ak wykonuje się EKG?

Elektrokardiogram jest graficznym zapisem aktywności elektrycznej serca, rejestrowanym z powierzchni klatki piersiowej. Dzięki różnicy potencjałów pomiędzy dwiema elektrodami uzyskiwany jest wykres, zapisywany na specjalnym papierze milimetrowym.

Ryc. 1. Obrazowe położenie odprowadzeń kończynowych

Podczas badania pacjent leży, a na jego ciele umieszcza się specjalne elektrody. Standardowe badanie wymaga użycia 12 odprowadzeń:

3 dwubiegunowych kończynowych (I, II, III),

3 jednobiegunowych kończynowych (aVR, aVL, aVF)

oraz 6 odprowadzeń jednobiegunowych przedsercowych (V1, V2, V3, V4, V5, V6).

REKLAMA

4 elektrody umieszcza się na kończynach:

2 na przedramieniu prawym i lewym, powyżej nadgarstka,

2 na podudziu prawym i lewym, powyżej kostki.

Elektrody kończynowe oznaczone są 4 kolorami: elektrodę czerwoną zakłada się na prawą rękę, żółtą na lewą, zieloną na lewą nogę, czarną, na prawą.

W prawidłowym zapisie EKG załamek T pojawia się po zespole QRS, w czasie ok. 80 ms (czas ten odpowiada odcinkowi ST). Prawidłowy czas trwania załamka T powinien wynosić 120–160 ms a jego amplituda nie powinna przekraczać 6 mm w odprowadzeniach kończynowych oraz 10 mm w odprowadzeniach przedsercowych[1]. Nie są to jednak ścisłe wytyczne[2]. U zdrowej osoby w odprowadzeniach I, II, V2–V6 załamki T powinny osiągać wartości dodatnie, w odprowadzeniu aVR ujemne, a w pozostałych mogą osiągać zarówno wartości ujemne jak i dodatnie.

Odcinek PQ – w terminologii medycznej określenie fragmentu zapisu elektrokardiograficznego od końca załamka P do początku zespołu QRS. Jest wyrazem przewodnictwa pobudzenia przez układ bodźcotwórczo-przewodzący serca od węzła przedsionkowo-komorowego, poprzez pęczek Hisa, jego odnogi do włókien Purkiniego. Depolaryzacja mięśniówki komór (a dokładniej mięśniówki przegrody międzykomorowej) rozpoczyna zespół QRS, wyrażony załamkiem Q.

W warunkach fizjologicznych leży w linii izoelektrycznej. Jego czas trwania powinien wynosić od 0,04 s do 0,10 s (od 1 kratki do 2,5 kratki na papierze elektrokardiograficznym przy przesuwie taśmy 25 mm/s). Średnio około 80 ms.

Niekiedy może być zniekształcony przez nakładający się załamek Ta (Tp), będący wynikiem repolaryzacji mięśniówki przedsionków. Odcinek PQ jest wtedy obniżony w stosunku do linii izoelektrycznej. Dzieje się tak w przypadku przerostu prawego przedsionka lub u osób ze zwiększoną aktywnością układu współczulnego. Repolaryzacja przedsionków może zachodzić na zespół QRS, co w efekcie może być przyczyną niskiego odejścia punktu łączącego J.

W warunkach ostrej patologii poziome obniżenie odcinka PQ może być wynikiem zapalenia osierdzia (ostrej fazy), niedokrwienia przedsionków lub ich zawału (może wtedy również występować uniesienie odcinka PQ[1]).

załamek P – w terminologii medycznej określenie fragmentu zapisu elektrokardiograficznego odpowiadającego depolaryzacji przedsionków serca. W warunkach prawidłowych załamek P występuje na schemacie zapisu elektrokardiograficznego przed zespołem QRS, od którego oddzielony jest odcinkiem PQ. Prawidłowo czas trwania depolaryzacji obrazowanej załamkiem P jest mniejszy niż 0,12 s, a jego amplituda nie przekracza 3 mm[1] w odprowadzeniach przedsercowych. Załamek ma zazwyczaj wychylenie dodatnie we wszystkich odprowadzeniach, z wyjątkiem aVR, gdzie fizjologicznie powinien być ujemny. Zaburzenia w obrębie kształtu lub występowania załamka P świadczą o dysfunkcji w obrębie układu bodźcotwórczego lub mięśniówki przedsionków. Jednym z najczęstszych zaburzeń rytmu prowadzącym do zmiany morfologii załamków P jest migotanie przedsionków. W zapisie EKG nie występują wtedy załamki P, obserwujemy nieregularne, zmiennokształtne wychylenia linii izoelektrycznej zwane falą f.