| Nazwa | Data wpisania | Powierzchnia |
|---|---|---|
| Rezerwat przyrody Jezioro Łuknajno | 22 listopada 1977 | 1189 ha |
| Park Narodowy Ujście Warty | 3 stycznia 1984 | 7956 ha |
| Rezerwat przyrody Jezioro Karaś | 3 stycznia 1984 | 815 ha |
| Rezerwat przyrody Jezioro Siedmiu Wysp | 3 stycznia 1984 | 1618 ha |
| Rezerwat przyrody Świdwie | 3 stycznia 1984 | 891 ha |
| Biebrzański Park Narodowy | 27 października 1995 | 59233 ha |
| Słowiński Park Narodowy | 27 października 1995 | 32744 ha |
| Stawy Milickie w Parku Krajobrazowym Dolina Baryczy | 27 października 1995 | 5324 ha |
| Narwiański Park Narodowy | 29 października 2002 | 7350 ha |
| Poleski Park Narodowy | 29 października 2002 | 9762 ha |
| Wigierski Park Narodowy | 29 października 2002 | 15085 ha |
| Rezerwat przyrody Jezioro Drużno | 29 października 2002 | 3068 ha |
| Subalpejskie torfowiska w Karkonoskim Parku Narodowym | 29 października 2002 | 40 ha |
2. Celem Konwencji Ramsarskiej jest ochrona i utrzymanie obszarów określanych jako „wodno-błotne”, łącznie z populacjami ptactwa wodnego zamieszkującego te obszary lub okresowo na nich przebywającego. W rozumieniu konwencji obszary wodno-błotne to środowiska, gdzie dominującą rolę odgrywa woda, czyli bagna, błota, torfowiska lub zbiorniki wodne, również wody morskie, ale ich głębokość nie może przekraczać 6 metrów
Poprzez ochronę obszarów wodno-błotnych, chronimy przestrzeń życiową ptaków wodnych, zapewniając im warunki żerowania, rozmnażania się i odpoczynku w czasie przelotów.
3. W Polsce jest 13 obszarów przyrody chronionej wpisanych na listę konwencji ramiarskiej. Jest ich łącznie ponad 145 tysięcy hektarów . Wszystkie spełniają szereg ściśle określonych kryteriów, m.in.: są one środowiskiem życia rzadkich, zagrożonych gatunków zwierząt lub roślin, stanowią rzadki lub unikatowy typ naturalnego środowiska, stanowią stałe miejsce gromadzenia się przynajmniej 20 tysięcy osobników ptaków wodnych.
4. Rozmieszczenie poszczególnych obszarów Ramsar w Polsce wygląda tak jak na załączonej mapie. Najwięcej znajduję się w północno-wschodniej części kraju, ze względu na występowanie dużej ilości obszarów wodno-błotnych w tych okolicach. Subalpejskie torfowiska w Karkonoskim Parku Narodowym położone są bezpośrednio przy granicy Polski i Czech, więc zostały uznane za transgraniczny obszar wodno-błotny o znaczeniu międzynarodowym.
5. Rezerwat Przyrody Jezioro Łuknajno położony jest na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego teren ten jest uznany za ornitologiczny rezerwat przyrody.
6. Jest to 14 hektarowe polodowcowe jezioro, eutroficzne, wypłycone i zarośnięte o bardzo grząskim i mulistym dnie. Przy trudnodostępnych brzegach występuje pas szuwaru trzcinowego z niewielką domieszką pałki wąskolistnej i oczeretu jeziornego.
7. Chroni jedną z największych ostoi łabędzia niemego w Polsce. Utrzymywaniu się ponaddwutysięcznej kolonii tego gatunku sprzyja duża powierzchnia jeziora i bardzo korzystne warunki siedliskowe – także dla wielu innych przedstawicieli fauny.
8. Na jeziorze i sąsiednich mokradłach odnotowano także około 175 innych gatunków ptaków błotnych i wodnych, z czego 95 to stali mieszkańcy, a pozostałe 80 gatunków, to ptaki przelotne lub takie, co zimują nad jeziorem. Można tam zobaczyć m.in. kaczkę hełmiatkę, wąsatkę, łyskę i czaplę siwą.
9. Na terenie rezerwatu spotyka się również wiele gatunków dużych ssaków, w tym: łosia, jelenia, sarnę, dzika, lisa, jenota, a także liczne płazy i gady.
10. Dno jeziora w 77% pokrywają ramienice oraz rdestnice i wywłóczniki.
11. Poleski Park Narodowy znajduje się na równinie Łęczyńsko –Włodawskiej, obejmuje ok. 10 000 ha i są to przede wszystkim obszary wodno-błotne. Ze względu na różnorodność siedlisk występuje tam ogromna liczba gatunków roślin i zwierząt, w tym takie, które występują jedynie w tym regionie Polski.
12. Park obejmuje zachowane naturalne fragmenty torfowisk niskich, przejściowych i wysokich. Dzięki prowadzonym zabiegom ochronnym, powoli udaje się zatrzymać wodę na terenie podmokłych siedlisk. Co roku - po zimie - tworzą się wspaniałe rozlewiska, przyciągające migrujące ptaki wodno-błotne, a rozlewiska trwałe stanowią żerowiska i miejsce gniazdowania gatunków lęgowych.
13. Fauna Poleskiego Parku Narodowego jest bardzo bogata. Jej różnorodność gatunkowa wynika z ilości i bogactwa siedlisk, obecnych na obszarze Parku. Niezwykłe bogactwo bezkręgowców stanowi doskonałą bazę pokarmową dla ryb, płazów, gadów, ptaków i ssaków. Wiele zwierząt należy do gatunków chronionych. Obszar Poleskiego Parku Narodowego to jeden z najbogatszych w ptactwo obszarów w kraju
14. Najliczniejszą grupę stanowią gryzonie. Największym z nich jest bóbr, który został sprowadzony w 1992 r. Często można tutaj zobaczyć nornicę rudą. Równie liczebną grupą są ssaki owadożerne, czyli m.in. jeże wschodnie, krety i ryjówki.
15. W Poleskim Parku Narodowym spotykamy również ssaki drapieżne. Najpospolitszymi ich przedstawicielami są łasica, gronostaj, tchórz, kuna i wydra.
16. Z większych ssaków można tu spotkać sarny, jelenie, łosie oraz dziki.
17. W Poleskim Parku Narodowym stwierdzono występowanie ok. 200 gatunków ptaków, z których ok. 150 to lęgowe. Można tu spotkać takie rzadkie gatunki, jak czapla biała i nadobna. Licznie występujący bąk ma tu najwyższe zagęszczenie w kraju.
18. Błotniaki łąkowe wykorzystują dużą ilość torfowisk Parku.
19.Inne rzadkie ptaki gniazdujące to na przykład derkacz, dubelt czy kaczka podgorzałka. Gnieździ się tu także bielik.
20. Ptakiem będącym w herbie parku jest żuraw.
21. Liczne są tu także sowy wraz z największą z nich – puchaczem.
22.Ptakiem zagrożonym wyginięciem a występującym w parku jest wodniczka, która tworzy tu jedną z największych populacji w kraju.
23. W wyniku programu restytucji, w parku ponownie występuje dosyć liczna populacja cietrzewi.
24. Roślinność parku jest bardzo bogata. Obfituje w rośliny typowe dla terenów podmokłych i bagiennych. Na terenie parku występuje około tysiąca gatunków roślin naczyniowych, z czego 170 to gatunki rzadkie, 81 podlega ochronie gatunkowej, a kolejnych 15 znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin.
25. Można tu spotkać m.in. brzozę niską, turzycę bagienną, dzwonecznika wonnego, obuwika pospolitego.
26. Podkolana białego, rosiczkę długolistną oraz spośród grzybów smardza wyniosłego.