Jak przebiega proces trwałej ondulacji na gorąco i trwałej ondulacji parowej?
Twórcą ondulacji z wykorzystaniem wysokich temperatur był niemiecki fryzjer Karol Nessler. W 1906 roku po raz pierwszy zademonstrował w Londynie wykonanie trwałej ondulacji na żywym modelu, a w 1910 roku uzyskał na swój wynalazek patent.
Podczas pierwszej demonstracji w 1906 roku pasma włosów zwilżał roztworem zasadowym i nawijał spiralnie na metalowe wałki ustawione po kątem prostym do głowy. Następnie każde owijał kawałkami wilgotnej flaneli, co przeciwdziałało wysychaniu włosów i chroniło je przed przypaleniem. Wałki ustawiane były na specjalnych pierścieniach izolujących, aby uniknąć oparzeń skóry głowy. Na wałki nakładał silnie rozgrzane metalowe tuleje, trzymane podczas zabiegu przez fryzjera. Ze względu na wagę tulei (około 900 gram) można było ogrzewać na raz tylko dwa wałki. Nasycone zasadowym roztworem ogrzewane były do wysokiej temperatury, a następnie fryzjer nasączał je kwaśnym preparatem, schładzał i suszył. Cały zabieg trwał początkowo kilkanaście godzin, ale w miarę usprawniania metody i aparatu, czas ten skrócono do dwóch godzin. W 1909 roku Nessler zademonstrował pierwszy aparat do trwałej ondulacji termicznej, w którym metalowe tuleje były rozgrzewane prądem elektrycznym.
W 1924 roku Niemiec Josef Mayer zaproponował pewną niezwykle istotną zmianę: nie spiralne, ale płaskie nawijanie włosów na wałki. Wałki i specjalne klamerki do fal ogrzewane były prądem elektrycznym. Ta metoda miała wiele zalet: wałki były znacznie lżejsze, można było ondulować krótkie włosy, nawijanie włosów było uproszczone, a cała procedura trwała o wiele krócej, ogrzewanie wałków i klamer prądem elektrycznym pozwalało na zróżnicowanie stopnia skrętu na różnych partiach włosów, schemat nawinięcia włosów i ułożenia wałków można było dostosować do planowanej fryzury.
Włosy poddaje się w ondulacji termicznej działaniu płynów zasadowych (NaiS, k2s, siarczan amonu i in.), niekiedy kwaśnych (kwasy organiczne). Następnie nawija się włosy na lokówki i działa na nie ciepłem 90°—120°. Następuje rozszczepienie połączeń S—S i wiązań solnych między łańcuchami polipeptydowymi keratyny. Wskutek tego ulegają one pod działaniem naprężenia przesunięciu względem siebie. Po stronie wypukłej skrętów włosy ulegają rozciągnięciu, po stronie wklęsłej — skurczeniu. W wysokiej temperaturze zasady wyparowują i tworzą się nowe wiązania solne. Po ochłodzeniu pod działaniem tlenu powietrza powstają nowe wiązania S—S. Loki uzyskuje się więc przez rozbicie wymienionych wiązań, „superkontrakcję", wywołaną odmiennym ułożeniem łańcuchów keratyny i następnie utrwalenie tej nowej struktury włosa. Zabieg kończy się zobojętnieniem zasad roztworem kwaśnym np. octu, spłukaniem i uczesaniem. Dłuższe działanie wody w wyższej temperaturze uszkadza włosy przede wszystkim wskutek hydrolizy cystyny i wywołanego tym zmniejszenia ich oporności na działanie czynników mechanicznych. W temperaturze 50° zachodzi silniejsze uszkodzenie, w temp. 60° jest ono znacznie słabsze, po czym wzrasta. Trwała ondulacja „na gorąco" może wywoływać rozszczep podłużny, rzadziej węzłowaty włosa, zwłaszcza jeśli poprzedzało ją rozjaśnienie włosów
Aparat do trwałej parowej składa się z ogrzewanego metalowego zbiornika na wodę i długiego przewodu, doprowadzającego wytworzoną parę pod ciśnieniem — przez zespół rurek — do nakręconych na stosowne wałki włosów. Po przejściu przez wszystkie wałki skroplona para spływa przewodem wylotowym. Zbiornik do gotowania wody powinien być zaopatrzony w zawór bezpieczeństwa, służący do wypuszczania nadmiaru pary w sytuacji zbyt wysokiego ciśnienia. Wymagane jest też posiadanie manometru. Wskazania manometru należy bacznie śledzić, bowiem nadmierne ciśnienie pary może spowodować uszkodzenie przewodu.
W czasie grzania wody wytwarza się czynności przygotowawcze. Najpierw z wydzielonych prostokątów skóry głowy wybiera się pasma włosów i prawie każde z nich spina tuż przy skórze gumową klamrą, zabezpieczającą przed oparzeniem. Klamry trzeba wpinać jedną przy drugiej, aby nie było między nimi odstępów. Następnie poszczególne pasma włosów zwilża się obficie płynem do trwałej i nawija na metalowe wałki, skręcając włosy pod spód. Wałki są wewnątrz puste, aby mogła poprzez nie przechodzić para.
Włosy powinny być równomiernie rozłożone na wałku i — po nawinięciu — lekko naprężone (jak nici na szpulce). Rzadkie odstające kosmyki dołącza się do pasma specjalnym metalowym pręcikiem. Właściwie każde nawinięte pasmo włosów okrywa się gumowym fartuchem i przypina metalową klamrą, po czym łączy się wałki gumowymi rurkami, którymi przepływa para. Pierwszy i ostatni wałek pozostawia się otwarty z jednej strony. Po nawinięciu wszystkich włosów i stwierdzeniu, że ciśnienie pary jest dostateczne, do pierwszego wałka dołącza się przewód aparatu (wlot pary), a do ostatniego — przewód odprowadzający skroploną parę (wylot pary), która ścieka do pustego naczynia. Mogą być też dwa wloty i dwa wyloty. Para przy wlocie silniej nagrzewa niż przy wylocie.
Po sprawdzeniu, czy rurki są z dokładnością wciśnięte na specjalnie zakarbowane końce nawijaków i czy przewód jest szczelny, należy otworzyć kurek aparatu doprowadzający parę do przewodu. Kurek trzeba otwierać powoli, ażeby zbyt silny strumień pary nie przerwał przewodu. Ma możliwość on na przykład. zepchnąć gumową rurkę z wałka czy też spowodować jej pęknięcie wskutek gwałtownego rozgrzania. Gdy para obiegnie już cały przewód, można kurek otworzyć całkowicie.
Czas nagrzewania liczy się od momentu obiegnięcia pary poprzez cały przewód. Zależnie od gatunku włosów i mocy płynu trwa on od 10 do 15 min.; dużo lepiej jest skręcić włosy odrobinę za słabo niż zbyt silnie. Po odpowiednim nagrzaniu włosów należy zamknąć kurek przewodu doprowadzającego parę, potem chwilę poczekać, żeby włosy przestygły i sprawdzić, czy skręcenie jest dostateczne. Po całym ostygnięciu włosów należy zdjąć rurki i nawijaki , a oprócz tego przystąpić do mycia.
Zakład powinien dysponować różnymi rodzajami płynów, aby móc je stosować osobiście, zależnie od rodzaju włosów. Jeżeli nie ma płynów gotowych, można je przyrządzić ze znajdujących się na miejscu składników.