IFLA
Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń i Instytucji Bibliotekarskich (ang. The International Federation of Library Associations and Institutions – IFLA) – międzynarodowa instytucja reprezentująca interesy bibliotekarzy i pracowników informacji.
IFLA została powołana w Edynburgu w 1927 r[1]. Liczy obecnie 1700 członków w ponad 150 krajach (w Polsce członkami IFLA jest m.in. Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich iBiblioteka Narodowa[2]). IFLA została zarejestrowana w Holandii w 1971 roku. Biblioteka Królewska, narodowa biblioteka Holandii w Hadze, dostarczyła kierownictwu IFLA niezbędne wyposażenie.
IFLA jest niezależną, międzynarodową, pozarządową organizacją typu "non-profit". Jej główne cele to:
promowanie wysokiego standardu usług bibliotecznych i informacyjnych;
upowszechnianie rozumienia wartości dobrej biblioteki i serwisu informacyjnego;
reprezentowanie interesów członków na całym świecie.
Członkiem IFLA może być organizacja, stowarzyszenie, instytucja (np. biblioteka) lub indywidualny bibliotekarz czy student. Istnieje szereg form członkostwa, który pozwala na działanie w ramach IFLA każdej formie organizacyjnej – ostatni również np. jednoosobowym centrom lub bibliotekom szkolnym. Dwoma głównymi typami członków, którzy posiadają prawo głosu, są członkowie-stowarzyszenia i członkowie-instytucje.
Problemy wspólne dla bibliotek na całym świecie są przedmiotem podstawowych działań IFLA, określonych przyjętą strategią tej organizacji. Są to:
ALP (Advancement of Librarianship Programme) – rozwój profesji bibliotekarskiej w krajach rozwiniętych,
FAIFE (Free Access to Information and Freedom of Expression) – dotyczy wolności dostępu do informacji i wolności ekspresji,
CLM (The Copyright and other Legal Matters Committee) – zajmuje się prawem autorskim i innymi sprawami prawnymi,
PAC (Preservation and Conservation) – koncentruje się na inicjatywach związanych z konserwacją i zabezpieczaniem materiałów bibliotecznych.
Każdy oddział ma dyrektora, który odpowiada przed Zarządem Głównym i Komitetem Zawodowym.
IIPC
Międzynarodowa Internet Preservation Consortium
IIPC jest organizacją członkowską, przeznaczone na poprawę narzędzi, standardów i najlepszych praktyk w internecie archiwizacji, przy jednoczesnym wspieraniu współpracy międzynarodowej i szeroki dostęp do sieci i korzystanie z archiwów dla badań i dziedzictwa kulturowego. Web archiwizacja jest proces zbierania się dane, które zostały opublikowane w sieci World Wide Web, przechowywania go, zapewniając, dane są przechowywane w archiwum, a co zebrane dane dostępne dla przyszłych badań. WARC archiwalne standard, Heritrix crawler, a WARC narzędzia analityczne są wszystkie produkty IIPC grup roboczych i projektów i inicjatyw, a stanowią one standardowe narzędzia do archiwizacji przechwytywania stron internetowych na całym świecie.
W lipcu 2003 IIPC formalnie czarterowany w Bibliotece Narodowej Francji z 12 instytucji uczestniczących. Członkowie uzgodnione wspólnie finansować i uczestniczyć w projektach i grupach roboczych, aby osiągnąć te cele na IIPC.
Wstępna umowa była w mocy przez trzy lata, a członkostwo został ograniczony do instytucji czarterowych. IIPC jest teraz otwarte dla bibliotek, archiwów, muzeów i instytucji dziedzictwa kulturowego na całym świecie i przyjmuje dochodzenia do członkostwa .
Członkowie są organizacje z ponad 25 krajów, w tym krajowych, uczelni i regionalnych bibliotek i archiwów.
IIPC członkowie regularnie publikuje raporty, szkolenia i prezentacje i warsztaty. Bądź w kontakcie z IIPC by po nas na Twitter, zapisz się na nasz listservs członkowskich i checkig najnowsze wiadomości i wydarzenia na netpreseve.org.
IIPC jest prowadzona przez wybranego Komitetu Sterującego, oficerowie członkowskich oraz przewodniczący Grupy Roboczej.
Członkowie uczestniczą w grupach roboczych ostrość dotyczące zbierania, przechowywania i dostępu do sieci archiwów.
ISO
Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna, ISO (ang. International Organization for Standardization, fr. Organisation internationale de normalisation) – organizacja pozarządowa zrzeszająca krajowe organizacje normalizacyjne"ISO" jest oficjalną nazwą, a nie skrótem. Skróty pełnej nazwy w językach oficjalnych są różne (po angielsku IOS od International Organization for Standardization, po francusku "OIN" od Organisation Internationale de Normalisation), więc łatwa do wymówienia krótka nazwa zyskała akceptację delegatów konferencji założycielskiej. Późniejsze wywodzenie nazwy od greckiego słowa "isos"znaczącego "równy" to etymologia ludowa, choć ostatecznie znalazła ona odbicie na oficjalnej stronie ISO[1].
Historia - Organizacja została założona w 1946 roku w Londynie. Na konferencji zwołanej przez BSI, która miała miejsca w dniach 14-27 października, połączyły się dwie organizacje:
Międzynarodowa Federacja Narodowych Stowarzyszeń Normalizacyjnych (International Federation of the National Standardizing Associations ISA) założona w 1926 w Nowym Jorku, zarządzana ze Szwajcarii, działająca do 1942 jako porozumienie najważniejszych na świecie organizacji standaryzacyjnych – amerykańskiej ANSI, niemieckiej DIN, francuskiej AFNOR i brytyjskiej BSI. W praktyce ISA działała głównie w Europie w krajach używających systemu metrycznego.
Komitet Koordynacyjny Narodów Zjednoczonych do spraw Standardów (United Nations Standards Coordinating Committee UNSCC), założony w 1944 przez Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię i Kanadę, w którego skład wchodziły byłe kolonie brytyjskie i niektóre państwa europejskie wyzwolone w toku II wojny światowej, zarządzany z londyńskiego biura IEC. W praktyce UNSCC reprezentował kraje używające miar anglosaskich.
W konferencji brało udział 65 delegatów reprezentujących 25 różnych krajów. Obrady miały burzliwy przebieg.
Pierwszym problemem była nazwa nowej organizacji. Delegaci UNSCC proponowali przyjęcie wcześniej przez nich uzgodnionej nazwy "International Standards Coordinating Association" (Stowarzyszenie Koordynacji Międzynarodowych Standardów"), delegaci ISA uważali, że "coordinating" ogranicza zakres działalności przyszłej organizacji. W końcu przyjęto krótką nazwę ISO, wywodzoną od skrótów proponowanych pełnych nazw.
Pracę nad kolejnymi problemami rozdzielono na podkomitety, co ograniczyło spory. Żywą dyskusję wywołało jeszcze kilka problemów, m.in. statut, oficjalne języki, wielkość składek i siedziba organizacji. Uzgodniono, że ISO będzie miała zgromadzenie ogólne i radę, prezesa, wiceprezesa i skarbnika. Następnie przyjęto język angielski i francuski jako oficjalne, po czym uwzględniono naciski delegatów ZSRR, którzy obiecali dokonywać tłumaczenia i rozprowadzania przetłumaczonej dokumentacji we własnym zakresie i na takich warunkach dopuszczono język rosyjski na równi z dwoma oficjalnymi. Składki uzależniono od liczby ludności oraz potęgi handlowej i gospodarczej kraju. Siedzibę w Genewie wybrano drogą losowania.
Komitet UNSCC zgodził się, aby zaprzestać działania, kiedy ISO zacznie funkcjonować, zaś federacja ISA uznała, że faktycznie zaprzestała działania w 1942 r. i powinna rozwiązać się natychmiast[2].
Działalność - ISO oficjalnie rozpoczęła działalność 23 lutego 1947 r. Wśród członków-założycieli jest Polski Komitet Normalizacyjny.
ISO jest organizacją pozarządową, jej członkowie nie są delegowani przez rządy, pomimo że niektóre organizacje członkowskie znajdują się w strukturach rządowych. Stawia to organizację na szczególnej pozycji pomiędzy sektorami państwowym a prywatnym, szczególnie wobec stowarzyszeń przemysłowych. Każdy kraj reprezentuje z zasady tylko jedna organizacja.
Prace organizacji koordynuje Sekretariat Generalny z siedzibą w Genewie (Szwajcaria). Decyzje strategiczne podejmuje Zgromadzenie Ogólne na corocznych spotkaniach. Trzy razy w roku zbiera się Rada ISO.
Struktura ISO jest wzorowana na strukturze ANSI i DIN. Składa się na nią kilkaset komitetów technicznych i grup roboczych zajmujących się dyskusjami technicznymi oraz Komitet Główny, w którym po jednym głosie mają członkowskie kraje.
Projekty zmian lub projekty nowych norm zwane draftami może składać każda organizacja członkowska. Następnie projekty są dyskutowane w grupach roboczych, w których po uzyskaniu ogólnego konsensusu "draft" zamienia się w "project", który może uzyskać status oficjalnej normy po tym jak 3/4 członków komitetu głównego zaopiniuje go pozytywnie.
Działalność ISO finansowana jest ze składek członkowskich ustanawianych proporcjonalnie do produktu krajowego brutto. Dodatkowe dochody przynosi sprzedaż norm. ISO wydaje również podręczniki, poradniki, kompendia, oraz periodyki informujące o bieżących i planowanych pracach organizacji.
Respektowanie norm ISO jest dobrowolne. Jako organizacja pozarządowa ISO nie może narzucać, wymuszać ich stosowania. Autorytet organizacji wynika z międzynarodowej reprezentacji, sposobu ustanawiania norm: na zasadzie konsensu, oraz ze zrozumienia wpływu normalizacji na ekonomikę.
Członkowie ISO są podzieleni na trzy kategorie według możliwości uczestnictwa w procesie standaryzacji. Prawo głosu mają tylko członkowie kategorii member body (członek rzeczywisty) zaś członkowie kategorii correspondent member (członek korespondent) i subscriber member (członek wspierający) mają status obserwatorów.
Obecnie (2009) członkami ISO są organizacje reprezentujące 160 państw[3].
OCLC
OCLC Online Computer Library Center – według definicji zamieszczonej na oficjalnej stronie internetowej[1]:
„organizacja członkowska i serwis operujący na zasadzie nonprofit o charakterze badawczym i usługowym w zakresie bibliotekarstwa cyfrowego, poświęcona ulepszaniu ogólnoświatowego dostępu do zasobów informacyjnych, zarazem pomniejszania jego kosztu"
Powstała w 1967 jako Ohio College Library Center. Obecnie ponad 60 000 bibliotek w 112 krajach i terytoriach z całego świata korzysta z usług OCLC w celach znalezienia, pozyskania, katalogowania, wypożyczania i konserwacji zasobów umieszczanych w bibliotekach[2] Organizacja ta była tworem Freda Kilgoura, a jej siedziba znajduje się w miasteczku Dublin (Ohio) opodal stolicy stanu Ohio, Columbus.
W 2002 OCLC pozyskało NetLibrary, największego dostawcę materiałów cyfrowych w internecie, a także posiada 100% akcji OCLC PICA, producenta rozwiązań w zakresieautomatyzacji bibliotek, które to przedsiębiorstwo z kolei zakwaterowane jest w Leiden w Holandii, przemianowane na "OCLC" pod koniec 2007[3] W czerwcu 2006, inna organizacja w tej samej branży, Research Libraries Group (RLG) połączyła się z OCLC.
11 stycznia 2008, OCLC oznajmiło[4] kupno przedsiębiorstwa EZproxy.
PKN
Polski Komitet Normalizacyjny (PKN) – krajowa jednostka normalizacyjna i jednocześnie państwowa jednostka budżetowa.
Powołana w 1924 roku, pierwszą normę wydała w roku 1925. W latach 1972-1991 wraz z Głównym Urzędem Miar oraz Polskim Centrum Badań i Certyfikacji tworzył Polski Komitet Normalizacji, Miar i Jakości.
Zakres działania - Podstawę działania PKN w obecnym zakresie regulują przepisy ustawy z 12 września 2002 r. o normalizacji (Dz. U. Nr 169 z 2002 r., poz. 1386). PKN prowadzi działalność podstawową w zakresie:
określania stanu i kierunków rozwoju normalizacji,
organizowania i nadzorowanie działań związanych z opracowywaniem i rozpowszechnianiem Polskich Norm i innych dokumentów normalizacyjnych,
zatwierdzania i wycofywanie Polskich Norm oraz innych dokumentów normalizacyjnych,
reprezentowania Rzeczypospolitej Polskiej w międzynarodowych i regionalnych organizacjach normalizacyjnych,
inicjowania i organizowania pracy komitetów technicznych do realizacji zadań związanych z opracowywaniem dokumentów normalizacyjnych,
organizowania i prowadzenia działalności szkoleniowej, wydawniczej, promocyjnej i informacyjnej dotyczącej normalizacji i dziedzin pokrewnych oraz opiniowania projektów aktów prawnych związanych z normalizacją.
Struktura PKN:
Prezes PKN, do jego zadań należy m. in.:
reprezentowanie PKN na zewnątrz,
powoływanie i odwoływanie komitetów technicznych,
zatwierdzanie i wycofywanie Polskich Norm i innych dokumentów normalizacyjnych,
podejmowanie decyzji w sprawach dotyczących działalności PKN,
wydawanie przepisów wewnętrznych PKN,
współpraca z Radą Normalizacyjną,
składanie rocznych sprawozdań z działalności PKN Radzie Normalizacyjnej i Prezesowi Rady Ministrów.
Rada Normalizacyjna, do zadań Rady należy w szczególności:
akceptacja corocznych sprawozdań z działalności PKN składanych przez Prezesa PKN,
wydawanie opinii dotyczących stanu i kierunków rozwoju normalizacji,
wniosków o powołanie i odwołanie komitetów technicznych,
przepisów wewnętrznych PKN dotyczących opracowywania dokumentów normalizacyjnych,
projektów dokumentów normalizacyjnych.
Komitety Techniczne – realizują cele normalizacji poprzez opracowywanie Polskich Norm i innych dokumentów normalizacyjnych w określonych zakresach tematycznych.
Od 1991 roku PKN (wówczas PKNMiJ) był afiliantem Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego CEN i Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki CENELEC, a od1 stycznia 2004 roku PKN jest pełnoprawnym członkiem obu tych instytucji.
PTIN
W dniu 27 maja 1992 r. postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie - VII Wydział Cywilny i Rejestrowy - Polskie Towarzystwo Informacji Naukowej zostało wpisane do rejestru Stowarzyszeń pod numerem 1385/92.
PTIN - jako samorządne stowarzyszenie o charakterze ogólnokrajowym, posiada osobowość prawną, zrzesza swoich członków na zasadzie pełnej dobrowolności, a swoją działalność opiera na społecznej pracy ogółu członków. Rejestracja PTIN była spełnieniem oczekiwań środowiska pracowników i użytkowników informacji naukowej i technicznej przekonanych o konieczności integracji działalności informacyjno-bibliotecznej.
Głównym zadaniem PTIN jest: "upowszechnienie w społeczeństwie przeświadczenia o wysoce ważnej roli i znaczeniu informacji naukowej i technicznej w rozwoju społeczno-gospodarczym i postępie naukowo-technicznym oraz konieczności ich wykorzystania w działaniach twórczych i decyzyjnych" - zgodnie z zapisem ujętym w statucie PTIN. Zapis ten można uznać za posłanie Stowarzyszenia, wyrażające jego służebną rolę wobec procesu kształtowania naszej przyszłości naukowej i technicznej. Upowszechnienie w społeczeństwie przeświadczenia o roli INT, to głównie proces doskonalenia organizacji funkcjonowania informacji naukowej w kraju oraz proces szerokiej edukacji informacyjnej społeczeństwa - w przyszłości społeczeństwa informacyjnego.
W3C
World Wide Web Consortium, w skrócie W3C, to organizacja, która zajmuje się ustanawianiem standardów pisania i przesyłu stron WWW. Została założona 1 października 1994 roku przez Tima Berners-Lee, twórcę WWW oraz autora pierwszej przeglądarki internetowej i serwera WWW.
W3C jest obecnie zrzeszeniem ponad 400 organizacji, firm, agencji rządowych i uczelni z całego świata. Publikowane przez W3C rekomendacje nie mają mocy prawnej, nakazującej ich użycie.
Struktura
W3C składa się z szeregu zespołów dyskusyjnych, które zajmują się konkretnymi zadaniami. W zespołach tych zasiadają eksperci z firm oraz wszelkich organizacji będących członkami W3C, które są zainteresowane ustanowieniem danego standardu. Organizacja lub firma chcąca dołączyć do W3C musi ją wesprzeć finansowo (roczna opłata, zależnie od rodzaju organizacji, wynosi od 10 000 do 50 000 USD). Obecnie do W3C należy ponad 400 rozmaitych organizacji, od uczelni i stowarzyszeń webmasterów począwszy, a na ogromnych firmach (np. Microsoft) kończąc.
Najważniejszą częścią struktury W3C jest Komitet Doradczy, w którym zasiadają przedstawiciele każdej organizacji. Komitet poprzez głosowanie decyduje o przyjęciu lub odrzuceniu danego standardu ustanowionego przez któryś z zespołów tematycznych.
Nad pracami zespołów i Komitetu Doradczego czuwa Załoga W3C (W3C Team), która teoretycznie zapewnia tylko obsługę techniczną dyskusji, ale w rzeczywistości ma też dość istotny wpływ na ich przebieg.
Procedura ustanawiania standardów
Procedura ustanawiania standardów jest bardzo złożona. W wielkim skrócie, każda organizacja ma prawo złożyć tzw. draft, czyli propozycję zmiany starego lub ustanowienia nowego standardu. Draft może być odrzucony od razu przez odpowiedni dla niego zespół lub dołączony do ogólnego dokumentu zwanego Process Document. Od 2001 roku draftmoże też rekomendować lub proponować odrzucenie TAG. Niektóre drafty zaczynają zupełnie nowe procesy dyskusyjne i wiążą się z utworzeniem całkiem nowego zespołu dyskusyjnego. Po zebraniu wszystkich draftów na dany temat zaczyna się dyskusja ekspertów. W jej wyniku powstaje dokument, zwany „Technical Direction”, który po zatwierdzeniu przez Komitet Doradczy staje się oficjalnym zaleceniem standardu W3C.
Najważniejsze zagadnienia, którymi zajmowała się lub zajmuje W3C
HTML/XHTML/XForms - podstawowe języki znaczników, stosowane do tworzenia stron WWW,
CSS - kaskadowe arkusze stylów,
DOM - Document Object Model - ustanowienie jednolitego systemu, w jaki sposób przeglądarki zarządzają wyświetlaniem i indeksowaniem elementów stron WWW,
XML - język znaczników, na podstawie którego tworzone są aplikacje XML,
HTTP - protokół przesyłania stron WWW,
SVG - Scalable Vector Graphics - ogólny format grafiki wektorowej,
VoiceXML - język specyfikacji dialogu głosowego człowiek-komputer,
SMIL/TimeText - Synchronized Multimedia Integration Language - język, przy pomocy którego (wewnątrz XML) będzie można swobodnie manipulować plikami multimedialnymi i tekstem,
XSL/XSLT/XPath/XPointer - style, transformacje i inne techniki z tym związane,
WAI - dostępność stron WWW,
PICS - ocena zawartości stron WWW (pornografia, przemoc) bez stosowania cenzury, w celu ochrony dzieci.
UNESCO
UNESCO (ang. United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization; Organizacja Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury; łac. unesco – łączę się w jedno) – organizacja wyspecjalizowana ONZ, której podstawowym celem jest wspieranie współpracy międzynarodowej w dziedzinie kultury, sztuki i nauki, a także wzbudzanie szacunku dla praw człowieka, bez względu na kolor skóry, status społeczny i religię.
Siedziba UNESCO mieści się przy place de Fontenoy 7/9 w 7. dzielnicy Paryża.
Program działalności UNESCO obejmuje dwa zasadnicze działy:
działania na rzecz rozwoju nauki i kultury
udzielanie pomocy materialnej, technicznej i kadrowej w organizowaniu oświaty
Historia - UNESCO została utworzona 16 listopada 1945 w Londynie. Pierwszym dyrektorem generalnym został Julian Huxley, biolog i pisarz. Organizacja miała wdrażać "solidarność intelektualną i moralną ludzkości", aby zapobiec trzeciej wojnie światowej. Trudna sytuacja międzynarodowa (zimna wojna, dekolonizacja) oraz bardzo szeroki mandat wpłynęły negatywnie na efektywność organizacji. Niektóre państwa prowadziły też w łonie UNESCO kampanie "antyimperialistyczne". Z tego względu w grudniu 1984 wycofały się z organizacji USA, a w rok później także Wielka Brytania, wyniku czego utraciła ona trzecią część swego budżetu[1].
W wyniku przeprowadzonych reform, UNESCO powróciła do jednego ze swych podstawowych zadań, tj. promocji wolności słowa na świecie. W 1997 UNESCO przyznała po raz pierwszy światową nagrodę wolności prasy (World Press Freedom Prize), otrzymał ją chiński dziennikarz, Gao Yu. Także w 1997 Wielka Brytania powróciła na łono organizacji. W 2003, doceniając przeprowadzone reformy w funkcjonowaniu struktur organizacji, USA porzuciły status obserwatora i ponownie zostały członkiem UNESCO[2].
Od 2011 UNESCO zrzesza 194 państwa. Funkcję sekretarza generalnego Polskiego Komitetu ds. UNESCO sprawuje prof. Andrzej Rottermund[3].