7834


Patrycja Kowalska Z6X2S1

METODY ZWALCZANIA BEZROBOCIA

1.Co to jest bezrobocie?

Bezrobociem nazywamy zjawisko polegające na tym, że pewna część ludzi zdolnych do pracy, poszukujących pracy i akceptujących istniejący poziom wynagrodzenia nie znajduje zatrudnienia. Natomiast według Międzynarodowej Organizacji Pracy, której definicję bezrobocia honorują badania statystyczne prowadzone w krajach Europy w ramach systemu Eurostat, osoba bezrobotna to ta, która w tygodniu, w którym przeprowadzono badanie, nie wykonywała pracy zarobkowej dłużej niż przez godzinę. Bezrobocie można rozpatrywać w skali makro i mikro. Z bezrobociem w skali makro mamy do czynienia w sytuacji, gdy na określonym obszarze geograficznym znaczna liczba osób zdolnych do podjęcia pracy pozostaje poza zatrudnieniem. Natomiast bezrobociem w skali mikro jest utrata pracy z powodu braku kwalifikacji lub innych umiejętności pozwalających objąć i utrzymać stanowisko.

2. Kogo nazywamy osoba bezrobotną?

W Polsce, w sensie prawnym, bezrobotnym jest osoba niezatrudniona i nie wykonująca innej pracy zarobkowej, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ucząca się w szkole w systemie dziennym, zarejestrowana we właściwym powiatowym urzędzie pracy, jeżeli:

3. Rodzaje bezrobocia.

Analizując funkcjonowanie gospodarek borykających się z problemem bezrobocia ekonomiści wyróżnili trzy rodzaje bezrobocia (cykliczne, strukturalne i frykcyjne), przy czym każdy z nich wywołany jest innymi przyczynami.
• Bezrobocie cykliczne jest najważniejszym rodzajem bezrobocia i dlatego jest tak dokładnie badane przez ekonomistów i polityków. Obserwacje rynku pracy pokazują, że podaż pracy właściwie nie zmienia się w krótkim okresie. Wielkość zatrudnienia w takim okresie zależy od popytu na pracę. Bezrobocie cykliczne powstaje na skutek zagregowanego popytu w gospodarce. Bezrobocie to jest bardzo poważnym problemem gospodarczym, a staje się on jeszcze trudniejszy do rozwiązania na skutek istnienia sztywnych płac (to takie płace, których poziom nie reaguje na zmieniające się warunki na rynku pracy).
• Bezrobocie strukturalne - W rozwijającej się gospodarce niektóre gałęzie przemysłu rozwijają się, więc popyt na produkty innych maleje. Przez to zatrudnienie spada. Jeżeli w jakiejś gałęzi przemysłu spada produkcja, to skutkiem tego będzie powstanie bezrobocia strukturalnego. Bezrobocie strukturalne powstaje na skutek zmian struktury przemysłowej gospodarki, prowadzącej do utraty pracy przez ludzi posiadających zawody wykorzystywane w zanikających gałęziach przemysłu.

• Bezrobocie frykcyjne powstaje gdy, w dynamicznej gospodarce ustawicznie pojawiają się niedopasowania (frykcje) między wolnymi miejscami pracy, a wolną siłą roboczą, gdyż ciągle zachodzą procesy dotyczące tworzenia i likwidacji miejsc pracy. Ten rodzaj bezrobocia nie jest wielkością stałą. Bezrobocie frykcyjne mogłoby się obniżyć, gdyby informacje o rynku pracy szybciej docierały do zainteresowanych stron.

Bezrobocie możemy jeszcze podzielić na:

4. Przyczyny bezrobocia.

Zagadnienie przyczyn bezrobocia od dawna przyciąga uwagę teoretyków ekonomii, ale też od samego początku wywołuje ostre kontrowersje. Ujawniły się one już w okresie rozwoju ekonomii klasycznej, kiedy to Adam Smith podkreślał sprawne funkcjonowanie rynku pracy, Dawid Ricardo zaś zwrócił uwagę na negatywne skutki stosowania maszyn, dotyczące wypierania siły roboczej z procesu produkcji. Do tej idei Ricarda nawiązał później Karol Marks w swojej teorii rezerwowej armii pracy, w której podkreślał nieuchronność powstawania bezrobocia w gospodarce kapitalistycznej w następstwie stosowania postępu technicznego. Bardziej nowoczesne ujęcia kwestii przyczyn bezrobocia rozwinęły się jednak dopiero w bieżącym stuleciu. Należy zwrócić tutaj uwagę na dwa spośród nich, odgrywające podstawową rolę, a mianowicie: tradycyjne ujęcie neoklasyczne, zwane również często klasycznym, ze względu na zaakceptowanie wielu wątków ekonomii klasycznej, oraz ujęcie keynesistowskie.
Można wyróżnić cztery podstawowe sposoby stania się bezrobotnym. Można z pracy zrezygnować, np. robią to młode mamy na czas wychowania dzieci. Niektórzy ludzie tracą pracę, gdyż są zwalniani z zamykanych, nierentownych zakładów lub firm, które zbankrutowały. Część ludzi po okresie bierności zawodowej wraca na rynek pracy i od początku zaczyna poszukiwania nowego zatrudnienia. Ponadto, każdego roku siłę roboczą zasilają młodzi ludzie, którzy właśnie ukończyli różne szkoły. Z danych wynika, że największym problemem jest bezrobocie spowodowane utratą pracy. Jest ono związane ze spadkiem zagregowanego popytu w całej gospodarce. Duże bezrobocie cykliczne zniechęca znaczną część biernych zawodowo do wchodzenia na rynek pracy. Przyczyniła się do tego nie tylko recesja ekonomiczna, lecz także wprowadzenie nowych technologii oszczędzających pracę ludzką, niedostosowanie kwalifikacji osób poszukujących pracy do tych technologii, restrukturyzacja przemysłu, zmiany w organizacji pracy. Obecnie w procesach produkcyjnych większość stanowisk pracy zastępowana jest przez pracę komputerów i maszyn. W związku z tym liczba miejsc pracy została znacznie ograniczona. Jednak za główną przyczynę bezrobocia w Polsce uważa się ”nałożenie nowych stosunków rynkowych na starą strukturę gospodarczą i rządzące w niej mechanizmy”. Związane z tymi czynnikami ograniczenie liczby miejsc pracy utrudnia zmniejszenie bezrobocia i czyni je zjawiskiem trwałym.

5. Metody zwalczania bezrobocia według klasyków i keynesistów.

Jeśli chodzi o zalecenia klasyków dla polityki gospodarczej w zakresie walki z bezrobociem, to wysuwają oni postulat, iż aktywna ingerencja państwa, polegająca w szczególności na regulowaniu popytu na dobra, jest tutaj niewskazana. Państwo powinno jedynie tworzyć warunki do rozwoju mechanizmów rynkowych, usuwać ograniczenia w ich funkcjonowaniu oraz usprawniać działanie rynku pracy.

Zgodnie z ujęciem klasycznym zmiany stawek płac realnych zapewniają równowagę przy pełnym zatrudnieniu, równoważąc podaż z popytem, wszelkie bariery i ograniczenia w działaniu mechanizmów rynkowych powodują utrzymywanie się bezrobocia. Zwolennicy doktryn liberalnych, przyjmujący takie założenia, są negatywnie nastawieni do działalności związków zawodowych i ingerencji państwa.

Gdy popyt na towar jest niewystarczający do zakupienia wytworzonej produkcji, to producenci zmuszeni są obniżać produkcję do poziomu wyznaczonego przez efektywny popyt. W rezultacie pojawia się bezrobocie, które- w przekonaniu keynesistów - ma dosyć trwały charakter i nie może być zlikwidowane w wyniku działania samoczynnych mechanizmów rynkowych.
Keynesiści wysuwają postulaty o konieczności aktywnej ingerencji państwa w procesy gospodarcze w celu zwalczania bezrobocia. powinna ona, ich zdaniem, polegać na stymulowaniu efektywnego popytu na towary za pomocą instrumentów fiskalnych i pieniężnych.

Polityka państwowa na ryku pracy w gospodarce rynkowej obejmuje część pasywną, której celem jest pomoc socjalna dla osób bezrobotnych, oraz aktywną, polegającą na wykorzystaniu instrumentów fiskalnych i pieniężnych do oddziaływania na rozmiary agregatowego popytu na towary. Redukcja bezrobocia wymaga oczywiście zwiększenia agregatowego popytu. Jest to typowo keynesistowska metoda, nastawiona na zwalczanie bezrobocia związanego z niedostatecznym popytem. Wiąże się to uruchomieniem przez rząd danego kraju mechanizmów zwiększających globalny popyt.

6. Walka z bezrobociem w Polsce.

W Polsce rynek pracy wykształcił się w pełni dopiero z chwilą stworzenia warunków prawno-ekonomicznych do wykorzystywania kapitału ludzkiego na zasadach rynkowych, czyli opartych na prawie popytu i podaży. Wyzwoliło to procesy, w wyniku których nastąpił szybki i względnie trwały wzrost podaży siły roboczej (wyniki zwolnień indywidualnych i grupowych) i jednoczesny spadek popytu na nią. Wywołało to stan jawnego bezrobocia.
Cechy polskiego bezrobocia wyrażają się w tym, że w ogólnej liczbie pozostających bez pracy:
- dominują kobiety (54%)
- dominują ludzie młodzi
- dominują ludzie z wykształceniem zasadniczym zawodowym, podstawowym i niepełnym podstawowym
- duży udział ma grupa DB - długotrwali bezrobotni, do których zalicza się ludzi pozostających bez pracy ponad l rok (44,2%);
- występuje duża grupa osób bez prawa do zasiłku (w końcu 1991 roku -21%, 1992 roku -47,7%, 1993 roku - 57,7%, 1994 roku - 50.0%).
Utrzymujący się stan wysokiego bezrobocia zmusza tak państwo, jak i bezrobotnych do podejmowania starań zmierzających w efekcie do przywrócenia równowagi pomiędzy podażą siły roboczej a popytem zgłaszanym na nią przez gospodarkę. Brak pracy, podstawowego źródła dochodów, stwarza sytuację przymusu ekonomicznego, która wywołuje aktywność indywidualnego podmiotu (bezrobotnego), chcącego przystosować się do wymogów zgłaszanych przez popyt.
Działania te między innymi polegają na:
• zdobywaniu nowych kwalifikacji (przekwalifikowywaniu się), na które istnieje zapotrzebowanie;
• podejmowaniu pracy niezgodnej z kwalifikacjami przez to mniej płatnej;
• szukaniu pracy poza miejscem zamieszkania z ewentualną konsekwencją jego zmiany w przypadku znalezienia pracy.
Działania państwa w zakresie zmniejszenia bezrobocia polegają na:
• tworzeniu warunków do wzrostu całkowitej produkcji i tym samym do wzrostu zatrudnienia;
• tworzeniu warunków do działań adaptacyjnych, prowadzonych przez indywidualne podmioty, polegających między innymi na tworzeniu nowych kierunków kształcenia, organizowaniu kursów zawodowych itp.;
• łagodzeniu siły przymusu ekonomicznego przez tworzenie osłony socjalnej dla bezrobotnych. Jej wielkość i zakres zależy od stanu gospodarki. a także od pewnych uwarunkowań psychologiczno-socjologicznych. Wiąże się to z istnieniem pewnego punktu granicznego, którego przy udzielanej bezrobotnym pomocy finansowej rząd nie może przekroczyć, i to nic z powodu trudności budżetowych, ale motywacyjnych, aby nie wyeliminować wszelkiej inicjatywy i przedsiębiorczości bezrobotnych. Na skutek otrzymywania zasiłku, bezrobotny nie może znaleźć siew sytuacji finansowej, którą zaakceptuje jako wystarczającą i gwarantującą zaspokojenie potrzeb

W Słubicach powstała "Polsko-Niemiecka Fabryka Młodzieży" kształcąca bezrobotną młodzież w przyszłościowych zawodach. Absolwenci będą mieli szansę na pracę w krajach UE.
Pomysł Fabryki zrodził się na Radzie Polsko-Niemieckiej Fundacji Oświaty i Gospodarki. Jest to ośrodek zajmujący się kształceniem bezrobotnych. Parterem ze strony niemieckiej jest Ośrodek Kształcenia w Bildungszentrum we Frankfurcie nad Odrą, gdzie bliźniaczy projekt jest już realizowany. Organizator niemiecki pozyskał środki finansowe z Unii Europejskiej i w zakres swoich działań włączył Polaków.
Polska część projektu adresowana jest do bezrobotnej młodzieży (do 26 roku życia) z wykształceniem średnim i z dobrą znajomością języka niemieckiego. Uczniowie kształcą się w trzech przyszłościowych zawodach: mechatronik, elektronik systemów informatycznych oraz handlowiec-informatyk. Uzyskane kwalifikacje pozwolą im znaleźć pracę, nawet w krajach Unii Europejskiej.
Nauka jest bezpłatna. Przez trzy lata uczestnicy programu szkolą się w systemie dziennym (8 godzin dziennie).

• Ogólnopolskie Porozumienie Organizacji Bezrobotnych
Program Aktywnego Zwalczania Bezrobocia
Bezrobocie - także regionalne - jest jednym z największych zagrożeń o charakterze ekonomicznym i społecznym, jakie towarzyszą okresom dekoniunktury w gospodarce rynkowej. Ponieważ Polska, a szerzej cała Europa przeżywa okres zahamowania gospodarczego, postanowiliśmy zająć się tym problemem. Wśród najbardziej groźnych skutków bezrobocia należy wymienić:
• Dewastację i destabilizację rynku pracy
• Zmniejszenie wpływów budżetowych (zarówno do budżetu centralnego jak i lokalnego)
• Emigrację kadr, zwłaszcza wysokokwalifikowanych
• Zahamowanie popytu i zubożenie rynku dóbr i usług, atrakcyjność co za tym idzie zmniejszenie obrotów atrakcyjność handlu
• Zmniejszenie atrakcyjności regionu i zniechęcenie inwestorów
• Bezrobocie godzi w rodziny i powoduje tworzenie się zjawisk patologii społecznej Walka z bezrobociem jest trudnym i długotrwałym przedsięwzięciem, które wymaga współdziałania wielu instytucji firm i organizacji. W tym miejscu należy się uwaga, iż poprzez pojęcie walki z bezrobociem rozumiemy tworzenie nowych miejsc pracy, profilaktyce w miejscach zagrożonych bezrobociem oraz zapobieganie patologiom społecznym, jakie towarzyszą zjawisku utraty pracy. Na czoło wśród podmiotów niezbędnych do uruchomienia skutecznego programu zwalczania bezrobocia wysuwają się ośrodki władzy (centralnej, lokalnej i samorządowej) oraz organizacje pozarządowe. Wynika to zarówno z podziału kompetencji i rozdziału funduszy budżetowych (różnych budżetów) jak i perspektyw współpracy z instytucjami Unii Europejskiej.

7. Walka z bezrobociem w Unii Europejskiej.

Bezrobocie jest problemem ponadnarodowym, także walka z nim musi być wynikiem skoordynowanych działań wspólnoty europejskiej. Dotychczasowe działania UE w zakresie walki z bezrobociem są niedostateczne gdyż liczba pozostających bez pracy osób na terenie wspólnoty jest większa od teoretycznych założeń makroekonomicznych. Jest więc obszarem potencjalnych bo niewykorzystanych dotąd możliwości, dla działań w zakresie polityki zatrudnienia.

Realizując strategię zwalczania bezrobocia, Komisja Wspólnot Europejskich wystąpiła w 1996 r. z ważną inicjatywą zawarcia tzw. paktu zaufania (Action for Employment in Europe: a Confidence Pact). Propozycja ta miała na celu zmobilizowanie wszystkich stron, mających wpływ na zatrudnienie (Wspólnotę, czynniki na szczeblach krajowych i lokalnych oraz partnerów społecznych), do działań prowadzących do wzrostu zatrudnienia. Liczono na możliwy efekt mnożnikowy takich wspólnych akcji. Zamiarem Komisji było zmierzenie się z problemem bezrobocia w kontekście średnio- i długookresowego rozwoju społecznego i gospodarczego Wspólnoty. Po podpisaniu, ale jeszcze przez wejściem w życie Traktatu Amsterdamskiego, który stworzył formalne postawy do wspólnej polityki w dziedzinie zatrudnienia, w listopadzie 1997 r., w Luksemburgu odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Rady Europejskiej poświęcone zwalczaniu bezrobocia. Spotkanie to zainicjowało tzw. proces luksemburski (The Luxembourg Process) - kompleksową strategię Wspólnoty Europejskiej w sferze zatrudnienia. Strategia ta nawiązuje w dużym stopniu do ustaleń szczytu WE w Essen i zakłada koordynowanie polityki zatrudnienia prowadzonej przez państwa członkowskie za pomocą tzw. wytycznych w dziedzinie zatrudnienia (employment guidelines) opracowywanych przez Komisję Europejską i zatwierdzanych przez Radę Europejską oraz krajowych planów działań (National Action Plans) przygotowywanych przez rządy poszczególnych krajów. Wnioski płynące ze wspólnej analizy realizacji tych planów są uwzględniane w dorocznych, wspólnych raportach na temat zatrudnienia oraz przy opracowywaniu wytycznych na kolejny rok. W ramach realizacji pierwszego filaru Europejskiej Strategii Zatrudnienia (zatrudnialność - czyli otwarcie rynku pracy dla wszystkich) rządy powinny przeciwdziałać szczególnie długoterminowemu bezrobociu poprzez kształcenie ustawiczne, wspieranie programów szkoleniowych i przekwalifikowań, programy doradcze i pomoc w dostosowywaniu programów edukacyjnych do zmieniających się potrzeb rynku pracy. Realizując drugi filar ESZ, zakłada się, że drogą do zwalczenia bezrobocia jest pobudzanie przedsiębiorczości i tworzenie nowych miejsc pracy w przedsiębiorstwach poprzez ułatwienia podatkowe, kredyty na rozwój firm, ograniczanie biurokracji itp. Ważnym elementem tej strategii jest promowanie samozatrudnienia poprzez różnego rodzaju ułatwienia fiskalne i logistyczne.
Warto nadmienić, iż Polacy prowadzący działalność gospodarczą stanowią prawie 30% zatrudnionych, przy czym tylko kilkuprocentowa przewaga mężczyzn - przedsiębiorców nad kobietami prowadzącymi własną działalność świadczy o względnie dużej przedsiębiorczości polskich kobiet w porównaniu z innymi krajami UE. W trzecim filarze ESZ (zdolność adaptacyjna) chodzi głównie o wypracowanie zdolności przystosowawczych do nowych warunków rynku pracy, zarówno po stronie pracowników, jak i pracodawców, jak również o zmiany w zakresie technologii, organizacji pracy, rodzajów umów o pracę oraz podejmowaniu szkoleń, a w niektórych przypadkach - przekwalifikowania pracowników i dostosowania umiejętności do potrzeb ryku pracy.
Działania, jakie podejmują rządy wielu państw, to zachęcanie młodzieży i bezrobotnych do podejmowania się zawodów informatycznych. Planowane są w najbliższym czasie programy, które mają zdopingować szczególnie młode osoby do podnoszenia swych kwalifikacji w branży komputerowej. 
Przejawem realizacji czwartego filaru (równość szans) wcielanie w życie zasady niedyskryminacji na rynku pracy ze względu na płeć. Statystyki bezrobocia prowadzone od wielu lat w państwach UE wskazują na przewagę bezrobotnych kobiet wśród ogółu bezrobotnych. Strategia ma umożliwić wyrównanie szans kobiet na znalezienie pracy np. poprzez rozwój sektora usług opieki nad dziećmi, rozwój szkoleń ułatwiających aktywizację zawodową kobiet oraz programy ułatwiające kobietom powrót do pracy po dłuższej przerwie, spowodowanej np. urlopem wychowawczym. Poza kwestiami dotyczącymi wyrównywania szans kobiet i mężczyzn na rynku pracy w czwartym filarze znajdują się również sprawy dotyczące integracji społecznej i zwiększenia szans na zatrudnienie dla osób niepełnosprawnych.
Kolejnym aspektem wymagającym szczególnego zainteresowania powinno być dążenie do wyrównywania szans na rynku pracy także w ujęciu regionalnym. Obszary dotknięte wysokim bezrobociem powinny zostać objęte szczególną troską władz. Woj. podkarpackie plasuje się w połowie rankingu województw pod względem stopy bezrobocia zarejestrowanego.

8. Efektywne i nieefektywne metody zwalczania bezrobocia.

Nieefektywne sposoby zwalczania bezrobocia
W dobrze wyspecjalizowanych działań i środków polityki zatrudnienia zmierzających do zwalczania bezrobocia oraz równoważenia relacji pomiędzy popytem a podażą siły roboczej wyróżnia się aktywną i pasywna politykę zatrudnienia:
Rządy wielu państw na różne sposoby próbują ograniczyć bezrobocie:
- subwencjonując gospodarkę - państwo może przysyłać dotacje (bezzwrotne środki
finansowe) przedsiębiorstwom i przez to poprawiać ich sytuację ekonomiczną, podnosząc
przy tym poziom zatrudnienia,
- zmniejszając podaż siły roboczej np. poprzez wcześniejsze emerytury i krótszy
tydzień pracy,
- organizując roboty publiczne,
- wspierając przedsiębiorczość.
- zasiłki dla bezrobotnych
- zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy
Wydaję się, że pierwsze trzy sposoby są nieefektywne. Wykorzystanie publicznych pieniędzy (de facto naszych) jest znacznie mniej efektywne niż prywatna inicjatywa, także przy ograniczaniu bezrobocia. Subwencjonowanie zmniejsza efektywność gospodarowania, zwłaszcza na rynku globalnym, i powoduje nawarstwianie się problemów, które będzie trzeba rozwiązać w przyszłości. Z kolei ograniczenie czasu pracy przynosi złudne rezultaty, ponieważ podnosi koszty pracy ponoszone przez podmioty gospodarcze, co powoduje, że przestaje się opłacać zatrudniać nowych pracowników, a zaczyna opłacać się ich zwalniać, i w rezultacie daje to efekty odwrotne od zamierzonych, czyli powoduje wzrost bezrobocia.

Efektywne sposoby zwalczania bezrobocia:
Doświadczenia wielu państw wykazały, że jedynym sposobem na ograniczenie bezrobocia, jest z punktu widzenia państwa "nie przeszkadzanie" ! Rząd powinien :
- ograniczyć swoją rolę w gospodarce np. poprzez szeroką prywatyzację (konkurencyjność przynosi wzrost gospodarczy i w konsekwencji wzrost zatrudnienia),
- znosić bariery administracyjne utrudniające rozwój (biurokracja, koncesje, zezwolenia) i przeciwdziałać korupcji,
- utrzymywać niskie obciążenia podatkowe i składkowe (ZUS).
Metody aktywne walki z bezrobociem.
Roboty publiczne.
Aktywizacja zawodowa absolwentów.
Pożyczki z Funduszu Pracy (pożyczki dla bezrobotnych na rozpoczęcie działalności gospodarczej).
Szkolenia bezrobotnych.
Prace interwencyjne.
Ulgi dla pracodawców tworzących nowe miejsca pracy.
Programy zdobywania i doskonalenia klasyfikacji.
Możliwości zwalczania bezrobocia poprzez instrumenty makroekonomiczne państwa.
Polityka fiskalna.
Polityka monetarna.
Polityka cenowo - dochodowa.
Polityka współpracy gospodarczej z zagranicą.
Polityka edukacyjna.
Polityka strukturalna.

Przykład USA
Niewątpliwie pozytywnym przykładem kraju, które pokazał jak walczyć z bezrobociem są Stany Zjednoczone. Niskie podatki, promowanie konkurencyjności i brak ingerencji państwa przyczyniły się do spadku bezrobocia do 3%-4%, przy niskiej inflacji i wysokim poziomie wzrostu Produktu Krajowego Brutto. Swego rodzaju negatywnym przykładem jest w tej dziedzinie Unia Europejska, w której przesocjoalizowana gospodarka wcale nie przyczynia się do spadku bezrobocia, ale poprzez wysokie obciążenia podatkowe, mniejszą konkurencyjność i biurokrację powoduje jego wzrost. Bezrobocie w Unii utrzymuje się na poziomie kilkunastu procent, podczas gdy w USA, w ostatnich latach powstało więcej nowych miejsc pracy niż jest bezrobotnych w UE.

Podsumowanie

Bezrobocie jest, jak widać, bardzo skomplikowanym problemem, który nie zostanie zapewne łatwo i szybko rozwiązany. Jest problemem bardzo złożonym, gdyż zależy od charakteru regionu, w jakim występuje, od wykształcenia mieszkańców i ich wieku. Inaczej przebiega wśród kobiet, a inaczej wśród mężczyzn. Moim zdaniem sposób uporania się z nim zależy także od czasu poszukiwania pracy oraz od przyczyny powodującej, że ludzie są bezrobotni. Bardzo wielu młodych ludzi, zaraz po zakończeniu swojej edukacji stara się znaleźć pracę. Niestety większości z nich nie udaje się tego osiągnąć. Bez znajomości, tzw.: „pleców” nikt nie dostanie pracy. Coraz częściej w jednej firmie zatrudnia się członków rodziny, umacniając przy tym ich stanowiska. W bardzo wielu przypadkach w firmach państwowych następują zwolnienia z powodu niewykwalifikowanej kadry pracowniczej, braku predyspozycji do pełnionej funkcji.

1


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
7834
7834
7834
7834
7834

więcej podobnych podstron