W systemach radiotechnicznych położenie użytkownika wyznacza się jako punkt przecięcia tzw. linii pozycyjnych (w przypadku położenia określanego w dwóch wymiarach) lub
powierzchni pozycyjnych (w przypadku położenia określanego w trzech
wymiarach). Linie pozycyjne lub powierzchnie pozycyjne charakteryzują
się stałą wartością pewnego parametru nawigacyjnego, którym może być
odległość od nadajnika, kierunek, z którego odbierany jest sygnał, a także
różnica lub suma odległości od dwóch różnych nadajników.
W systemie NAVSTAR GPS położenie użytkownika jest na ogół określane w trzech wymiarach, na podstawie parametru nawigacyjnego, którym jest odległość od odbiornika do
umieszczonego na satelicie nadajnika. Powierzchnie pozycyjne, na których odległość od satelity GPS jest stała mają kształt sfery. Na podstawie odebranych sygnałów określana jest odległość od wszystkich śledzonych przez odbiornik satelitów oraz ich położenie. Położenie użytkownika systemu GPS wyznacza się jako punkt przecięcia kilku sfer, których liczba odpowiada liczbie śledzonych przez odbiornik satelitów.
Odbiorniki nawigacji satelitarnej mogą określać zarówno pozycję trójwymiarowe, jak i dwuwymiarowe. Zmierzenie odległości od jednego satelity pozwala stwierdzić, że odbiornik znajduje się na powierzchni kuli o promieniu równym jego odległości od satelity. Wyznaczenie odległości od drugiego satelity pozwala uściślić pozycję do okręgu, który powstanie w miejscu przecięcia się dwóch kul. Po dokonaniu pomiaru odległości od trzeciego satelity w najgorszym przypadku otrzymane zostaną dwa punkty, w których może znajdować się odbiornik. Ponieważ punkty te zazwyczaj są bardzo oddalone od siebie odbiornik może jeden z nich wykluczyć i podać przybliżoną pozycję dwuwymiarowa. Do jednoznacznego określenia pozycji wymagane jest dokonanie pomiaru odległości z czwartego satelity. Pomiar taki pozwala na określenie pozycji trójwymiarowej. Wyznaczenie pozycji trójwymiarowej wymaga obliczenia pozycji 4 satelitów. Trzy ustalają pozycję, a czwarty określa dokładny czas. W pozycji dwuwymiarowej wystarcza obliczenie pozycji 3 satelitów; dwa określają pozycję a trzeci czas