza rozwijających się, liczba położników jest ograniczona, a ich rozmieszczenie - nieproporcjonalne, gdyż większość z nich pracuje w dużych miastach. Obowiązki położników związane z zajmowaniem się poważniejszymi komplikacjami prawdopodobnie nie pozostawiają im wiele czasu na udzielanie pomocy i wsparcia kobietom i ich rodzinom podczas normalnego porodu.

Położna: międzynarodowa definicja położnej, według WHO, ICM (Międzynarodowej Konfederacji Położnych) i FIGO (Międzynarodowej Federacji Ginekologów i Położników) jest dość prosta: jeżeli dany program kształcenia jest uznany przez rząd, który przyznaje położnej licencję na wykonywanie zawodu, osoba ta jest położną (Peters 1995). Na ogół osoba ta jest kompetentnym opiekunem położniczym, wyszkolonym zwłaszcza w zakresie opieki nad normalnym porodem. Jednakże istnieją znaczne różnice między krajami, jeśli chodzi o szkolenie i zadania położnych. W wielu krajach uprzemysłowionych położne wykonują swój zawód w szpitalach pod nadzorem lekarzy położników. Oznacza to zwykle, że opieka nad normalnym porodem stanowi część opieki świadczonej przez cały oddział położniczy, i w związku z tym podlega tym samym przepisom i ustaleniom - z niewielkim rozróżnieniem pomiędzy ciążami o wysokim i niskim ryzyku.

Efektem wprowadzenia Międzynarodowej Definicji Położnej jest uznanie istnienia różnych programów kształcenia położnych. Obejmuje to także możliwość odbycia szkolenia dla położnych bez wcześniejszego uzyskania kwalifikacji pielęgniarskich, na kursie dostępnym bezpośrednio dla wszystkich chętnych. Taka forma kształcenia funkcjonuje w wielu krajach i cieszy się obecnie rosnącą popularnością zarówno wśród rządów jak i przyszłych położnych.
Od oferowanego przez rząd sposobu przygotowania do wykonywania zawodu ważniejsza jest jednak kompetencja położnych i ich umiejętność zdecydowanego i niezależnego działania. Dlatego konieczne jest stworzenie warunków, aby każdy program kształcenia położnych chronił i promował ich zdolność do prowadzenia większości porodów i rozpoznawania ryzyka oraz, w razie potrzeby, kierowania także porodem z powikłaniami
W wielu krajach rozwijających się położne wykonują zawód w lokalnych ośrodkach zdrowia lub w szpitalach, często pod niewielkim nadzorem lub bez nadzoru. Obecnie w kilku krajach w różnych częściach świata podejmowane są działania zmierzające do wypromowania zwiększenia kompetencji położnych, które objęłyby także umiejętność ratowania życia

Z powyższego sprawozdania wynika, że w przypadku normalnej ciąży i porodu, z uwzględnieniem oceny ryzyka i rozpoznania powikłań, opieka położnej jest najbardziej odpowiednia i efektywna w stosunku do poniesionych kosztów finansowych.

W wielu krajach rozwijających się położna jest uważana za kluczową osobę świadczącą opiekę położniczą (Mati 1994, Chintu and Susu 1994). W innych natomiast brakuje położnych, zwłaszcza w Ameryce Łacińskiej, gdzie zamknięto szkoły dla położnych, zakładając, że ich zadania wypełnią lekarze. W niektórych krajach spada liczba położnych, a te pracujące zatrudniane są nieproporcjonalnie na terenie kraju. Większość pracuje w miejskich szpitalach, a nie na obszarach wiejskich, gdzie mieszka 80% ludności, a więc tam, gdzie pojawia się najwięcej problemów 
Powinno się szkolić więcej położnych i pomyśleć nad taką lokalizacją szkół dla położnych, by ułatwiała do nich dostęp mieszkańcom obszarów wiejskich, którzy wtedy prawdopodobnie pozostaną w społeczności, z której pochodzą. System kształcenia powinien pozwolić położnym na zaspokajanie potrzeb społeczności, której będą służyć. Położne powinny umieć określać powikłania, wymagające skierowania do opieki specjalistycznej, a jeśli skierowanie na wyższy poziom opieki jest utrudnione, powinny móc przeprowadzać interwencje niezbędne dla ratowania życia.