Renata Zych

Kl. III F

CHARAKTERYSTYKA PORÓWNAWCZA RAMZESA XIII I HERHORA

Ramzes XIII i Herhor to główni , tytułowi bohaterowie powieści Bolesława Prusa pod tytułem „Faraon”, ponieważ obaj byli faraonami Egiptu.

Ramzes XIII, czwarty syn władcy Egiptu , Ramzesa XII i królowej Nikotris , córki arcykapłana Amenhotepa. Jego pełne imię brzmiało : Chan-sem-merer-amen-Ramzes. Miał dwadzieścia dwa lata, gdy został wyznaczony na następcę tronu. „ Był to piękny młodzieniec , z twarzą prawie kobiecą (...), lecz nie było w nim śladu zniewieściałości .” O swoją urodę nie dbał , co mu nawet wyrzucał Tutmozis : „Jak ty wyglądasz , synu faraona?....Nie masz peruki , włosy i odzienie pełne kurzu , skóra czarna i popękana jak ziemia w lecie…..”

Książę nosił przede wszystkim stroje wojskowe : ”Miał na sobie obcisły kaftan w pasy niebieskie i białe , tegoż koloru chustkę pod hełmem , złoty łańcuch na szyi i kosztowny miecz pod lewym ramieniem.’”

Herhor , arcykapłan świątyni Amona w Tebach i minister wojny, najważniejsza po faraonie – osoba w państwie, przeciwnie do swojego poprzednika , bardzo dbał o wygląd.

„ Jako kapłan golił zarost i włosy i nosił skórę pantery zawieszoną przez lewe ramię (…..). Na szyi miał potrójny łańcuch , a pod lewym ramieniem , na piersiach , krótki miecz w kosztownej pochwie.”

Jednak nie tylko te cechy zewnętrzne różniły młodego władcę i kapłana , główny szereg przeciwności znajdował się w charakterze obu mężczyzn.

Młody władca nie był człowiekiem religijnym, dlatego uważał , ze stan kapłański to pasożyty wykorzystujące naiwność wiernych, by się bogacić i powiększać swoją potęgę. Natomiast Herhor był kapłanem , osobą wierzącą .Religię traktował jako narzędzie do sprawowania władzy, potrafił wykorzystać swój stan do osiągnięcia władzy oraz majątku na naiwności ludzi.

Ramzesa cechowało gwałtowne usposobienie. Łatwo wpadał w złość , a decyzje podejmował pod wpływem impulsu .Stąd wynikał brak rozsądku i roztropności , nieumiejętność przewidywania skutków własnych decyzji. Zwykł najpierw robić , a później dopiero analizować swoje słowa i czyny. Wielokrotnie wpadał przez to w kłopoty , a także zdobywał wrogów – na przykład : gdy uraził Mefresa opowiadaniem o nim . Również jego pościg za Libijczykami to przykład zbyt impulsywnego działania, które mogło z resztą mieć bardzo poważne konsekwencje- nawet śmieć Ramzesa. Miał szlachetne intencje , rwał się do działania , niestety przynosiło mu to więcej szkód niż pożytku : „(…) za młody , za gorący ,niedoświadczony”.

Herhor w przeciwieństwie do młodego faraona , to osoba bardzo opanowana , rozważna i dokładnie przewidująca skutki swoich decyzji, słów i czynów. Człowiek niezwykle mądry , małomówny i zamknięty w sobie. Wszelkie wydarzenia poddawał wnikliwej analizie. Nikt nie potrafił poznać, co kapłan naprawdę myśli i co zamierza. Sąd o ludziach miał jasny i trzeźwy. Jego życzliwość i sympatia powodowały , że potrafił manipulować ludźmi , spełniali jego wolę , myśląc ,że działają samodzielnie. Przykładem takiej manipulacji jest sam Ramzes, który sądził , że to on ustalił dzień ataku na świątynię , podczas gdy tak naprawdę to wybrał go Herhor- dzień zaćmienia słońca.

Ramzes interesował się wojskiem, wszystko co było z nim związane niezmiernie go pasjonowało. Był doskonałym żołnierzem oraz taktykiem, czego dał wyraz podczas bitwy pod sodowymi jeziorami. Herhor, w przeciwieństwie do niego, najbardziej interesował się władzą i systematycznie dążył do jej przejęcia, co poświęcało znaczną część jego uwagi.

Młody władca moim zdaniem jest postacią godną współczucia , nie potrafił docenić swojego przeciwnika , jego nienawiść do kapłanów zaślepiła go. Został opleciony siecią intryg, nie potrafił walczyć z wyrafinowanymi metodami kapłanów. Miał dobre zadatki na dobrego władcę : szczerość , szlachetność, odwagę , dobre serce. Niestety nie miał pieniędzy, aby wprowadzić w czyn swoje zamierzenia , brakowało mu umiejętności przewidywania , mądrości. W końcu popełnił największy błąd : postanowił zgarnąć skarby świątyni na potrzeby państwa, a tego kapłani nie mogli mu darować i dlatego został zamordowany. Młody faraon nie miał szansy , aby wprowadzić w życie swoje reformatorskie czyny. Miał dobre intencje, zależało mu na szczęściu kraju i poddanych , jednak nie posiadał wiedzy i przezorności .

Natomiast Herhor cierpliwie i powoli dążył do osiągnięcia władzy, posiadał wiedzę oraz pieniądze. Jego celem było - wyciągnąć kraj z kryzysu za wszelką cenę. Po zamordowaniu Ramzesa ( to on je zlecił) spokojnie i z rozwagą zrealizował wiele pomysłów młodego władcy. Działał bezwzględnie z wyrafinowaniem. Osiągnął swój cel idąc po trupach. To osoba negatywna , której nie chciałabym spotkać na swojej drodze.