(
Wiele cech opisujących aspekty Słońce-Pluton ma zastosowanie również do tych aspektów, a główną różnicą jest większa krańcowość emocjonalna aspektów Księżyc-Pluton. Osoby takie przejawiają cechy uderzająco podobne do osób z natalnym Księżycem w Skorpionie: silna, a nawet wybuchowa wrażliwość; głębokie niezadowolenie z siebie i potrzeba ukształtowania siebie w nowy sposób; silne dostrojenie psychiczne i potrzeba wgłębiania się zarówno w tajemnice życia, jak i motywacje innych ludzi; również potrzeba przełamywania licznych tabu, wytworzonych przez szczególny rodzaj wychowania tej osoby i wpływy rodzicielskie. Występuje tutaj zwykle zdolność do intensywnego wysiłku, stałe zaangażowanie w świat zewnętrzny i samodyscyplina; osoba taka jest zwykle tak silnie zestrojona z potrzebami życiowymi, że w okresach kryzysu może być niezmiernie zasobna. (Zauważmy, że zasady Raka i Księżyca, jak również Skorpiona i Plutona są tutaj połączone, a obydwa typy tych zasad są zestrojone z instynktem samozachowawczym).
Ponieważ Księżyc symbolizuje obraz siebie i to, jak dana osoba odczuwa swoje Ja, i jako że Pluton (szczególnie w aspektach wyzywających) ujawnia skłonności do burzenia i eliminacji starego, ich oddziaływanie często przejawia się jako bezwzględność i szorstkość wobec siebie. Ponieważ osoba taka w ogóle nie czuje się dobrze ze starym wzorcem uwarunkowań emocjonalnych, występuje u niej potrzeba burzenia starego obrazu siebie i starej tożsamości. W skrajnych przypadkach może to przejawiać się nawet jako uczucia samobójcze – ostateczny symbol autodestrukcji. W każdym razie, okresy nienawiści w stosunku do siebie samego i nasilonego zgiełku emocjonalnego są częste. Osoba ta potrzebuje bardziej niż czegokolwiek innego spoistego programu samoprzemiany, opartego na przeprogramowaniu swoich instynktownych wzorów zachowania, aby mogła być w bardziej giętki i obiektywny sposób zdolna do dopasowania się do każdego życiowego doświadczenia.
Często widoczny u osób z tymi układami jest również „kompleks matki”. Czasami jest on doświadczany po prostu w związku z posiadaniem dominującej lub w sposób wyrafinowany wymagającej i absorbującej matki, która dokonuje projekcji wszystkich swoich lęków na dzieci. (Zdarza się, że takie aspekty są również powiązane z wymagającym i odtrącającym ojcem). W innych przypadkach kobieta może odczuwać potrzebę stania się „supermatką” albo przez posiadanie wielu dzieci (aby wytworzyć u innych wrażenie potęgi jej matczynej energii), albo pełniąc rolę matki-przywódcy (head mother) wobec grupy osób w jakiejś organizacji, czy wobec grup osób stwarzanych przez sytuacje. Takim przypadkiem może być kobieta, która staje się lub chce się stać Matką Przełożoną w klasztorze lub szefem sierocińca czy szkoły. Te same skłonności są widoczne nawet u tych kobiet, które mają Słońce w ścisłym aspekcie z Plutonem, a jak zaobserwował Charles Jayne w swoich badaniach dotyczących rektyfikacji i progresji, matka jest często symbolizowana przez Plutona. Tak więc, kiedy Księżyc – tradycyjny symbol macierzyństwa jest połączony z Plutonem, możemy spodziewać się znalezienia tej cechy w postaci jeszcze silniej uwydatnionej. Nie znaczy to, że wszystkie takie pożądania będą urzeczywistniane, ale po prostu, że osoby z takimi aspektami często odczuwają tego typu potrzeby bycia szczególnie dominującymi. Biorąc to pod uwagę, można scharakteryzować Plutona jako identycznego z archetypem „straszliwej matki”, znajdowanym w różnych mitach, jak na przykład bogini Kali w hinduizmie. Taki obraz matki, to matka posiadająca moc czynienia wszystkiego – z jednej strony karmiąca swoje dzieci, a z drugiej pożerająca je. Moc dawania i odbierania życia jest uwielbiana przez takie bóstwa, a bezosobowość takiej mocy powinna być łatwo uchwytna.
Te układy (szczególnie opozycja) wskazują również na skłonność do podświadomej identyfikacji z innymi, a później wymagania od nich zbyt wiele, na skutek traktowania ich jako rozszerzenia swojego własnego Ja. Osoby takie próbują, żeby ich poczucie tożsamości było potwierdzone, wymagając w sposób wyrafinowany, aby inni skupiali na nich całą swoją uwagę. Występuje więc tutaj silna potrzeba albo wchłonięcia kogoś drugiego do własnego wnętrza, albo też bycia wchłoniętym przez tę drugą osobę. W każdym z tych przypadków, poprzez takie wcielenie, burzy się (Pluton) swoją własną oddzielną tożsamość albo przynajmniej próbuje się to uczynić.