Zdumienie pani Małgorzaty Linde
Dom Małgorzaty Linde stał tuż przy gościńcu, wiodącym do Avonlea, co umożliwiało kobiecie szczegółową obserwację życia wioski. Pewnego popołudnia siedziała przy oknie, a jej mąż, Tomasz, siał brukiew na pagórku. Pani Małgorzata była przekonana, że Mateusz Cuthbert również obsiewa pole. Jej zdumienie było ogromne, kiedy o wpół do czwartej ujrzała go, jadącego bryczką w stronę miasta. Postanowiła iść na Zielone Wzgórze i dowiedzieć się od siostry Mateusza, dokąd i w jakiej sprawie pojechał. Zastała Marylę zajętą robótką. Stół nakryty był dla trzech osób i pani Małgorzata uznała, że Mateusz pojechał po jakiegoś gościa. Maryla wyjaśniła, że Mateusz pojechał na dworzec po chłopca z Domu Sierot, którego postanowili zaadoptować. Zdumiona pani Małgorzata zamilkła, czując się urażoną, że nie zapytano jej o zdanie w tak istotnej kwestii. Maryla wytłumaczyła, że rozważali tę decyzję przez całą zimę, ponieważ Mateusz potrzebował kogoś do pomocy w gospodarstwie. Ostatecznie przekonała ich pani Spencer, która postanowiła zaadoptować dziewczynkę. Pani Spencer w ubiegłym tygodniu wyjechała do Hopetown i poprosili ją, aby wybrała dla nich jedenastoletniego malca. Prośbę przekazali za pośrednictwem służącego Roberta Spencera i otrzymali wiadomość, że chłopiec będzie czekał dziś na stacji. Pani Małgorzata uznała, że rodzeństwo popełniało szaleństwo, wprowadzając do domu dziecko, o którym nic nie wiedzieli. Maryla odparła, że czuła się zobowiązana, by spełnić prośbę brata, który nigdy o nic nie prosił. Pani Linde pożegnała się. Idąc gościńcem z żalem pomyślała o chłopcu, który będzie wychowywany przez ludzi nie mających zielonego pojęcia o dzieciach.
Zdumienie Mateusza
Tymczasem Mateusz dojechał do Szerokiej Rzeki, rozkoszując się przejażdżką. Na peronie dostrzegł dziewczynkę, siedzącą na stercie gontów. Zawiadowca poinformował go, że pociąg odjechał przed trzydziestoma minutami. Pani Spencer powierzyła jego opiece dziewczynkę, którą Cuthbertowie wzięli na wychowanie. Zakłopotany Mateusz podszedł do dziewczynki, która zerwała się z miejsca i wyciągnęła ku niemu chudą rączkę, wyrażając radość, że go widzi. Zmieszany, uścisnął drobną dłoń, postanawiając, że nie powie dziecku o pomyłce. Dziewczynka mówiła o szczęściu, jakie odczuwała od kiedy dowiedziała się, że zostanie zaadoptowana. Do tej pory nie należała do nikogo, a cztery miesiące spędzone w Domu Sierot były dla niej najgorsze w życiu. Po chwili ruszyli w drogę powrotną. Mateusz, ku swemu zdziwieniu, czuł się bardzo dobrze w jej towarzystwie. Dziewczynka miała wrażenie, że właśnie spełniały się jej marzenia, choć nie mogła być w pełni szczęśliwa. Podsunęła mężczyźnie pod oczy rudy warkocz, wyjaśniając, że osoba o tym kolorze włosów nie może być szczęśliwa. Nieoczekiwanie wykrzyknęła z zachwytu i zamilkła, kiedy bryczka wjechała w „Aleję”, utworzoną z dwóch rzędów kwitnących jabłoni. W milczeniu wpatrywała się w zachodzące słońcu. Po jakimś czasie Mateusz poinformował ją, że zbliżają się do Zielonego Wzgórza. Mateusz powiedział, że znajdują się w pobliżu Sosnowego Wzgórza, na którym mieszkają państwo Barry. Bryczka wjechała na mostek i dziewczynka ujrzała szereg domków. Jeden z nich stał na uboczu, osłonięty lasami. Wyciągnęła w jego stronę rękę, pytając, czy to Zielone Wzgórze. Z radością powiedziała, że przez cały czas obawiała się, że śni, a teraz wszystko okazało się prawdą. Mateusz, słysząc te słowa, poczuł ulgę, że to nie on będzie musiał powiedzieć dziecku, że zaszło nieporozumienie i dom, do którego tęskniła, nie miał być jej domem.
Zdumienie Maryli Cuthbert
Maryla wyszła im na spotkanie i cofnęła się zaskoczona, widząc dziecko z ogniście rudymi warkoczami i oczami błyszczącymi radością. Zapytała brata, gdzie jest chłopiec, a Mateusz odparł, że na dworcu czekała na niego dziewczynka. Rozmawiali przez chwilę o zaistniałej pomyłce, a dziewczynka przysłuchiwała się temu z rosnącym niepokojem. Nagle w geście rozpaczy załamała ręce. Opadła na krzesło i zaczęła szlochać. Maryla starała się ją uspokoić, lecz ta odparła, że właśnie przeżyła najtragiczniejszą chwilę w swoim życiu. Kobieta uśmiechnęła się nieznacznie, zapewniając małą, że zostanie z nimi, dopóki sprawa nie zostanie wyjaśniona. Zapytała dziewczynkę, jak się nazywa. Dopiero po chwili sierota z niechęcią wyznała, że nazywa się Ania Shirley. Poprosiła, by Maryla mówiła do niej „Aniu”, nie „Andziu”, ponieważ „Andzia” brzmiało dla niej ohydnie. Potem wyjaśniła, że pani Spencer była przekonana, że Cuthbertowie chcą adoptować dziewczynkę i ucieszyła się, kiedy przełożona Domu Sierot uznała, że ona właśnie będzie najodpowiedniejsza. Podczas kolacji Ania niczego nie zjadła.

Po posiłku Maryla zaprowadziła ją na facjatkę i poprosiła, aby przebrała się w koszulę nocną i położyła się spać. Ania, płacząc, wykonała polecenie. Kiedy Maryla wróciła po paru minutach, usłyszała, że dla dziewczynki będzie to najgorsza noc, jaką kiedykolwiek przeżyła. Kobieta zeszła do kuchni, gdzie zastała brata, palącego fajkę. Powiedziała, że następnego dnia pojedzie do pani Spencer, by wyjaśnić sprawę i odesłać Anię do Domu Sierot. Mateusz uważał, że Ania jest miłym stworzeniem i bardzo pragnie zostać na Zielonym Wzgórzu. Maryla stwierdziła, że nie chciała adoptować dziewczynki. Wówczas Mateusz zaproponował, że mógłby wynająć do pomocy w gospodarstwie chłopca. Pożegnał się z siostrą, pozostawiając jej podjęcie decyzji.
Poranek na Zielonym Wzgórzu
Następnego dnia Ania obudziła się dość późno. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że jest na Zielonym Wzgórzu i poczuła przypływ szczęścia. Poranek był tak piękny, że podeszła do okna i z zachwytem patrzyła na rozciągający się widok. Z marzeń wyrwało ją przyjście Maryli, która kazała jej się ubrać i zejść na śniadanie. Ania usiadła przy stole, mówiąc, że świat nie wydaje się tak okropnym jak wczoraj, gdyż w tak pięknym dniu można znaleźć wiele rzeczy do radości. Maryla przyglądała się dziwnemu dziecku, które Mateusz pragnął zatrzymać. Ania postanowiła nie wychodzić z domu, aby nie pokochać Zielonego Wzgórza, z którym musiała się pożegnać. Dostrzegła doniczkę z kwiatem i zapytała Marylę o nazwę rośliny. Usłyszawszy, że roślinka nie ma imienia, nazwała ją Jutrzenką. Wiśnię, rosnącą pod oknem facjatki, nazwała Królową Śniegu. Maryla wyszła do piwnicy po ziemniaki, rozmyślając o dziewczynce. Przyznała rację Mateuszowi, że Ania jest niezwykłą osóbką. Po obiedzie poprosiła brata, by zaprzągł klacz do kabrioletu. Postanowiła zabrać Anię ze sobą, licząc na to, że pani Spencer będzie miała możliwość odesłania jej do Nowej Szkocji. Gdy odjeżdżały, odwróciła się i zauważyła brata, patrzącego za nimi smutnym wzrokiem.


Ania postanowiła cieszyć się z przejażdżki i nie myśleć o powrocie do Domu Sierot. Zapytała Marylę, czy słyszała o kimś rudowłosym w dzieciństwie, komu włosy ściemniały, gdy dorósł. Kobieta odparła, że nie przypomina sobie i dodała, że w przypadku Ani nie jest to raczej możliwe. Maryla, świadoma tego, że czeka je pięć mil podróży, poprosiła Anię, aby opowiedziała o sobie. Dziewczynka zaczęła opowiadać swoją historię. Marylę ogarnęła litość dla dziecka, które nigdy nie zaznało miłości. Pomyślała, że może należałoby zostawić Anię na Zielonym Wzgórzu. Po jakimś czasie dojechały do Białych Piasków i dziewczynka stwierdziła, że za chwilę wszystko się skońc
Co postanowiła Maryla
Pani Spencer wybiegła na powitanie, zaskoczona niespodziewaną wizytą. Maryla wyjaśniła, że zaszło nieporozumienie, ponieważ prosili o przywiezienie jedenastoletniego chłopca. Pani Spencer była przekonana, że córka Roberta mówiła o dziewczynce. Przypomniała sobie, że poprzedniego dnia wizytę złożyła jej pani Blewett, prosząc o przywiezienie dziewczynki do pomocy przy dzieciach. Uznała, że Ania będzie doskonałym nabytkiem dla kobiety. W tej samej chwili nadeszła pani Blewett i pani Spencer postanowiła przedstawić jej sprawę Ani. Kobieta uznała, że dziewczynka musi być zwinna i miała nadzieję, że sumiennie zapracuje na swoje utrzymanie. Chciała natychmiast zabrać Anię do siebie, lecz Maryla, przysłuchująca się rozmowie, poczuła dziwny ból na widok przestraszonej Ani. Odparła, że Mateusz życzy sobie, aby Ania została na Zielonym Wzgórzu i powinna najpierw porozmawiać z nim, zanim podejmie jakąkolwiek decyzję.
Kiedy wieczorem wróciły do domu, Maryla z daleka dostrzegła Mateusza niespokojnie spacerującego po gościńcu. Zauważyła również wyraz zadowolenia na jego twarzy, gdy zobaczył Anię. O wizycie u pani Spencer opowiedziała bratu dopiero przy wieczornym udoju krów. Uznała, że zatrzymanie Ani należy do ich obowiązku, ponieważ w innym przypadku dziewczynka trafi do pani Blewett. Ponura twarz Mateusza rozjaśniła się. Maryla poprosiła, aby brat nigdy nie wtrącał się do metod wychowywania Ani. Mężczyzna chciał tylko, aby była dla dziewczynki łagodna i dobra.
Modlitwa Ani
Tego dnia Maryla, odprowadzając Anię na facjatkę, kazała jej zmówić przed snem modlitwę, co zaskoczyło dziewczynkę. Dziecko przyznało, że nigdy do tej pory nie modliło się. Kobieta z zakłopotaniem kazała jej uklęknąć i w przebłysku poczucia humoru pozwoliła Ani ułożyć własny pacierz. Poradziła, aby podziękowała Bogu za wszystkie dobrodziejstwa i poprosiła o spełnienie marzeń. Dziewczynka podziękowała więc za Jezioro Lśniących Wód, Białą Drogę Rozkoszy, Królową Śniegu i Jutrzenkę. Następnie poprosiła, by mogła zostać na Zielonym Wzgórzu i aby Bóg uczynił ją piękną, gdy dorośnie. Swoją nietypową modlitwę zakończyła słowami: „Pozostaję z szacunkiem Twoja Ania Shirley”. Kobieta, targana sprzecznymi uczuciami, postanowiła, że następnego dnia nauczy dziewczynkę pacierza. Maryla wróciła do kuchni i wyznała Mateuszowi, że nadszedł czas, by ktoś zaopiekował się Anią i zajął się jej wychowaniem, ponieważ jest prawie poganką.
Zaczyna się wychowywanie Ani
Następnego dnia Ania dopiero popołudniu dowiedziała się, że zostaje na Zielonym Wzgórzu. Przez cały ranek Maryla powierzała jej rozmaite zajęcia i bacznie obserwowała, przekonując się, że dziewczynka jest zręczna i posłuszna. Po obiedzie Ania stanęła przed Marylą ze zrozpaczoną miną i błagała, aby powiedziała, jaką decyzję podjęła. Wreszcie kobieta oznajmiła, że wraz z bratem postanowili ją zatrzymać. Ania rozpłakała się, obiecując, że postara się być dobra. Zapytała, jak ma się do niej zwracać. Kobieta odparła, że podobnie jak wszyscy mieszkańcy Avonlea ma mówić do niej po imieniu. Kazała dziewczynce nauczyć się modlitwy „Ojcze Nasz” na pamięć. Przez parę minut dziewczynka milczała, ucząc się pilnie, lecz nagle spytała, czy jest szansa, że znajdzie w Avonlea przyjaciółkę od serca. Maryla wyjaśniła, że w pobliżu mieszka Diana Barry, ale obecnie przebywa w Carmody u swej ciotki. Radziła Ani zachowywać się grzecznie, ponieważ matka Diany była osobą wymagającą i nie pozwoliłaby córce przyjaźnić się z niegrzeczną dziewczynką. Ania udała się na facjatkę i usiadła w fotelu przy oknie. Następnie przejrzała się w lustrze i stwierdziła, że jest najzwyczajniejszą Anią z Zielonego Wzgórza, lecz milion razy lepiej było być Anią z Zielonego Wzgórza niż Anią znikąd.
Oburzenie pani Linde
W ciągu dwóch tygodni, które minęły od przybycia Ani na Zielone Wzgórze, pani Małgorzata nie zjawiła się, by obejrzeć dziecko adoptowane przez Cuthbertów. Wynikało to przede wszystkim z jej stanu zdrowia i kiedy lekarz pozwolił jej wyjść z domu, natychmiast pospieszyła na Zielone Wzgórze. W ciągu tych dni Ania zaznajomiła się z okolicami domu, opowiadając o swoich odkryciach Maryli i Mateuszowi. Mężczyzna wysłuchiwał jej z uśmiechem, zaś kobieta przerywała „bajanie”, kiedy odkrywała, że sama zaczyna się nim interesować. Kiedy pani Linde zjawiła się na Zielonym Wzgórzu, Ania była w sadzie. Po opowiedzeniu historii swej choroby, spytała Marylę o adoptowaną dziewczynkę. Maryla przyznała, że polubiła Anię, dzięki której ich dom nabrał życia. Zawołała swoją wychowanicę, a dziewczynka wbiegła radośnie do pokoju.

Pani Linde przyjrzała się jej, po czym zwróciła się do Maryli, mówiąc, że dziewczynka jest chuda i nędzna, a jej włosy mają kolor marchwi. Tak ostra krytyka wzburzyła Anię, która podbiegła do pani Małgorzaty i tupiąc nogą, wykrzyczała, że jej nienawidzi. Nazwała ją ordynarną, źle wychowaną kobietą bez serca. Stropiona Maryla kazała jej odejść do swego pokoju i dziewczynka wybiegła, płacząc. Pani Małgorzata stwierdziła, że nie zazdrości Maryli wychowania takiej osóbki. Wówczas Maryla stanęła w obronie Ani, mówiąc, że przyjaciółka nie powinna szydzić z jej wyglądu. Pani Linde poczuła się urażona i wyszła. Maryla zastała Anię leżącą na łóżku i płaczącą. Usiłowała wytłumaczyć jej, że postąpiła niegrzecznie, lecz dziewczynka z uporem powtarzała, że nikt nie miał prawa nazywać jej brzydką i rudą. Maryla uznała, że Ania powinna pójść do pani Linde, by prosić o wybaczenie. Ta odparła, że nie uczyni tego, ponieważ nie jest jej przykro. Maryla zeszła do kuchni i z trudem powstrzymywała śmiech, przypominając sobie osłupiały wyraz twarzy MałgorzATY
Wyznanie winy
Ania trwała w uporze nazajutrz rano i Maryla musiała wyjaśnić bratu jej nieobecność podczas śniadania. Mężczyzna uznał, że Małgorzata zasługiwała na kilka słów prawdy i poprosił, aby siostra nie była zbyt surowa dla dziewczynki. Wieczorem, kiedy Maryla wyszła, by przygnać krowy z pastwiska, udał się do pokoiku swej ulubienicy. Jego serce ścisnęło się z żalu na widok Ani, siedzącej przy oknie. Nieśmiałym głosem poprosił dziewczynkę, by spełniła wolę Maryli, ponieważ na dole jest strasznie pusto bez niej. Dziewczynka zapewniła, że dla niego zrobi wszystko. Po powrocie Maryli oznajmiła, że jest gotowa na przeproszenie pani Linde.
Wkrótce obie udały się do pani Małgorzaty. Ania upadła na kolana i błagalnie wyciągnęła dłonie. Przyznała, że jest brzydka, piegowata i chuda, dodając, że to, co powiedziała o pani Linde było również prawdą. Obserwująca ją Maryla odniosła wrażenie, że dziewczynka upaja się tą sceną poniżenia. Pani Małgorzata była zadowolona z przeprosin Ani i kiedy zostały same, wyznała Maryli, że Ania rzeczywiście jest miłym stworzeniem. W drodze powrotnej na Zielone Wzgórze Ania odczuwała dumę, że tak pięknie przeprosiła panią Linde. Maryla z trudem powstrzymywała śmiech, przypominając sobie tę teatralną scenę. Upomniała jedynie Anię, by nie myślała tak wiele o swojej powierzchowności, ponieważ czyni to ją próżną. Ania z żalem wyznała, że kocha piękno i cierpi, widząc swoją brzydotę. Przytuliła się do Maryli, mówiąc, że czuje się szczęśliwa na myśl, że wraca do domu.
Wrażenia Ani w szkole niedzielnej
Kilka dni później Maryla pokazała Ani trzy własnoręcznie uszyte sukienki. Wszystkie były skromne, z wąskimi rękawami. Dziewczynka, zapytana przez Marylę, czy sukienki podobają się jej, odparła, że może wyobrazić sobie, że tak właśnie jest. Jej zdaniem ubrania nie były ładne. Następnego dnia Maryla, ze względu na migrenę, nie mogła odprowadzić Ani do szkoły niedzielnej. Dziewczynka wyruszyła ubrana w nową sukienkę i marynarski kapelusz, przystrojony kwiatami z łąki. Weszła do kościoła sama, z dumnie uniesioną główką, skupiając na sobie spojrzenia dziewcząt. Po powrocie do domu stwierdziła, że szkoła niedzielna jest okropna, a pastor Bell zanudził ją długą modlitwą. Maryla upomniała ją, lecz pomyślała, że dziewczynka wyraziła głośno także i jej opinię o panu Bel

Uroczysta przysięga i obietnica
W kilka dni później Maryla dowiedziała się o kapeluszu przybranym kwiatami. Wróciła właśnie od pani Linde i oburzona wezwała Anię. Dziewczynka rozpłakała się, stwierdzając, że jest dla swych opiekunów dopustem bożym i powinni odesłać ją do Domu Sierot. Maryla, niezadowolona z tego, że doprowadziła Anię do łez, poinformowała ją, że Diana wróciła do domu i jeśli Ania ma ochotę, może jej towarzyszyć podczas wizyty u pani Barry. Na Sosnowym Wzgórzu powitała je pani Barry, która poprosiła córkę, by zaprowadziła Anię do ogrodu. W ogrodzie dziewczęta spoglądały na siebie nieśmiało. Wreszcie Ania spytała Dianę, czy zostanie jej przyjaciółką. Diana odparła, że cieszy się z faktu, iż będzie miała towarzyszkę zabaw. Zgodnie podały sobie ręce i złożyły uroczystą przysięgę, że pozostaną przyjaciółkami dopóki słońce i księżyc będą istnieć. W drodze powrotnej na Zielone Wzgórze Maryla spytała Anię, czy znalazła pokrewną duszę. Ania odpowiedziała, że w tej chwili jest najszczęśliwszą dziewczynką na Wyspie Księcia Edwarda. Wieczorem Maryla wyznała Mateuszowi, że wydaje się jej, iż Ania zawsze z nimi mieszkała.
Rozkosze oczekiwania
Pewnego popołudnia Maryla z niecierpliwością czekała na Anię, która po powrocie od Diany gawędziła z Mateuszem. Obserwując brata, stwierdziła, że mężczyzna słucha dziewczynki jak urzeczony. Dziewczynka przybiegła uśmiechnięta, już od progu wołając, że za kilka dni szkoła niedzielna organizuje piknik. Maryla zgodziła się, aby Ania uczestniczyła w zabawie i zapewniła, że przygotuje dla niej koszyk z jedzeniem. Rozradowana Ania rzuciła się na szyję Maryli i ucałowała jej policzki. Kobieta z trudem opanowała wzruszenie i surowo upomniała dziewczynkę, aby nauczyła się cierpliwości. Przez resztę tygodnia Ania mówiła, myślała i marzyła wyłącznie o pikniku. W niedzielę Maryla upięła przy sukni pamiątkową broszkę z ametystami, którą odziedziczyła po matce. Ania ujrzawszy klejnot, zachwyciła się nim.
Przyznanie się do winy
W poniedziałek wieczorem Maryla zauważyła brak broszki. Spytała Anię, czy nie widziała klejnotu. Dziewczynka odpowiedziała, że poprzedniego dnia wzięła broszkę i na chwilę przypięła do kołnierzyka, po czym odłożyła na biurko. Kobieta nie uwierzyła w jej zapewnienia i ponownie przeszukała pokój. Sądząc, że Ania boi się przyznać do winy, odesłała ją na facjatkę. Po odejściu dziewczynki, zaczęła zastanawiać się, czy Ania ją okłamała. Myśl, że mogłaby nie ufać wychowanicy, była straszna. Po jakimś czasie poszła na facjatkę, lecz Ania upierała sie, że nie wie, co stało się z broszką. Nazajutrz Maryla postanowiła, że Ania pozostanie w pokoju tak długo, dopóki nie powie prawdy. Ania próbowała przekonać ją, by pozwoliła jej pójść na piknik, a potem odbyć resztę kary. Kobieta była jednak nieugięta.

W dzień zabawy Maryla ponownie zjawiła się na facjatce i zastała Anię siedzącą na łóżku. Dziewczynka oznajmiła, że jest gotowa przyznać się do winy. Opowiedziała, że wzięła broszkę i przy mostku zdjęła ją, by jeszcze raz się jej przyjrzeć. Wówczas broszka wymknęła się z jej rąk i wpadła do wody. Rozgniewana Maryla odparła, że karą za kłamstwo będzie zakaz uczestniczenia w wycieczce. Po posiłku Maryla postanowiła zacerować koronkowy szal. Kiedy wzięła go do ręki, dostrzegła zaczepioną broszkę. Zaskoczona, poprosiła Anię o wyjaśnienie, dlaczego opowiedziała jej zmyśloną historię. Dziewczynka odparła, że bardzo chciała iść na piknik, a przyznanie się do winy było warunkiem, by mogła wyjść z pokoju. Maryla przeprosiła ją za to, że zwątpiła w jej prawdomówność i kazała przygotować się do pikniku. Wieczorem Ania, zmęczona lecz szczęśliwa, opowiadała o wrażeniach z wycieczki. Później Maryla wyznała Mateuszowi, że w domu, w którym jest Ania, nigdy nie może być smutno.

Burza w szkolnej szklance wody
Pierwszego września Maryla z niepokojem wyprawiła Anię do szkoły, lecz dziewczynka wróciła do domu zadowolona i przekonana, że polubi szkołę. Minęły trzy tygodnie i wszystko przebiegało spokojnie. Pewnego dnia Diana poinformowała przyjaciółkę, że w szkole ma zjawić się Gilbert Blythe. Ostrzegła Anię, że Gilbert zawsze był prymusem i na pewno będzie rywalizował z nią o pierwsze miejsce w nauce. Podczas lekcji Diana wskazała Ani chłopca. Gilbert zajęty był właśnie przypinaniem za pomocą szpilki warkocza Ruby Gillis do poręczy ławki, a kiedy dostrzegł, że Ania przygląda mu się, zerknął porozumiewawczo na nią.

Po południu Gilbert za wszelką cenę starał się, by Ania zwróciła na niego uwagę, lecz ona wpatrywała się w odległe Jezioro Lśniących Wód. Nagle pociągnął ją za rudy warkocz i wyszeptał: „Patrzcie! Marchewka! Marchewka!”. Ania natychmiast zerwała się z miejsca, spojrzała na chłopca mściwie i z całej siły uderzyła go w głowę tabliczką, która pękła na połowę. Nauczyciel zażądał wyjaśnienia, lecz dziewczynka nie chciała wyznać, że właśnie została obrażona. Gilbert starał się ją usprawiedliwić, biorąc winę na siebie, lecz pan Philips kazał jej stanąć pod tablicą, na której napisał: „Andzia Shirley ma bardzo brzydki charakter. Andzia Shirley powinna się starać panować nad swą złością”. Przez resztę dnia Ania stała z dumnie uniesioną głową, utwierdzając się w postanowieniu, że nigdy nie odezwie się do Gilberta.

Nazajutrz pan Philips oznajmił, że życzy sobie, by wszystkie dzieci były na miejscach, kiedy wróci z obiadu. Ania, która wędrowała podczas przerwy po pobliskim lesie, wbiegła do klasy jako ostatnia. Nauczyciel spojrzał na nią i za karę kazał jej usiąść obok Gilberta. Po jakimś czasie Gilbert, korzystając z nieuwagi nauczyciela, wyjął z szuflady czerwone serduszko z cukru z napisem: „Jesteś słodka” i podsunął je w stronę Ani. Dziewczynka cisnęła cukierek na podłogę i rozgniotła obcasem, nawet nie spojrzawszy na chłopca. Po powrocie na Zielone Wzgórze oświadczyła Maryli, że stanowczo nie wróci do szkoły. Bezradna kobieta, widząc opór podopiecznej, udała się wieczorem do pani Linde. Ku jej zaskoczeniu, Małgorzata doradziła, aby tym razem ustąpiła Ani. Liczyła na to, że dziewczynka po kilku dniach zapomni o przykrym wydarzeniu i sama wróci do szkoły. Maryla posłuchała pani Linde i pozwoliła Ani zostać w domu.

Tragiczne skutki podwieczorku
Nadszedł październik i Ania upajała się pięknem świata, wędrując po swoich ulubionych miejscach. Pewnego dnia Maryla poinformowała ją, że wybiera się na zebranie związku do Carmody i Ania może zaprosić Dianę na herbatkę. W kilka minut po wyjeździe Maryli na Zielonym Wzgórzu zjawiła się Diana, którą Ania powitała, ubrana w odświętną sukienkę. Przez jakiś czas siedziały w sadzie, zajadając się słodkimi malinówkami. Następnie wróciły do domu i Ania przyniosła ze spiżarni butelkę z sokiem, a sama poszła do kuchni, zająć się swoimi obowiązkami. Kiedy po paru minutach wróciła do bawialni, Diana wypijała właśnie drugą szklankę napoju. Ania zaczęła opowiadać jej historyjkę, którą wymyśliła kilka dni temu, o tym jak czuwała przy łóżku chorej przyjaciółki, a potem zaraziła się i zmarła. Nagle Diana wstała chwiejąc się i z płaczem powiedziała, że musi natychmiast iść do domu. Na próżno Ania błagała ją, aby została na podwieczorku. Ze łzami odprowadziła przyjaciółkę do ogrodu państwa Barrych.

W poniedziałek Maryla wysłała ją do pani Linde i po paru minutach dziewczynka wróciła zalana łzami. Okazało się, że pani Małgorzata odwiedziła panią Barry i dowiedziała się, że kobieta oskarża Anię, iż spoiła Dianę, która po wizycie wróciła do domu pijana. Zdumiona Maryla poszła do spiżarki i stwierdziła, że Ania omyłkowo wzięła butelkę z winem porzeczkowym. Maryla poszła na Sosnowe Wzgórze, by wyjaśnić nieporozumienie. Wróciła zagniewana, ponieważ pani Barry nie uwierzyła jej. Zrozpaczona Ania pobiegła do domu państwa Barry. Błaganie Ani rozdrażniło matkę Diany jeszcze bardziej i oznajmiła, że od tej pory dziewczynki nie mo
Nowy cel w życiu
Nazajutrz Ania dostrzegła Dianę, stojącą u Źródła Leśnych Nimf. Pobiegła do przyjaciółki z nadzieją, lecz Diana powiedziała, że matka nie zmieniła zdania. Pozwoliła jej jednak pożegnać się z Anią. Dziewczynki, płacząc, poprzysięgły, że nigdy nie zapomną o sobie, a Ania odcięła pukiel czarnych włosów przyjaciółki na pamiątkę. W poniedziałek Maryla ze zdumieniem ujrzała Anię, wychodzącą z pokoiku z teczką pełną książek. Dziewczynka postanowiła wrócić do szkoły, uznając, że w ten sposób będzie mogła widywać Dianę i wspominać minione dni. W szkole przyjęto ją ze szczerą radością, ponieważ wszystkim brakowało towarzystwa dziewczynki podczas zabaw. Wracając po popołudniowej przerwie do klasy, dostrzegła wielkie czerwone jabłko na swoim pulpicie. Miała już je zjeść, kiedy przypomniała sobie, że jedynym miejscem, gdzie rosły takie owoce, był sad Blythe’ów. Odsunęła owoc i ostentacyjnie wytarła palce chusteczką.

Koncert, katastrofa i wyznanie
Pewnego zimowego wieczora Ania zbiegła z facjatki do kuchni, prosząc Marylę, by pozwoliła jej wyjść na chwilę do Diany. Wróciła kilka minut później z wiadomością, że została zaproszona na urodziny przyjaciółki, a pani Barry chce, aby dziewczyny poszły z tej okazji na koncert do Klubu Dyskusyjnego. Maryla początkowo nie chciała zgodzić się, by jej podopieczna uczestniczyła w koncercie, lecz uległa prośbie Mateusza, który wstawił się za ulubienicą. Po południu odbyła się urodzinowa herbatka, urządzona przez panią Barry, a potem wszyscy udali się na przedstawienie Klubu Dyskusyjnego. Ania żywiołowo reagowała na kolejne występy. Kiedy jednak rozpoczął się występ Gilberta, wyjęła książkę i zaczęła ją czytać. Diana zapewniała przyjaciółkę, że chłopak recytując wiersz, patrzył wprost na nią. Ania przyjęła to obojętnie i zaproponowała Dianie, by ścigały się do łóżka. Tej nocy miały spać w pokoju gościnnym, co dla Ani stanowiło wyróżnienie. Przebiegły przez bawialnię i jednocześnie wskoczyły na łóżko. Nagle usłyszały czyjeś jęknięcie i przerażone wybiegły z pokoju. Diana ze śmiechem wyjaśniła, że w pokoju gościnnym spała ciotka Józefina

Bezdroża wyobraźni
W czerwcu, wieczorem, Ania siedziała w swoim pokoiku, odrabiając lekcje, kiedy zjawiła się Maryla, niosąc szkolne fartuszki dziewczynki. Ania spytała ją, czy pamięta, co wydarzyło się rok temu. Potem wyjaśniła, że tego dnia przyjechała na Zielone Wzgórze i był to przełom w jej życiu. Maryla wyznała, że nigdy nie żałowała, że zatrzymali dziewczynkę, a potem poprosiła, aby Ania pobiegła do pani Barry po wzór fartuszka Diany. Zrozpaczona Ania odparła, że za żadne skarby nie pójdzie o tej porze Lasem Duchów. Wyjaśniła że wyobraziły sobie z Dianą, że w lasku ukazuje się duch zamordowanego dziecka. Maryla odprowadziła Anię do strumyka, uznając, że nakaz przejścia przez „Las Duchów” skutecznie wyleczy dziewczynkę z fantazjowania. Ania przebiegła przez lasek z zamkniętymi oczami, a po powrocie wyznała Maryli, że od tej pory będzie zadowalała się pospolitymi miejscami.
Nowe zastosowanie kropli walerianowych
Ostatniego dnia czerwca Ania wróciła ze szkoły zapłakana, z żalem stwierdzając, że całe życie składa się z powitań i pożegnań. Maryla z przekąsem odparła, że nie przypuszczała, iż Ania jest tak bardzo przywiązana do pana Philipsa. W drodze powrotnej ze szkoły dziewczynka spotkała nowego pastora z żoną. Wkrótce Maryla zaprosiła pastorostwo na herbatę, a Ania uprosiła ją o to, by mogła upiec ciasto. W środę wstała wcześnie rano i zabrała się do przygotowywania tortu. Do podwieczorku zasiedli wszyscy. Pani Allan ukroiła kawałek tortu i wziąwszy kęs do ust, zaczęła powoli żuć go z dziwnym wyrazem twarzy. Maryla również posmakowała ciasto i stwierdziwszy, że ma wstrętny smak, spytała dziewczynkę, co do niego dodała. Przerażona Ania przyniosła słoiczek z wanilią i Maryla przypomniała sobie, że kilka dni temu wlała do niego krople walerianowe. Dziewczynka płacząc, pobiegła do swego pokoju. Po wyjeździe pastorostwa Ania wyraziła nadzieję, że musi istnieć granica błędów, jakie jest w stanie popełnić jeden człowiek

Odwiedziny Ani u pastorostwa
Pewnego dnia Ania wróciła z poczty promieniejąc radością. Okazało się, że pani Allan zostawiła dla niej list z zaproszeniem na podwieczorek. Poranek w dniu wizyty był piękny i Ania ożywiła się. Obawiała się jednak, że zachowa się niestosownie. O zmierzchu wróciła do domu rozweselona i szczęśliwa. Zwierzyła się, że na plebanii przeżyła urocze chwile, a sam podwieczorek był niezwykle elegancki. Po wyjściu od państwa Allan spotkała panią Linde, która poinformowała ją, że zatrudniono nową nauczycielkę, panią Muriel Stacy.
Ofiara Ani dla sprawy honorowej
Niestety Ania nie rozpoczęła nauki pierwszego września. W tydzień po podwieczorku u państwa Allan, Diana Barry zaprosiła gości. Dziewczęta po podwieczorku pobiegły do ogrodu i rozpoczęły grę w „wyzywankę”. Pierwsza Carrie Sloane oświadczyła, że Ruby Gillis nie odważy się wejść na wielką starą wierzbę. Ruby wykonała śmiało wyzwanie i pokonała koleżankę. Później Józia Pye wyzwała Jankę Andrews, aby obeszła ogród, skacząc na jednej noce. Janka zdołała poskakać do trzeciego zakrętu i musiała się poddać. Ania, widząc triumfującą Józię, wyzwała ją, by przeszła po parkanie, co wymagało nie lada zręczności. Józia natomiast wyzwała Anię, żeby przespacerowała się po szczycie dachu nad kuchnią.

Ania zbladła i weszła po drabinie na dach. Rozpoczęła wędrówkę, lecz nagle zachwiała się i stoczyła na ziemię. Dziewczęta wydały okrzyk przerażenia i popędziły do leżącej koleżanki. Ania próbowała wstać, ale natychmiast osunęła się, jęcząc z bólu. Maryla, zbierająca jabłka w sadzie, ujrzała pana Barry, który niósł Anię na rękach. Dopiero w tej chwili kobieta uświadomiła sobie, jak ważna stała się dla niej Ania. Przerażona podbiegła do nich, lecz Ania uspokoiła ją, wyjaśniając, że spadła z dachu i zwichnęła nogę w kostce. Wezwany lekarz stwierdził, że noga jest złamana. Przez sześć tygodni dziewczynka leżała w łóżku, błogosławiąc swoją wyobraźnię. Z niecierpliwością wyczekiwała dnia, w którym będzie mogła rozpocząć naukę. Przypuszczała, że w pannie Stacy odnajdzie pokrewną duszę.
Wychowankowie panny Stacy urządzają koncert
W październiku Ania wróciła do szkoły i z zadowoleniem stwierdziła, że życie jest naprawdę zajmujące. W listopadzie panna Stacy przedstawiła projekt koncertu, który młodzież z Avonlea miała urządzić z okazji świąt Bożego Narodzenia. Dochód z przedstawienia miał być przeznaczony na zakup chorągwi dla szkoły. Ania została wyznaczona do dwóch dialogów i deklamacji. Miała również wystąpić w żywym obrazie: „Wiara, Nadzieja i Miłość”.
Mateusz rzecznikiem bufiastych rękawów
W grudniowy wieczór Mateusz wszedł do kuchni na Zielonym Wzgórzu i usiadł przy skrzyni z drewnem. W tej samej chwili z bawialni wybiegła Ania z koleżankami, które przyszły powtarzać dialog z „Królowej Elfów”. Niezauważony, zaczął przyglądać się dziewczętom. Dostrzegł, że Ania odróżnia się od koleżanek jaśniejszą cerą i delikatniejszymi rysami twarzy. Dopiero po jakimś czasie zrozumiał, że Ania nie jest ubrana jak inne dziewczęta. Przypomniał sobie, że Maryla zawsze szyła dla Ani sukienki z ciemnych materiałów i według jednego fasonu. Widząc Anię w otoczeniu koleżanek, uznał, że dziewczynka powinna mieć choć jedną ładną sukienkę. Postanowił kupić jej ubranie w podarunku na Gwiazdkę. Obawiając się, że Maryla skrytykuje jego pomysł, poszedł po pomoc do pani Linde. Małgorzata zgodziła się uszyć sukienkę dla Ani według najświeższej mody. W wigilię pani Linde zjawiła się na Zielonym Wzgórzu, przynosząc prezent dla Ani. Maryla pobłażliwym tonem stwierdziła, że sukienka jest zbytkiem, który rozbudzi próżność Ani. Parę minut później z facjatki zbiegła Ania, radosnym głosikiem życząc wszystkim wesołych świąt. Mateusz niezręcznie rozwinął z papieru sukienkę i podał ją dziewczynce. Ania wpatrywała się z prezent w uroczystym milczeniu i nagle rozpłakała się.

Wieczorem odbył się koncert. Po skończonym przedstawieniu Ania i Diana wracały do domu, ciesząc się z odniesionego sukcesu. Diana stwierdziła, że chłopcy byli dobrze przygotowani i po raz kolejny upomniała przyjaciółkę, że postępuje zbyt surowo z Gilbertem. Wieczorem, kiedy Ania udała się na spoczynek, Maryla wyznała bratu, że była dumna z występu dziewczynki.
Klub powieściowy
Nadszedł dzień trzynastych urodzin Ani. Dziewczynka zwierzyła się Dianie, że z trudem może uwierzyć, iż jest już prawie dorosła. Spacerowały w pobliżu Ścieżki Brzóz, zastanawiając się, co zapisać w wypracowaniu zadanym przez pannę Stacy. Ania wyznała, że napisała opowiadanie zatytułowane „Zazdrosny rywal” albo „Śmierć ich nie rozłączyła”. Historię dwóch przyjaciółek, Kordelii i Geraldiny, odczytała Maryli i Mateuszowi. Maryla uznała, że opowiadanie jest nienaturalne, natomiast Mateusz stwierdził, iż jest piękne. Diana podzieliła zdanie Mateusza, żałując, że sama ma tak wybujałej wyobraźni jak przyjaciółka. Wówczas Ania wpadła na pomysł, aby założyły klub powieściowy. Z czasem do Ani i Diany przyłączyły się Janka Andrews, Ruby Gillis oraz dwie koleżanki ze szkoły. Obowiązkiem członków klubu było napisanie jednej powieści w ciągu tygodnia.
Próżność ukarana
Pewnego wieczoru, w ostatnich dniach kwietnia, Maryla wracała na Zielone Wzgórze z posiedzenia związku. Stara panna rozmyślała, jak przyjemne są powroty do domu, w którym jest Ania. Jej zdziwienie było ogromne, kiedy nie zastała swojej wychowanki w kuchni, choć prosiła ją, aby przygotowała herbatę punktualnie na piątą. Zapadła noc, a Ania nie pojawiła się na kolacji. Maryla udała się na facjatkę i zauważyła Anię, leżącą na łóżku, z głową ukrytą w poduszkach. Zaniepokojona, zbliżyła się do niej, ale Ania poprosiła, by odeszła, ponieważ jest pogrążona w rozpaczy. Maryla kazała jej natychmiast wstać. Ania podniosła się posłusznie z łóżka. Wówczas kobieta zauważyła, że włosy dziewczynki mają zielony kolor. Zrozpaczona Ania wyjaśniła, że pofarbowała włosy specyfikiem, zakupionym u wędrownego handlarza, który zapewnił ją, że jej włosy uzyskają wspaniałą kruczą barwę. Maryla pomogła jej wyszorować włosy mydłem, lecz farba nie dawała się zmyć. Zrozpaczona Ania przez tydzień nie opuszczała domu, codziennie myjąc głowę. W końcu Maryla uznała, że włosy należy ściąć. Ania, po powrocie do swego pokoiku, odwróciła lusterko, przysięgając, że nie przejrzy się w nim dopóki jej włosy nie odrosną.
Niefortunne przedstawienie
Pewnego czerwcowego popołudnia w odwiedziny do Diany przyszły Janka Andrews, Ruby Gillis i Ania. Dziewczynka zaproponowała, by zainscenizowały poemat Tennysona „Elaine”. Koleżanki zgodnie stwierdziły, że to ona powinna odegrać rolę Elaine. Ania ułożyła się na dnie czółna, a dziewczęta odepchnęły łódkę, po czym pobiegły w stronę mostku. Łódź uderzyła o jeden ze starych pali i popłynęła ku niewielkiemu cyplowi. Ania przez chwilę napawała się romantycznością swego położenia. Nagle poczuła, że czółno nabiera wody. Kiedy łódź zbliżyła się do mostu, dziewczynka zdołała wdrapać się na jeden z pali. Coraz bardziej zmęczona, ujrzała Gilberta w łodzi. Chłopiec, zaskoczony widokiem dziewczynki, podpłynął do niej i wyciągnął rękę. Ania, wspierając się na jego dłoni, zsunęła się do łódki. Nie patrząc na chłopca, wyjaśniła, co się stało i poprosiła, aby podpłynął do przystani. Następnie zręcznie wyskoczyła na brzeg i podziękowała za pomoc.
Chciała odejść, lecz Gilbert położył jej rękę na ramieniu. Przeprosił ją za to, że zażartował wówczas z jej włosów i poprosił, aby zostali przyjaciółmi. Serce Ani zaczęło bić szybciej i poczuła, że szczere spojrzenie chłopca jest jej miłe. Jednak przypomniała sobie dzień, w którym Gilbert nazwał ją „Marchewką!” i dawna gorycz odżyła. Odpowiedziała, że nie będzie między nimi przyjaźni. Gilbert, zaczerwieniony z gniewu, wskoczył do łodzi i odparł, że nigdy już nie poprosi jej o przyjaźń. Ania żałowała, że nie odpowiedziała chłopcu inaczej. W połowie ścieżki do domu spotkała zrozpaczone koleżanki i opowiedziała o tym, jak Gilbert ją uratował. Dziewczęta były przekonane, że teraz będzie z nim rozmawiała, lecz Ania zaprzeczyła.
Epoka w życiu Ani
Nadszedł wrzesień. Pewnego wieczoru Ania odprowadzała krowy z pastwiska do domu Aleją Zakochanych. Nagle dostrzegła Dianę. Przyjaciółka miała poważną minę i Ania była pewna, że przynosi jakieś niezwykłe nowiny. Po chwili Diana oświadczyła, że nadszedł list od ciotki Józefiny, która zaprasza je do miasta, by zwiedziły wystawę. Wzruszona Ania postanowiła, że ubierze swój nowy płaszczyk i sukienkę, którą sprawiła jej Maryla. Ciotka Józefina przywitała je z radością, zaskoczona tym, że Ania tak wyrosła i wyładniała. W środę udały się na wystawę, o której później Ania z zachwytem opowiadała Maryli, ciesząc się, że mieszkańcy Avonlea również otrzymali wyróżnienia i nagrody. W czwartek pani Barry zabrała dziewczęta na koncert do Instytutu Muzycznego. W piątek nadeszła godzina powrotu do domu i Ania ucałowała serdecznie ciotkę Józefinę, dziękując jej za każdą chwilę spędzoną w mieście. Kobieta patrzyła za odjeżdżającym powozikiem, a potem z żalem pomyślała, że mając w domu dziecko podobne do Ani byłaby lepsza i szczęśliwsza.

Utworzenie kompletu seminarzystów
Pewnego listopadowego wieczoru Maryla odłożyła ręczną robótkę, zastanawiając się, czy nie powinna zmienić szkieł okularów na mocniejsze. Od jakiegoś czasu jej wzrok szybciej się męczył. Po powrocie Ani do domu, poinformowała dziewczynkę, że odwiedziła ich panna Stacy. Nauczycielka postanowiła zorganizować komplet najbardziej zaawansowanych uczniów i uczennic, którzy zechcą zdawać egzaminy do seminarium. Przyszła prosić opiekunów Ani, by pozwolili jej brać udział w dodatkowych zajęciach. Ania wyznała Maryli, że marzyła o nauce w seminarium od kilku miesięcy, lecz była przekonana, że opiekunów nie stać na kolejny wydatek.
Do kompletu przyszłych seminarzystów należeli Gilbert Blythe, Ania Shirley, Ruby Gillis, Janka Andrews, Józia Pye, Karolek Sloane i Moody Spurgeon MacPherson. Ku rozpaczy Ani okazało się, że rodzice Diany nie mieli zamiaru posyłać jej do seminarium. Pierwszego dnia, kiedy po południu odbyła się lekcja specjalna, Ania, widząc przyjaciółkę, odchodzącą do domu, z trudem powstrzymała łzy. Wkrótce wszyscy dostrzegli ostre współzawodnictwo między Gilbertem a Anią. Od czasu, kiedy nad stawem odrzuciła propozycję przyjaźni, Gilbert ignorował jej istnienie. Ania szybko doszła do wniosku, że nieprzyjemnie być ignorowaną. Z przerażeniem odkryła, że nie czuje już nienawiści do Gilberta. Wraz z nastaniem wiosny przyszli seminarzyści zatracili zapał do nauki i wszyscy z ulgą powitali wakacje.
Zwierzenia
Ania spędziła lato wesoło, odpoczywając i przez całe dnie wędrując z Dianą. W pierwszych dniach września z radością udała się do szkoły, postanawiając, że z całych sił weźmie się do nauki. Zbliżający się termin egzaminów do seminarium spędzał jej sen z powiek. Czasami śniła, że widzi listę osób przyjętych do seminarium, a na pierwszym miejscu widnieje nazwisko Gilberta. Pewnego dnia Maryla zauważyła, że dziewczynka jest wyższa od niej i westchnęła, czując żal, że utraciła dziecko, które nauczyła się kochać, a przed nią stało piętnastoletnie dziewczę o poważnym spojrzeniu i dumnie uniesionej główce. Kiedy wieczorem Ania wraz z Dianą udały się na zebranie, Maryla rozpłakała się. Mateuszowi, który właśnie wszedł do kuchni, wyjaśniła, że będzie jej brakowało Ani, która prawdopodobnie opuści Zielone Wzgórze w przyszłym roku.
Ogłoszenie listy przyjętych
W czerwcu nadszedł koniec nauki i pożegnanie z panną Stacy, która opuszczała szkołę w Avonlea. Ania i Diana, zapłakane, wracały do domu w bardzo smutnym nastroju. Ania z lękiem oczekiwała dnia egzaminu. W poniedziałek wyjechała do Charlottetown, gdzie zamieszkała u ciotki Józefiny. W piątek zmęczona wróciła na Zielone Wzgórze. Była przekonana, że poszło jej bardzo dobrze. Za główny cel postawiła sobie pokonanie Gilberta. Jej pragnienie „bycia pierwszą” wzmagała jeszcze chęć sprawienia radości Maryli i Mateuszowi. Po dwóch tygodniach przyszli seminarzyści zaczęli odwiedzać pocztę w Avonlea, czekając na listę przyjętych. Pewnego wieczoru Ania dostrzegła Dianę, biegnącą przez mostek i machającą trzymaną w ręku gazetą. Dziewczyna wbiegła na Zielone Wzgórze, wołając, że Ania i Gilbert zdali najlepiej, lecz jej nazwisko jest pierwsze.
Koncert w hotelu
Pewnego wieczoru Ania ubierała się w swoim pokoiku na koncert w hotelu w Białych Piaskach, zorganizowany na rzecz szpitala w Charlottetown. Została zaproszona do współudziału i miała deklamować wiersz. Na miejscu, widząc piękne damy, wystrojone w jedwabie i koronki, poczuła się onieśmielona. Na sali koncertowej usiadła obok artystek, które miały wystąpić tego wieczoru. Przed Anią wystąpiła zawodowa deklamatorka. Dziewczyna wysłuchała jej pełna podziwu i świadoma, że nie będzie miała odwagi, by teraz wystąpić. Nagle wywołano jej nazwisko i chwiejnym krokiem podążyła na scenę. Opanowana tremą, spojrzała na publiczność, dostrzegając w głębi sali Gilberta. Chłopiec patrzył na nią z uśmiechem, który wydał jej się pełnym szyderstwa i triumfu. W rzeczywistości był to uśmiech zadowolenia, ponieważ smukła postać Ani i jej uduchowiona twarzyczka sprawiły na nim miłe wrażenie. Ania westchnęła i odzyskała pewność siebie. Deklamowała tak pięknie, jak nigdy przedtem, a jej głosik brzmiał bez najlżejszego drżenia. Kiedy skończyła, rozległy się oklaski, a wszyscy żądali bisu. Reszta wieczoru była triumfem Ani.
Seminarzystka
Na trzy tygodnie przed wyjazdem Ani do miasta na Zielonym Wzgórzu rozpoczęły się przygotowania. Mateusz zadbał o to, by Ania otrzymała nowe i ładne sukienki, a pewnego dnia na facjatce zjawiła się Maryla, niosąc bladozielony materiał, z którego miała uszyć suknię wieczorową. Któregoś wieczoru Ania wystroiła się w nią i zadeklamowała dla Maryli i Mateusza „Ślubowanie dziewicy”. Maryla, spoglądając na jej ożywioną twarzyczkę, przypomniała sobie dzień, w którym Mateusz przywiózł ze stacji nieszczęśliwe i wylęknione dziecko. Przytuliła mocno Anię, a wzruszony Mateusz wyszedł z domu i przechadzając się po topolowej alei, rozmyślał o tym, że Ania stała się dla nich błogosławieństwem. Nadszedł dzień wyjazdu Ani do seminarium. Dziewczyna pożegnała się z Dianą i Marylą i wyruszyła w drogę z Mateuszem. Po ich wyjeździe Maryla zabrała się do wykonywania różnych zajęć, by w ten sposób uciszyć ból, jaki odczuwała na myśl, że Ania przez dłuższy czas nie będzie obecna na Zielonym Wzgórzu.

W mieście Ania poczuła się osamotniona. Posłuchała rady panny Stacy i postanowiła zacząć naukę od wyższego kursu, co umożliwiało jej zdobycie dyplomu pierwszej klasy już po roku nauki. Podobnie uczynił Gilbert. Poczucie osamotnienia pogłębiło się w chwili, kiedy znalazła się wśród nieznanych jej ludzi i z ulgą dostrzegła znajomą twarz Gilberta. Po zmierzchu ogarnęła ją tęsknota za Zielonym Wzgórzem. Rozpłakała się, lecz w chwilę później zjawiły się Józia, Janka i Ruby. Ruby zapytała Anię, czy ma zamiar ubiegać się o złoty medal. Janka poinformowała ją, że seminarium otrzyma jedno ze stypendiów Avery’ego. Przyznawane było ono za osiągnięcia w języku angielskim i umożliwiało czteroletnią naukę w Retmond College.
Zima w seminarium
Dopóki trwała piękna pogoda, seminarzyści w każdy piątek przyjeżdżali do Avonlea. Na dworcu oczekiwali na nich przyjaciele i wszyscy razem wracali do swych domów. Gilbert najczęściej towarzyszył Ruby Gillis. Obserwując ich, Ania z żalem myślała, że przyjemnie byłoby mieć takiego przyjaciela jak on. Po świętach Bożego Narodzenia studenci przerwali odwiedziny i zabrali się do nauki. Ania pracowała pilnie i wytrwale. Wraz z nastaniem wiosny zmęczeni nauką seminarzyści mówili tylko o egzaminach. Ania nie mogła uwierzyć, że egzamin miał się odbyć już w przyszłym tygodniu.
Sława i marzenie
Tego ranka, kiedy miały być ogłoszone wyniki końcowe, Ania spacerowała po ulicy w towarzystwie Janki. Zaledwie zbliżyły się do budynku seminarium, dostrzegły tłum młodzieży, podnoszącej na ramionach Gilberta i gratulującej mu zdobycia złotego medalu. Przez chwilę Ania poczuła ból na myśl, jak bardzo rozczarowała Mateusza. Nagle zaczęto wiwatować na jej cześć, gratulując zdobycia stypendium. Wkrótce nastąpiło uroczyste rozdanie dyplomów, na którym byli obecni Maryla i Mateusz. Ania odczytała najlepszą pracę z języka angielskiego, a jej opiekunowie z dumą patrzyli na dziewczynkę. Tego wieczora powrócili razem na Zielone Wzgórze, gdzie na Anię czekała Diana.

Przyjaciółka poinformowała ją, że Gilbert postanowił podjąć pracę nauczyciela, ponieważ jego ojciec nie jest w stanie łożyć na dalszą naukę. Ania poczuła rozczarowanie. Sądziła, że Gilbert we wrześniu, podobnie jak ona, wyjedzie na studia do Redmont. Następnego dnia zauważyła, że Mateusz bardzo zmizerniał od zeszłego roku. Zatroskana Maryla wyjaśniła jej, że mężczyzna miewał kłopoty z sercem. Maryla wyznała także, że ze względu na pogarszający się wzrok nie może już swobodnie czytać ani szyć. Wieczorem Ania poprosiła Mateusza, aby oszczędzał swoje siły, żałując, że nie jest chłopcem, którego chcieli zaadoptować. Mateusz odparł, że ani przez chwilę tego nie żałował i jest z niej dumny.
Żniwiarz, którego imię jest Śmierć
Kilka dni później Ania usłyszała krzyk Maryli. Wbiegła do domu i ujrzała Mateusza, bladego, stojącego w drzwiach z jakąś gazetą w dłoni. Po chwili osunął się na podłogę. Przybyły lekarz stwierdził, że zgon nastąpił nagle, spowodowany jakimś gwałtownym wzruszeniem. Okazało się, że w gazecie, która czytał Mateusz zamieszczona była wiadomość o bankructwie Banku Abbey w którym ulokowane były ich oszczędności. Ania czuła ogromny ból po stracie człowieka, którego tak bardzo kochała, lecz nie uroniła ani jednej łzy. Wyczerpana zmęczeniem i cierpieniem, zasnęła. Obudziła się w nocy i nagle przypomniała sobie dzień, w którym Mateusz wyznał, że jest z niej bardzo dumny. Dopiero wtedy rozpłakała się. Dwa dni później odbył się pogrzeb. Wkrótce życie na Zielonym Wzgórzu zaczęło toczyć się normalnym rytmem. Maryla poinformowała Anię, że nazajutrz w Carmody będzie sławny okulista i doktor Spencer poradził, aby zwróciła się do niego z prośbą o zbadanie wzroku.
Zakręt na drodze
Nazajutrz Maryla wybrała się do miasta, a Ania spędziła cały dzień w towarzystwie Diany. Wieczorem odprowadziła przyjaciółkę do domu i po powrocie na Zielone Wzgórze zastała Marylę, siedzącą w kuchni. Kobieta była tak przygnębiona, że Ania zaniepokoiła się. Okazało się, że okulista zalecił jej bezwarunkowo oszczędzać wzrok, ponieważ w innym przypadku za pół roku oślepnie. Po kolacji Ania udała się na facjatkę i usiadła przy oknie, płacząc w samotności. Do snu ułożyła się jednak spokojna, świadoma wyboru, jakiego dokonała. Kilka dni później Maryla poinformowała ją, że zamierza sprzedać Zielone Wzgórze. W sytuacji, kiedy groziła jej utrata wzroku nie była w stanie zająć się gospodarstwem. Wówczas Ania powiedziała, że zostaje na Zielonym Wzgórzu. Maryla uznała, że nie może wymagać, aby dziewczyna poświęciła dla niej swoje marzenia. Ania odparła, że postara się o posadę nauczycielki w Carmody i zamierza kształcić się w domu, by zaliczyć odpowiedni kurs Collegu.
Pewnego popołudnia pani Małgorzata zjawiła się na Zielonym Wzgórzu i poinformowała Anię, że Rada Szkolna Avonlea postanowiła powierzyć jej szkołę. Zaskoczona dziewczyna usłyszała, że Gilbert zrezygnował z posady, kiedy dowiedział się, że Ania zostaje na Zielonym Wzgórzu. Nazajutrz Ania wracała z cmentarza, gdzie złożyła wiązankę kwiatów na grobie Mateusza. W pobliżu ogrodu Blythe’ów usłyszała gwizdanie i po chwili ujrzała Gilberta. Na jej widok uprzejmie uchylił czapki i chciał odejść, lecz powstrzymała go, dziękując za zrzeczenie się posady nauczyciela na jej korzyść. Młodzieniec szybko ujął wyciągniętą ku niemu dłoń i spytał, czy teraz będą już przyjaciółmi. Ania roześmiała się, zapewniając, że już dawno wybaczyła mu i żałowała swego uporu. Gilbert odparł, że są stworzeni, by być przyjaciółmi, a Ania zbyt długo opierała się przeznaczeniu. Tego wieczora Ania stwierdziła, że życie jest piękne.