Mieczysław B.B. Biskupski

•di

„luminarze Hollywood" będą stanowić sekcję specjalną, wyo«l rębnioną z partyjnych szeregów i podległą bezpośrednio kw.i terze głównej w Nowym Jorku, z pominięciem normalnej h i c rarchii. Nacisk kładziono na scenarzystów, nie aktorów, któryc l Partia uznawała za „w 99% ignorantów politycznych"³, l )L ochrony członków sekcji niszczono ich książeczki partyjne.

Najwyraźniej to Jerome sprowadził z Nowego Jorku drani.i turga Johna H. Lawsona, by uczynić go stałym szefem grupy a gdy Jerome wrócił do Nowego Jorku, Lawson stał się niekwc stionowanym przywódcą hollywoodzkich komunistów⁴. Infoi matorzy FBI przekonywali, że Partia miała ustalony plan i n filtracji i zdobywania wpływów w branży filmowej, wdrożony w połowie lat trzydziestych. W 1934 roku Lawson wraz z S:i muelem Ornitzem, Dudleyem Nicholsem, Guyem Endorem i Harrym Carlislem sformowali Screen Writers Guild, której pierwszym przewodniczącym został Lawson. Wszyscy z wyjat kiem „towarzysza podróży" Nicholsa byli członkami Partii . Wkrótce potem członek Partii John Weber założył Screen Rr aders Guild, której członkowie - w większości osoby pragnące zostać scenarzystami - zajmowali się analizowaniem potencjał nych scenariuszy. Jak łatwo przewidzieć, ciągle pozostawali zdo minowani przez Screen Writers Guild. Jak zauważył Lawson, „Partia Komunistyczna miała spore wpływy w Hollywood".

na pół autobiograficzną powies'ćyl Lanternforjeremy, w której znalazły s i v wzmianki o jego dzieciństwie w Polsce. Albert Maltz stwierdził, że Jerome pisał eseje o Polsce, nie udało mi się jednak żadnego z nich odnaleźć.

³ Jerome zajmował się przede wszystkim agitacją i propagandą.

⁴ Horne pisze, że ojciec Lawsona, Simeon Levy, wyjechał z Polski w „latach cztei
dziestych dziewiętnastego wieku" ze względu na „wybuch antysemityzmu".

⁵ Gildia słynęła w pierwszych latach działalności z ciągłych, niekończących
się spotkań; jeden ze scenarzystów podsumował, że tylko komuniści potni
fią znieść takie bezustanne dyskusje.

112

) nż w 1934 roku Lawson deklarował: „Moim celem jest przed-fławienie poglądów komunistycznych, i to w bardzo konkretny Iposób". Nigdy nie wyrzekł się tej zasady. Zadanie przydzielone mu •r/.c'/. Partię polegało na rekrutowaniu i organizowaniu hollywo-id'/.kich scenarzystów, a następnie narzucaniu linii Partii i dys-iyplinowaniu wahających się członków. Lawson, arogancki dok-Ifyncr, według opinii towarzysza partyjnego mówił „głosem Stalina | d/wonów Kremla"⁶. Jego własny syn zauważył, że Lawson był ndlepy na sowiecką rzeczywistość". Podziwiany przez wielu mło­dych hollywoodzkich radykałów, Lawson zakładał, że inni będą Br/ynosić mu swoje dzieła do oceny ideologicznej⁷. Szacunek tttwsona dla prawdy najlepiej pokazuje jego stwierdzenie, że na-||ł,y chronić wolność słowa komunistów w Stanach Zjednoczo­nych, ale pozbawiać jej faszystów, ponieważ ci pierwsi mówią prawdę, a ci drudzy kłamią. Lawson wyjaśnił później, że scena-fłysta powinien zawsze próbować umieścić w filmie parę minut partyjnej propagandy, najlepiej w kosztownej scenie, by zmniej-l*yć prawdopodobieństwo jej ponownego kręcenia⁸. Oddanie Lawsona propagandzie widać w jego upomnieniu dla młodych

&

¹ Sicphen Koch pisze, że dla Lawsona „dziełem życia" było „organizowa­nie stalinowskiej opinii w amerykańskiej branży rozrywkowej'. Po woj­nie Lawson zrównał udział w filmach takich jak The Desert Fox, w którym '/, sympatią przedstawiono Rommla, z pracą na rzecz nazistów. W takim ruy.ie jego udział w produkcji filmów z sympatią przedstawiających Stali-mi równał się pracy na rzecz Związku Sowieckiego. Pewność własnej racji Luwsona dokładnie widać w jego małej książeczce Film in the Battle oflde-rti (New York: Masses and Mainstream, 1953).

' Kdward Dmytryk, jeden z Dziesięciu z Hollywood, wspomina „wezwa­nie", w którym „Gauleiter" Lawson domagał się w 1945 roku zmian w tre-ild ideologicznej filmu. Jeden z wyznawców ideologicznych Lawsona był mokowany, że poszedł on do dentysty: „Wydawał się tak bardzo ponad ludzkimi słabościami". W Partii obowiązywała taka dyscyplina, że pisarze musieli zwracać się o zgodę przed napisaniem książki. Lawson przyznał póiniej: „Zyskałem aż niezdrową władzę".

¹ Iłuhle i Wagner stwierdzają, że Lawson usiłował „utrzymać linię Par­li! we wszelkich kwestiach estetycznych, politycznych i przede wszystkim ni iędzynarodowych".

113