TECHNIKI KOMUNIKACYJNE
Autoprezentacja- można powiedzieć to co chcemy przekazać, powiedzieć o swoich dobrych stronach; komunikacja zarówno werbalna jak i niewerbalna. Wtedy inni mogą nas uważać za takich, jacy chcemy być. Jest to informowanie kontrolowane o tym jaki jestem; "manipulowanie wrażeniem", "kierowanie wrażeniem".
„manipulowanie wrażeniem”- odcień pejoratywny, termin używany w psychologii
Przez całe życie reagujemy w określony sposób w określonej sytuacji aby osiągnąć określony cel. Uczymy się tego przez naśladownictwo w określonych sytuacjach społecznych. Zależy od tego, jaką rolę społeczną pełnimy.
Bazujemy na pewnych cechach charakteru zarówno wrodzonych jak i wyuczonych- np. asertywność w procesie socjalizacji.
Kierowanie wrażeniem- świadome lub nieświadome aranżowanie prezentacji siebie dla uzyskania celów lub realizacji potrzeb poprzez interakcje (oddziaływanie) społeczne.
Interakcja
Prosta Złożona
z jednej jednostki
na drugą jednostkę A B
A B C
Postawa- charakteryzuje się stałością zachowania, zachowujemy się tak samo w każdej sytuacji społecznej. Odmienne zachowanie nie zmienia postawy ale znajduje się ona w stanie szczytowym.
Komponenty postawy:
-wiedzy
-emocjonalny
-behawioralny
Postawy nie można określić na podstawie jednej sytuacji, natomiast zachowanie można.
Aspekty wiedzy:
-naukowa
-potoczna
Telewizja:
-komercyjna: ma na celu zarabianie, nadaje programy aby zwiększyć oglądalność
-publiczna: ma na celu nauczanie
wiedza potoczna- opiera się na przekonaniach
konformiści-przydatni społeczeństwu, ale to nonkonformiści przyczyniają się do rozwoju społecznego
werbalizacja postawy- to, co jesteśmy w stanie zaobserwować, występują jednak szumy komunikacyjne, przez które można inaczej odbierać daną postawę. Nie można wyciągać więc wniosków.
Motywy manipulacji:
-związane z przekonaniem, że istnieje związek między wywartym wrażeniem a celami, które jednostka chce osiągnąć
-nasz wizerunek jest inny niż byśmy chcieli
Cele autoprezentacji:
-regulacja związku
-budowanie poczucia własnej wartości
oddziaływanie inerpersonalne
Strategie autoprezentacji:
-integracja: proces polegający na schlebianiu osobie o wyższym statusie społecznym, aby wzbudzić jej sympatię; wzbudzanie sympatii
-promowanie siebie: ludzie mówią rzeczy, które mają na celu zrobienie dobrego wrażenia na innych
-pławienie się w cudzej chwale: wiązanie się z ludźmi, którzy odnieśli sukces lub są sławni, aby poprawić swój wizerunek
-kierowanie usprawiedliwień dla ewentualnej porażki
strategie te stosujemy nieświadomie
PROCES KOMUNIKACJI
Aby posiąść sztukę poprawnego porozumiewania się trzeba mieć podstawową wiedzę o procesie komunikowania się ludzi, która pozwoli uniknąć pułapek komunikacyjnych i stosować się do zasad poprawnego porozumiewania się.
Komunikowanie interpersonalne- to podejmowana w określonym kontekście wymiana werbalnych, wokalnych i niewerbalnych sygnałów w celu osiągnięcia lepszego współdziałania.
Proces komunikacji przebiega między nadawcą a odbiorcą. Pełny proces przebiega w dwóch kierunkach- nadawca nadaje wiadomość, odbiorca reaguje w ten sposób, że zwrotnie przesyła wiadomości wzrokowe.
Nadawane komunikaty mają podwójny strumień:
-komunikatów werbalnych i niewerbalnych
-mogą mieć charakter świadomie lub nieświadomie przekazanych komunikatów
Proces komunikacji:
-nadawca: nadaje informację, źródło zapoczątkowuje proces komunikacji
-kodowanie: nadawca przekształca informację w wiele symboli
-komunikat: zakodowana informacja, którą można odczytać lub zrozumieć dzięki jednemu narządowi zmysłu
-kanał: środek przekazywania informacji
-odbiorca: osoba, której zmysły postrzegają komunikat nadawcy
-dekodowanie informacji: interpretowanie komunikatu przez odbiorcę, przetwarzanie go w zrozumiałą dla siebie informację
-szum komunikacyjny
Po stronie odbiorcy może nastąpić nadinterpretacja informacji.
Szumy komunikacyjne:
-zewnętrzne: to, co nas otacza na zewnątrz przeszkadza odebrac czysty komunikat
-wewnętrzne: to, co w nas, emocjonalność- zdolność do wyrażania emocji
emocjonalność- cecha wrodzona
sprzężenie zwrotne- jest nieodwracalnym elementem procesu komunikowania
PROCES POROZUMIEWANIA SIĘ:
INTENCJA- zamiar, myśl, uczucie
⇓
KODOWANIE- przekład na informację
⇓
WIADOMOŚĆ- informacja przekazana w postaci sygnałów, czyli zachowań werbalnych lub niewerbalnych
⇓
Przekazanie sygnału za pośrednictwem kanału komunikacyjnego
⇓
ODBIÓR WIADOMOŚĆI- aktywny odbiór sygnału
⇓
ODKODOWANIE- przekładanie odebranych sygnałów na treści i kodowanie znaczenia odebranej informacji
⇓
INTERPRETACJA- intencje jakie odbiorca przypisuje nadawcy- odczytanie intencji nadawcy
Akt komunikacji- jeśli są spełnione warunki procesu komunikacji, nadawca przekazuje odbiorcy jakiś komunikat
Każdy akt komunikacji językowej jest aktem mowy lub też składa się z większej liczby aktów mowy.
Akt mowy- stanowią najważniejsze jednostki w porozumiewaniu językowym, są one bardzo zróżnicowane w swoich intencjach
Akty komunikacji- pytanie, rozkaz, prośba, obietnica, stwierdzenie, usprawiedliwienie, ostrzeżenie, groźba, rada, życzenie, powitanie, gratulacje
Proces komunikowania się jest bardzo złożony, w różnych jego fazach mogą nastąpić zakłócenia.
Przyczyny zakłóceń:
-brak przygotowania do podjęcia rozmowy
-brak jedności komunikatu-nadawca musi być świadomy swoich intencji, uczuć
-niewłaściwe okoliczności rozmowy- trzeba zadbać o odpowiednie warunki rozmowy
-brak wzajemnego zaufania i szacunku rozmówców
-subiektywizm odebranych wiadomości- zła interpretacja informacji, wynika z naszych wartości
-wybiórczość w odbiorze informacji- czasem odbiorca słyszy tylko to, co by chciał usłyszeć, szuka potwierdzenia swoich argumentów
„To, co widzę zagłusza to, co wypowiadasz”
KOMUNIKACJA WERBALNA
70% naszego czasu poza snem zajmuje porozumiewanie się z ludźmi.
Dwa strumienie komunikacji:
-ustna
-pisemna
Cechy i emocjonalność, język naturalny, dynamika, kanałem są dźwięki, m.in. paralingwistyczne.
Elementy komunikacji werbalnej:
-językowe
-mimika
-pantomimika
-właściwości głosu
Komunikacja werbalna przenosi informację o wydarzeniach zewnętrznych.
Style(techniki) komunikowania się:
-asertywność: umiejętność otwartej i bezpośredniej komunikacji z drugim człowiekiem, nie rani innych, zabezpiecza siebie
-ekspresyjność: siła wyrazu, wyrazistość
*dyrektywny: duża asertywność i niska ekspresywność, kiepski słuchacz, w sytuacji kryzysowej potrafi dać poczucie bezpieczeństwa
*afektywny: wysoka asertywność i ekspresywność, emocjonalny, dobry mówca, ma dużo osób wokół siebie, nie lubi słuchać, często dramatyzuje
*uważający: niska asertywność i wysoka ekspresywność, patrzy jak inni ją odbierają, zatrzymuje dla siebie emocje
*analityczny: wysoka asertywność i niska ekspresywność, precyzyjnie określa pomysły, zbyt koncentruje się na szczegółach, faktach
CZYNNIKI SKUTECZNEJ KOMUNIKACJI WG EDGARA SCHEINA
-poznanie siebie i poczucie własnej tożsamości
-wrażliwość międzykulturowa- umiejętność rozszyfrowania wartości innych ludzi
-skromność kulturowa/ moralna- umiejętność postrzegania swoich wartości jako niekoniecznie lepszych lub gorszych niż wartości innych ludzi
-aktywne nastawienie do rozwiązywania problemów, przekonanie, że problemy interpersonalne i międzykulturowe mogą zostać rozwiązane
kompromis- nie jest najlepszą formą rozwiązywania problemów, zawiera tyle samo wygranej co przegranej
-elastyczność osobista-umiejętność stosowania różnych reakcji i podejść w zależności od wymogów sytuacyjnych (np. środowisko, wiek innych osób)
-umiejętności negocjacyjne- zdolność kreatywnego wykorzystania różnic, znalezienia wspólnego podłoża i rozwiązywanie problemu
takt interpersonalny i międzykulturowy- rozwiązywanie problemów bez obrażania innych ludzi, umniejszania ich wartości, rujnowanie twarzy
-strategie i zdolności naprawcze
-cierpliwość
SPOSOBY DOBREGO KOMUNIKOWANIA SIĘ
-nie oceniamy, nie uogólniamy, nie interpretujemy
-nie dawajmy dobrych rad
-prostota i przejrzystość języka
-unikajmy gadulstwa
-sprawdzamy zadając pytania, czy zostaliśmy dobrze zrozumienia
-dostosowanie tempa i tonu głosu do sposobu mówienia partnera
-uważnie słuchamy drugiej strony, pokazujemy, że to robimy
-dbamy o komfort rozmowy
-sprawdzamy, czy jest odpowiednia ilość czasu
-miejsce
Przestrzegajmy się przed:
-słuchaniem w milczeniu z „kamienną twarzą”, co oznacza brak zainteresowania
-unikanie kontaktu wzrokowego, 30-60% czasu patrzymy
-nerwowe spoglądanie na zegarek, rozglądanie się w koło
-zadawaniem pytań zamkniętych
KOMUNIKACJA NIEWERBALNA
Przekazy niewerbalne- wszystkie sygnały, które nie mają formy mówionego ani pisanego wyrazu, obejmują wszystkie inne przekazy, które wywierają wpływ na jej uczestników
Grupy sygnałów tworzące komunikaty niewerbalne:
-kinezjetyka -mowa ciała
-parajęzyk (ton, barwa, natężenie, interferencje wokalne- dźwięki, które nie są wyrazami)
-samoprezentacja człowieka
-dotyk- świadczy o emocjonalnym zaangażowaniu
-proksemika- dystanse między nami a osobami, które się z nami komunikują (70cm)
-elementy otoczenia- zachowanie i typ gestów zależy od pomieszczenia, w jakim się znajdujemy
-naśladowanie- świadoma mimika
Mimika a pantomimika:
Mimika- kanał przekazu informacji (wyraz twarzy) wyrażający stany emocjonalne, postawy
F.H.Allport wyróżnił 7 rejonów twarzy odpowiadających za określone wyrazy mimiczne
Są to brwi, czoło, nos, górna warga, dolna warga, i broda, usta, dolna szczęka.
6 wyrazów mimicznych: miłość, radość, zdziwienie, strach i cierpienie, gniew, wściekłość, zdecydowanie, niesmak albo wstręt oraz lekceważenie bądź pogarda.
Pantomimika- ruchy ciała, gesty, zmiany w sylwetce lub pozycji ciała
GESTY
Emblematy- ruchy, które mogą zastępować wyrażenia językowe, podobne funkcje co słowa silnie osadzone w danej kulturze
Znaczenie gestów:
-chowanie palca w zaciśniętej dłoni drugiej ręki-szukanie oparcia
-zaciśnięta pięść- agresja, siła, przekonanie o sukcesie
-poprawianie ubrania- obawa przed niechęcią lub agresją
-pocieranie podbródka- ma dodać pewności
-krzyżowanie rak na piersiach- negacja lub zachowanie obronne
-otwarte dłonie skierowane w górę- porozumienie, potrzeba kontaktu
Sygnały kokieterii kobiecej:
Dotykanie włosów, przygładzanie ubrania, kładzenie rąk na biodrach, długie spojrzenia, kciuki włożone za pasek, zabawa długopisem
Temat: KOMUNIKACJA SPOŁECZNA
Komunikowanie:
-pojęcie pochodzi od łacińskich czasowników comunico, comunicare (uczynić wspólnym, połączyć, udzielić komuś wiadomości) oraz od rzeczownika comunio (wspólność, poczucie łączności)
-słowo comunication początkowo oznaczało wejście we wspólnotę, utrzymanie z kimś stosunków, w XI w. otrzymało znaczenie transmisji, przekazu. Drugie znaczenie pojawiło się wraz z rozwojem poczty i dróg.
Podwójny sens zachował się do dziś.
-komunikowanie- w szerokim rozumieniu odnosi się do całej przyrody ożywionej i oznacza proces transmisji wszelkich informacji biologicznych
-komunikowanie- w wąskim rozumieniu ogranicza się do zjawisk porozumiewania się ludzi
-akty komunikowania mają charakter społeczny- zachodzą zawsze w społeczeństwie, w różnych jego strukturach i na różnych poziomach
Komunikowanie społeczne-najogólniej interakcja społeczna, w której dokonuje się wymiana wiadomości, innymi słowy to przekazywanie treści psychicznej, tzn. tego co się myśli lub czuje przez osobę A osobie B. Dochodzi do skutku przede wszystkim dzięki językom naturalnym, a także dzięki mimice, gestom, dotykowi, ruchom ciała.
Język naturalny- ten, którym się posługujemy, np. polski
Język sztuczny (wymyślony, np. komputerowy):
-przekazywanie treści psychicznych odbywa się z reguły za pośrednictwem znaków, których najdoskonalszymi zbiorami są języki naturalne
-znaki są rzeczywistością materialną (np. uśmiech, światła na skrzyżowaniu, plakaty, gazety)
-komunikacja wymaga także kodów, które określają wzajemne relacje znaków wchodzących w ich skład
-przekazywanie bądź odbieranie znaków, kodów jest jedną z form aktywności związków społecznych
Komunikacja jest centralną działalnością naszej kultury. W nauce o komunikowaniu (komunikacji) istnieją 2 główne szkoły:
1) Pierwsza szkoła widzi komunikowanie jako przekaz wiadomości, zajmuje się sposobem w jakim nadawca koduje i dekoduje wiadomości, bada rodzaj środka przekazu z jakiego skorzystał nadawca a także wydajność i dokładność przekazywania wiadomości.
Szkoła ta widzi komunikację jako wywieranie wpływu; proces, dzięki któremu jedna osoba wpływa na zachowanie i stan umysłu drugiej.
Laswell- ważne nazwisko
2)Wg drugiej szkoły komunikacja to : produkcja i wymiana znaczeń. Zajmuje się tym, w jaki sposób informacje i teksty wchodzą w interakcje z ludźmi w wyniku czego powstają znaczenia. Szkoła ta zajmuje się rolą tekstu w naszej kulturze.
Podsumowanie:
-badanie nad komunikacją= badania tekstu i kultury
-główną metodą badań jest semiotyka, nauka o znakach i znaczeniach
-szkoła pierwsza- związana z naukami społecznymi
-szkoła druga(semiotyczna)- związana z lingwistyką
def. Która mamy się posługiwać:
Komunikowanie- proces porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji.
Cele: wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideami.
Odbywa się na różnych poziomach przy użyciu zróżnicowanych środków i wywołuje określone skutki.
Dygresja:
-komunikowanie jest jednym z najstarszych procesów społecznych
-towarzyszy człowiekowi od momentu kiedy istoty ludzkie zaczęły żyć w grupach i organizować pierwsze struktury
-dziś nie można wyobrazić sobie nowoczesnych społeczeństw, których członkowie nie porozumiewają się ze sobą
-komunikacja istnieje też wśród zwierząt, np. dobrze rozwinięta o mrówek
4 systemy (poziomy) komunikowania:
-społeczny
-publiczny
-masowy
-organizacyjny
Elementy procesu komunikowania się:
-kontekst- warunki w jakich się odbywa
-uczestnicy- nadawcy, odbiorcy
-konał- droga przekazu, środki transportu za pomocą których przekaz pokonuje drogę od nadawcy do odbiorcy
-szumy- źródła zakłóceń
-sprzężenie zwrotne- reakcja odbiorcy na komunikat po jego odkodowaniu
Osoba komunikatywna- wtedy gdy informacja zostaje odebrana przez odbiorcę dokładnie tak, jak została nadana przez nadawcę
Nadawca- musi znać środowisko, do którego przekazuje informację
Bariery- np. semiotyka, kultura
Klasyczne sposoby porozumiewania się:
-komunikowanie interpersonalne- bezpośrednie
-komunikowanie masowe- pośrednie
Główne przyczyny zaburzeń w komunikowaniu (wykład 2)
Efektywność procesu komunikowania, niezależnie od poziomów, na których zachodzą oraz sposobu porozumiewania, zależy od dwóch podstawowych form: komunikowania werbalnego i komunikowania niewerbalnego.
Zazwyczaj obie występują jednocześnie, uzupełniając się, ale istnieją wyjątki od tej reguły (np. czytelnicy prasy, słuchacze radia)
KOMUNIAKCJA WERBALNA A NIEWERBALNA
charakterystyka |
Kom. niewerbalne |
Kom. werbalne |
1.stopień jednoznaczności 2.czas trwania 3.liczba kanałów 4.stopień ustukturyzowania
5.stopień powiązania formy i treści
6.charakter językowy
7.wgląd w uczucie
8.sposób nauki
9.! znaczenie komunikowania
|
-bardziej dwuznaczne -charakter ciągły -wiele -nie ma struktury lub bardzo słabo zarysowana -analogowe- są ze sobą powiązane i wzajemnie się warunkują
-pozalingwistyczny
-pozwala w miarę precyzyjnie poznać uczucia -spontaniczne, nabyte w drodze naturalnej obserwacji otoczenia
-zdeterminowane kulturowo, chociaż występują międzykulturowe podobieństwa |
-bardziej jednoznaczne -ulotna i krótkotrwała -wzrok i słuch -wyraźna- reguły gramatyczne, syntaktyczne -dygnitalne- nie są powiązane, związek między podmiotem znaczonym a jego znaczeniem ma char. arbitralny -system arbitralnych znaków
-nie zawsze daje wygląd w uczucia, słowa starają się je ukryć -efekt żmudnego procesu uczenia się mowy, a następnie zdobywania umiejętności pisania i czytania -niemożliwe do odkodowania w wypadku nieznajomości języka
|
ZASADA 3V = verbal, vocal, visual
Twórca- Albert Mehrebian
Człowiek jest postrzegany przez drugą osobę wg słów, głosu i mowy ciała.
Decyduje o tym:
7% znaczenie słów
38% głos (modulacja, barwa)
55% mowa ciała
Temat: MITY NA TEMAT KOMUNIKOWANIA SIĘ
MITY NA TEMAT MOWY CIAŁA:
Mit 1. Mowa ciała to język
-nie jest językiem, wykształciła się znacznie wcześniej, posiada większą moc niż sam język wykraczając poza słowa i symbole
-języki są systemami arbitralnych symboli określających przedmioty, zdarzenia, procesy i związki
-przykładem języków są języki naturalne, migowe, komputerowe, matematyka (liczby są uniwersalnym językiem), flagi, alfabet Morse'a, nuty
-aby zrozumieć którykolwiek z powyższych języków należy znać odpowiedni kod, ważny jest arbitralny (niepodważalny) związek pomiędzy słowem a jego znaczeniem
-w wypadku mowy ciała nie można dokładnie sprecyzować i zdefiniować znaczenia konkretnych ruchów
-mowa ciała jest uwarunkowana kulturowo
Mit 2. Można bez problemu rozszyfrować człowieka po mowie ciała
-język ciała nie ma jasno sprecyzowanych definicji słownikowych
-jest w przeważającym stopniu analogowy- oparty na obrazach, oznacz to że przesyła informacje bezpośrednio, naturalnie i w sposób ciągły
-jest bardzo niejednoznaczny i nieprecyzyjny
-aby zrozumieć mowę ciała należy szukać wzorców a nie dokładnych odpowiedników
Dążymy do modelu, ale nikomu nie udaje się do niego całkowicie dojść.
Dla każdej roli społecznej mogą być rozbieżne komunikaty społeczne.
Mit 3. Można się nie komunikować
-można się nie komunikować, bo komunikacja może być tez z samym sobą- komunikacja intrapersonalna
-przekazywanie komunikatów może następować zamierzenie lub niezamierzenie
-mimika, gestykulacja, sposób chodzenia, wzrost, kondycja, styl ubierania to tylko niektóre ze sposobów komunikacji
Mit 4. Przekazy zawsze oznaczają cos konkretnego
-to ludzie, a nie przekazy mają znaczenie; komunikat wysłany nie zawsze= komunikatowi odebranemu
-przekazy są tylko nośnikami znaczenia, a same znaczenia znajdują się w umysłach ludzi
-mowa ciała pełni wyłącznie funkcje reprezentatywną i symboliczną
-aby odpowiednio ją zrozumieć niezbędna jest obecność kontekstu, który mówi nam, w jaki sposób odebrać przekaz
-mowa ciała jest też kontekstem dla innych przekazów, np. komunikacji werbalnej
Potakiwanie i przeczenie:
-większość podstawowych gestów jest taka sama na całym świecie
-ludzie uśmiechają się gdy są szczęśliwi i marszczą brwi lub rzucają groźne spojrzenia, gdy są smutni albo źli, nieszczęśliwi
-skinięcie głową jest prawie wszędzie używane jako potwierdzenie lub zgoda
-podobnie uniwersalne jest potrząśnięcie głowa na znak niezgody, które jest prawdopodobnie gestem wykształconym już w wieku niemowlęcym (np. odwracanie głową gdy nie chce jedzenia)
-kiedy niemowlę nie chce więcej mleka, odwraca głowę do piersi matki. Kiedy jest nieco starsze potrząsa głową na boki, by utrudnić rodzicom włożenie jedzenia do buzi. Jednocześnie uczy się, że gest ten oznacza niezgodę lub negatywne nastawienie.
Uśmiech:
-ewolucyjne pochodzenie uśmiechu może zostać odnalezione w naszej prymitywnej, zwierzęcej przeszłości
-obnażenie zębów było stosowane w czasie ataku i nadal jest używane jako forma szyderczego uśmiechu lub równie wrogich gestów
-uśmiech był początkowo gestem służącym do zastraszania, lecz w dzisiejszych czasach, w połączeniu z innymi ”niegrożącymi” gestami jest używany do ukazywania zadowolenia
-
Różnice kulturowe:
-gest „pierścienia”:
-w USA „ok”
-we Francji „zero” albo „nic”
-w Japonii „pieniądze”
-w niektórych śródziemnomorskich krajach służy do wskazywania homoseksualistów
-uniesiony kciuk:
-w Polsce łapanie stopa lub okazywanie, że wszystko jest „ok”
-w krajach anglojęzycznych, gdy wykonujemy nim nagły ruch w górę sugeruje by się o „dczepić”
-znak „V”- „wiktoria”
-w wielu krajach europejskich, np. w Polsce, symbol zwycięstwa
-symbolizuje tam również liczbę „2”
-w Wielkiej Brytanii, Nowej Zelandii, Australii, zewnętrzną stroną dłoni „V” zostanie odebrane jako odpowiednik środkowego palca w innych krajach
W CZASIE ROZMOWY KWALIFIKACYJNEJ
Należy pamiętać o:
-higienie osobistej- czystość ciała, paznokci, włosów, trzeba być ogolonym
-skromny i poważny ubiór, nie może być zbyt luźny lub obcisły, z dużymi emblematami lub falbanami; w kolorach szarych, granatowych, brązowych
-dobór dodatków: spięcie długich włosów, skromne uczesanie; jednobarwna teczka; gustowny dobór biżuterii (minimum); sygnety tylko rodowe
-delikatny makijaż
-czyste obuwie, zakrywające stopy, palce nigdy otwarte, pięta może być odkryta
Sposób mówienia:
-dobór słownictwa- nie mowa potoczna, gwarowa, żargony
-precyzyjność wypowiedzi- nieodbieganie zbytnio od tematu, warto skupić się na atutach
-wyczerpująca odpowiedź na pytanie- jak najpełniej zaprezentować swoją osobę, nie zanudzając przy tym rozmówcy (modulacja głosu, różne barwy głosu)
-wypowiadanie własnych opinii- warto pamiętać aby robić to raczej w momencie kiedy zostaniemy zapytani o opinię, lepiej nie doprowadzać do niekontrolowanej dyskusji
-odpowiadanie całymi zdaniami
-natężenie głosu- dosyć głośno i wyraźnie, zmiana intonacji, akcentowanie wypowiedzi by nie były nużące dla słuchacza
-miły i opanowany głos- w miarę możliwości opanować zdenerwowanie (kiedy mamy wiedzę nie jesteśmy zdenerwowani)
Mowa ciała:
-głowa i oczy- lekko uniesione, kontakt wzrokowy, nie patrzeć zbyt natarczywie (30-60% czasu rozmowy)
-wyraz twarzy- dobrze być uśmiechniętym, jednak ma to być uśmiech naturalny, a nie sztuczna mina
-potakiwanie głowa- od czasu do czasu potwierdzanie swego aktywnego słuchania
-gestykulacja- ruchy zdecydowane i pewne, eliminacja gestykulacji świadomej, unikanie przesady, dłonie na stole, rozmówca nie może skupić się tylko na dłoniach
-sylwetka- postawa otwarta, wypracowana i swobodna, nogi zestawione razem, raczej nie zakładać nogi na nogę
Temat: AKTYWNE SŁUCHANIE JAKO TECHNIKA KOMUNIKACJI
Komunikację między ludźmi można scharakteryzować ze względu na:
-zawartość treściową komunikatów
-kanały komunikacji
-środki komunikowania się
-okoliczności prowadzenia rozmowy
-właściwości rozmówców
Zawartość rozmów może odnosić się do 3 poziomów komunikacji:
Nie musza występować wszystkie 3 w rozmowie.
1.Fatycznego- towarzyska, swobodna atmosfera, rozmowa toczy się wokół tematów nieistotnych dla rozmówców, są wolne od emocji (np. dzień dobry)
2.Instrumentalnego- występuje wtedy, gdy rozmówcy są zainteresowani porozumieniem się w określonej sprawie. Przekazują wtedy informacje lub instrukcje związane z wykonaniem zadania w sposób bezpośredni i bez emocji (np. proszę mi podciąć grzywkę/ u fryzjera)
3.Afektywnego- ma miejsce wtedy, gdy rozmówcy ujawniają własne poglądy, uczucia, wartości i są zaangażowani w rozmowę; element emocjonalny- sympatia i antypatia (np. proszę jeszcze tutaj poprawić, bo mi nie odpowiada)
Wskazówki dla nadawcy komunikatu:
-opracuj plan porozumiewania się z partnerem
-dbaj o jasność intencji (dla mnie)
-miej świadomość swoich prawdziwych i rzeczywistych intencji
-nastaw się na odbiorcę- empatia
-uważaj na przeładowanie informacyjne
-ważne informacje powtarzaj wielokrotnie
-słowne komunikaty wspieraj czynami
-staraj się o stworzenie atmosfery zaufania, otwartości i życzliwości
Zalecenia dla odbiorcy:
-aktywnie odbieraj informacje
-skup się i podążaj za nadawcą
-nie kieruj się uprzedzeniami w nadawaniu znaczenia nadawanej informacji
-stosuj zawsze parafrazę
E.M. Russo (1995)- za kryterium wyróżnienia stylów komunikowania przyjął asertywność w zachowaniu i ekspresyjność.
Wyróżnił on 4 indywidualne style:
1.dyrektywny-wysoka asertywność, niska ekspresyjność
2.afektywny- wysoka asertywność, wysoka ekspresyjność
3.uwazający-niska asertywność, wysoka ekspresyjność
4.analityczny- niska asertywność, niska ekspresyjność