Z akcjami preferencyjnymi związane jest uprzywilejowanie w zakresie otrzymania należnej dywidendy oraz rozliczeń w przypadku likwidacji firmy. Z reguły posiadacze tych akcji nie mają prawa udziału w głosowaniu. Dywidendy odo tych akcji mogą mieć charakter komulatywny albo niekomulatywny. Jeśli maja charakter komulatywny, niewypłacona w danym roku dywidenda kumuluje się i jest wypłacona później. Stopa dywidendy od tych akcji może być stała lub zmienna.
Rezerwą podstawową jest zysk zatrzymany w przedsiębiorstwie tzn. nie rozdzielony między akcjonariuszy. Innymi rodzajami rezerwy są: *rezerwa z premii emisyjnej, która jest różnicą między ceną, po jakiej akcje zostały sprzedane a ich cena nominalną *rezerwa rewaulacyjna, stanowiąca nadwyżkę z przeszacowania wartości środków (aktywa).
01.04.2003
Zdolność kredytowa to zdolność spłaty kredytu wraz z odsetkami w terminie.
Pojęcie „kapitał podwyższonego ryzyka” stosowane bywa często na określenie zarówno ryzykownych pożyczek, jak i kapitału własnego pozyskiwanego na uruchomienie przedsiębiorstwa lub rozwijanie działalności.
Większość spółek „venture capital” dział inwestując w wiele wymagających zasilenia kapitałowego ryzykownych przeds. w nadziei, że jakoś część z nich zakończy się sukcesem, który skompensuje niepowodzenia innych.
OBRÓT GIEŁDOWY
Giełda działa jak rynek pierwotny i wtórny. Zalety wejścia spółki na giełdę: *dla dotychczasowych akcjonariuszy (pojawia się rynek na ich akcje; notowania rynkowe określają czytelnie cenę akcji) *dla spółki (uzyskuje ona lepsza zdolność kredytową; w późniejszym okresie może z większą łatwością emitować nowe akcje; może swoim pracownikom udostępnić nowe akcje i związane z nimi korzyści, ale opcja taka może być niekorzystna dla jej długookresowej rentowności)
WCHODZENIE NA RYNKI
Podstawowymi sposobami wchodzenia na rynki kapitału własnego są: *wprowadzenie *prospekt emisyjny *oferta sprzedaży *ulokowanie na giełdzie *submisja *emisja praw obrotu *emisja akcji premiowych.
ZMNIEJSZENIE KAPITAŁU
Spółka może mieć zmniejszony swój kapitał z następujących powodów: *w celu zwiększenia dochodu na jedną akcję *w celu pozbycia się nielojalnych akcjonariuszy mniejszościowych *w celu umożliwienia inwestorom zrealizowania ich pakietów w przypadku braku rynku na istniejące akcje *w celu umożliwienia zmiany struktury kapitałowej w przypadku problemów finansowych.
WSKAŹNIKI GIEŁDOWE
Do podstawowych wskaźników należą: *dochód na jedną akcję *dywidenda na jedna akcję *cena do dochodu *stopa dywidendy.
ANALIZA KAPITAŁU
Jeśli chce się ocenić kapitał własny spółki publicznej należy: *przeanalizować publikowane rachunki spółki *zbadać otoczenie *porozmawiać bezpośrednio z kierownictwem spółki.
Dokonana w taki sposób ocena wartości spółki może dać zupełnie dobre oszacowanie jej wartości wewnętrznej. Wartość ta wcale nie musi być taka sama z wyceną spółki przez rynek akcji.
Rynkowa wycena spółki stanowi konsens między rynkową wyceną akcji spółki na podstawie oceny możliwości ich wzrostu kapitałowego a postrzeganą przez rynek zdolnością spółki do płacenia dywidendy.
Kursy akcji mają tendencję do ruchu cyklicznego, charakteryzującego się następowaniem okresowego wzrostu ceny po okresowym jej spadku.
Analitycy dążą do maksymalizowania korzyści i minimalizowania strat poprzez identyfikowanie ruchu trendów i podejmowanie wyprzedzających działań polegających na zalecaniu kupowania lub sprzedawania akcji.
Przedsiębiorca rozpoczynając działalność musi podjąć dwie decyzje: *jaką metodę produkcji podjąć (wiąże się z tym ryzyko operacyjne. Do oceny ryzyka operacyjnego mogą być wykorzystane kategorie: próg rentowności ; wskaźnik bezpieczeństwa operacyjnego; stopień dźwigni operacyjnej. Przykładem ryzyka operacyjnego jest wybór kupna maszyny do produkcji danego wyrobu: czy kupić maszynę tańszą, ponosić niższe koszty amortyzacji, ale płacić więcej robotnikom, jeśli produkcja będzie się sprzedawać; albo kupić maszynę droższą, ale jeśli produkcja nie będzie miała zbytu, to należy ponieść wyższe koszty związane z amortyzacją i całą operacją, produkcja może okazać się nie opłacalna, taki wybór nazywany jest ryzykiem operacyjnym. Istota ryzyka operacyjnego: ryzyko operacyjne spółki analizowane w kategorii wiąże się przede wszystkim z wysokością kosztów stałych ponoszonych przez spółkę. Wyższy udział kosztów stałych w kosztach tym większe ryzyko operacyjne; Miarą tego ryzyka może być: próg rentowności; związany z nim wskaźnik bezpieczeństwa operacyjnego; stopień dźwigni operacyjnej.) *w jaki sposób z finansować przedsięwzięcie, wiąże się z tym ryzyko finansowe. Do oceny ryzyka finansowego może być wykorzystany stopień dźwigni całkowitej. Przykładem ryzyka finansowego jest decyzja w co do sposobu finansowania przedsięwzięcia. Można finansować z środków pożyczonych lub własnych.
Analiza dźwigni operacyjnej wiąże się bezpośrednio z podziałem kosztów ponoszonych przez podmiot gospodarczy na: *koszty zmienne, to koszty których globalna kwota zmienia się w sposób proporcjonalny wraz ze zmianą skali działalności, zmianą np. ilością wyprodukowanych produktów, przepracowanych godzin czy przejechanych kilometrów, koszty zmienne są nie zmienne na jednostkę produkcji jedynie w określonym przedziale wielkości produkcji (koszty zmienne to: materiały do produkcji, płace bezpośrednio produkcyjne, koszty sprzedaży w części zależnej bezpośrednio od wielkości sprzedaży) *koszty stałe, pozostają niezmienne w danym okresie pomimo znaczących zmian w skali działalności (koszty stałe to: amortyzacja, płace zarządu, podatek od nieruchomości, czynsz).
Próg rentowności to wielkość sprzedaży przy której wartość sprzedaży jest równy sumie kosztów stałych i zmiennych. Jest to więc minimalna wielkość sprzedaży, przy której spółka nie ponosi jeszcze strat.
Próg rentowności obliczamy: *w kategoriach ilościowych jako ilość wyrobów sprzedanych *wartościowych jako wartość produkcji sprzedanej, metoda ta jest łatwa przy wykorzystaniu w produkcji jednego asortymentu.
Próg rentowności znajduje zastosowanie w wielorakiego rodzaju analizach przeprowadzanych w spółkach. Jedną z najważniejszych jest analiza ryzyka operacyjnego wiążącego się z konsekwencjami jaki na zysk spółki wywrzeć może spadek wielkości sprzedaży.
Jednym miernikiem tego ryzyka jest wskaźnik bezpieczeństwa operacyjnego (marża bezpieczeństwa). Mówi on o ile procent może zmniejszyć się osiągana obecnie przez spółkę wielkość sprzedaży zanim zysk operacyjny osiągnie poziom zerowy:
WB=(S-PR)/S WB - wsk. bezp. oper. S - bieżący poziom sprzedaży spółki PR - próg rentowności.
Znaki ostrzegawcze: *sprawozdanie finansowe firmy *zachowanie się pracowników pionów reklamy , sprzedaży *zachowania osób trzecich (klientów).
Elementy, które pozwalają domyśleć się, że występuje kryzys zbytu: *obniżenie wysiłku we wszystkich sprzedażach *pojawienie się nowych konkurentów *problem nasycenia rynku *problemy wahań *ogólna recesja (faza cyklu koniunkturalnego), ograniczenie wydatków konsumpcyjnych *rosnący nacisk konkurencji *nacisk na ceny poprzez nadwyżkę marży produkcyjnej i wysokie koszty stałe.
FINANSOWANIE Z DŁUGU
Dodatkowy kapitał własny nigdy nie powinien być sposobem na rozwiązanie problemów z płynnością, jeśli można je rozwiązać przy pomocy lepszego zarządzania środkami trwałymi i kapitałem obrotowym. Kiedy przedsiębiorstwo potrzebuje nowych funduszy, alternatywnym ich źródłem powinno być zadłużenie albo finansowanie z długu. Na rynku istnieje wiele pożyczkodawców. Korzystanie z kapitału własnego niesie za sobą ryzyko spekulacyjnego finansowania przedsiębiorstwa. Posiadacz kapitału własnego oczekuje udziału w zyskach i zgłasza roszczenia do każdego składnika majątku w przypadku likwidacji firmy. Finansowanie z długu polega na pozyskaniu funduszy od osób trzecich. Zaciąganie długu jest zobowiązaniem do płacenia odsetek i rat kapitałowych bez względu na to czy firma osiąga zysk czy nie. Finansowanie z długu można dzielić na typy i rodzaje wg różnych kryteriów takich jak: prostota skomplikowanie, poziom oprocentowania, sztywność elastyczność, okres dojrzewania.
Pamiętając o uwzględnianiu niepowtarzalności każdej konkretnej sytuacji można jednak stosować kilka następujących zasad ogólnych: *finansowanie długiem krótkookresowym jest właściwie dla wyrównania wahań w zapotrzebowaniu na kapitał obrotowy oraz przy finansowaniu krótkotrwałych przedsięwzięć *użycie długu średnioterminowego jest sposobem odpowiednim przy dokonaniu większości zakupów urządzeń technicznych i maszyn oraz finansowania stałej części kapitału obrotowego *dług długoterminowy zaciągany jest do z finansowania inwestycji w środki produkcyjne o długim cyklu życia, takie jak ziemia, budynki, urządzenia i maszyny.
DŁUG KRÓTKOTERMINOWY
Zaciąganie w banku kredytu w formie przekroczenia konta (overdraft) jest najpowszechniej stosowana formą finansowania krótkoterminowego. Każdy system bankowy i każdy bank mają swoje własne zasady i regulacje dotyczące korzystania z overdraftu.
Overdraft charakteryzuje się cechami: *jest on związany z posiadaniem rachunku w banku, korzystanie z niego, odzwierciedla wydatki przedsiębiorstwa *jest on spłacany na żądanie *jego górny limit jest okreslony *stopa oprocentowania zmienia się *co roku następuje odnowienie *w przypadku niedotrzymania warunków naliczane są kary lub dopłaty.
Zalety overdraftu: *łatwy do negocjowania gdyż jest spłacany na żądanie i bank może go szybko ograniczyć korzystania z niego *jest to system prosty w działaniu *stopa oprocentowania jest zwykle najkorzystniejsza (odsetki naliczone są codziennie i nie płaci się na fundusze nadmiarowe, najmniej kosztowna forma finansowania) * największą zaletą jest jego elastyczność, ma ona dwa aspekty: -overdraft związany jest bezpośrednio z systemem bieżących płatności przedsiębiorstwa i tym samym odzwierciedla jego dzienne zapotrzebowanie gotówkowe; -każda niewykorzystana część overdraftu stanowi rezerwę gotówki na natychmiastowe płatności *ma charakter odnawialny.
Wady overdaftu: *ponieważ overdraft jest spłacany na żądanie, to bank chociaż rzadko ucieka do takiego rozwiązania może je zastosować w trzech sytuacjach: -gdy sam ma kłopoty z płynnością i musi zmniejszyć swoje zobowiązania -kiedy jego władze nadzorcze zdecydują o ograniczeniu w pierwszej kolejności -kiedy sytuacja finansowa firmy ulega pogorszeniu;. W przypadku - - decyzja o natychmiastowym żądaniu spłaty jest całkowicie niezależne od firmy i może je pozbawić żywotnie ważnych funduszy w jakimś krytycznym momencie. W przypadku - cofnięcie funduszy może nastąpić w najgorszym dla firmy momencie i utrudnić mu wyjście z kłopotów. *kiedy stopa procentowa rośnie to oprocentowanie overdraftu też rośnie.
POŻYCZKI KRÓTKOTERMINOWE
Są zazwyczaj stosowane do celów bardziej specyficznych niż overdraft. Cechy charakterystyczne: *gwarantowaną możliwością wykazania w przypadku gdy pożyczkobiorca spełnia określone warunki. Pożyczki te zaciągane są na ustalony okres(do 1 roku lub 2 lata). *na określony cel *stała stopa procentowa *możliwość podjęcia kredytu jedno razowo lub w ratach *spłata jednorazowa lub kilku ratach ustalonych terminach.
Zalety: *nie mogą być cofnięte z żadnego powodu powstającego poza kontrolom firmy *są one oprocentowanie wg stopy najkorzystniejsze dla danej kategorii kredytowej klientów *są to pożyczki pewne zarówno i punktu widzenia ich dostępności ich i warunków spłaty *dają one pewną elastyczność w zakresie podejmowania określonych kwot i możliwości koordynowania terminów ich podejmowania z konkretnymi transakcjami handlowymi ten podejmowania tylko kwot dokładnie potrzebnych.
Wady: *jeśli warunkiem udzielenia pożyczki jest ustalenie z góry kwot pobrań wówczas firma zmuszona jest do podejmowania funduszy niekoniecznie w danym momencie potrzebnych. *określenie stałych kwot i terminów spłat, oznacza, że firma nawet gdy dysponuje odpowiednimi funduszami musi kontynuować pożyczkę aż do uzgodnionego terminu jej wygaśnięcia. *stałe oprocentowanie jest niekorzystne w okresach spadku stóp procentowych.
15.04.2003
Zalety faktoringu: *małemu rozwijającemu się przedsiębiorstwo faktoring zapewnia lepszą kontrolę kredytu niż mogłaby uzyskać we własnym zakresie. Kierownictwo firmy oszczędza w ten sposób czas, który noże przeznaczyć na zajmowanie się kwestiami rozwoju firmy. *w okresie wzrosty przedsiębiorstwa faktoring zapewnia dostęp dla zwiększonych funduszy, ponieważ przy stosowaniu umów faktoringowych dostępność funduszy rośnie wraz ze wzrostem wolumenu sprzedaży. *faktoring stanowi formę finansowania bardziej elastyczną, zgodną z potrzebami bieżącej działalności przedsiębiorstwa. Umożliwia on takie radzenie sobie w sytuacji konieczności ponoszenia nieprzewidzianych wydatków korzystania z szans uzyskania rabatów. *aby nie płacić nie potrzebnych odsetek przedsiębiorstwu powinno korzystać z możliwości zaliczanych płatności długu tylko wówczas gdy rzeczywiście potrzebuje gotówki. *pomaga unikać niedogodności związanych z ograniczeniami innych form finansowania.
Wady faktoringu: *obciążenie odsetkami jest zazwyczaj wyższe niż w przypadku innych form długu krótkoterminowego *opłaty administracyjne mogą być dość wysokie, a ich wielkość zależy od liczby dłużników u wolumenu działalności przedsiębiorstwa *kiedy pojawiają się kwestie sporne między przedsiębiorstwem a jego klientem, utrudnią to efektywne ściąganie długu. *ponieważ w opinii niektórych ludzi faktoring jest ostatecznym sposobem ściągania długu, to korzystanie z usług instytucji faktoringowej może niekorzystnie wpływać na ocenę zdolności przedsiębiorstwa w tym zakresie.
DYSKONTOWANIE FAKTUR
Jest sposobem, który można określić jako skrzyżowanie faktoringu i dyskonta weksli. Dyskontowanie faktur polega na tym, że: *przedsiębiorstwa w sposób wybiórczy sprzedaje faktury spółce faktoringowej lub instytucji dyskontowej. *..... przedsiębiorstwo może z góry otrzymać nawet do 80% kwoty na jaka wystawiona jest faktura *przedsiębiorstwa samo ściąga należności bezpośrednio od dłużników i odprowadza pełna ich kwotę do instytucji faktoringowej. *spółka faktoringu potrąca kwotę wypłaconą zakładowi oraz należne jej odsetki *spółka faktoringowa zazwyczaj obciąża przedsiębiorstwo stałymi kosztami administracyjnymi.
Zalety dyskontowania faktur: *sposób ten ma wszystkie zalety faktoringu *jest sposób bardziej elastyczny *koszty administracyjne są po tym przypadku niższe niż w przypadku faktoringu *przedsiębiorstwo samo zarządza swoimi rejestrami sprzedaży i inkasemu długu *umowa o dyskontowaniu faktur ma poufny charakter
Wady: Spółka faktoringowa nie ma pełnej kontroli nad dłużnikami, to sposób ten jest tylko dla firm dobrze funkcjonujących właściwie prowadzących zapisy księgowe.
POZYCZKI ŚREDNOTERMINOWE
Jest stałą umowa wiążącą pożyczkobiorcę i pożyczkodawcę oraz zobowiązują strony do przestrzegania wszelkich uzgodnionych terminów i warunków w całym okresie objętych umową.
Pożyczka średnioterminowa charakteryzuje się następującymi właściwościami: *jest to stała umowa zawarta na określony czas *posiada harmonogram opłat które zazwyczaj są równomiernie rozłożone na cały okres objęty umową *przy pożyczkach średnioterminowych z reguły stosowana jest zmienna stopa oprocentowania, zmniejszająca się wraz z ogólnym ruchem stóp procentowych *niekiedy przy pożyczkach tych stosuje się stałą stopę oprocentowania *pożyczko średnioterminowa zazwyczaj pobierana jest partiami w ustalonych kwotach minimalnych *negocjuje się wysokość opłat na przykład kosztów organizacyjnych pożyczki *umowa ta jest zwykle bardzo szczegółowa i zawiera określenie terminów warunków, uzgodnień oraz kwestii nie dotrzymania uzgodnionych warunków *pożyczka średnioterminowa może być negocjowana odrębnie, ale zazwyczaj stanowi ona część całego pakietu form finansowania przedsiębiorstwa.
Zalety: *ponieważ w umowie ustalone sa zarówno terminy jak i kwoty spłat ryzyko finansowe przedstawione jest mniejsze niż od przypadku overdraftu. *ustalone umowa warunki pozwalają przedsiębiorstwu na sporządzenie wiarygodnych prognoz przepływu gotówki *termin i kwoty spłat mogą być lepiej dopasowane do profilu przepływów gotówkowych przedsiębiorstwa *pożyczka średnioterminowa umożliwia bardziej racjonalne korzystanie z overdraftu. Kiedy pojawiają się trudności ze sprostaniem towarzyszącym mu wymaganiom *pożyczki średnioterminowe mogą zapewnić stabilność bilansu przedsiębiorstwa, i trudno osiągnąć poprzez korzystanie z długu krótkoterminowego.
Wady: *jeśli się okaże że uzgodnione terminy nie mogą być dotrzymane zwykle grozi to zmianą lub zerwaniem umowy *jeśli przedsiębiorstwo nie ma pewności co do własnych potrzeb finansowych , to powinno pamiętać, że opłaty naliczane od nie pobranych sześciu pożyczek średnioterminowych maja ją uczynić bardzo kosztowną *jeśli w umowie zostały ustalone minimalne kwoty pobrań i spłat, to pozyczkobiorca może być zmuszony do pobierania kwot zbędnych mu w danym momencie oraz gromadzenie gotówki na określony termin spłaty.
Leasing - jest forma dzierżawy i jako taki jest bardziej metoda finansowania, użytkowania środka a nie jego zakupu.
Od zwykłego najmu leasing różni się tym, że leasingowanie urządzenie jest wybierane przez przedsiębiorstwo, a kupowane przez spółkę leasingową.
Są dwa rodzaje leasingu: *operacyjny, będący umową zgodnie z którą leasingobiorca nie pokrywa kosztów kapitałowych urządzenia, a sama umowa może być odnoszona na kolejny okres albo urządzenie jest leasingowane następnemu przedsiębiorstwu. *finansowy, zwany niekiedy w pełni spłacanym, polegającym na zawarciu umowy, na mocy której leasingobiorca w ciągu uzgodnionego okresu w pełni spłaca koszt kapitałowy leasingowego urządzenia oraz zabezpieczenia leasingobiorcy odpowiedni zysk. Charakteryzuje się cechami: -wyboru urządzenia leasingobiorca, który będzie także ponosił odpowiedzialność za przydatność i stan wybranego urządzenia -często urządzenie będące w leasingu kupowane jest przez samo przedsiębiorstwo na zasadzie umowy agencyjnej zawartej z leasingobiorcą -zawarcie umowy sprowadza się do często do zaakceptowania szczegółowego dokumentu standardowego obejmyjącego wszystkie aspekty leasingu -leasingodawca pozostaje prawnym właścicielem środka -leasingodawcy przysługują wszystkie możliwe do uzyskania w danym przypadku dotacje -leasingobiorca dokonuje regularnych płatności umownych na rzecz leasingodawcy -leasingobiorca ma wyłączne prawa do użytkowania srodka w czasie z korzystania z środka leasingowego.
Wady leasingu: *leasingobiorca przeważnie musi zrezygnować z części lub w całości potencjalnych korzyści możliwych do uzyskania z wartości leasingowej danego środka pozostałej na koniec okresu leasingowego. *w umowie leasingowej mogą być zawarte pewne restrykcje dotyczące użytkowania środka *jeśli warunki cenowe leasingu są niekorzystne, koszt odsetek może okazać się wyższy niż w przypadku innych form finansowania *jeśli leasingowane urządzenie stanie się przestarzałe przed upływem terminu umowy podjąć decyzję o konieczności dalszego jego użytkowania.
29.04.2003
13.05.2003
ZARZĄDZANIE AKTYWAMI
Poprawa zarządzania aktywami jest sposobem dostępu do wew. źródeł finansowania niepociągających za sobą dodatkowych kosztów bezpośrednich i ryzyka finansowani. Zanim firma zacznie poszukiwać wew. źródeł finansowania powinna poszukać sposobów zminimalizowania inwestycji w aktywa. Często łatwiej jest przy krótkoterminowych niedoborach gotówki uciec się do zaciągania pożyczki. Menedżerowie do spraw finansowych powinni interesować się inwestycjami w aktywa, można w ten sposób zwiększyć zysk bez zwiększenia poziomu sprzedaży. Ich podstawowym zadaniem powinno być określenie czy kwoty zainwestowane czy przewidywane do zainwestowania w aktywa są absolutnie minimalne, ale jednocześnie wystarczające do powstrzymania zdolności produkcyjnych i kondycji przedsiębiorstwa. Poprawiając efektywność wykorzystania aktywów zmniejsza się potrzeba pozyskania dodatkowego finansowania spoza przedsiębiorstwa.
Są dwa sposoby maksymalizowania zwrotności inwestycji: *zwiększenie zysków *lub zmniejszenie inwestycji.
Obydwa są równie skuteczne.
Zarządzanie wszelkiego rodzaju aktywami polega w zasadzie na rozwiązywaniu problemu zapasów, polityka w tym zakresie powinna być powiązania charakterem danego rozwoju aktywów. Dla takiego projektu przedsiębiorstwa istnieje odpowiedni poziom inwestycji w aktywa. Problemy pojawiają się wówczas gdy poziom tych inwestycji jest zbyt wysoki lub zbyt niski.
MINIMALIZACJA INWESTYCJI W ŚRODKI TRWAŁE
Do środków trwałych zalicza się ziemie, budynki, urządzenia produkcyjne i maszyny, komputery, meble, samochody. Są to zasoby o długim okresie użytkowania, które nabywa się w celu wytwarzania za nich pomocą dóbr lub usług. Firma posiada je na własność. Wiele firm jednak zaczyna mie4ć świadomość jakie koszty i ryzyko wiąże się z zamrażaniem w sposób zasobów finansowych. Zaczynają one tam gdzie jest to możliwe zmniejszać inwestycje w środki trwałe a zwłaszcza w ziemię i budynki nie zmniejszając wcale przez to wcale swoich zdolności produkcyjnych a nawet uzyskując znaczną oszczędność. Wiele tego typu decyzji firma podejmuje z konieczności w obliczu pogarszania się ich sytuacji. Bywa jednak i tak, że decyzje te są świadomymi wyborami dokonanymi w ramach programów ograniczania kosztów i poprawienia zyskowności. Programy te musza być wspierane przez naczelne kierownictwo a ich celem powinno być powiększenie majątku firmy poprzez zwiększenie zysku przy jednoczesnym organizowaniu zużytych zasobów. Programy te powinny nagradzać i motywować do lepszej kontroli nad zasobami.
ODSPRZEDAZ ŚRODKÓW TRWAŁYCH
Firmy mają w swoim posiadaniu niepotrzebna ziemie i budynki w nadziei że mogą się przydać w przyszłości. Zapominają jednak, że utrzymując takie środki związują w nich nieproduktywne zasoby, które mogły by lepiej wykorzystać przeznaczają je na bieżącą działalność. Zasoby te w pewnych krytycznych sytuacjach mogłyby wesprzec działalność firmy ale dopóki są zamrożone pozostają dla takich celów niedostępne. Wiele firm upadło dlatego, że swoje nadmiarowe aktywa decydowało się odsprzedać gdy było za późno.
SPRZEDAZ Z LEASEBACKIEM
Umowy polegające na odsprzedaży jednoczesnym leasbacku aktywów dotyczy normalnie ziemi i budynków, ale niekiedy mogą obejmować znaczące kapitałowe składniki wyposażenia. Umowa polega na tym, że firma sprzedaje środek osobie trzeciej i natychmiast bierze go od niej w leasing zwrotny czy leasback. Stronami są zazwyczaj instytucje inwestycyjne (towarzystwa ubezpieczeniowe, fundusze emerytalne.
Wiele przedsiębiorstw dużych i odnoszących sukcesy zleca wiele procesów podwykonawczych ograniczając się do samego montażu końcowego a nawet tylko do udzielania produktom swojej marki i prowadzenia ich marketingu.
SPRZEDAWANIE NIERENTOWNYCH ODDZIAŁÓW
Często firmy utrzymują nie rentowne lub nisko rentowne oddziały uzasadniając to tym, że osiągają one marżę. Często przy tym zapewnia się o kwotach zarobków jakie są zamrożone z powodu istnienia takich części firmy.
Aby działać z powodzeniem musi ono nieustannie rozwijać swoje rynki i wybierać którąś z następujących strategii: *penetracja rynku *rozwój rynku *rozwój produktu *dywersyfikacja.
Produkty i cale ich grupy powinny być z nich, które nie mieszczą się w ogólnej strategii firmy, powinny być eliminowane z produkcji a niepotrzebne już środki używane wcześniej do ich wytwarzania powinny być odsprzedawane.
WYKUPY MENEDŻERSKIE
Kierownictwo dokonując przeglądów może stwierdzić, że niektóre części działalności nie pasują do tych planów i należy je sprzedać, uzyskując w ten sposób zasoby, które można wykorzystać bardziej efektywnie. W ostatnich latach wiele oddziałów sprzedano kierownictwu.
KAPITAŁ OBROTOWY
Na kapitał obrotowy składają się wszystkie aktywa krótkoterminowe, utrzymywane do bieżącego wykorzystania w firmie, pomniejszane o kwoty należne od firmy stronom trzecim za dostawy środków na potrzeby bieżące lub długookresowe w kategoriach księgowych. Kapitał obrotowy ujmowany jest jako aktywa bieżące - bieżące zobowiązania.
Niekiedy środki bieżące ogółem określane są mianem kapitału obrotowego brutto.
Na kapitał obrotowy składają się: *zapasy *należności *gotówka *zobowiązania.
Gotówkowe składniki kapitału obrotowego powinny być utrzymywane do szybkiego obrotu, a im będzie on szybszy tym mniejsze będą kwoty niezbędne do ich finansowania. Przyspieszenie tego ruchu określane jest jako zwiększenie szybkości ich rotacji (obracania nimi).
CYKL KAPITAŁU OBROTOWEGO
Patrząc na poszczególne pozycje kapitału obrotowego można zauważyć, że kwoty zainwestowane w każdą z nich są bezpośrednio powiązane z poziomem działalności firmy oraz z czynnikiem czasu. Połączenie tych dwóch czynników określa cykl kapitału obrotowego dla danej firmy.
Cykl kapitału obrotowego obejmuje zatem okres między gotówkową płatnością za nabywane dobra lub usługi a otrzymaniem wpływu gotówki ze sprzedaży wytwórczych dóbr lub usług. Dla określenia cyklu firmy potrzebne jest obliczenie trzech podstawowych wskaźników kapitału obrotowego: *okres inkaso (dni należności lub dłużników) Wsk.=(kwota należności *liczba dni w okresie)/sprzedaż. Jest to średnia liczba dni jakie upływają między zrealizowaniem sprzedaży a rzeczywistym wpływem gotówki z tytułu tej sprzedaży *okres zapasów Wsk.=(zapasy * liczba dni w okresie)/koszt towarów sprzedanych. Jest to średnia liczba zapasów utrzymywanych w danym momencie. *okres płatności (dni zobowiązań lub wierzycieli) Wsk.=(zobowiązanie * liczba dni w okresie)/koszt towarów sprzedanych. Jest to średnia liczba dni jakie upływają od dokonania zakupu do momentu zapłacenia za nie.
OCENA CAŁKOWITEGO ZAPOTRZEBOWANIA FINANSOWEGO
Planowanie jest najbardziej podstawowym zadaniem menedżera. Są dwie podstawowe metody opracowywania planu finansowego: *sporządzanie bilansu pro forma *prognozy przepływów gotówkowych.
Projekt bilansu przedstawia całkowitą kwotę zapotrzebowania finansowego w określonym momencie .W zarządzaniu finansowym niezbędne jest badanie jak kwota ta będzie się zmieniać z okresu na okres .Programy przepływu gotówki (budżety gotówkowe) są istotnym narzędziem zarządzania finansowego .
PROGNOZOWANIE A PLANOWANIE.
Prognoza dotyczy zdarzeń nad którymi nie mamy kontroli. Prognozy mogą być postrzegane jako bardziej lub mniej prawdziwe. Plan dotyczy działań podejmowanych dla wywołania zdarzeń, nad którymi spodziewamy się sprawować kontrolę. Sprawdzając plan należy dokonać pewnych zaleceń n temat prawdopodobnych zachowań innych zainteresowanych osób.
Zarówno plany jak i prognozy mogą być sporządzane dla okresów krótkich, średnich oraz długich.
20.05.2003
Elementy planu: *prognoza sprzedaży *prognoza kształtowania się cen sprzedaży *prognoza dotycząca siły roboczej *prognoza konkurencji.
Podział budżetów: *budżety operacyjne (do nich zaliczamy budżet sprzedaży. Z budżetem sprzedaży wiąże się budżet produkcji a także zaliczamy do tej grupy budżet nakładów-koszty ogólnozakładowe) *budżety kapitałowe