„Istota miłości polega na wiecznym powracaniu, ponadczasowości, wiecznej teraźniejszości” - Rozwiń słowa Tomasza Manna wskazując na inspiracje antyczne.
Cóż to jest miłość? To uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze. Głębokie i piękne, potrafi dać radość i szczęście, ale potrafi i zabić. Tworzy i niszczy. Nie umiemy powiedzieć, czym jest, ma tak wiele twarzy. Czasem trwa długo, czasem tak prędko umiera, traci swą moc. Nie potrafimy żyć, nie kochając. Bez miłości nasze dusze byłyby martwe. To uczucie to jeden z wymiarów naszego człowieczeństwa. Kochamy...., Więc jesteśmy. Kochamy innych ludzi. Kochamy Boga i ojczyznę. Kochamy świat, piękno, życie. Czasem jesteśmy szczęśliwi. Czasem jednak los jest dla nas okrutny i każe płacić straszną cenę za miłość. Potrzeba miłości tkwi głęboko w każdym z nas. Gdy jesteśmy kochani, łatwiej nam przetrwać trudne chwile, czujemy się szczęśliwi i ważni; jeżeli my kochamy, umiemy przezwyciężyć własny egoizm, pragniemy dawać, a nie jedynie brać.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości
Nie szuka poklasku [...]
[...] Nie unosi się gniewem
Nie pamięta złego;
Miłość może być różna: miłość mężczyzny i kobiety, miłość rodzicielska, braterska, miłość do Boga, Ojczyzny aż wreszcie umiłowanie drugiego człowieka. Jest, więc wiele odmian miłości, a każda z nich jest inna, z czego innego się zrodziła i czemu innemu służy. Kochać nie znaczy zawsze to samo, ale kto kocha, ten zdolny jest do największych ofiar.
Miłość była wdzięcznym tematem dla twórców już od czasów starożytnych. I tak jednym z rodzajów miłości jest miłość spełniona, czyli uczucie, któremu dane było się w pełni zrealizować. W „Odysei” mamy ukazaną miłość Penelopy do Odyseusza, która spełnia się, gdy powraca on po latach do domu i małżonkowie mogą się znowu sobą cieszyć. Także w „Iliadzie” mamy ukazaną miłość, która także zakończyła się sukcesem. Miłość Hektora i Andromachy jest takim uczuciem, ponieważ małżonkowie darzą się wzajemnym szacunkiem i oddaniem. Także w „Biblii” mamy ukazaną taką miłość. Abraham i Sara zyskują spełnienie, kiedy Bóg błogosławi ich starości i obdarza ich potomstwem.
W utworze Antygona Sofokles przedstawił miłość siostrzaną, piękną i bezinteresowną. Tytułowa bohaterka, nie zważając na konsekwencje, przeciwstawia się władzy, aby spełnić odwieczne przykazanie i swoją świętą powinność pochowania zmarłego brata zgodnie z tradycją.
Jest także miłość do ojczyzny, czyli głębokie przywiązanie do kraju rodzinnego, gotowość poświęcenia się dla niego, patriotyzm. Tyrtajos w wierszu „Rzecz to piękna” pierwszy wezwał do obrony ojczyzny w imię miłości do niej i obowiązku obywatelskiego, a nie - jak Homer - w imię cnót rycerskich. Na całe wieki Tyrtajos określił on wzorzec śmierci bohaterskiej: „rzecz to piękna zaprawdę, gdy krocząc w pierwszym szeregu, ginie człowiek odważny walcząc w obronie ojczyzny”. Tych, którzy ojczyznę opuszczają w potrzebie, nazywał tchórzami i niegodnymi synami. W taki właśnie sposób została ukazana ponadczasowość miłości, która polega na tym, że ojczyznę kocha się zawsze tak samo mocno i miłość ta pozostanie na wieki.
Bardzo często motywowi miłości towarzyszy motyw śmierci. Miłość prowadzi do śmierci, śmierć zostaje przez miłość pokonana albo też okazuje się od niej silniejsza. W „Biblii” Chrystus umiłowawszy swoich, do końca ich umiłował. Jego śmierć na krzyżu jest wyrazem największej miłości do rodzaju ludzkiego, bo nie masz większej miłości, niżby, kto życie dał. Także w „Mitologii” Orfeusz próbuje swoją miłością przezwyciężyć śmierć. Idzie do Hadesu, by prosić jego władców o przywrócenie życia Eurydyce. Niestety, kiedy wychodzi wraz z żoną z krainy umarłych, odwraca się i na zawsze traci ukochaną. Śmierć okazała się silniejsza od miłości.
Miłość silniejsza niż śmierć. Topos ten bierze początek z mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Orfeusz był synem boga rzeki Ojagrosa i muzy poezji Kaliope. Był doskonałym śpiewakiem., Muzykiem i poetą. Gdy jego ukochana żona umarła od ukąszenia żmii, zstąpił do Hadesu, gdzie swoją grą, oczarował cały świat podziemny i władca podziemnego świata zgodził się oddać mu żonę pod warunkiem, że nie obejrzy się on na nią aż do momentu przekroczenia bram Hadesu. Warunek nie został dotrzymany, ale opowieść o tej parze stała się symbolem miłości, która pragnie pokonać śmierć.
Jest także miłość trudna, która nie tylko jest uczuciem nieodwzajemnionym i nieszczęśliwym, co skomplikowanym, pełnym uwarunkowań wewnętrznych i zewnętrznych. Przyczynami komplikacji uczuciowych mogą być: różnica charakterów, bariery społeczne czy moralne, jak i wydarzenia historyczne. Miłość trudna jest uczuciem długotrwałym, nierzadko spełnionym, jednakże przynoszącym cierpienie. I tak w „Pieśni nad pieśniami” opisane są losy dwojga zakochanych poszukujących się nawzajem podczas jednej nocy. Jakkolwiek łączy ich niezwykłe uczucie i silna fascynacja erotyczna, na przeszkodzie ich związkowi stoi niedojrzałość Oblubienicy, jej brak zdecydowania, a także potęga i doskonałość Oblubieńca. Istotna jest również różnica wieku między nimi, jednakże nie stanie ona na przeszkodzie związkowi kochanków. Także w „Mitologii” miłość Dejaniry do Heraklesa jest pełna zazdrości, niezwykle namiętna. Stała się ona przyczyną śmierci herosa. Dejanira, chcąc pozyskać sobie dozgonną miłość męża, uszyła mu koszulę, którą unurzała we krwi podstępnego centaura. Kiedy Herakles przywdział ją, jego ciało zaczęły trawić ognie? Tak to zazdrość doprowadziła do tragicznego końca miłości.
Człowiek musi kochać, aby żyć, a miłość to uczucie, dla którego żyć warto. Może czasem nie zdajemy sobie z tego sprawy. Ludzie, dla których jedynym przejawem miłości jest miłość do siebie samego, tak naprawdę nie żyją pełnią życia, stają się jak „cymbał brzmiący”. Bądźmy szczęśliwi, jeżeli miłość, jakakolwiek by nie była, pozwala nam z radością patrzeć dokoła, zaglądać w przeszłość i oczekiwać jutra. Istota miłości polega na wiecznym powracaniu, ponadczasowości, wiecznej teraźniejszości. Słowa Tomasza Manna bardzo dobrze odzwierciedlają istotę miłości. Na tysiącach stron opisują twórcy miłość. Jak różne są jej oblicza? Bywa wierna, niespełniona, szalona i dojrzała, zmysłowa i platoniczna, radosna i pełna rozpaczy. Za każdym razem inna. W każdej odnajdziemy fragment naszego istnienia.
Marta Głogowska
Klasa IV B L.T.