Na deskach teatru Palladium dnia 14 marca 2011 roku miało miejsce wyjątkowe wydarzenie. Rozpoczęło się kilka minut po godzinie 11:45. W reżyserii Piotra Cyrwusa wystawiono sztukę według dramatu Sławomira Mrożka pt. „Tango”. W większości widownię stanowili uczniowie szkół licealnych.

„Tango” Sławomira Mrożka to dramat wydany w 1964 roku, który przepełniony jest realiami lat sześćdziesiątych XX wieku. Pojawiają się zarówno wątki polityczne jak i egzystencjalne, o wartości człowieka.

Jest to opowieść o młodym Arturze, który buntuje się przeciwko zasadom panującym w domu. Każdy, począwszy od babci Eugenii i wuja Eugeniusza, po matkę Eleonorę i ojca - Stomila , żyje bez żadnych zasad, robi, co chce. Taki tryb życia im odpowiada – bez odpowiedzialności, powagi. Artur pragnie przywrócić „stary porządek” – tradycję i formę, poprzez małżeństwo z Alą. Buntuje się, chce zapanować nad „światem”. Artur ma wielkie zamiary, ale w rzeczywistości gubi się w działaniach.

Intrygującym bohaterem jest postać Edka, którym prawie wszyscy się zachwycają. Przebywa on w mieszkaniu Stomila z niewiadomych powodów. Sypia z Eleonorą, a z babcią gra w karty. Pod koniec jest służącym. Posiada silną osobowość, którą wykorzystuje i ostateczności podporządkowuje sobie rodzinę, wcześniej usuwając jedyną zwadę jakim był Artur.

Spektakl zakończył się tytułowym tangiem, odtańczonym przez Edka z wujkiem Eugeniuszem. Choć nawet trudno ich taniec nazwać tangiem, a bardziej zabawą taneczną .

Moim zdaniem reżyser odpowiednio dobrał aktorów, którzy odzwierciedlili swoją postać. Swoją grą, ruchem scenicznym i mową zarówno przedstawili tematykę dramatu jak i dodali komizmu. Kreacje aktorskie są niechlujne, domowe. Na początku są to luźne stroje, które z potokiem zdarzeń zmieniają się na elegancie garnitury, sukienki. Typowe dla czasu zaślubin.

Scena była dobrze zagospodarowana. Przestrzeń, w której znalazło się wszystko to co było potrzebne. Dużo krzeseł, które aktorzy wykorzystywali m.in. jako wyraz swojej złości. Katafalk jako kara dla babci, a w ostateczności miejsce jej spoczynku czy stół, przy którym rozgrywa się początkowa i końcowa akcja. A nawet wózek dla niemowlęcia, który podkreślał „zacofanie”, obojętność rodziny do dawnych czasów.

Choć scenografia mogła wydawać się ponura, zbyt ciemna to oświetlenie dodało jej uroku. Było ono odpowiednie. Czasowe wyłączenie światła i „czarna plama” przed oczami widza dodała tylko napięcia wśród odbiorców.

Reżyser wykorzystał muzykę współczesną, połączoną ze starszymi nagraniami. Dla młodego widza dodała ona barwności, lepszej aranżacji a nawet głębszej interpretacji. Słowa piosenki Jeden Osiem L „Jak zapomnieć”, WWO „Damy radę”, czy Fenomen „Ludzie przeciwko ludziom”, z gatunku hiphopowe, a w rzeczywistości współgrają z tematyką sztuki.

Dodatkowe oświetlenie przy lecącej muzyce było czasem zbyt ostre, jednak bardzo nie przeszkadzało, ponieważ nie trwało to zbyt długo.

Przedstawiona sztuka była grana językiem prostym. Idealna dla młodego widza. Oglądało się ją przyjemnie.

Spektakl wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Sztuka była nowatorska i ciekawa. Z łatwością zobrazowała realia lat sześćdziesiątych XX w. Poczynając od konfliktu pokoleń, upadek moralnego współczesnego świata, czy kwestii politycznych. Sztuka przedstawia człowieka szukającego, nawet można powiedzieć chcącego znaleźć z całych sił odpowiednią ścieżkę życia – wolność. Powrócić do tradycji. Kiedy jego powolne działania nie przyniosły efektów postanowił siłą wprowadzić rządy w domu. Jednak szybko został obalony przez swojego pomocnika – Edka.

Sztuka tak emocjonująca a zarazem intrygująca jest warta 2 godzin spędzonych w teatrze. Naprawdę polecam.