Jadłowstręt psychiczny (anoreksja) – zaburzenie odżywianiapolegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisał to zaburzenie w XVII wieku Richard Morton .Anoreksję cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków. W 75% przypadków rozpoczyna się przed 25 rokiem życia.

Objawy:

• niska samoocena, poczucie beznadziejności i brak wiary w siebie,

• niezadowolenie ze swojej figury,

• zaburzone postrzeganie obrazu własnego ciała,

• lęk przed dorosłością i dojrzewaniem

Zmiany fizyczne i psychiczne u osób cierpiących na anoreksję

wyniszczenie
bradykardia
niskie ciśnienie krwi
wzdęcia
zaparcia
obrzęki dłoni i stóp
sucha, łuszcząca się skóra
meszek na twarzy i ciele
znaczna utrata włosów
zimne dłonie
nadmierne pocenie się stóp
drażliwość
nastroje depresyjne 
izolowanie się od otoczenia
bezsenność
zachowania obsesyjno-kompulsywne, zwłaszcza w odniesieniu do jedzenia
krótki oddech
częste bóle głowy
zawroty głowy
omdlenia
podkrążone oczy
bladość skóry

Leczenie

Podstawowym leczeniem AN jest leczenie psychoterapeutyczne. Jednakże w sytuacjach znacznego pogorszenia stanu somatycznego związanego z powikłaniem spadków wagi wymagane jest leczenie szpitalne. W ostrych stanach somatycznych odpowiednie oddziały internistyczne lub OIOM'y, w innych przypadkach - oddziały psychiatryczne.