ĆWICZENIA ORTOFONICZNE Ćwiczenia usprawniające
motorykę narządów mownych przeprowadza się następujących
zestawach:
-ćwiczenia szczęki dolnej
-ćwiczenia warg
-ćwiczenia języka
-ćwiczenia podniebienia miękkiego.
Wyrazistość artykulacji zależy w dużej mierze od sprawności
mięśni narządów mownych.
Wszystkie ćwiczenia należy przeprowadzać
przed lustrem, aby móc obserwować ruchy
poszczególnych narządów mownych i kory
gować błędne. Ćwiczenie przed lustrem,
wpływa dodatnio na rozwój i usprawnianie narządów mo
wnych dziecka, a ty samym na szybszy rozwój mowy,
za którym idzie szybszy rozwój intelektualny.
Ćwiczenia szczęki dolnej.
Należą do najprostszych ćwiczeń, gdyż poruszanie dolną szczęką
jest czynnością fizjologiczną, człowieka np. ziewanie, nie jest zatem
czynnością charakterystyczną przy mówieniu.
Ćwiczenia te należy przeprowadzać w formie zabawy:
-Leniuszek- polega na ziewanie, ćw. to nie tylko usprawnia do
lną szczękę, również rozluźnia mięśnie całego ciała i narządów mownych.
Zalecane jest w przypadku trudności artykulacyjnych, i jąkania. Można
je stosować przy problemach wymowy spółgłosek wargowych (p, b, m).
Ćwiczenia warg.Maja na celu usprawnienie warg, muszą uwzględnić
synchroniczne ruchy obu warg, oraz samodzielne ruchy wargi górnej i dolnej.
-Ziewanie (jak przy wymowie samogłoski a)
Ćwiczenie języka.Język jest najbardziej ruchliwym narządem mownym
, przy jego udziale powstają prawie wszystkie spółgłoski, odgrywa
tez ogromną rolę przy wymawianiu samogłosek.
-Początek ćwiczenia: przed lustrem, duże ruchy języka na zewnątrz
jamy ustnej, wysuwanie języka na brodę, unoszenie go do góry, przesuwanie
języka poziomo do kącików ust.
Ćwiczenia podniebienia miękkiego.Należy rozpoczynać je równolegle z
ćwiczeniami poprzednimi. Polegają na unoszeniu i opadaniu grzbietu
miękkiego, co jest naturalne, przy wielu czynnościach, np. ziewaniu.
-Ziewanie.
ĆWICZENIA ARTYKULACYJNE.Artykulacja- to ruchy i układ narządów
mownych, przy wymawianiu określonej głoski.
W celu dokładniejszego uświadomienia sobie tych ruchów i układów, należy
zapoznać się z budową narządów mownych (ksero od kobiety, albo E. Sachajska str.94).
Cechy głosek.Wymowa samogłosek z reguły nie sprawia dzieciom trudności.
Zdarzają się jednak wadliwe realizacje e, ę, o, ą. Każdej samogłosce odpowiada
inne ułożenie warg i języka, które może być wysokie, średnie, niskie (rys. ksera,
lub E. Achajska str.94).W przypadku wadliwej realizacji e, ę, o, ą, należy ćwiczy
ć unoszenie języka ku górze. Wadliwa wymowa występuje najczęściej na skutek
małej sprawności języka, który opada i stąd wymowa samogłoski a.
Zabawy utrwalające prawidłową wymowę spółgłosek powstających w mowie
dziecka do 3 roku życia.Dzieci 3- letnie porozumiewają się z reguły swobodnie
z otoczeniem za pomocą słów. Zdarza się jednak, że niektóre dzieci nie potrafią
wypowiadać kilku dźwięków. Przyczyna może być zaniedbanie środowiskowe
(dziecinna wymowa opiekunów), bądź funkcjonalne 9 mała spr. Ruchowa narządów
mownych). Wady te można z powodzeniem korygować. Czasami wystarczy, by
dziecko usłyszało prawidłowo brzmiące wyrazy, zaobserwowało dokładne ruchy
narządów mownych, a będzie mówiło poprawnie.
Zabawy ułatwiające powstawanie nowych dla dzieci głosek.W wieku
przedszkolnym pojawiają się pozostałe głoski. Dziecko 5-cio letnie powinno
operować już całym zasobem głoskowym mowy. Do ustaleni, czy wymowa dziecka
jest zgodna z podaną normą, można posłużyć się kwestionariuszem
Funkcje języka:
Funkcja komunikatywna ( informacyjna)- najważniejsze narząd
zie porozumiewania się. Posługując się językiem członkowie wspólnoty przekazu
ją sobie nawzajem informacje dotyczące aspektów życia codziennego, pracy
zawodowej, nauki, polityki, kultury itp.
Funkcja socjalizująca- włącza jednostkę do jakiejś grupy.
Język jest ważnym wyznacznikiem naszej tożsamości.
Funkcja kulturotwórcza- umożliwia tworzenie, gromadzenie,
przechowywanie i przekazywania całej wiedzy, doświadczeń i przeżyć kolejnych
pokoleń postaci wszelkich tekstów.
Funkcja sprawcza- polega na tym, że pewne wypowiedzi
zmieniają swój sens na mocy prawa lub panujących obyczajów.
Funkcja magiczna- wiara, że za pomocą słów da się bezpośrednio
zmienić rzeczywistość materialną, fizyczną.
Funkcje wypowiedzi:
Funkcja przedstawieniowa- ( nazywana także symboliczną,
reprezentatywną, referencyjną) polega na tym, że znaki językowe odsyłają
za pośrednictwem oznaczonych przez siebie pojęć do określonych elementów
rzeczywistości. Ta funkcja wynika ze stosunku komunikatu językowego do
kontekstu, czyli pozajęzykowej rzeczywistości, o której rozmawiamy.
Funkcja poznawcza- poznajemy świat przez obserwację
, doświadczenie i wyobraźnię, ale czasem docieramy do jego składników tylk
za pośrednictwem znaków językowych to język daje nam wiedzę o istnieniu.
Funkcja ekspresywna- ( emotywna) polega na wyrażaniu
przez komunikat pewnych cech nadawcy, jego stanów psychicznych emocji.
Najwyraźniej ujawnia się w wykrzyknikach.
Funkcja charakteryzująca- ( prezentatywna), wypowied
ź nadawcy nie tylko wyraża, ale często mimowolnie „zdradza” jego charakterystyk
czne cechy, na które nie zawsze ma on wpływ, np. barwa głosu, sposób wymawiania i
po takich cechach odbiorca może rozpoznać pewne cechy nadawcy.
Funkcja impresywna- ( apelująca, nakłaniająca, imperatywna),
polega na oddziaływaniu komunikatu na odbiorcę. Nadawca komunikatu
wywiera nacisk na adresata, chcąc go skłonić do pożądanego przez siebie
działania lub zachowania.
Funkcja fatyczna- wynika z nastawienia wypowiedzi na
jeden cal, jakim jest nawiązanie i podtrzymanie kontaktu z odbiorcą.
Funkcja metajęzykowa- dochodzi do głosu, gdy za pomocą j
ęzyka rozmawiamy o jego znakach. Wynika ze zorientowania komunikatu na kod.
ĆWICZENIA ODDECHOWE
Odpowiednie ćw. Oddechowe zwiększają objętość płuc, kształcą ruchy przepony
i uczą ekonomicznego zużywania powietrza w czasie mówienia, a także działają
uspokajająco.Wdech powinien być szybki i głęboki, a wydech powolny i długi.
Ćw. Należy przeprowadzać przy otwartych oknach- lub w wywietrzony
m pomieszczeniu. Zawsze w formie zabawy.
Ćwiczenia mobilizujące wyłącznie aparat oddechowy:
Wąchanie kwiatków (dzieci trzymają w ręku kwiatka i wąchają go)- powoli
Łączenie ćwiczeń oddechowych z ruchami rąk i nóg.
Te ćw. Zwiększają objętość płuc
Ćw. Oddechowe z wypowiadaniem poszczególnych głosek:
Przy wydechu- naśladowanie szumu wiatru (szzz)
Ćw. Związane ze śpiewem i mówieniem:
Przejście od wymowy jednej głoski do wymowy spontanicznej
Fonacja- oznacza zdolność do posługiwania się głosem. Ćwiczenia fonacyjne
kształcą umiejętność właściwego stosowania natężenia głosu w trakcie mówienia.
Logorytmika to dziedzina zajmująca się kształceniem piękna ruchu.
Ćwiczenia słowno- muzyczne mają na celu kształcenie i sprawne wykonywanie
ruchu, umiejętność do koncentracji uwagi i sprawnego myślenia, a także poczucie
rytmu, kształcą słuch muzyczny i wrażliwość na muzykę
Kompetencja językowa to wiedza o budowie języka i o regułach tworzenia językowych
jednostek z językowych niższego rzędu jednostek wyższego rzędu: z fonemów-morfemów
, z morfemów-wyrazów, z wyrazów-zdań, ze zdań -tekstów wielozdaniowych.
Wg Chomsky'ego - twórcy tego pojęcia - jest to nieuświadamiana przez użytkownika
języka wiedza o języku, która pozwala mu tworzyć nieskończenie wiele poprawnych w
określonym języku zdań i odrzucać zdania niepoprawne. Tak rozumiana kompetencja
odnosi się do idealnego użytkownika języka, dlatego Chomsky odróżnił kompetencję j
ęzykową od wykonania językowego, bowiem wykonanie może być niepoprawne.
Mowa dziecka może rozwijać się tylko w obrębie społeczności. Dziecko od niej
odizolowane nie nauczy się mowy. Co więcej, nieopanowanie języka przez jednostkę
ludzka spowodowane jej izolacja ma poważny negatywny wpływ na jej rozwój umysłowy.
W normalnych warunkach rozwojowych, tzn.w takich, jakie ma każde przeciętne
ludzkie dziecko- niezależnie od kultury- rozwój mowy (przynajmniej w pierwszych
trzech latach życia ) zależy od następujących czynników:
-Predyspozycji genetycznych (biologicznych) dziecka
-Warunków społecznych (rodzinno- środowiskowych) w jakich dziecko przebywa
-Poziomu i tempa rozwoju psychofizycznego dziecka
-Związanych z trzema poprzednimi czynnikami rozwoju możliwości poznawczych dziecka
Te cztery czynniki mają z kolei wpływ na :
a) Tempo i charakter rozwoju myślenia.
b) Tempo i jakość akwizycji i rozwoju mowy.
Ad.PREDYSPOZYCJE GENETYCZNE
rozumiane najogólniej jako biologiczne możliwości dziecka do odbierania sygnałów
zarówno od siebie samego (głód, ból, przyjemność), jak i z zewnątrz(bodzców
słuchowych, wzrokowych i innych), są warunkiem rozwoju możliwości poznawczych
człowieka.
Ad. 2. POZIOM ROZWOJU PSYCHOFIZYCZNEGO
na który składa ją się takie elementy jak ogólny stan zdrowia osobnika , tempo wzrostu,
sposób poruszania się, możliwości samodzielnego poznawania rzeczywistości, rozwój i
stan poszczególnych receptorów: słuchu, wzroku dotyku, smaku itd., stan
i rozwój obwodowego i centralnego układu nerwowego mogą wzmacniać bądź osłabiać
możliwości poznawcze osobnika.
Ad. 3 UWARUNKOWANIA SPOŁECZNE
, tu ograniczone w zasadzie do uwarunkowań rodzinno - środowiskowych, na któ
re składają się między innymi:
----Charakter i skład rodziny( pełna, niepełna, zastępcza, wielodzietna, wielopokoleniowa
----Rodzaj kontaktów utrzymywanych przez rodzinę dziecka z dalszą rodziną i sąsiadami
----Sposób sprawiania opieki nad dzieckiem
----Wykształcenie rodziców
----Wykonywany zawód
----Miejsce zamieszkania itd.
Są niezwykle ważne z punktu widzenia zarówno ogólnego rozwoju jednostki, jak i
procesów akwizycji i rozwoju mowy (między innymi dlatego, że sposoby komunikowania
się rodzinno środowiskowego stanowią wzorce, które przyswaja sobie dziecko).
Tempo i charakter rozwoju myślenia oraz tempo i jakość akwizycji rozwoju mowy (języka)
są rezultatem działania tych czynników, które zostały przed chwilą omówione.
Jakiekolwiek zaburzenia lub zmiany w sferze genetycznej (biologicznej) , a następnie w
poziomie rozwoju psychofizycznego lub warunkach społecznych negatywnie wpły
wają na możliwości poznawczy dziecka, a w konsekwencji na rozwój myślenia i mowy.
Etapy rozwoju mowy u dziecka
1. Okres melodii- czyli okres przygotowawczy ( 0 - 1 )
Formami wokalnymi, które poprzedzają mowę właściwą ( artykułowaną ) są:
krzyk, głużenie, gaworzenia i echolalia. 2. Okres wyrazu ( 1 - 2 lata )
Po ukończeniu pierwszego roku życia zwiększa się krąg doświadczeń
dziecka i następuje wielki postęp w rozwoju mowy. Dziecko poznaje nowe
sytuacje, nowych ludzi, nowe rzeczy i zjawiska, a wszystko to musi jakoś
nazwać.
3. Okres zdania ( 2-3 lata)
W tym okresie mowa dziecka ulega dalszemu doskonaleniu.
Dziecko powinno już wymawiać wszystkie samogłoski ustne i nosowe.
4. Okres swoistej mowy dziecięcej ( 3 - 7 )
Po zakończonej fazie opanowania podstaw języka mowa dziecka jest jeszcze
daleka od doskonałości. Wyrazy są często poskracane, głoski
poprzestawiane grupy spółgłoskowe - uproszczone.
Występują też zlepki wyrazów i nowotwory językowe.
Wychowanie przedszkolne obejmuje wspomaganie rozwoju i wczesną edukację dzieci od
trzeciego roku życia do rozpoczęcia nauki w klasie pierwszej sześcioletniej szkoły podstawowej.
Wychowanie przedszkolne organizowane jest w przedszkolach i oddziałach przedszkolnych w
szkołach podstawowych.Placówki przedszkolne zapewniają opiekę, wychowanie i uczenie się w
atmosferze akceptacji i bezpieczeństwa. Tworzą warunki umożliwiające dziecku osiągnięcie
"gotowości szkolnej".Wobec rodziny (opiekunów) placówki przedszkolne pełnią funkcję doradczą i
wspierającą działania wychowawcze:
-pomagają w rozpoznawaniu możliwości rozwojowych dziecka i podjęciu wczesnej interwencji specjalistycznej,
-informują na bieżąco o postępach dziecka,
-uzgadniają wspólnie z rodzicami kierunki i zakres zadań realizowanych w przedszkolach i oddziałach
przedszkolnych.
Celem wychowania przedszkolnego jest wspomaganie i ukierunkowywanie rozwoju dziecka zgodnie
z jego wrodzonym potencjałem i możliwościami rozwojowymi w relacjach ze środowiskiem
społeczno-kulturowym i przyrodniczym.
Wynikające z powyższego celu zadania, dostosowane do potrzeb i możliwości rozwojowych
dziecka, nauczyciel realizuje w ramach określonych obszarów edukacyjnych.
Proces czytania w aspekcie fizjologicznym i psychologicznym
Badania nad fizjologiczną i psychiczną stroną nauki czytania prowadzone z
końcem ubiegłego stulecia wykazały, że struktura tego procesu jest skompl
ikowana i złożona. Na proces ten składają się zjawiska fizyczne, fizjologiczne
i psychologiczne.Pierwszą fazą w procesie czytania jest fakt, że czytający
otrzymuje na siatkówce wrażenie wzrokowe w postaci obrazu Powstałe przy
tym pobudzenia nerwów doprowadzone są za pośrednictwem nerwów
dośrodkowych do mózgu, gdzie dokonuje się analiza i synteza bodźców,
czyli następuje „objaśnienie" i identyfikacja zdarzeń. W procesie czytania
szczególne znaczenie ma sprawność analizatora wzrokowego, słuchowego i
kinestetyczno-ruchowego.
-Baley twierdzi, iż oko w trakcie czytania wykonuje trzy rodzaje ruchów:
-ruch postępowy (od lewej strony ku prawej, wzdłuż linii czytanego tekstu),
-ruch zwrotny (od końca jednej linii do początku następnej),
-ruch wsteczny, który umożliwia ponowny odbiór obrazu graficznego
w przypadku omyłki lub niezrozumienia.
Proces odczytywania wzrokowego znaków graficznych odbywa się podczas
tzw. przerw spoczynkowych. W zależności od tego, jaką liczbę znaków
graficznych obejmuje oko podczas jednorazowego „skoku" do przerwy s
poczynkowej, dziecko czyta po literze, sylabami, wyrazami.
Tak więc podstawowym zadaniem w rozwoju umiejętności c
zytania jest wdrażanie dziecka do ujmowania coraz to większej liczby
znaków graficznych Poznanie fizjologicznych i psychologicznych podstaw
procesu czytania pozwala na prawidłowe zorganizowanie początkowej nauki
czytania i świadomy wybór metody.
ETAPY NAUKI CZYTANIA I PISANIA W PRZEDSZKOLU.
Etapy nauki czytania:
1.wyrabianie gotowości do nauki czytania,
2.elementarna nauka czytania ( wprowadzenie elementów czytania)
3. właściwa nauka czytania,
4. rozwijanie umiejętności czytania.
Etapy opanowywania umiejętności pisania wg. A,Brzezińśkiej
a) obraz graficzny słowa- brzmienie słowa (usłyszenie go i wypowiedzenie) -
zapisanie (przepisywanie),
b) brzmienie słowa ( usłyszenie lub wypowiedzenie go) - zapisanie (pisanie tzw. ze słuchu),
c) słowo „pomyślane” - zapisanie (pisanie tzw. z pamięci).
Inaczej ten proces ujęła
J. Malendowicz,
wyodrębniając
również
trzy
etapy
1)przygotowawczy,
2) właściwej
nauki
pisania,
3) doskonalenia nabytych umiejętności.
Język jako system znaków. (Istota znaku oraz struktura języka.)
JĘZYK - system wzajemnie powiązanych ze sobą elementów,
czyli znaków
konwencjonalnych i semantycznych, służących do
porozumiewania się ludzi w obrębie danej społeczności.
Znaki konwencjonalne - znaki ustalone wg pewnych
przyjętych reguł.
Znaki semantyczne - odnoszą się do znaczenia słów.
Systemowość języka przejawia się w jego
hierarchicznej budowie, w której wyróżniamy:
poziom fonologiczny
jednostki - fonemy → elementy
nieznaczące (np. k-o-t)
poziom morfologiczny
jednostki - morfemy → najemni
ejsze cząstki znaczące (np. dzien-nik-ar-stw-o)
poziom składniowy
jednostki - składniki syntaktyczne
poziom semantyczny, czyli znaczeniowy
Język stanowi dwuklasowy system znaków [składa się z dwóch
rodzajów (klas) znaków]:
I klasa: wyrazy, czyli słownik;
II klasa: zdania budowane wg określonych reguł gramatyki z wyrazów
(znaków I klasy)
Dzięki dwuklasowości języka można wyrażać również takie treści, których
nie da się wyrazić za pomocą znaków tylko I klasy.
Pod względem przekazywania najróżnorodniejszych treści jednoklasowe systemy
znaków (np. znaki drogowe) są ułomnymi narzędziami komunikacji, a w ich
obrębie nie da się budować znaków złożonych metodą odpowiedniej kombinacji
i łączenia znaków prostych.
Tylko dwuklasowy system znaków, taki jak język naturalny, może w pełni s
prostać komunikatywnym potrzebom człowieka.
Definicja języka wynikająca z dwuklasowości systemu językowego:
JĘZYK to słownik plus gramatyka.
System znaków języka jest otwarty i elastyczny - powstają w nim
wciąż nowe wyrazy, a inne wychodzą z użycia. Bardzo powoli zachodzą też
zmiany w jego budowie gramatycznej . Język ewoluuje, w naturalny
sposób dostosowując się do potrzeb jego użytkownika, jest tworem społecznym.
MODELE NABYWANIA JĘZYKA
Termin „nabywanie mowy” odnosi się do procesu przyswajania mowy (języka) przez dziecko
, do sposobu uczenia się jej. Ogólnie można wyróżnić dwa modele nabywania mowy
Model behawiorystyczny- przypisuje główną rolę czynnikowi zewnętrznemu czyli wpływowi
środowiska społecznego.
Model interakcyjny- wyrasta z jednej strony z przekonania o ważności czynnika biologicznego
w rozwoju, a z drugiej z własnej aktywności podmiotu (współzależność czynników zewnętrznych i
wewnętrznych).
MODEL BEHAWIORYSTYCZNY:
założenia ogólne:
nabywanie mowy przebiega według schematu „bodziec-reakcja-wzmocnienie”
jednostka uczy się zachowań najbardziej odpowiednich w danej sytuacji
dziecko opanowuje taki język, jakimi posługują się ludzie w otoczeniu
e) posługiwanie się językiem:
ma raczej charakter odtwórczy niż twórczy
MODEL INTERAKCYJNY:
założenia ogólne:
zdolność do posługiwania się językiem jest specyficznie ludzką cechą
stadia rozwoju mowy są takie same w różnych kulturach
język jest pewnym systemem, pewną całością, której cechą podstawową jest
to, iż pełni rolę nadrzędną w stosunku do elementów składowych
dziecko jest aktywne w procesie uczenia się mowy, tzn. ma samo dążyć do
wykrycia istotyjęzyka na podstawie obserwacji pewnych wycinkowych sposobów jego użycia w
różnych sytuacjach w toku swych kontaktów z innymi ludźmi. Zadanie dorosłych polega na
takim organizowaniu środowiska dziecka, które umożliwiłoby podejmowanie przez niego różnych
ćwiczeń językowych (wymyślanie nowych nazw, mówienie do siebie). Należy położyć mniejszy
nacisk na organizować specjalnych ćwiczeń językowych , wrażanie do pisania i czytania dziecku
w wieku przedszkolnym
Nauka czytania w przedszkolu poprzez zabawę
Przedszkolna nauka czytania w zabawie powinna być wspieraniem dzieci w rozwoju
a nie celem samym w sobie.Nauka czytania, która poprzedza edukację szkolną powinna
wykorzystywać aktywność i zdolności twórcze dziecka oraz preferowane przez nie
różne formy ekspresji a nie koncentrować się na metodach nauki czytania.
Warunkiem powodzenia w nauce czytanie jest nie tyle zadowolenie dzieci z posiadania
umiejętności lecz ich dążenie do samodzielnego czytania , do sięgania po to nowa książkę.
Wg H. Mystkowskiej to właśnie nauczyciel powinien organizować różnorodne zabawy i
to w taki sposób aby dzieci nie odnosiły wrażenia, że się je do czegoś zmusza, że są do c
zegos przymuszane.Wg. G. Dommana działania sugerowane dzieciom powinny być krótsze n
iż dziecka uwaga. Ponadto dorosły musi się bawić tak samo jak dziecko. Nie wolno jednak
wymagać do dzieci obowiązkowego uczestnictwa w zabawie. Powinno mieć ono możliwość
włączania się do zabawy w wybranym przez siebie momencie.
Czterech kroków skutecznego słuchania. Pierwszym z nich jest słuchanie aktywne
, które wymaga naszego udziału, gdyż pełne zrozumienie komunikatu
wymaga zadawania pytań i udzielania informacji zwrotnych. Dzięki temu stajemy
się współtwórcą procesu komunikacji. Oto sposoby aktywnego słuchania:
Parafrazowanie - powtarzanie swoimi słowami
Precyzowanie - oznacza pytań, aż do uzyskania pełniejszego obrazu.
Informacja zwrotna( ang. feedback) - słuchanie aktywne polega na przekazywaniu
informacji zwrotnej. Kolejnym krokiem jest słuchanie empatyczne, które wy
maga uświadomienia sobie jednej tylko sprawy każdy z nas próbuje przetrwać
Trzecim krokiem na drodze do skutecznego słuchania jest słuchanie otwarte.
Trudno jest słuchać, kiedy oceniamy lub szukamy winy. Ostatni krok nosi nazwę
słuchania świadomego, na które składają się dwa elementy. Jeden to porównywani
e tego co słyszymy, ze swoją wiedza historyczną oraz wiedzą o ludziach i życiu.
Natomiast na drugi z elementów składają się obserwowanie i wsłuchiwanie się w
spójność wypowiedzi.
Słuch fonematyczny to zdolność precyzyjnego słyszenia i różnicowania dźwięków mowy.
Jednostkę dźwiękową mowy jest fonem. Dzięki słuchowi fonematycznemu w strumieniu
dźwięków mowy wyodrębniamy jej składniki znaczące - wyrazy, a także wyodrębniamy
jej składniki fonetyczne - fonemy. Słuch fonematyczny pozwala nam odróżnić głoskę od
głoski (fonem od fonemu).
Świadomość fonologiczna to uświadomienie sobie przez dziecko,
że strumień mowy dzieli się na zdania, sowa, sylaby, głoski, oraz, że sylaby i głoski są bardzo
istotne dla znaczenia słów, a zmiana którejkolwiek z nich powoduje zmianę znaczenia słowa.
Etapy kształtowania słuchu fonematycznego:
-wyróżnianie wyrazów w zdaniu
Podział wyrazu na sylaby
Wprowadzenie głoski
Liczenie głosek i budowanie schematu wyrazu
OPOWIADANIE
1.Struktura i forma opowiadań dziecka
zmienia się w
podczas
trwania
rozwoju
dziecka,
a wpływ na to mają:
Akt działania samego dziecka
Środowisko zewnętrzne
Od czego zależy umiejętności opowiadania:
Od stopnia opanowania języka - bogactwo języka, poznania
funkcji rozmaitych wyrazów i sposobu ich stosowania (wyrazy do określenia czasu, przestrzeni)
Od umiejętności opanowania reguł kontekstowości - odpowiedni
e określenia do opisywanej sytuacji
Od wzorca= DOROSŁA OSOBA - dostarcza wzorców opowiadań
i pomaga dziecku wykryć ich strukturę: