Szaty i insygnia władzy biskupa
Rokieta* jest to rodzaj komży z wąskimi rękawami, podbitej kolorowym materiałem, zazwyczaj czerwonym, noszonej przez wyższych dostojników kościelnych (kanoników, prałatów, biskupów).
Mantolet* to długi do kolan fioletowy płaszcz bez rękawów wkładany na komżę lub rokietę. Noszony przez prałatów kurii rzymskiej, często również przez kanoników w kolorze ustalonym przez kapituły.
Mucet* krótka zapinana z przodu pelerynka, zakładana na komżę lub rokietę, noszona przez wyższych dostojników Kościoła rzymskokatolickiego (biskupów, kardynałów).
Piuska jest to mała, okrągła czapeczka, nakładana na środek głowy przez papieża, kardynała lub biskupa. Papież nosi białą piuskę, kardynałowie - czerwoną, a biskupi - fioletową. Przywilej noszenia piuski mają także niektóre stare zakony, np. benedyktyni i cystersi.
Pastorał oznacza władzę pasterską biskupa. Jest to duża laska, zakrzywiona u góry, nawiązująca do kija pasterskiego (stąd nazwa), który ma symbolizować pasterza czuwającego nad owczarnią. Pastorałem podpiera się, idąc w procesji do i od ołtarza, udzielając błogosławieństwa po zakończeniu liturgii (trzyma go wówczas w lewej ręce, podczas gdy prawą czyni znak krzyża), słuchając Ewangelii w czasie mszy oraz wygłaszając kazanie. Pastorał najpierw używany był przez opatów. Do liturgicznych insygniów zalicza się go od XI wieku. Zakrzywienie u góry jest symbolem troski pasterskiej biskupa, który ma odciągać wiernych od zła, jak pasterz owce. Środkowa część pastorału oznacza podporę i symbolizuje służbę ludowi oraz umacnianie jego wiary. Dolna część pastorału ostro zakończona oznacza troskę pasterską w zachęcaniu, napominaniu, a nawet w karceniu. Papież od XII wieku używa pastorału prostego, zakończonego krzyżem. Laskę pasterska przekazuje się biskupowi podczas liturgii sakry, po właściwej ceremonii święceń. Również opaci otrzymują pastorał podczas swoich święceń.
Mitra jest to uroczyste, liturgiczne nakrycie głowy biskupa, używane od XIII wieku. Składa się on z dwóch trójkątów połączonych opaską, z dwiema wiszącymi z tyłu taśmami. Symbolika, w dwóch jej rogach, dopatruje się obu Testamentów. Mitry używa się podczas celebracji Eucharystii innych sakramentów.
Infuła jest to liturgiczne nakrycie głowy biskupa używane podczas Liturgii Mszy Świętej (podczas koncelebry, gdy koncelebrantami są biskupi, celebrans ubiera mitrę, a pozostali biskupi - infuły) oraz podczas liturgii pogrzebowej. Infuła jest koloru białego i składa się ona z dwóch trójkątów połączonych opaską, z dwiema wiszącymi z tyłu taśmami.
Pektorał jest to ozdobny krzyż ze szlachetnego metalu (najczęściej ze złota), czasami zawierający relikwie. Pektorał przypinany jest do piersi, otoczony łańcuszkiem zawieszonym na szyi. Od XII wieku noszą go opaci, biskupi, kardynałowie i papieże. Pektorał stał się znakiem zwycięstwa nad cierpieniem, a nawet nad śmiercią. Przypomina cierpienie, i opiekę, jaka spływa z krzyża Chrystusowego dla obrony przed napaściami wrogów zbawienia. Zwyczaj zakładania pektorału na czas sprawowania czynności liturgicznych stał się obowiązkiem dopiero w XVI wieku Obecnie Ceremoniał biskupi przewiduje umieszczanie go pod ornatem, czy kapą.
Pierścień to znak urzędu i godności biskupa, posiadał wprawioną w oczko pieczęć rytą w metalu lub szlachetnym kamieniu (sygnet). Jego praktyczne znaczenie polegało na wytłaczaniu nim pieczęci. Jest symbolem pieczęci prawdziwej wiary i zaślubin biskupa z diecezją. Ceremoniał biskupi z 1984 r. nakazuje nosić go stale.
Paliusz jest wełnianą taśmą szerokości 7 cm z sześcioma krzyżykami z czarnego materiału z dodanymi dwoma szlaczkami (paskami). Ma formę naszyjnika z dwoma końcami zwisającymi z przodu i na plecy. Jest znakiem godności arcybiskupa metropolity, mogą go również używać niektórzy biskupi w dowód uznania. Używany od V wieku przez papieży, od XIII wieku przez arcybiskupów. Papież zakłada go jako symbol swojej apostolskiej władzy. Obecnie metropolita musi prosić o paliusz w ciągu trzech miesięcy od swej nominacji, a jeżeli zostanie przeniesiony do nowej diecezji metropolitalnej, musi prosić o nowy paliusz. Zakłada go tylko na terenie swojej własnej diecezji, ale i wtedy tylko w okolicznościach przewidzianych przez liturgię. Paliusze robi się ze specjalnej wełny. W święto świętej Agnieszki Ojciec Święty błogosławi dwa baranki, których wełna jest przerabiana na materiał. Ten jest przechowywany w grobie świętego Piotra pod ołtarzem głównym Bazyliki św. Piotra. Tylko papieżowi przysługuje prawo noszenia paliusza na terenie całego świata.
Racjonał* (ozdobny paliusz o większych rozmiarach) jest to szeroki, bogato zdobiony pas nakładany na ornat. Nawiązuje do starotestamentalnego napierśnika arcykapłana żydowskiego, ozdobionego drogimi kamieniami i nazwami pokoleń izraelskich. Przypomina, paliusz, choć jest od niego większy. Współcześnie prawo do używania racjonału mają biskupi czterech diecezji na świecie: Kraków, Eichstätt, Toul (Tuluza), Paderborn.
Tiara* jest to uroczyste, pozaliturgiczne nakrycie głowy papieża. Korona papieska składa się z trzech diademów, jest bogato zdobiona i zwieńczona krzyżem. Używano jej podczas procesji i przy ogłaszaniu decyzji dogmatycznych. Przestała być używana od 1963 r., odkąd Paweł VI złożył ją symbolicznie na ołtarzu, a następnie sprzedał a uzyskane pieniądze przeznaczył na biednych.