JESION YGDRASILL
Różni różnie powiadają o nazwach tego największego z drzew!
Yggdrasill po pierwsze zwany Drzewem Strasznego czli Odyna,po drugie: Laerad,po trzecie : Mimameid, czyli Drzewo Mimira.
Czwarta nazwa:Irminsul, czyli Słup Irmina, czyli Heimdalla.
Według jednych Yggdrasill opiera się na trzech korzeniach, wyrastających z Niflheimu, Hrimthursheimu i Asgardu, choć inni twierdzą, że korzeni jest dziewięć, a każdy bierze początek w innym świecie.
Jeden tkwi u Studni Urd, przy siedzibie Norn. Inny ma być umieszczony obok Źródła Mimira, w którym ukryto róg Gjallarhorn i oko Odyna. Przy jeszcze innym bogowie codziennie odbywają wiece i sądy.
Korzeń, wyrastający z Niflheimu, podgryzają zawzięci wrogowie bogów: smok Nidhógg oraz potomstwo prawęża Grafwitnira: Goin, Moin, Grabak, Grafwóllund, Ofnir i Swafnir.
Mimo prób zgładzenia jesionu, Yggdrasill stoi mocno i nic nie jest w stanie naruszyć jedności świata.
Jego pień lśni od rosy, opadającej w doliny ziemskie i dającej glebie żyzność.
Mimameid tworzy szkielet świata: na nim, na różnych wysokościach, tkwią pozawieszane krainy — od najniższego Niflheimu po najwyższy Asgard.
Yggdrasill to nie tylko łacznik między światami— to także świat sam w sobie, bogaty i zamieszkany przez niezliczone stworzenia.
Jednym z nich jest złoty kogut Yithofnir, niemy ptak, siedzący na szczycie jesionu, który po raz pierwszy zapieje dopiero na początku Ragnaroku.
Obok majestatycznie spoczywa wielki orzeł, na głowie trzymając władcę pogody, sokoła Wedrfónira (Wyliniałego od Niepogody).
Obelgi i wyzwiska pomiędzy orłem a Nidhóggiem z Niflheimu przenosi szybkonoga wiewiórka Ratatosk (Gryzący Ząb).
Po gałęziach Yggdrasilla biegają także cztery jelenie o imionach: Dain, Dwalin, Duneyr i Dyrathrór, żywią się one młodymi pędami jesionu.
Ich kuzyn, jeleń Eikthryrnir (Mający Dębowe Końce Rogów), zamieszkuje Yggdrasill na wysokości Asgardu.
Z jego rogów kapie woda wprost do podziemnej studni Hwergelmir (Kipiący Kocioł) w Niflheimie, a z niej wpływa do wszystkich rzek Aldy.
Na wysokości Asgardu zadomowiła się koza Heidrun, za którą podąża całe stado kozłów, ale nawet one w żaden sposób nie mogą jej seksualnie zaspokoić.
Heidrun daje bogom i einherjarom mleko, które zamienia się w miód.
Cały ten wspaniały świat Drzewa skończy się i runie, gdy nadejdzie czas Ragnaroku.
Najpierw pień Yggdrasilla zatrzęsie się, a potem, pod naciskiem nieszczęść i zła, złamie, pociągając ze sobą w otchłanie wszystkie światy, całą Aldę.
Ale pamięć o świętym jesionie pozostanie wiecznie żywa w pieśniach skaldów i sagach sagamadrów.