Charakterystyka wybranych metod pedagogicznych, uczelnia - Licencjat, poprzednia szkoła


Charakterystyka wybranych metod pedagogicznych
Pojęcie metody pedagogicznej

Przez metodę kształcenia rozumie się na ogół celowo i systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy wraz
z umiejętnościami posługiwania się nią w praktyce, a także rozwijanie zdolności
i zainteresowań poznawczych oraz umiejętności wartościowania.

Dobór metod kształcenia jest uzależniony od wieku uczniów, charakterystycznych właściwości poszczególnych przedmiotów nauki szkolnej, celów
i zadań kształceniowych, jak również od organizacji i charakteru środków, którymi posługuje się nauczyciel i uczeń w czasie lekcji.

Wielorakość celów i zadań dydaktyczno-wychowawczych powoduje, że
w procesie kształcenia stosuje się różne metody. W dydaktyce ogólnej przedstawiane są różne klasyfikacje metod pracy z uczniem. Nie wdając się w zawiłości tej problematyki zaprezentuje się najbardziej pełną i nową klasyfikację metod nauczania, wyprowadzoną
z koncepcji wielostronnego kształcenia Wincentego Okonia.

Klasyfikacja metod nauczania

I. Metody asymilacji wiedzy (podające)

Znajdują najszersze zastosowanie zarówno w szkole jak i w środkach masowej komunikacji. Komunikacja słowna w pracy dydaktycznej jest nie tylko przedmiotem, lecz również środkiem oddziaływania na dzieci i młodzież. Ze względu na aktywizującą myślenie uczniów rolę metod słownych w procesie kształcenia można je uszeregować następująco:

a) Pogadanka jest pośrednią metodą między wykładem, a dyskusją. Najczęściej stosowana jest jako wstęp do zorganizowania uczniom nowej pracy laboratoryjnej lub ćwiczeniowej, szczególnie dla ustalenia tematu i celu zajęć. Przez pogadankę zwykle rozumie się pewien rodzaj kierowanej rozmowy
z uczniami na określony temat. Prowadzący ją stara się nawiązać do zainteresowań i doświadczeń uczestników, wysuwając jednocześnie pewne problemy do wspólnego rozstrzygnięcia. Zaletą pogadanki jest to, że jej uczestnicy mogą przemawiać opierając się na posiadanych doświadczeniach życiowych. Jest zatem metodą oddziaływania na aktywność intelektualną uczestników przy zachowaniu łatwości nawiązania kontaktu myślowego z nimi. Ma ona charakter specyficznej rozmowy na ściśle określony temat, prowadzonej według z góry ułożonego planu. Ze względu na rolę dydaktyczną, jaką może spełniać rozróżnia się trzy rodzaje pogadanki:

b) Dyskusja, którą Wł. Witwicki określa jako pewien “objaw życia zbiorowego,
a mianowicie zbiorowe, wzajemne, wolne, porządne wypowiadanie swoich własnych myśli w tym celu, żeby wspólnie znaleźć dobrą odpowiedź na jakieś pytanie”. Dyskusja zwykle służy następującym celom:

c) Wykład polega na bezpośrednim przekazywaniu wiadomości uczniom. Ma zazwyczaj zastosowanie w szkołach średnich i wyższych oraz pracy oświatowej. Rozróżnia się kilka typów wykładów. “Najprostszy z nich jest wykład konwencjonalny, w którym treść jest bezpośrednio przekazywana przez nauczyciela w gotowej do zapamiętania postaci. Bardziej złożony charakter ma wykład problemowy, który jest ilustracją jakiegoś problemu naukowego lub praktycznego; jego pojawienie się, kierunków i sposobów jego rozwiązania. Wykład konwersatoryjny, spotykany częściej w szkołach zawodowych
i wyższych, polega na przeplataniu fragmentów mówionych wykładu
z wypowiedziami słuchaczy lub z wykonaniem przez nich odpowiednich zadań teoretycznych lub praktycznych.” W szkolnictwie wyższym wyróżnia się także wykłady kursowe, a więc takie, które prezentują odbiorcom cały zakres wiedzy
z określonej dyscypliny naukowej oraz wykłady monograficzne, poświęcone szczegółowemu przedstawieniu wybranego zagadnienia.

d) Praca z książką wyraża się w samodzielnym korzystaniu z tekstów drukowanych lub ekranowych, które stają się źródłem wiadomości. Stosowanie tej metody
w szkole wdraża uczniów do samokształcenia, a w pracy dydaktyczno-wychowawczej jest sposobem najbardziej aktywizującym uczniów. Metoda ta stosowana jest w szkole w trzech różnych odmianach. Jako uczenie się
z podręcznika w celu zdobycia lub utrwalenia pewnych wiadomości. Sporządzanie notatek przy ponownym czytaniu, które mogą być wykonywane
w postaci konspektu lub planu. Posługiwanie się lekturą uzupełniającą, wymaga już większej samodzielności uczniów.

II. Metody samodzielnego dochodzenia do wiedzy (metody problemowe)

Umożliwiają przekształcanie wiedzy biernej w czynną i sprzyjają w poznawaniu nowych wiadomości oraz stosowanie ich w praktyce. Podstawowymi metodami szczegółowymi w tej grupie są:

a) Klasyczna metoda problemowa i jej odmiany zwykle uwzględnia cztery podstawowe ogniwa: