2. Polityka dywidendy

Dywidenda pieniężna – część zysku netto spółki, która – po decyzji akcjonariuszy (właścicieli) – jest dla nich przeznaczona. Zysk netto może być przeznaczony na: cele rozwojowe; odpisy na kapitał zapasowy; podwyższenie kapitału zakładowego; dywidendę pieniężną; odpisy na różne fundusze (socjalny, mieszkaniowy); tantiemy dla członków zarządu i rady nadzorczej.

Rodzaje dywidendy:

A. Dywidenda pieniężna

1. Zwykła dywidenda pieniężna

2. Dywidenda dodatkowa

3. Dywidenda specjalna

4. Dywidenda likwidacyjna

B. Dywidenda wypłacana w formie akcji

C. Wykup akcji

- dywidenda jest prawem właścicieli do partycypacji w podziale zysku netto z tytułu nabycia akcji spółki; ale spółka nie posiada prawnego obowiązku wypłacania dywidendy.

- z perspektywy przedsiębiorstwa – dywidenda to cena, jaką spółka płaci inwestorowi za to, że kupił wyemitowane przez nią akcje. Jest ona swoistego rodzaju kosztem korzystania z kapitału akcjonariuszy

- z perspektywy potencjalnych inwestorów – dywidenda jest częścią całkowitej stopy zwrotu z tytułu zainwestowanego kapitału, zaś informacja i strategii przedsiębiorstwa w zakresie wypłacania dywidendy stanowi dla nich bardzo istotną przesłankę do inwestowania własnego kapitał€ w daną spółkę.

- z punktu widzenia zasad funkcjonowania przedsiębiorstwa – dywidenda stanowi trwały element tradycji i kultury zwrotu gotówki do właścicieli przez spółki kapitałowe.

Miary polityki dywidend:

1. stopa dywidendy a akcji

Stopa dywidendy z akcji = dywidenda na akcję / rynkowa cena akcji

- wysokość stopy dywidendy stanowi ważną część składową oczekiwanej stopy zwrotu z inwestycji w akcje spółki ( stopa dywidendy z akcji + aprecjacja ceny akcji = oczekiwany zwrot z akcji)

2. wskaźnik wypłaty dywidendy

- wzrasta na ogół, wraz z przechodzeniem przez poszczególne jej etapy: 0 na początku, wysoki poziom pod koniec

Wskaźnik wypłaty dywidendy = dywidenda na akcję / zyska na akcję

3. wskaźnik gotówki przeznaczonej dla akcjonariuszy

- wskazuje jaka wielkość wolnej gotówki przedsięb., która należy do właścicieli, jest im przekazywana w formie dywidendy pieniężnej i wykupu akcji.

Teorie polityki dywidend:

1. Teoria nieistotności dywidend (polityka dywidend nie ma wpływu na cenę akcji spólki ani też na koszt jej kapitału -> polityka dywidend jest nieistotna)

2. Teoria „Wróbla w garści” (wymagana stopa dochodu wzrasta gdy ogranicza się politykę dywidend. Inwestorzy cenią bardziej 1 USD z dywidendy niż 1 USD z oczekiwanych w przyszłości zysków kapitałowych).

3. Teoria preferencji podatkowych (gdy zyski kapitałowe są opodatkowane niżej niż dywidendy, inwestorzy mogą preferować niski wskaźnik wypłat dywidend)

4. Hipoteza zawartości informacyjnej (=hipoteza sygnalizacji) (wyższy niż przewidywany wzrost dywidendy jest odbierany przez inwestorów jako sygnał że zarząd spółki przewiduje poprawę zysków w przyszłości)

5. Efekt klienteli (różne grupy inwestorów mają różne preferencje co do uzyskiwania dywidendy)

Praktyka polityki dywidend:

1. polityka dywidend rezydualnych

2. stałe lub rosnące dywidendy

3. stała stopa wypłat

4. niewielka stała dywidenda z dodatkami

5. plan reinwestycji dywidend

3. Wykup akcji własnych

Rezultaty:

1. redukcja aktywów spółki (zasoby gotówki maleją)

2. zmniejszenie kapitału własnego (obniża się liczba akcji w obiegu w rezultacie ich umorzenia)

3. prawdopodobny wzrost cen akcji (w skutek kreowania popytu na nie przez spółkę dokonującą wykupu akcji)

4. wzrost dźwigni finansowej (gdy spółka korzysta z długu)

5. aktywny wpływ spółki na rynek kapitałowy poprzez stworzenie inwestorom możliwości sprzedaży akcji spółki lub nie

6. zmniejszenie istniejącej nadwyżki akcji na rynku, w rezultacie ich wykupu

Skutki wykupu akcji

- wykup akcji, a następnie ich umorzenie redukuje ich ilość w obiegu i często prowadzi do podwyższenia kursu akcji,

- wykup akcji dokonuje się po cenach rynkowych; w sytuacji gdy wartość rynkowa spółki przewyższa jej wartość księgową wykup akcji obniża wartość księgową kapitałów własnych nieproporcjonalnie,

- wykup akcji działa selektywnie (tylko Ci co chcą sprzedać).

Walory:

- wysoka elastyczność dla spółek (kiedy generują nadwyżkę gotówki mogą w dowolnym czasie przeznaczyć ją na wykup akcji, albo też zatrzymać gdy mają atrakcyjne projekty inwestycyjne

- wykup stwarza możliwość wyboru dla inwestorów

- korzyści podatkowe w przypadku wykupu akcji (gdy podatek od zysków kapitałowych jest niższy od podatku od dochodów kapitałowych)

Po co wykup akcji własnych:

- eliminacja rozbieżności wynikająca z teorii lepiej poinformowanych menedżerów

- podniesienie zysku na akcję

- korzyści podatkowe

- obrona przed wrogim przejęciem

- ominięcie ryzyka kosztów agencji (wolna gotówka, menedżerowie mogą ją wydać na nie do końca przemyślane przedsięwzięcia)

- zmiana struktury i efektywna alokacji kapitału

4. Ogólne prawidłowości budowania wartości firmy

- przekształcanie firmy krajowej w regionalną i globalną – krok po kroku – budowanie pełnego łańcucha wartości

-koncentracja uwagi na kliencie, zindywidualizowane podejście

- stały – znaczący, trwały i ciągły – wzrost przychodów + dywersyfikacja jego źródeł

- orientacja na generowanie rosnącej gotówki z działalności operacyjnej

- efektywne inwestycje i dezinwestycje + pionierskie projekty

- pozyskiwanie najlepszych menedżerów, silna ich motywacja + rozwój kapitał€ intelektualnego firmy

- rosnące inwestowanie w badania i rozwój. Kryterium – udział w przychodach firmy

- inwestowanie w markę firmy – buduje wiarygodność i wzmacnia zaufanie

-przestrzeganie zasad etyki i CSR + nowe funkcje filantropii (kreowanie nowych klientów)

- stały transfer korzyści dla akcjonariuszy (dywidenda, wykup akcji)

6. Wycena DCF

DCF (discounted cash flow) jest jedną z najczęściej stosowanych, metod analizy fundamentalnej. Drugą, często stosowaną jest metoda porównawcza wyceny spółki. Nazwa DCF oznacza w tłumaczeniu "zdyskontowane przepływy pieniężne". Czyli analiza polega na określeniu jakie strumienie zysku zasilą spółkę w przyszłości i przeliczeniu, ile te przypływy gotówki z zysku w przyszłych latach są warte w chwili obecnej.

Danymi wejściowymi do analizy są roczny zysk spółki w chwili obecnej, stopa wzrostu zysku w przyszłych latach, obecne stopy procentowe, rentowność bezpiecznych inwestycji (obligacji Skarbu Państwa), oprocentowanie kredytów dla firm i premia za ryzyko. Można również uwzględnić nakłady inwestycyjne i amortyzację, jeśli mamy możliwość oceny ich wielkości w przyszłości.

Jak widać dane wejściowe są przyjmowane w pewnym stopniu arbitralnie i zależą od oceny analityka. Moim zdaniem zamiast używać zysku z ostatniego roku, lepiej jest wprowadzić średni zysk np z trzech ostatnich lat. Unikniemy wtedy, w pewnym stopniu, super optymistycznej wyceny w końcówce hossy. Poziom wzrostu firmy w przyszłych latach będzie kształtował się różnie w zależności od firmy i branży, w której ona działa.

8. Klient jako sprawca wzrostu wartości

P. Drucker podkreślał, iż „cel biznesu możemy określić tylko w jeden poprawny sposób: przedsiębiorstwo istnieje, aby przysparzać sobie klientów”. Współcześnie dla przedsiębiorstwa klienci stanowią najcenniejszy zasób (choć nieuwidoczniony w bilansie) oraz główne źródło wartości, bowiem:

• generują gotówkę i zyski, niezbędne dla egzystencji i rozwoju firmy,

• zapewniają realizację celu wszystkich interesariuszy przedsiębiorstwa: właścicieli, pracowników, dostawców, pożyczkodawców, społeczności lokalnych i budżetu państwa,

• tworzą warunki do bezpiecznego obrotu i wzrostu gospodarczego.

Firmy wizjonerskie zawsze koncentrowały się na kliencie. Jakże dosadnie formułował swoje

credo założyciel i wieloletni prezes Wall-Mart, S. Wolton: „Stawiamy klienta ponad wszystkim

innym. Jeśli nie obsługujesz klienta lub nie pomagasz tym, którzy to robią, nie potrzebujemy cię”.

Współcześnie punkt ciężkości w strategii przedsiębiorstwa przesuwa się na trwałe powiększanie

kapitału i wartości klienta oraz podporządkowaniu marketingu zarządzaniu wartością klienta. Klienci

firmy stanowią kluczowe aktywa finansowe i zarządzanie nimi jest nie mniej istotne od zarządzania

finansami16. Dzieje się to w warunkach presji rosnącego globalnego popytu, hiperkonkurencji, swobodnego przepływu idei, ludzi, towarów i usług oraz eksplozji klasy średniej. Kapitał klienta, początkowo obejmujący wszystkie relacje z klientami przedsiębiorstwa (w tym z konsumentami, dostawcami, partnerami, inwestorami, itp.), coraz powszechniej traktowany jest jako odrębna i samodzielna kategoria kapitału bezpośrednio związanego z rynkiem oraz relacjami i więziami z klientem. Uznaje się, że na kapitał klienta mają wpływ trzy czynniki: wartość klienta, kapitał marki oraz kapitał relacji. Kapitał klienta dotyczy przy tym dotychczasowych klientów (jako rezultat efektywności przeszłych strategii marketingowych) oraz potencjalnych klientów i sprzedaży dodatkowej. Natomiast wartość klienta stanowi finansową miarę jego kapitału, stanowi szacunek zysku lub przepływów pieniężnych generowanych przez klientów dotychczasowych, potencjalnych oraz sprzedaż dodatkową.

9. Finansowe strategie budowania wartości

- podwyższenie zwrotu z dotychczas zainwestowanego kapitału (redukowanie kosztów, podwyższanie cen, wzrost ilościowy sprzedaży)

- obniżenie kosztu kapitału (pozyskiwanie tańszych kredytów, obniżenie ryzyka)

- zwiększenie zainwestowanego kapitału – tak długo, jak stopa zwrotu jest wyższa od kosztu kapitału (realizacja projektów inwestycyjnych, dla których NPV>0)

- wycofanie kapitału z dziedzin, w których stopa zwrotu jest niższa od kosztu kapitału (dezinwestycja, podział i sprzedaż nierentowanej aktywności)