Właściwe oddychanie jest możliwe dzięki obniżaniu się przepony podczas wdechu; dzięki temu powstała przestrzeń wypełnia się powietrzem. Podczas uwalniania powietrza (w czasie wydechu) przepona stopniowo wraca do swojego wyjściowego położenia. Jeśli ściśniemy leciutko przeponę, gdy porusza się w górę, struny głosowe domkną się i powstanie dźwięk. Im bardziej uciśniemy przeponę, tym mocniejszy dźwięk powstanie. Ćwicząc oddychanie i uciskanie przepony we właściwy sposób sprawimy, że stanie się ona grubsza, dając tym samym więcej mocy głosowi. Uważajcie, aby nie brać „wysokiego oddechu” nie oddychać „szczytami” czyli nie nabierać powietrza tylko w górne partie klatki piersiowej . Taki sposób oddychania powoduje nadmierny zacisk strun głosowych, prowadząc do niepożądanego napięcia i ich nadwyrężenia. Unoszenie ramion w górę podczas wdechu jest oznaka oddychania „szczytami” płuc. Chcemy, aby oddech docierał do niższych partii płuc, taki jest oddech brzuszny, przeponowy, i aby był niewidoczny dla publiczności. Chcemy, aby śpiewanie wyglądało i było odczuwane jako czynność pozbawiona najmniejszego wysiłku. Możemy ćwiczyć prawidłowe oddychanie stojąc w pozycji opisanej wcześniej, umieszczając ręce na brzuchu. Podczas wdechu powinnyśmy poczuć jak brzuch powiększa swoja objętość, wysuwa się, a podczas wydechu odczuć jak jego objętość się zmniejsza i brzuch się cofa. Jeśli nie możesz tego wykonać, spróbuj powtórzyć te czynność w skłonie. W tej pozycji połóż rękę na brzuchu i oddychaj oczekując takich samych rezultatów jak wcześniej. To na ogół wyzwala dolny oddech, oddychanie niższymi partiami klatki piersiowej. Następnie spróbuj to samo odczuć w pozycji stojącej. Jeśli nadal nie wychodzi ci prawidłowe oddychanie, powtórz je w pozycji leżącej na plecach, z nieco uniesionymi stopami. Wówczas już na pewno doświadczysz tego prawidłowego, dolnego oddychania. Samogłoski Odpowiednie umiejscowienie samogłosek można osiągnąć tylko wówczas, gdy usta nie są zbyt szeroko otwarte. Żuchwa powinna swobodnie opadać w dół w momencie artykułowania słów. Kiedy kąciki ust poruszają się podczas śpiewania, samogłoski staja się zbyt szerokie i dźwięk staje się zbyt jaskrawy lub „bełkotliwy”.Zwracajcie uwagę na to, by każda samogłoska w słowie była wyraźna i pełnobrzmiąca. Najczęściej popełnianym błędem jest skracanie tych samogłosek i wydawanie dźwięków przypominających raczej pół-samogłoski. Poza tym często zmienia się ich brzmienie. Np. w wyrazie „dzisiaj” ludzie często wymawiają „a” jak „e” albo coś pomiędzy „a” a „e”. Częstą ofiarą błędów wymowy samogłosek są też wyrazy długie, w których nie zwraca się uwagi na wyraźne brzmienie wszystkich samogłosek, skupiając się wyłącznie na samogłosce przedostatniej. W ten sposób giną niewinne samogłoski na końcach wyrazów. Okrągłe samogłoski pozwalają opaść podniebieniu miękkiemu tworząc właściwe ułożenie wewnątrz jamy ustnej dla dzwieku, by ten mógł przejsc do góry za podniebieniem twardym. Ten proces „osiaganie tonu głowowego bez odłaczania rejestru piersiowego” jest nazywany mixem. Jesli samogłoska jest zbyt szeroka, dzwiek bedzie uderzał w podniebienie i nastepnie wypadał tworzac to, co przez wielu nazywane jest „Bettingiem” piersiowym lub bardziej opisowo jako rodzaju rozbryzganego dzwieku, bełkotu. Najprostszym sposobem odnalezienia czystej samogłoski jest położenie rak na policzkach koło ust, przycisniecie i wypowiadanie słowa z ta samogłoska. Nastepnie należy zrelaksowac usta i wypowiedziec raz jeszcze to słowo tak, jak brzmiało, kiedy naciskalismy na usta. Na przykład, gdy mówimy „break” kaciki ust rozszerzaja sie. Jesli przycisniemy policzki blisko ust i wypowiemy to słowo jeszcze raz, bedzie ono przypominało poprawnie wypowiedziane „break” . Rozluznijmy usta i zaspiewajmy „break”. To zabrzmi jak break”, ale dzwiek bedzie przechodził łatwiej przez rejestr głowowy tworzac poprawny mix tonów głowowych i piersiowych. Osiagniecie dobrego mixu zależne jest przede wszystkim od samogłosek. Prawidłowo zaspiewana samogłoska ogniskuje dzwiek we własciwych obszarach górnej czesci ciała. Znika wiec koniecznosc spiewania tylko w rejestrze piersiowym lub tylko w głowowym, z wielka przerwa pomiedzy nimi. Poprawnie wydobyta samogłoska umieszcza dzwiek w rejestrze głowowym tak, że nie musimy opuszczac rejestru piersiowego w celu osiagniecia wy.ższych dzwieków. Co wiecej, bedziemy w stanie zachowac domkniete struny głosowe w całej skali głosu.

---