odwrotnie. Żadne z tych dwojga młodych nie uświadamiało sobie, iż ona może stać przy nim tylko dopóty, dopóki on nie stoi przy niej. Żyjąc w oddaleniu, Russell znajdował w Monice idealną partnerkę, doskonałą żonę więźnia. Z chęcią trawiła lata na oczekiwaniu, liczyła, że mąż się zmieni i wówczas będą razem. „Żony więźniów" pokroju Moniki są ostatecznym przykładem kobiet, które kochają za bardzo. Całkowicie niezdolne do bliskiego obcowania z mężczyzną, wybierają życie z iluzją, z marzeniem o tym, jak bardzo będą kochać i będą kochane pewnego dnia, gdy partner się zmieni i stanie osiągalny. Jednakże poczucie bliskości doznają jedynie w wyobraźni.

Kiedy Russellowi udała się rzecz omalże niemożliwa, kiedy zaczął żyć uczciwie i omijać więzienie, Monika się oddaliła. Obecność męża wymagała niebezpiecznej bliskiej zażyłości; była znacznie bardziej niewygodna aniżeli jego nieobecność. Codziennie rzeczywistość życia we dwoje nie mogła też żadną miarą sprostać wyidealizowanej wizji wzajemnej miłości, którą hołubiła Monika. Więźniowie mają takie powiedzonko: „Na każdego z nas czeka przy krawężniku własny cadiiiac" — co oznacza nazbyt wyidealizowaną wersję życia, jakie bę­dą wiedli z chwilą wyjścia za mur. W wyobraźni „żon więźniów" w rodzaju Moniki przy krawężniku prawdopodobnie nie czeka cadiiiac, symbolizujący pieniądze i władzę, lecz kareta z szóstką białych koni, która ucieleśnia magicznie romantyczną miłość. Jak te kobiety będą kochać i będą kochane — oto ich marzenie. Podobnie jak mężom-skazańcom, zazwyczaj łatwiej żyć z marzeniem, niż starać sieje spełnić w rzeczywitości.

Należy tu zrozumieć, że Russell pozornie nie umiał kochać głęboko, podczas gdy Monika, z całą swoją cierpliwością i współ­czuciem, sprawiła wrażenie aż nadto kochającej. W gruncie rzeczy obydwoje w różnym stopniu nie potrafili łączyć miłości z zażyłością. Dlatego też ich związek trwał, gdy nie mogli być razem, później zaś musiał się rozpaść. Warto zauważyć, iż Russell obecnie nie ma partnerki. On także wciąż się zmaga z zażyłością.

Tyler: czterdzieści dwa lata; kierownik, rozwiedziony, bezdzietny

Kiedy jeszcze byliśmy razem, żartowałem, że gdy pierwszy raz zobaczyłem Nancy, serce tak mi waliło, że nie mogłem złapać tchu. To prawda: pracowała jako pielęgniarka dla mojej firmy, a ja truchtałem

w gabinecie lekarskim po mechanicznym deptaku, żeby sobie zbadać układ oddechowy. Stąd walące serce i brak tchu. Na badania wysłał mnie zwierzchnik, bo bardzo utyłem i miałem jakieś bóle w klatce piersiowej. Fakt, byłem w kiepskiej formie. Półtora roku wcześniej żona rzuciła mnie dla innego. Wiem, wielu facetów po czymś takim zaczyna się włóczyć po barach, ale ja po prostu siedziałem w domu przed telewizorem i jadłem.

Zawsze lubiłem jeść. Kiedy jeszcze byliśmy małżeństwem, dużo grywałem z żoną w tenisa i to pewno załatwiało sprawę kalorii. Po rozstaniu tenis mnie przygnębiał. Do licha, wszystko mnie przy­gnębiało. Tamtego dnia w gabinecie Nancy dowiedziałem się, że przez osiemnaście miesięcy przybyło mi sześćdziesiąt pięć funtów. Dotąd się nie ważyłem, chociaż przez ten czas parokrotnie musiałem zmieniać rozmiar ubrań.

Z początku Nancy ściśle trzymała się spraw zawodowych, mówiła, jak poważną sprawą jest moja otyłość i w jaki sposób jej się pozbyć. Ja jednak czułem się jak starzec i nie miałem ochoty się wysilać.

Cóż, chyba po prostu użalałem się nad sobą. Nawet moja eks, kiedyśmy się widywali, strofowała mnie i pytała, jak mogłem tak się zaniedbać. Trochę liczyłem, że wróci mnie ratować, ale na próżno.

Nancy zapytała, czy wzrostu wagi nie poprzedziło jakieś konkretne wydarzenie. Gdy opowiedziałem o rozwodzie, przestała być taka oficjalna i ze współczuciem poklepała mnie po ręce. Pamiętam, przeszedł mnie dreszcz; niezwykłe, bo przez długi czas byłem jak odrętwiały. Nancy doradziła dietę, dała mi mnóstwo broszur i tabel, kazała przychodzić co dwa tygodnie. Nie mogłem się doczekać następnej wizyty. Minęły dwa tygodnie; nie stosowałem diety, nic nie schudłem, ale niewątpliwie zyskałem sobie sympatię Nancy. Całą drugą wizytę rozmawialiśmy o tym, jaki wpływ wywarł na mnie rozwód. Słuchała, potem namawiała na zwykłe w takim wypadku rzeczy: rozmaite zajęcia, klub sportowy, wycieczkę grupową, roz­wijanie nowych zainteresowań. Zgodziłem się na wszystko, nie zrobi­łem nic, czekałem dwa tygodnie, żeby znów ją zobaczyć. Podczas trzeciej wizyty zaproponowałem wspólne spędzenie wieczoru. Wie­działem, że jestem gruby, że wyglądam beznadziejnie, i naprawdę nie mam pojęcia, jak się zdobyłem na odwagę, ale jednak się odważyłem, a ona przyjęła zaproszenie. Kiedy przyszedłem po nią w sobotę, wręczyła mi nowe broszury, a także artykuły o diecie, sercu, gimnas­tyce i smutku. Od dawna nikt mi nie poświęcał tyle uwagi.

108

109