Prawo Pascala: Jeżeli na płyn (ciecz lub gaz) zbiorniku zamkniętym wywierane jest ciśnienie zewnętrzne, to ciśnienie wewnątrz zbiornika jest wszędzie jednakowe i równe ciśnieniu zewnętrznemu.

ENERGIA KINETYCZNA-ciało posiada energię kinetyczną gdy dzięki prędkości swego ruchu zdolne jest do np.kontynuowania pracy.Rozumowanie prowadzące do wzoru: Na ciało o masie m poruszające się z prędkościa V₀ zaczyna w pewnej chwili (t=0)działać siła F=const skierowana zgodnie z kierunkiem prędkosci (siła F jest jedyną).W konsekfencji siła F wywołuje ruch jednostajnie przyspieszony wykonuje pracę W.

W=Fr=F(V₀t+0,5 at²)

W=ΔE_k=E_k1-E_k0

W=FV₀t-
Ft=mV₁-mV₀

Omów zasadę zachowania momentu pędu

Jeżeli na ciało nie działa żaden moment siły, to jej moment pędu pozostaje stały. Jest on równy iloczynowi pędu i promienia wodzącego, jeśli punkt materialny porusza się po okręgu:
L= pr=mVr [ kg m2/s ]

Moment pędu jest wektorem prostopadłym do płaszczyzny, w której leży promień wodzący i prędkość liniowa, skierowanym tak, jak skierowana jest prędkość kątowa.

Zasady Newtona:

1 zasada: Ciało nie poddane działaniu żadnej siły albo poddane działaniu sił równoważących się pozostaje w spoczynku, lub porusz się ruchem jednostajnym prostoliniowym. Zasada ta nosi nazwę zasady bezwładności.

2 zasada: Siła jest proporcjonalna do przyśpieszenia które powoduje F=ma gdzie f może być wypadkową kilku sił działających na ciało. Masa m jest miarą jego bezwładności.

OGÓLNIEJSZE UJĘCIE: A=V₂-V₁/t₂-t_1, F(t₂-t₁)=mV₂-mV₁ iloczyn siły i czasu jej działania nazywamy pędem siły.

F(t₂-t₁)=Δp, F=Δp/Δt,

W momencie gdy prędkość zaczyna być porównywalna z prędkością światła należy uwzględnić zmienność masy podczas ruchu

m₀-masa spoczynkowa

W takich przypadkach do obliczenia siły należy stosować wzór: F=Δp/Δt

3 zasada: Jeżeli ciało a działa na ciało b siłą F to ciało b działa na ciało a taką samą siłą F równą co do wartości lecz o przeciwnym zwrocie.

Występują zarówno gdy ciała spoczywają jak i gdy ciała są w ruchu..

PRACA-jest to iloczyn skalarny wektora siły i przesunięcia

W=Fr , (W=Frcosθ),

MOC-jest to iloraz pracy do czasu,w jakim zostaławykonana;

-średnia,
-chwilowa.

Omów zasadę zachowania energii mechanicznej

W układzie zachowawczym odosobnionym całkowita energia mechaniczna E równa sumie energii kinematycznej i potencjalnej jest wielkością stałą tzn.niezmienna w czasie. E=E_k+E_p=const.

W polu sił zachowawczych praca wykonawcza nie zależy od drogi a jedynie od położenia np.siła grawitacyjna jest zachowawcza,siła tarcia nie jest zachowawcza (rozpraszająca rozprasza energię)

-Energia zmienia się wtedy, gdy ciało wykonuje pracę. Jeżeli praca ta jest dodatnia to maleje energia potencjalna a wzrasta kinetyczna. Jeżeli praca ujemna to wzrasta energia potencjalna a maleje kinetyczna.

ENERGIA MECHANICZNA-może być zmagazynowana pod postacią energii kinetycznej lub potencjalnej.

ENERGIA POTENCJALNA-energia może być zmagazynowana w ciele pod postacią potencjału.

E_p=W=mgh F=mg, W=Fr, r=h

Zderzenia sprężyste i niesprężyste:

W przypadku zderzeń sprężystych całkowita energia mechaniczna (kinetyczna i potencjalna) jest zachowana; nie ma rozproszenia energii mechanicznej na energię cieplną. Gdy wystąpi takie rozproszenie - rozproszenie niesprężyste.

Prędkość kątowa: ω= Δ a/ Δ t (rad/s).

Prędkością kątową nazywany stosunek przyrostu drogi kątowej do przyrostu czasu, w którym została zakreślona. Ruchem obrotowym jednostajnym nazywamy taki ruch, w którym zakreślona droga kątowa jest wprost proporcjonalna do czasu, a więc w którym prędkość kątowa ma wartość stałą.
Przyspieszenie kątowe: W ruchu obrotowym jednostajnie zmiennym, zachodzi stosunek przyrostu prędkości kątowej do przyrostu czasu, w którym ten przyrost zachodzi, jest wielkością stałą i nosi nazwę przyspieszenia kątowego.
ε= Δ ω / Δ t = ω - ωo / Δ t rad/s². Przyspieszenie kątowe jest wektorem i ma kierunek przyrostu prędkości kątowej.

MOMENT BEZWŁADNOŚCI- I bryly względem danej osi nazywamy sume iloczynow mas poszczególnych punktow bryly i kwadratow ich odległości od danej osi I=Emi r^2i. w przypadku bryly o ciągłym rozkładzie masy dzielimy ja w masli na nieskończenie male czesci i sumowanie zastepujemy calkowaniem I=Sr^2 dm.

Moment bezwładności bryły sztywnej:

I = md²

gdzie: I - moment bezwładności [kgm²]

m - masa punktu materialnego [kg] d - odległość od osi obrotu [m]

Kula: I = 0.4 mR² Walec: I = 0.5 mR² Pręt: I = 1/12 · ml²

RÓWNANIE BERNOULIEGO DLA STRUGI NIEśCIśLIWEJ CIECZY, GAZU.

*Prawo Bernouliego dotyczy przepływu cieczy doskonałej przez przewody o zmiennym przekroju. Wiąże ono ciśnienia i prędkości przepływu na poszczególnych przekrojach z powierzchniami tych przekrojów i ich wysokościami względem obranego poziomu odniesienia.

p + (ρV²)/2 + ρgh = constans

Gaz doskonały = gaz idealny to abstrakcyjny, matematyczny model gazu, spełniający następujące warunki:

-brak oddziaływań międzycząsteczkowych z wyjątkiem odpychania w momencie zderzeń cząsteczek,

-objętość cząsteczek jest znikoma w stosunku do objętości gazu,

-zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste,

-cząsteczki znajdują się w ciągłym chaotycznym ruchu.

Prawo Archimedesa (wersja współczesna): Na ciało zanurzone w płynie (cieczy lub gazie) działa pionowa, skierowana ku górze siła wyporu o wartości równej ciężarowi wypartego płynu. Siła jest przyłożona w środku ciężkości wypartego płynu. F_w = Q = mg =ρgV Pływanie ciał: Warunek pływania ciał (po powierzchni): Fw = mg Ciało może pływać w danym płynie, gdy: Fw ≥ m/V

Ciecz doskonała to ciecz nieściśliwa, a więc taka, której objętość nie zmienia się pod wpływem sił zewnętrznych (ciśnienia) oraz nie posiadającą lepkości.

Lepkość - właściwość płynów i plastycznych ciał stałych charakteryzująca ich opór wewnętrzny przeciw płynięciu. Lepkością nie jest opór przeciw płynięciu powstający na granicy płynu i ścianek naczynia.

Promieniowanie - zachodzi za pośrednim kontaktem ciał wymieniających się energia i polega na promieniowaniu i pochłanianiu przez te ciała energii pola elektromagnetycznego

Przewodnictwo - przekazywanie ciepła od jednej części nierównomiernie ogrzanego ciała do innej

Konwekcja - przekaz ciepła miedzy poruszającymi się nagrzanymi w sposób nierówny częściami gazów i cieczy lub gazami cieczami i ciałami stałymi. W próżni nośnikiem może być tylko fala elektromagnetyczna

Siły Van der Waalsa.

Siły van der Waalsa są wynikiem wzajemnego oddziaływania elektronów i jąder w cząsteczkach.

Równanie Van der Waalsa.

Dla 1 mola gazu rzeczywistego równanie van der Waalsa ma postać;

(p + a/V²)(V-b) = RT

Skraplanie gazów.

Skraplanie (kondensacja) gazu do stanu ciekłego jest procesem odwrotnym do parowania; energię trzeba odebrać od gazu tak, aby jego cząsteczki mogły zgromadzić się w klastery, a nie poruszały się niezależnie od siebie.

Skroplenie gazu jest możliwe tylko wtedy, kiedy zostanie on oziębiony poniżej temperatury krytycznej i stanie się parą nasyconą.

W technice stosuje się skraplanie gazów metodą Lindego. Polega ona na wyzyskaniu zjawiska ochładzania gazu poddanego szybkiemu rozprężaniu.

Struktura cieczy.

W stanie ciekłym cząsteczki mają nieco więcej energii niż w ciele stałym i pewną swobodę ruchu. Mogą one też tworzyć niewielkie zespoły cząsteczek (tzw. klastery), ale próbka jako całość nie ma sztywnej struktury i może płynąć lub dopasować się do kształtu zbiornika, w którym się znajduje.

Napięcie powierzchniowe.

Zjawisko fizyczne występujące na styku powierzchni cieczy z ciałem stałym, gazowym lub inną cieczą. Polega na powstawaniu dodatkowych sił działających na powierzchnię cieczy w sposób kurczący ją (dla powierzchni wypukłej przyciągający do wnętrza cieczy, dla wklęsłej odwrotnie). Zjawisko to ma swoje źródło w siłach przyciągania pomiędzy molekułami cieczy. Występuje ono zawsze na granicy faz termodynamicznych, dlatego zwane jest też napięciem międzyfazowym .

Włoskowatość - zjawisko wywołane siłami działającymi między drobinami ciał stałych i ciekłych, polegające na wznoszeniu się do różnej wysokości w naczyniach i rurkach o różnej średnicy cieczy znajdującej się w równowadze

Struktura ciał stałych. W ciałach stałych cząsteczki są umieszczone bardzo blisko siebie i wskutek oddziaływania znacznych sił międzycząsteczkowych ściśle ze sobą związane. W wyniki tego ciała stale przeciwstawiają się zarówno zmianom objętości jak i zmianom kształtu ciała. Wzajemne, silne powiązanie cząsteczek w ciałach stałych uniemożliwia ich swobodne poruszanie się.

Właściwości termiczne ciał stałych.

przekazywanie ciepła - zjawisko to polega na zwiększaniu energii kinetycznej cząsteczek.

przewodność cieplna - cząsteczki ogrzanej części ciała mają większą energię kinetyczną ruchu drgającego i przekazują ją sąsiednim, wolniej drgającym cząsteczkom.

rozszerzalność cieplna - działanie odpychające cząsteczek przy zmianie odległości między nimi jest silniejsze niż działanie przyciągające przy ich oddalaniu. Efektem tego jest występująca przy ogrzewaniu asymetria drgań cząsteczek, polegająca na oddaleniu się ich położeń równowagi, a tym samym rozszerzenie się ciała. P

I zasada termodynamiki wyraża się następującym wzorem:

∆U = Q + W

∆U - zmiana energii wewnętrznej ciała/układu [J]

Q - ciepło dostarczone do ciała/układu [J]
W - praca wykonana nad ciałem/układem [J]

Zmiana energii wewnętrznej ciała, lub układu ciał jest równa sumie dostarczonego ciepła i pracy wykonanej nad ciałem /układem ciał.

II zasada termodynamiki.

Druga zasada termodynamiki mówi, że w układzie zamkniętym entropia S nie może maleć to znaczy dS ≥ 0.

Ciepła właściwe gazów.

Ciepło właściwe substancji definiujemy jako dQ/dT czyli ilość ciepła, którą trzeba dostarczyć do jednostki masy, żeby spowodować jednostkową zmianę jej temperatury.

Procesy odwracalne i nieodwracalne.

Proces nazywamy odwracalnym gdy za pomocą bardzo małej (różniczkowej) zmiany otoczenia można wywołać proces odwrotny do niego tzn. przebiegający po tej samej drodze w przeciwnym kierunku.

zasada termodynamiki.

Trzecia zasada termodynamiki (zasada Nernsta) może być sformułowana jako postulat: nie można za pomocą skończonej liczby kroków uzyskać temperatury zera bezwzględnego (zero kelwinów), jeżeli za punkt wyjścia obierzemy niezerową temperaturę bezwzględną. Trzecia zasada termodynamiki głosi, że entropia substancji tworzących doskonałe kryształy dąży do O gdy temperatura dąży do O K. Kryształ doskonały to wyidealizowany dla celów obliczeń termodynamicznych model rzeczywistych kryształów. Kryształ doskonały spełnia następujące warunki:

A. Nie ma w nim żadnych niedoskonałości siatki krystalicznej

B. Nie jest zanieczyszczony żadnymi substancjami obcymi ani nie występują w nim żadne obszary innej fazy

C. Jest nieskończenie duży

Interferencja fal - jest to proces nakładania się fal na siebie. Interferować mogą tylko fale spójne - ich różnica faz nie zależy od czasu. Fale będą interferować wtedy, gdy mają jednakowe prędkości kątowe lub częstotliwości. Cechami charakterystycznymi są wzmocnienia i wygaszenia fali; wzmocnienia otrzymujemy wtedy, gdy fale spotkają się w zgodnej fazie; wygaszenia - gdy w przeciwnej.

Fala akustyczna polega na rozchodzeniu się zaburzeń gęstości ośrodka. Źródłem dźwięków słyszalnych są wszystkie ciała drgające, które mają dostateczną energię, aby wywołać w naszym uchu najsłabsze wrażenia słuchowe. Barwa odróżnia dźwięki w zależności od pochodzenia;

1. Wysokość dźwięku zależy od częstotliwości;

2. Głośność dźwięku zależy od natężenia;

Dyfrakcja fal to zjawisko fizyczne zmiany kierunku rozchodzenia się fali na krawędziach przeszkód oraz w ich pobliżu. Zjawisko zachodzi dla wszystkich wielkości przeszkód, ale wyraźnie jest obserwowane dla przeszkód o rozmiarach porównywalnych z długością fali. Dyfrakcja używana jest do badania fal, oraz obiektów o niewielkich rozmiarach, w tym i kryształów, ogranicza zdolność rozdzielczą układów optycznych. Zjawisko dyfrakcji występuje dla wszystkich rodzajów fal.

Fala podłużna - cząstki przenosząc falę mechaniczną poruszają się do przodu i do tyłu wzdłuż kierunku rozchodzenia się fali.

Fala poprzeczna - ruch cząstek materii przenoszących falę jest prostopadły do kierunku rozchodzenia się tej fali.

POLE MAGNETYCZNE-wytwarzane jest w skutek ruchu ładunków elektr. Wszelki przepływ prądu elektrycznego powoduje powstanie pola magnetycznego. Siła działająca na poruszający się ładunek F=qVB B-indukcja magnet.

Siatka dyfrakcyjna - jeden z najprostszych przyrządów do przeprowadzania analizy widmowej. Tworzy ją układ równych, równoległych i jednakowo rozmieszczonych szczelin. Działanie siatki dyfrakcyjnej polega na wykorzystaniu zjawiska dyfrakcji i interferencji światła do uzyskania jego widma. W tym celu pomiędzy źródłem światła a białym ekranem umieszcza się siatkę dyfrakcyjną. Na ekranie uzyskuje się w ten sposób widmo światła.

Była pierwszym instrumentem pozwalającym wyznaczyć długość fal świetlnych. Prążki jasne powstają dla kątów α_n spełniających warunek:

dsin(α_n) = nλ λ - długość fali d - stała siatki = 2,54cm/12000 n - rząd ugięcia

Ładunek elektryczny - wielkość oddziaływania elektrycznego cząstki z otaczającymi ją obiektami zależy od jej ładunku elektrycznego, który może być dodatni lub ujemny. Ładunki o tym samym znaku odpychają się, a ładunki o przeciwnych znakach się przyciągają. Ciało z równymi ilościami dwóch rodzajów ładunku jest elektrycznie obojętne, a z niezrównoważonym ładunkiem-naładowane elektrycznie.

Ładunek elementarny-ładunek elektryczny jest skwantowany: dowolny ładunek można zapisać jako ne, gdzie n jest dodatnią lub ujemna liczbą całkowitą,a e jest stałą fizyczną zwaną ładunkiem elementarny(e=1,60*10^-19 C)

Zasada zachowania ładunków elektrycznych

W układzie ciał izolowanych elektrycznie od wszystkich innych ciał ładunek elektryczny może być przemieszczany z jednego ciała do drugiego, ale jego całkowita wartość suma algebraiczna nie może ulec zmianie

Prawo Coulomba.

Określa siłę elektrostatyczną(przyciągania lub odpychania), działającą między małymi(punktowymi) ładunkami elektrycznymi q₁ i q₂, znajdującymi się w spoczynku w odległości r: F=1/4Πε_o * |q₁| |q₂| / r²

gdzie ε_o=8,85*10^-12C²/(N*m²), jest to przenikalność elektryczna próżni

Pole elektrostatyczne.

Pole elektrostatyczne jest to przestrzeń, w której na dowolne ładunki elektryczne działają siły elektrostatyczne. Występuje w otoczeniu jakiegoś ciała naelektryzowanego, zwanego źródłem pola, a badania nad tym polem możemy prowadzić za pomocą tzw. jednostkowego ładunku próbnego, czyli innego ciała posiadającego stosunkowo małe wymiary.

Natężenie pola elektrostatycznego.

Natężenie E w dowolnym punkcie jest określone przez siłę elektrostatyczną F, działającą na umieszczony w tym punkcie dodatni ładunek próbny q_o : E=F/ q_o

Napięciem nazywać będziemy różnicę potencjałów i oznaczamy symbolem U. Jednostką napięcia tak jak i potencjału jest wolt. Więc powyższy wzór wyglądać będzie następująco: Fd=qU.

Zamiast siły podstawiamy wzór: F=Eq , gdzie E to natężenie pola elektrostatycznego: Eqd=qU
Prąd elektryczny.

Każdy uporządkowany (skierowany) ruch ładunków elektrycznych. Wielkością opisującą prąd elektryczny jest natężenie prądu elektrycznego I, które definiuje się jako pochodną ładunku elektrycznego q, który przepływa przez poprzeczny przekrój przewodnika, po czasie t przepływu tego ładunku.

Natężenie prądu.

Jest zdefiniowane wzorem I=dq /dt , gdzie dq jest ilością ładunku(dodatniego), przepływającego w czasie dt przez powierzchnię przekroju poprzecznego przewodnika. Jednostką w układzie SI jest amper 1A=1 C/s

Prawo Ohma.

Natężenia prądu, płynącego przez przewodnik jest zawsze wprost proporcjonalne do różnicy potencjałów, przyłożonej do przewodnika.

Dane ciało(przewodnik, opornik lub inny element obwodu) spełnia prawo Ohma, jeśli jego opór R, zdefiniowany wzorem R=U/I jest niezależny od przyłożonej różnicy potencjałów U. Dany materiał spełnia prawo Ohma, jeśli jego opór właściwy zdef. wzorem ρ=1/σ=E/J jest niezależny od wartości i kierunku natężenia przyłożonego pola elektrycznego E.

Prawa Kirchhoffa. Pierwsze - suma natężeń prądów wpływających do dowolnego węzła musi być równa sumie natężeń wypływających z tego węzła.

Drugie-algebraiczna suma zmian potencjałów przy pełnym obejściu dowolnego oczka musi być równa zeru.

Siła Lorentza.

W fizyce, to siła jaka działa na cząstkę obdarzoną ładunkiem elektrycznym znajdującą się w polu elektromagnetycznym. Prawo (wzór) podane po raz pierwszy przez Lorentza i nazwane na jego cześć. Wzór określa, jak na siłę działającą na ładunek wpływają pole elektryczne i pole magnetyczne jako składniki pola elektromagnetycznego:

F=q(E+v x B),

F - siła (w niutonach)

E - natężenie pola elektrycznego (w woltach / metr)

B - indukcja magnetyczna (w teslach)q - ładunek elektryczny cząstki (w kulombach)

v - prędkość cząstki (w metrach na sekundę)× - iloczyn wektorowy.

Prąd zmienny.

Prąd elektryczny, którego wartość natężenia jest funkcją czasu. Prąd zmienny jest pojęciem, którym można opisać każdy rodzaj prądu - nawet prąd stały jest bowiem funkcją czasu. Niemniej jednak przyjmuje się, że wartości chwilowe prądu zmiennego ulegają zmianom. W zależności od charakteru tych zmian można wyróżnić następujące rodzaje prądu: prąd okresowo zmienny, prąd tętniący, prąd przemienny.

Prawo Kirchhoffa:
e/a = const.
Ciało zaabsorbuje tylko te długości fal, które może wyemitować.
gdzie:
a - zdolność absorbcyjna;
e - zdolność emisyjna.

Budowa jądra atomowego:

Składa się z protonów obdarzonych ładunkiem + i neutronów nie obdarzonych ładunkiem. W lekkich jądrach liczba protonów i elektronów jest jednakowa. W ciężkich przeważa ilość neutronów. Odpowiedzialne są za to siły jądrowe: występują one tylko pomiędzy najbliższymi nukleonami - przyciągają się. Natomiast siły elektrostatyczne działają odpychająco pomiędzy wszystkimi protonami. Gdyby ilość protonów i neutronów w ciężkim jądrze była jednakowa, przeważyłyby siły odpychające, i jądro rozpadłoby się.
Siły jądrowe mają mały zasięg, ale są najsilniejsze od wszystkich sił w przyrodzie.

Reakcja jądrowa - samoistne rozpady promieniotwórcze. Rozpad zachodzi bez ingerencji z zewnątrz

Równanie ruchu falowego. Fala - przekazywanie zaburzeń z dowolnego miejsca w ośrodku sprężystym do sąsiednich obszarów niezaburzonych. Za kierunek rozchodzenia się fali i współrzędną położenia w ośrodku przyjęto oś X, wielkość wytrąceń cząstek z położenia równowagi oznaczono przez Y. Kształt fali w t=0 można określić pewną funkcją f(x). Fala przemieszcza się w ośrodkach z określoną prędkością v. W dowolnym momencie czasu równanie fali ma postać: Y =f(x-v*t). Równoważnym równaniem (opisującym tę samą falę) jest równanie: Y =g*[t-(x/v)], gdzie g jest odwróconą funkcją f. {RYSUNEK} Fale harmoniczne można zapisać równaniem Y=A*sin[(2*P/l)*(x-v*t)]=A*sin(k*x-w*t), gdzie k=(2*P/l) jest wektorem falowym (l - długość fali). Kierunek i zwrot wektora falowego odpowiada kierunkowi i zwrotowi rozchodzącej się fali. W układzie trójwymiarowym w miejscu kx byłoby kr, gdzie r jest wektorem położenia. Natomiast w=2Pv/l=2Pn=2P/T (n częstotliwość T okres fali), jest nazywana prędkością kątową fali lub częstotliwością kątową. v=w/k

Równanie różniczkowe fali. d²Y/dx²=1/v²*d²Y/dt² Dany związek opisuje dynamikę ruchu falowego i dlatego nazywany jest różniczkowym równaniem ruchu falowego. Rozważając przykład fali sprężystej podłużnej w pręcie możemy zapisać dwa równania. Pierwsze to II zasada dynamiki dla pewnego odcinka dx. rSdx* d²Y/dt² = dF - wypadkowa siła działająca na odcinek dx pręta { RYSUNEK } Drugie równanie to wzór na rozciąganie dY odcinka o długości dx pod wpływem siły F: dY/dx=F/(SE) gdzie E moduł Younga materiału. Przekształcając te równania otrzymujemy równanie różniczkowe, którego rozwiązaniem jest fala: d²Y/dx²=r/E*d²Y/dt². Stała r/E jest odwrotnością kwadratu prędkości fali. Otrzymując równanie fali tego typu możemy powiedzieć, że mamy do czynienia z falą. Można także wyprowadzić wzory: -prędkość fal poprzecznych w strunie v=sqrt(T/t) T siła naciągu, t masa jednostki długości; prędkość fal w gazie v=sqrt(kp/r) k=c_p/c_v współczynnik Poissona. Przy wyprowadzaniu tych wzorów przyjmuje sił, że ośrodek jest jednorodny.

Długość fali. to odległość pomiędzy powtarzającym się fragmentem fali. Tradycyjne oznacza się ją grecką literą λ. Dla fali sinusoidalnej długość to odległość między dwoma szczytami. Zależności, wiążące długość fali z innymi parametrami:

Prędkość fazowa, jest to prędkość rozchodzenia się zaburzenia w fali. Szybkość, z jaką maksimum wychylenia przebywa całą długość fali,

. Ruch postępowy bryły sztywnej.

to taki ruch, podczas którego wszystkie jej punkty z wyjątkiem tych leżących na osi obrotu, zataczają okręgi o środkach leżących na osi obrotu. Podczas ruchu. obrot. każdy punkt br. sztywnej porusza się z taką samą pr. kątową. Jeżeli prędkość kątowa ruchu obrotowego nie jest stała, wprowadza się pojęcie przyspieszenia kątowego Є br. sztywnej (w dowolnej chwili jednakowe dla każdego punktu tej bryły).

Ruch obrotowy. Obrotowy ruch, ruch ciała wokół chwilowej osi obrotu. Dla ciała sztywnego ruch obrotowy opisują kąty Eulera.

Dynamikę ruchu obrotowego charakteryzuje moment pędu J, moment bezwładności I, chwilowa prędkość kątowa ω, przyspieszenie kątowe ε=dα/dt, moment sił M. M=r*Fst=r*F sin, Mwyp= I*a

Ruch cieczy doskonałej.

W ruchu ustalonym cieczy doskonałej odbywającym się pod wyłącznym wpływem siły ciężkości, energia jednostki masy (będąca sumą energii położenia, energii ciśnienia i energii kinetycznej) jest w każdym punkcie tej samej strugi stała. Tak więc energia pochodząca z ruchu może być częściowo zamieniona na siłę parcia poprzez powiększenie przekroju rury, który wprawdzie spowolni przepływ płynu ale zwiększy ciśnienie w cieczy.

Paradoks hydrostatyczny: Parcie cieczy na dno naczynia zależy od pola dna, wysokości słupa cieczy i jej ciężaru właściwego. Wynika z tego, że parcie cieczy na dno naczyń o różnych kształtach będzie takie samo, jeżeli pole powierzchni dna każdego z tych naczyń i wysokość słupa cieczy w tych naczyniach będą równe.

Ruchy Browna to chaotyczne ruchy cząsteczek płynu i gazu , powodujące jego lokalne, chwilowe zmiany gęstości. Ruchy Browna są najczęściej spowodowane nierównomiernym rozkładem temperatury w płynie, dowiedziono jednak, że występują one nawet w płynach, w których rozkład temperatury jest całkowicie równomierny, a ich przyczyną jest kwantowa struktura materii.

---