Rozdział 3.
Protokół IP

Dogłębnie

Niniejszy rozdział omawia protokół internetowy (IP) w kształcie, w jakim jest on obecnie implementowany w sieci Internet, czyli innymi słowy, protokół IP wersji 4 (IPv4). Na przestrzeni tego rozdziału oraz tej książki zakłada się, że IP oznacza IPv4. Protokół IP odpowiedzialny jest za sortowanie oraz dostarczanie pakietów. Każdy pakiet przychodzący lub wychodzący określa się jako datagram. IP tworzy datagram poprzez --> kapsułkowanie[Author:PO] ładunku za pomocą źródłowego adresu IP nadawcy oraz docelowego adresu IP odbiorcy. W przeciwieństwie do adresów kontroli dostępu do nośnika (MAC) ( --> odwołaj się do rozdziału 2[Author:PO] ) adresy IP w danym datagramie pozostają takie same przez całą długość jego podróży w sieci.

Datagram IP

Datagram IP zazwyczaj zawiera pakiet innego protokołu jako swój ładunek. --> Przechwyt[Author:PO] Monitora sieci na rysunku 3.1 przedstawia komunikat ping protokołu internetowych wiadomości kontrolnych (ICMP), --> kapsułkowany[Author:PO] za pomocą nagłówka IP. --> Przechwyt[Author:PO] ten wchodzi w skład pliku arc02.cap, dostarczonego na --> CD-ROM-ie[Author:PO] .

Rysunek 3.1. Datagram IP

Nagłówek IP można rozbić na kilka pól, w następujący sposób:

• Wersja — wskazuje wersję IP. To pole ma długość 4 bitów, a zawiera albo 4, albo 6.

• Długość nagłówka — wskazuje liczbę słów 32-bitowych (4-bajtowych) w nagłówku IP. To pole ma długość 4 bitów i zawiera wartość 0x5 (20 bajtów) lub większą. IP może dodatkowo rozszerzyć długość nagłówka o 4 bity naraz. Jeżeli dana opcja IP nie wykorzysta wszystkich 32 bitów słowa, to pozostałe bity zostają uzupełnione o zera, tak aby długość nagłówka IP była zawsze wielokrotnością 32 bitów.

• Pierwszeństwo i typ usługi — wskazuje ustawienia Jakości usługi (QoS). To pole ma długość 8 bitów i zawiera informacje dotyczące pierwszeństwa, opóźnienia, przepustowości oraz parametry niezawodności. Jakość usługi została szczegółowo omówiona w rozdziale 9.

• Długość całkowita — wskazuje długość całkowitą datagramu IP (nagłówek plus ładunek). To pole ma długość 16 bitów i zawiera liczbę słów 32-bitowych w datagramie.

• Identfikacja — identyfikuje określony datagram IP. To pole ma długość 16 bitów. Jeżeli datagram IP ulegnie fragmentacji podczas routingu, informacja zawarta w tym polu jest wykorzystywana do ponownego złożenia w miejscu przeznaczenia.

• Podsumowanie znaczników — zawiera znaczniki fragmentacji. To pole ma długość 3 bitów, ale obecnie wykorzystuje się tylko dwa spośród nich. Bit najmniej znaczący wskazuje czy jest to fragment końcowy w datagramie (czy też będzie ich więcej). Drugi bit najmniej znaczący wskazuje czy datagram może być fragmentowany, czy nie.

• Wyrównanie fragmentów — wskazuje pozycję fragmentu w stosunku do oryginalnego ładunku IP. To pole ma długość 13 bitów.

Wskazówka: Fragmentacja jest opisana szczegółowo w rozdziale 7.

• Czas istnienia — wskazuje w sekundach czas, przez jaki dany datagram pozostanie w sieci, zanim zostanie odrzucony. Ilekroć dany datagram przechodzi przez router, czas istnienia (TTL) zostaje zmniejszony o co najmniej jedną sekundę. Ponieważ router normalnie przekazuje schemat IP w czasie krótszym niż jedna sekunda, ustawienie TTL staje się faktycznie liczbą przeskoków. To pole ma długość 13 bitów.

• Protokół — wskazuje protokół, który dał protokołowi IP ładunek do wysłania. To pole ma długość 8 bitów. Informacja zawarta w tym polu jest wykorzystywana przez warstwy wysokiego poziomu w hoście docelowym do przetwarzania ładunku. ICMP na przykład, sygnalizowany jest przez wartość równą jeden w tym polu.

• Suma kontrolna — wykorzystywana jest wyłącznie do sprawdzania integralności nagłówka i w związku z tym, bywa czasem określana jako suma kontrolna nagłówka. Ładunek może zawierać własną sumę kontrolną. To pole ma długość 16 bitów. Ponieważ TTL zmienia się przy każdym przeskoku, suma kontrolna jest ponownie obliczana ilekroć datagram przechodzi przez router.

• Adres źródłowy — zawiera adres źródłowy IP. To pole ma długość 32 bitów w przypadku IPv4 (128 bitów w przypadku IPv6).

• Adres docelowy — zawiera adres docelowy IP. To pole ma długość 32 bitów w przypadku IPv4 (128 bitów w przypadku IPv6).

• Opcje i uzupełnianie — określa opcje IP. To pole, o ile istnieje, ma długość 32 lub wielokrotność 32 bitów. Wykorzystywana jest wartość uzupełniająca równa zero, aby zagwarantować, że długość całego nagłówka jest wielokrotnością 32 bitów.

Długość i struktura ładunku, który następuje po nagłówku, zależy od jego protokołu oraz od transmitowanej informacji. Jednak, podobnie jak nagłówek, będzie on zawsze uzupełniany, aby zawierał wielokrotność 32 bitów.

Rysunek 3.2 przedstawia kod szesnastkowy i ASCII związany z datagramem IP przedstawionym na rysunku 3.1. Ponieważ nie wszystkie pola w nagłówku są wielokrotnością 4 bitów, część tej informacji wymaga przekształcenia na system dwójkowy w celu interpretacji. Analiza kodu ASCII pozwala zobaczyć komunikat, który jest wysyłany podczas operacji ping. Choć ta informacja nie jest poufna, wiele ładunków IP jest poufnych. Łatwość z jaką został przechwycony ten ładunek ukazuje potrzebę szyfrowania komunikatów.

Rysunek 3.2. Zawartość szesnastkowa i ASCII datagramu IP

Routing

Domyślnie systemy oparte na Windows 2000 nie zachowują się jak routery i nie przekazują datagramów IP pomiędzy interfejsami. Jeśli jednak dany serwer oparty na systemie Windows 2000 posiada wiele podłączeń, jest wyposażony w dwie karty sieciowe (NIC) i jeśli zainstalowana jest usługa routingu i dostępu zdalnego, to można skonfigurować go w taki sposób, aby zapewniał pełne usługi routingu wieloprotokołowego.

Datagramy są zazwyczaj wysyłane do protokołu IP z protokołu datagramów użytkownika (UDP) oraz protokołu sterowania transmisją (TCP) (w przypadku pakietów wychodzących) oraz z kart sieciowych (w przypadku pakietów przychodzących). IP analizuje adres docelowy w każdym z datagramów, porównuje go z utrzymywaną lokalnie tablicą tras i decyduje jakie podjąć działanie. Oto owe trzy możliwości:

• Datagram zostaje przekazany do warstwy protokołu powyżej IP na hoście lokalnym;

• Datagram zostaje przekazany przy użyciu jednej z przyłączonych lokalnie kart sieciowych;

• Datagram zostaje odrzucony.

Każdy komputer, który korzysta z protokołu TCP/IP, podejmuje decyzje wyboru trasy określone przez tablicę tras IP. Tablica tras utrzymuje cztery różne typy tras, spisane w kolejności, w jakiej są one przeszukiwane w celu dopasowania:

• Host (trasa do pojedynczego, określonego adresu IP).

• Podsieć (trasa do podsieci).

• Sieć (trasa do całej sieci).

• Domyślna (wykorzystywana kiedy nic innego nie pasuje).

Rysunek 3.3 przedstawia tablicę tras dla hosta o wielu podłączeniach, posiadającego dwie karty sieciowe, które zostały skonfigurowane za pomocą adresów IP 195.162.230.1 oraz 195.162.231.1. Zawiera ona następujące pozycje:

• Pierwsza pozycja to trasa domyślna do aktywnej bramy domyślnej.

• Druga pozycja to trasa domyślna dla pierwszej z kart sieciowych. Ponieważ komputer posiada wiele podłączeń i jest swoją własną bramą, druga pozycja jest taka sama jak pierwsza.

• Trzecia pozycja to trasa domyślna dla drugiej karty sieciowej.

• Czwarta pozycja jest dla adresu pseudosieci.

• Piąta pozycja jest dla sieci 195.162.230.0, w której rezyduje pierwsza karta sieciowa.

• Szósta pozycja to trasa hosta dla hosta lokalnego w pierwszej sieci. Określa ona, że datagram zmierzający do hosta lokalnego jest wewnętrznie sprzęgana zwrotnie i określa adres pseudosieci 127.0.0.1.

• Siódma pozycja jest dla adresu emisji sieciowej dla pierwszej sieci.

• Ósma pozycja jest dla sieci 195.162.231.0, w której rezyduje druga karta sieciowa.

• Dziewiąta pozycja to trasa hosta dla hosta lokalnego w drugiej sieci. Określa ona, że datagram zmierzający do hosta lokalnego jest wewnętrznie sprzęgana zwrotnie i określa adres pseudosieci 127.0.0.1.

• Dziesiąta pozycja jest dla adresu emisji dla pierwszej sieci.

• Jedenasta pozycja jest dla multiemisji IP, która została opisana w dalszej części niniejszego rozdziału.

• Dwunasta pozycja jest dla adresu ograniczonej emisji (same jedynki).

• Aktualnie aktywna brama domyślna również znajduje się na liście. Jest to przydatne, kiedy skonfigurowanych jest wiele bram domyślnych.

Rysunek 3.3. Tablica tras o wielu podłączeniach

Przypuśćmy, że na tym hoście wysyłany jest datagram do 195.162.230.50. Tablica tras przeszukiwana jest najpierw w celu znalezienia trasy hosta, która nie zostaje znaleziona, a potem w celu znalezienia trasy sieci (195.162.230.0), która zostaje znaleziona. Pakiet zostaje wysłany poprzez interfejs lokalny 195.162.230.1. Datagram mógł, na przykład, zostać przetransmitowany z hosta źródłowego 195.162.231.60; w tym przypadku router odbierze go na bramie 195.162.231.1 i przetransmituje w sieci 195.162.230.0, poprzez bramę 195.162.230.1, do hosta docelowego 195.162.230.50. Rysunek 3.4 przedstawia ten proces.

Źródło 195.162.230.50 Źródło 195.162.230.50 Cel 195.162.231.60 Datgram IP Cel 195.162.231.60 Host A Router Host B 195.162.230.50 195.162.230.1 195.162.231.1 195.162.231.60 Podsieć 195.162.230.0 Podsieć 195.162.231.0 Tablica tras 195.162.230.0 195.162.230.0 195.162.231.0 195.162.231.1

Rysunek 3.4. Wybór trasy datagramu IP

Tablica tras umieszcza informacje w kolumnach. Znaczenie każdej z kolumn jest następujące:

• Miejsce docelowe — host docelowy, adres podsieci, adres sieci, albo trasa domyślna. Cel dla trasy domyślnej to 0.0.0.0.

• Maska sieci — stosowana w połączeniu z miejscem docelowym w celu ustalenia, kiedy dana trasa jest wykorzystywana. Na przykład trasa hosta posiada maskę 255.255.255.255, co oznacza, że akceptowane jest tylko dokładne dopasowanie. Trasa domyślna posiada maskę 0.0.0.0, co oznacza, że z tej trasy może korzystać dowolne miejsce docelowe. Maska sieci, gdy jest napisana w systemie dwójkowym, składa się z grupy jedynek, po której następuje grupa zer. Jedynka jest znacząca (musi pasować), a zero jest nieznaczące (nie musi pasować).

Wskazówka: Maska sieci w tablicy tras działa w sposób podobny do maski podsieci, chociaż jej funkcja nie jest całkiem taka sama. Maski podsieci są opisane szczegółowo w rozdziale 4.

• Brama — adres IP następnego routera, do którego ma być wysłany dany pakiet. Na łączu sieci lokalnej (LAN) (takim jak Ethernet, lub Token Ring) brama musi być dostępna bezpośrednio z routera za pomocą interfejsu wskazanego w kolumnie Interfejs.

• Interfejs — wskazuje interfejs, który ma być zastosowany aby dotrzeć do następnego routera.

• Metryka — wskazuje względny koszt korzystania z trasy, aby dotrzeć do celu. Zwykła miara metryki to przeskoki, albo liczba routerów, które trzeba przebyć aby dotrzeć do celu. Jeżeli jest wiele tras, które mają ten sam cel, to trasa, która ma najniższą metrykę jest najlepszą trasą. Jeżeli istnieje wybór bram domyślnych, komputer skorzysta z tej, która ma najniższą metrykę, chyba że wydaje się ona nieaktywna — w takim przypadku wykrywanie nieczynnej bramy może wyzwolić przełączenie na następną na liście bramę domyślną o najniższej metryce.

Wskazówka: Serwery protokołu dynamicznej konfiguracji hosta (DHCP) zapewniają metrykę podstawową oraz listę bram domyślnych. Jeżeli dany serwer DHCP zapewni podstawę równą 10 i listę trzech bram podstawowych, to bramy zostaną skonfigurowane metrykami — odpowiednio — 10, 11 oraz 12. Podstawy zapewnionej przez DHCP nie stosuje się do bram domyślnych skonfigurowanych statycznie.

--> Wskazówka:[Author:PO]

Routery i bramy Terminów router, brama oraz komputer bramy używa się często tak, jakby były one równoznaczne. W urządzeniu o wielu podłączeniach, brama to adres IP karty sieciowej, która rezyduje w określonej podsieci. Urządzenie o wielu podłączeniach, które posiada możliwość wyboru trasy z jednej sieci do drugiej za pomocą tablicy tras zwane jest routerem. Routery mogą być urządzeniami sprzętowymi o niewielu innych funkcjach poza wybieraniem tras. Routing można ewentualnie ustawić na komputerze o wielu połączeniach, wykorzystującym Windows 2000 RRAS. W tym przypadku serwer RRAS jest routerem i można go również określać jako komputer bramy.

Wiele routerów

Przykład przedstawiony na rysunku 3.4 to najprostsza możliwa sieć routowana — dwie sieci połączone pojedynczym routerem. W praktyce złożona sieć routowana będzie mieć wiele routerów. Przedstawia to rysunek 3.5.

Host A Router 1 Host B 195.162.230.50 195.162.230.1 195.162.231.1 195.162.231.60 Podsieć 195.162.230.0 Podsieć 195.162.231.0 Tablica tras 195.162.230.0 195.162.230.1 195.162.231.0 195.162.231.1 Host C Router 2 140.221.100.45 140.221.0.1 195.162.231.2 Podsieć 140.221.0.0 Tablica tras 195.162.231.0 195.162.231.2 140.221.0.0 140.221.0.1

Rysunek 3.5. Wiele routerów

W tej sytuacji, jeżeli wykorzystywane są domyślne tablice routingu, datagramy od Hosta A mogą być routowane do Hosta B poprzez Router 1. Podobnie datagramy od Hosta C mogą być routowane do Hosta B poprzez Router 2. Host B może wysyłać datagramy do hostów A i C. Jednak Router 1 nie posiada żadnej wiedzy na temat sieci Hosta C (140.221.0.0), a Router 2 nie posiada żadnej wiedzy na temat sieci Hosta A (195.162.230.0). Datagramy nie mogą więc być routowane pomiędzy hostami A i C.

Wykorzystuje się dwie metody w celu implementowania routingu pomiędzy hostami A i C:

• Administrator może dodawać trasy statyczne.

• Może być implementowany protokół routingu, taki jak protokół routingu internetowego (RIP) albo protokół otwierania najkrótszej ścieżki w pierwszej kolejności (OSPF). Protokoły routingu sprawiają, że routery „ogłaszają” swoje tablice tras, więc Router 1 ma dostęp do tablicy routingu Routera 2 w celu pobrania szczegółów dotyczących tras, z którymi nie jest jeszcze zaznajomiony. Podobnie Router 2 pobierze informacje dotyczące wyboru tras z Routera 1.

Wskazówka: Kiedy topologia routingu zawiera łącza typu router do routera, musi zostać określona tożsamość sieciowa dla połączenia router do routera, pomimo, że nie ma żadnych hostów w sieci router — router (poza samymi routerami). Jest to normalna topologia dla routerów sieci szkieletowej w dużej sieci złożonej. Wyobraź sobie rysunek 3.5 bez Hosta B.

Routing statyczny, RIP oraz OSPF zostały opisane w trzech następnych podrozdziałach niniejszego rozdziału.

Routing statyczny

Środowisko IP routowane statycznie nadaje się najbardziej do małych, statycznych sieci IP o pojedynczej ścieżce. Wszystkie informacje dotyczące routingu przechowywane są w tablicy routingu statycznego na każdym routerze. Obowiązkiem administratora jest zagwarantowanie, że każdy router ma właściwe trasy w swojej tablicy tras, tak aby ruch mógł być wymieniany pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci złożonej.

Routing statyczny nie daje się zastosować w większych sieciach. Aby możliwe było udane wdrażanie routingu statycznego, Twoja sieć złożona musi spełniać następujące kryteria:

• nie więcej niż 10 sieci;

• tylko jedna ścieżka, po której pakiety mogą przechodzić pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci złożonej;

• topologia sieci złożonej nie zmieni się w czasie.

Małe firmy i filie zazwyczaj korzystają z routingu statycznego. W przypadku filii pojedyncza trasa domyślna w routerze filii gwarantuje, że cały ruch, którego miejscem przeznaczenia nie jest komputer w sieci filii będzie routowany do centrali. Pozwala to uniknąć narzutu w postaci stosowania protokołu routingu na łączu sieci rozległej (WAN) pomiędzy filią a centralą. Routery centrali zazwyczaj wykorzystują protokół routingu do routingu zewnętrznego (a czasem i do wewnętrznego).

Routing statyczny nie posiada odporności na uszkodzenia. Jeżeli „padnie” router albo łącze, routery statyczne nie wykrywają uszkodzenia i nie informują innych routerów, a topologia pojedynczej ścieżki uniemożliwia wysyłanie komunikatów trasami alternatywnymi. Jednakże, w przypadku małego przedsiębiorstwa, routery i łącza normalnie nie psują się tak często, żeby uzasadnione było wdrażanie topologii o wielu ścieżkach, oraz protokołu routingu.

Jeżeli do routowanej sieci złożonej zostanie dodana nowa sieć, lub jeśli jakaś sieć zostanie z niej usunięta, to trasy do nowej sieci muszą zostać dodane lub usunięte ręcznie. Jeżeli zostanie dodany nowy router, musi on zostać skonfigurowany ze wszystkimi trasami sieci.

Zagadnienia związane z projektowaniem routingu statycznego

Przy projektowaniu sieci statycznej trzeba wziąć pod uwagę kilka zagadnień.

Routery peryferyjne

Router peryferyjny to router przyłączony do wielu sieci, z których tylko jedna ma router sąsiadujący. Routery peryferyjne powinny być skonfigurowane z domyślną trasą, która prowadzi do sąsiadującego routera.

Pętle routingu

Nie konfiguruj dwóch sąsiednich routerów z trasami domyślnymi, które wzajemnie do siebie prowadzą. Ponieważ przez trasę domyślną przebiega cały ruch, który nie znajduje się w sieci podłączonej bezpośrednio do konfigurowanego routera, dwa routery, które mają trasy domyślne wzajemnie do siebie prowadzące mogą wytwarzać pętle routingu w przypadku ruchu, którego miejsce docelowe jest nieosiągalne.

Wybieranie numeru na żądanie

Istnieją dwie metody konfigurowania tras statycznych dla interfejsów wybierania numeru na żądanie:

• skonfiguruj trasę domyślną;

• skorzystaj z tras autostatycznych.

Wskazówka: W odniesieniu do takich interfejsów używa się czasem terminu Routing wybierania numeru na żądanie (DDR). Jednak dokumentacja firmy Microsoft używa określenia interfejs wybierania na żądanie.

Trasę domyślną konfiguruje się na routerze filii, który korzysta z interfejsu wybierania na żądanie usługi dostępu zdalnego (RAS). Zaletą tej metody jest to, że pojedynczą trasę trzeba dodać tylko raz. Wadą jest to, że wszelki ruch, który nie znajduje się w sieci filii — łącznie z ruchem do niedostępnych miejsc docelowych — powoduje wywołanie centrali przez router filii.

Trasy autostatyczne, to trasy, które są automatycznie dodawane do tablicy tras dla danego routera, kiedy poprzez połączenie typu wybieranie na żądanie zgłoszone zostanie żądanie tras przy użyciu protokołu routingu RIPv2 ( --> odwołaj się[Author:PO] do następnej części niniejszego rozdziału). Zaletą tras autostatycznych jest to, że nieosiągalne miejsca docelowe nie powodują wywołania centrali przez router. Wadą jest to, że muszą one być okresowo uaktualniane, by odzwierciedlały sieci, które są osiągalne w centrali. Jeżeli do centrali zostanie dodana nowa sieć, a filia nie dokona uaktualnienia autostatycznego, wszystkie miejsca docelowe w sieci centrali będą nieosiągalne z filii.

Zabezpieczenia

Aby zapobiec umyślnemu lub nieumyślnemu modyfikowaniu tras statycznych na routerach, umieść routery w zamykanym pomieszczeniu, żeby użytkownicy nie mieli do nich dostępu. Poza tym nadaj prawa administratora tylko tym użytkownikom, którzy będą używali RRAS.

Protokół RIP

Protokół RIP zaprojektowany jest do wymiany informacji dotyczących routingu w obrębie małej lub średniej sieci złożonej. Łatwo go skonfigurować i wdrożyć, ale nie się go skalować do dużych lub bardzo dużych sieci złożonych. Maksymalna liczba przeskoków wykorzystywana przez routery RIP to 15; sieci oddalone o 16 lub więcej przeskoków uznawane są za nieosiągalne .

Gdy sieci złożone przybierają większe rozmiary, okresowe anonse wysyłane przez każdy z routerów mogą powodować nadmierny ruch. Ponieważ RIP jest protokołem routingu wektora odległości, każda tablica tras zawiera pełną listę wszystkich tożsamości ( --> ID-ów[Author:PO] ) sieciowych oraz wszystkich możliwych sposobów osiągnięcia każdego z --> ID-ów[Author:PO] . Tablice tras generowane przy użyciu RIP mogą być bardzo duże. Może to prowadzić do powstawania wielu pakietów RIP oraz do dużego natężenia ruchu w sieci.

Kiedy zmieni się topologia sieci, lub kiedy „padnie” jakiś router, może potrwać parę minut, zanim routery RIP zrekonfigurują się do nowej topologii. Jest --> to znane[Author:PO] jako problem powolnej zbieżności. Podczas gdy sieć rekonfiguruje się, mogą się tworzyć pętle routingu, w rezultacie czego dane ulegają zagubieniu lub nie da się ich dostarczyć.

Początkowo tablica tras dla każdego z routerów zawiera tylko te sieci, które są fizycznie połączone. Router RIP okresowo wysyła anonse zawierające wpisy jego tablicy tras, by poinformować inne lokalne routery RIP o sieciach, do których może mieć dostęp. Protokół RIP w wersji 1 wykorzystuje do swoich anonsów pakiety emisji IP; RIP w wersji 2 korzysta albo z pakietów multiemisji, albo z pakietów emisji. System Windows 2000 obsługuje zarówno RIPv1 (dla zgodności ze starszymi wersjami), jak i RIPv2. RIPv2 obsługuje anonse multiemisji oraz proste uwierzytelnianie hasła i zapewnia większą elastyczność przy korzystaniu z masek podsieci o zmiennej długości (VLSM) i środowisk międzydomenowego routingu bezklasowego (CIDR). VLSM i CIDR są szczegółowo opisane w rozdziale 4.

Routery RIP mogą komunikować informacje dotyczące routingu za pomocą uaktualnień wyzwalanych. Uaktualnienia wyzwalane występują, gdy zmienia się topologia sieci złożonej; wysyłane są również uaktualnione informacje dotyczące routingu, które odzwierciedlają te zmiany. Dzięki aktualizacjom wyzwalanym, uaktualnienie zostaje wysłane natychmiastowo, a nie czeka na następny anons okresowy.

Implementacja protokołu RIP systemu Windows 2000 posiada następujące funkcje:

• Wybór wersji RIP, która ma działać na każdym z interfejsów, dla pakietów zarówno przychodzących, jak i wychodzących.

• Algorytmy split-horizon i poison-reverse oraz algorytm uaktualnień wyzwalanych. Wykorzystuje się je, aby uniknąć pętli routingu i przyspieszyć odtwarzanie, kiedy zachodzą zmiany w topologii.

• Filtry tras do wybierania, które sieci mają być anonsowane lub przyjmowane.

• Filtry równorzędne do wybierania routera, którego anonse mają być przyjmowane.

• Konfigurowalne czasomierze ogłaszania i starzenia się tras.

• Obsługa prostego uwierzytelniania hasła.

• Zdolność do wyłączania streszczania sieci.

Implementacja tych funkcji została opisana w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału. Aby otrzymać szczegółowe informacje dotyczące działania RIP dla IP, zajrzyj do zestawu zasobów systemu Windows 2000, który można pobrać pod adresem www.microsoft.com i który jest dostępny w sieci Technet.

Uwaga! Jeżeli używasz wielu protokołów routingu IP, konfiguruj tylko jeden protokół na jeden interfejs.

Środowisko routowane przy użyciu RIP nadaje się najbardziej do małej lub średniej dynamicznej sieci złożonej IP o wielu ścieżkach. Aby można był pomyślnie wdrażać RIP, twoja sieć powinna spełniać następujące kryteria:

• od 10 do 50 sieci;

• wiele ścieżek, po których pakiety mogą podróżować między dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci złożonej;

• topologia sieci złożonej zmienia się w czasie, ponieważ sieci są dodawane i usuwane, a łącza od czasu do czasu „padają” i z powrotem „ --> wstają[Author:PO] ”.

Firmy średniej wielkości, duże filie lub oddziały satelickie, które mają wiele podsieci, zazwyczaj korzystają z protokołu RIP.

Zagadnienia związane z implementacją protokołu RIP

Przy implementowaniu protokołu RIP należy wziąć pod uwagę kilka zagadnień.

Średnica sieci złożonej

Średnica sieci złożonej to miara jej rozmiaru pod względem przeskoków lub innego rodzaju metryki. Maksymalna średnica sieci złożonych RIP to 15 routerów. Jednakże router systemu Windows 2000 uznaje, że wszystkie trasy, które nie zostały odkryte za pomocą RIP, mają stałą liczbę przeskoków wynoszącą dwa. Trasy statyczne, nawet trasy statyczne dla sieci połączonych bezpośrednio, uznawane są za trasy, które nie zostały odkryte za pomocą RIP.

Kiedy router RIP systemu Windows 2000 ogłasza swoje bezpośrednio połączone sieci, to ogłasza je na poziomie liczby przeskoków równej 2 pomimo, że jest do przejścia tylko jeden fizyczny router. Dlatego też sieć złożona oparta na RIP, która korzysta z routerów RIP systemu Windows 2000 ma fizyczną średnicę maksymalną wynoszącą 14 routerów. Liczba maksymalna może być mniejsza niż 14 routerów, jeżeli w obrębie sieci jest mieszanka tras statycznych i zaopatrzonych w RIP.

Definiowanie metryki RIP

RIP używa liczby przeskoków jako metryki do wyznaczania najlepszej trasy. Może to prowadzić do niepożądanych zachowań routingu. Przypuśćmy na przykład, że dwa miejsca zostały ze sobą połączone przy użyciu łącza T1, z wolniejszym łączem satelickim w roli rezerwy. RIP potraktowałby oba łącza, jakby miały taką samą metrykę, a routerowi byłoby wolno wybrać którekolwiek z nich, pomimo że jedno z nich jest wolniejsze.

Aby zapobiec wybraniu łącza satelickiego w tym przykładzie, należałoby przydzielić --> własny koszt[Author:PO] (jak np. 2) interfejsowi satelickiemu. Jeżeli łącze T1 „padnie”, to zostanie wybrane łącze satelickie jako najlepsza trasa drugiej kolejności.

Jeżeli jednak --> używasz własnego kosztu,[Author:PO] wskazywać czynniki prędkości, opóźnienia, czy niezawodności łącza, to musisz się upewnić, że koszt nagromadzony (liczba przeskoków) pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci nie przekracza 15.

Środowiska mieszane protokołów RIPv1 i RIPv2

Jeśli w twojej sieci złożonej są routery, które nie obsługują RIPv2, to możesz korzystać ze środowiska mieszanego. Jednak RIPv1 nie obsługuje implementacji CIDR, ani VLSM. Z tego powodu możesz doświadczać problemów związanych z routingiem, jako że CIDR i VLSM są obsługiwane w jednej części twojej sieci złożonej, ale w innej nie.

Jeżeli dana sieć złożona korzysta z mieszanki routerów RIPv1 i RIPv2, to musisz skonfigurować interfejsy routerów systemu Windows 2000 tak, aby ogłaszały przy użyciu albo emisji (lub multiemisji) RIPv1, albo RIPv2 i żeby przyjmowały albo anonse RIPv1, albo RIPv2.

Uwierzytelnianie hasła

Jeżeli korzystasz z prostego uwierzytelniania hasła RIPv2, to musisz skonfigurować wszystkie interfejsy RIPv2 w tej samej sieci z tym samym hasłem uwzględniającym wielkość liter. Możesz używać tego samego hasła dla wszystkich sieci w twojej sieci złożonej, albo też możesz mieć różne hasła dla każdej z sieci.

Łącza z wybieraniem na żądanie

Aby dokonywać uaktualnień autostatycznych poprzez łącza z wybieraniem na żądanie, każdy interfejs wybierania na żądanie musi być skonfigurowany tak, aby ogłaszał za pomocą anonsów multiemisji RIPv2, oraz żeby przyjmował tego typu anonse. W przeciwnym razie router po drugiej stronie łącza z wybieraniem na żądanie nie odpowie na żądanie tras RIP wysłane przez router żądający.

Korzystanie z RIP poprzez Frame Relay

Ponieważ RIP jest protokołem opartym na emisji i multiemisji, do stosowania RIP poprzez technologie bezemisyjne, takie jak Frame Relay, wymagana jest specjalna konfiguracja. Konfiguracja ta zależy od tego, w jaki sposób obwody wirtualne Frame Relay pojawiają się jako interfejsy na komputerach działających w systemie Windows 2000. Albo karta Frame Relay pojawia się jako pojedyncza karta dla wszystkich obwodów wirtualnych (model z jedną kartą), albo każdy z obwodów wirtualnych pojawia się jako oddzielna karta ze swoją własną tożsamością sieciową (model o wielu kartach).

Model z jedną kartą

W przypadku modelu z jedną kartą, znanego również jako model dostępu wielokrotnego bez emisji (NBMA), sieć dostawcy usługi Frame Relay, czy też chmura Frame Relay, traktowana jest jak sieć IP, a jej węzłom końcowym przydzielone są adresy IP. Aby mieć gwarancję, że ruch RIP otrzymywany jest przez wszystkie właściwe węzły końcowe w chmurze, skonfiguruj interfejs Frame Relay, by przeprowadzał emisję pojedynczą swoich anonsów RIP do wszystkich spośród tych węzłów końcowych. Konfigurowanie sąsiadów emisji pojedynczej RIP, opisane w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału, implementuje tę funkcję.

W topologii „piasty i szprychy” Frame Relay, interfejs Frame Relay dla routera „piasty” musi mieć wyłączone przetwarzanie metodą split-horizon. W przeciwnym razie routery „szprychy” nie otrzymują swoich wzajemnych tras. Podrozdział rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału opisuje w jaki sposób włączać przetwarzanie metodą split-horizon.

Model o wielu kartach

W modelu o wielu kartach każdy obwód wirtualny Frame Relay pojawia się jako łącze typu point-to-point ze swoją własną tożsamością sieciową, a wszystkim węzłom końcowym przypisane są adresy IP. Ponieważ każdy z obwodów wirtualnych jest swoim własnym połączeniem typu point-to-point, możesz przeprowadzać albo emisję, albo multiemisję anonsów RIP. Przeprowadzanie emisji zakłada, że oba węzły końcowe są w tej samej sieci.

Wskazówka: Do korzystania z RIP poprzez inne technologie bezemisyjne, takie jak X.25 oraz tryb transferu asynchronicznego (ATM), stosują się te same zasady, co do korzystania z RIP poprzez Frame Relay.

Zabezpieczenia RIP

Tak jak w przypadku zabezpieczeń routingu statycznego, routery powinno się trzymać pod kluczem, a prawa powinno się dawać tylko tym, którzy je muszą mieć. Zabezpieczenia RIP można poprawić poprzez zastosowanie uwierzytelniania RIPv2, zabezpieczeń równorzędnych, filtrów tras oraz sąsiadów.

Uwierzytelnianie RIPv2

Interfejsy routerów RIPv2 można konfigurować tak, aby korzystały z prostego uwierzytelniania hasła, żeby otrzymywane anonse RIP, które nie zgadzają się z hasłem, były odrzucane. Ma to na celu uniemożliwienie uszkadzania tras RIP przez nieupoważniony router RIP. Chociaż Microsoft wymienia uwierzytelnianie RIP jako funkcję zabezpieczeń, to jego głównym przeznaczeniem jest identyfikacja. Hasło wysyłane jest w tekście otwartym, a każdy użytkownik, który ma szperacz sieciowy, taki jak Monitor sieci, może przechwytywać anonse.

Uwaga: Zabezpieczenie, o którym myślisz, że zapewnia ochronę, a które wcale jej nie daje, jest gorsze niż zupełny brak zabezpieczenia.

Zabezpieczenia równorzędne

Możesz określić, po adresie IP, listę routerów, z których anonse mają być przyjmowane. Anonse RIP z nieupoważnionych routerów RIP będą wtedy odrzucane. Dodawanie filtrów równorzędnych jest opisane w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału.

Filtry tras

Filtry tras mogą być konfigurowane na każdym z interfejsów RIP w taki sposób, aby jedynymi trasami rozważanymi w celu dodania do tablicy tras były te, które odzwierciedlają dostępne tożsamości sieciowe. Dodawanie filtrów tras jest opisane w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału.

Sąsiedzi

Normalnie RIP przeprowadza albo emisje, albo multiemisje anonsów. Aby zapobiec otrzymywaniu ruchu RIP przez jakikolwiek węzeł poza sąsiadującymi routerami RIP, router systemu Windows 2000 może przeprowadzać pojedynczą emisję anonsów RIP. Skonfigurowanie sąsiadów emisji pojedynczej RIP gwarantuje, że anonse RIP będą kierowane do sąsiadujących routerów RIP. Konfigurowanie sąsiadów emisji pojedynczej jest opisane w podrozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału.

RIP dyskretny

System Windows 2000 Professional zapewnia składnik dyskretny RIPv1, zwany odbiornikiem RIP, który jest instalowany jako dodatkowy składnik sieciowy. Host dyskretny RIP przetwarza otrzymywane anonse RIP, ale nie przeprowadza emisji anonsów RIP. Anonse RIP są wykorzystywane do budowania tablic tras dla hosta.

RIP dyskretny jest również stosowany w środowiskach systemu Unix. Jeżeli w danej sieci są dyskretne hosty RIP, to musisz ustalić, którą wersję RIP obsługują. Jeśli obsługują tylko RIPv1, to musisz używać w sieci RIPv1.

Uwaga: Jeżeli skonfigurujesz routery RIP tak, aby przeprowadzały emisję pojedynczą do sąsiadujących routerów RIP, to zdolność hostów dyskretnych RIP do odbierania ruchu IP ulegnie osłabieniu. W tym przypadku musisz albo dodać dyskretne hosty RIP jako sąsiadów, albo skonfigurować router systemu Windows 2000, aby przeprowadzał emisję, lub multiemisję oprócz przeprowadzania emisji pojedynczej do sąsiadów RIP.

OSPF

OSPF zaprojektowany jest do wymiany informacji dotyczących routingu w obrębie dużej, lub bardzo dużej sieci złożonej. Wymaga on niewielkiego obciążenia sieci, nawet w bardzo dużych sieciach rozległych. Jednakże planowanie i konfigurowanie OSPF jest złożone i jest nim trudniej administrować, aniżeli protokołem RIP. OSPF wykorzystuje algorytm najkrótszej ścieżki w pierwszej kolejności (SPF) do obliczania tras w tablicy tras. Algorytm ten oblicza najkrótszą (o najniższym koszcie) ścieżkę pomiędzy routerem a wszystkimi sieciami sieci złożonej, a trasy obliczone za pomocą SPF są zawsze wolne od pętli.

W przeciwieństwie do routerów RIP, routery OSPF nie wymieniają wpisów tablic tras. Zamiast tego utrzymują one mapę, lub bazę danych o stanie łącza sieci rozległej, uaktualnianą po każdej zmianie topologii sieci. Baza danych o stanie łącza jest synchronizowana w obrębie wszystkich routerów OSPF i jest wykorzystywana do obliczania tras w tabeli tras.

Sąsiednie routery OSPF tworzą przyległość, która jest związkiem logicznym pomiędzy routerami, wykorzystywanym do synchronizowania bazy danych o stanie łącza. Zmiany w topologii sieci złożonej są rozlewane po całej sieci złożonej, aby zagwarantować, że baza danych o stanie łącza jest zsynchronizowana i dokładna przez cały czas. Kiedy dany router przyjmuje zmiany do bazy danych o stanie łącza, jego tablica tras jest ponownie obliczana.

W miarę jak zwiększa się rozmiar bazy danych o stanie łącza, zwiększają się wymagania pamięci oraz czasy obliczania tras. By wyjść naprzeciw temu rosnącemu problemowi, OSPF dzieli sieć złożoną na obszary (zbiory przylegających sieci), które są ze sobą połączone za pomocą obszaru szkieletowego. Każdy z routerów prowadzi bazę danych o stanie łącza tylko dla tych obszarów, które są z nim połączone. Graniczne routery obszaru (ABR) łączą obszar szkieletowy z innymi obszarami. Sieć OSPF została przedstawiona na rysunku 3.6.

Obszar 1 ABR Obszar 3 Obszar szkietowy Obszar 4 Obszar 2

Rysunek 3.6. Sieć złożona OSPF

Wskazówka: Jeżeli korzystasz z wielu protokołów routingu IP, konfiguruj tylko jeden protokół routingu na jeden interfejs.

Interwały powitania oraz braku aktywności

Router OSPF ogłasza swoją obecność w interfejsie za pomocą okresowego pakietu powitania. Identyfikuje on router i o ile jest odpowiednio skonfigurowany, zawiera hasło w tekście jawnym. Interwał powitania to liczba sekund pomiędzy transmisjami pakietów powitania. Interwał braku aktywności to liczba sekund, które muszą minąć, zanim milczący router zdalny — to znaczy router, który nie transmituje pakietów powitania — zostanie uznany za nieaktywny. Interwał braku aktywności jest wielokrotnością (zazwyczaj razy cztery lub sześć) interwału powitania.

Łącza wirtualne

Normalnie routery ABR mają fizyczne połączenie z obszarem szkieletowym. Jeżeli jest to niemożliwe lub niepraktyczne, możesz użyć łącza wirtualnego, aby połączyć ABR ze szkieletem.

Łącze wirtualne to logiczne połączenie typu point-to-point pomiędzy routerem ABR, który jest fizycznie połączony ze szkieletem, a routerem ABR który nie jest z nim połączony. Obszar, który jest fizycznie połączony ze szkieletem, znany jest jako obszar przejściowy. Aby utworzyć łącze wirtualne, oba routery, zwane sąsiadami łącza wirtualnego, konfiguruje się z obszarem przejściowym, tożsamością routera sąsiada łącza wirtualnego, pasującymi interwałami braku aktywności i powitania, oraz pasującym hasłem. Aby zakładać łącza wirtualne, --> odwołaj się[Author:PO] do podrozdziału rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału.

Kryteria wdrażania OSPF

Odpowiednio wdrożone środowisko OSPF automatycznie uaktualnia trasy po dodaniu lub usunięciu sieci z sieci złożonej. Każdy z routerów musi być skonfigurowany w taki sposób, aby oparte na OSPF anonse tras były propagowane do routerów OSPF. Środowisko routowane przy użyciu OSPF nadaje się najlepiej do dużych i bardzo dużych dynamicznych sieci złożonych, o wielu ścieżkach. Aby można było z powodzeniem wdrażać OSPF, twoja sieć złożona powinna spełniać następujące kryteria:

• więcej niż 50 sieci;

• wiele ścieżek, którymi mogą podróżować pakiety pomiędzy dowolnymi dwoma węzłami końcowymi w sieci złożonej;

• topologia sieci złożonej zmienia się w czasie, ponieważ sieci są dodawane i usuwane, a łącza od czasu do czasu „padają” i z powrotem „ --> wstają[Author:PO] ”.

Ogólnoświatowe sieci złożone firm i instytucji, będące w posiadaniu organizacji międzynarodowych lub wielkich, rozległych geograficznie instytucji państwowych, takich jak ważniejsze uniwersytety, zazwyczaj korzystają z OSPF.

Uwaga! Routery systemu Windows 2000 nie obsługują stosowania OSPF w konfiguracji wybierania na żądanie wykorzystującej niestałe łącza z wybieraniem na żądanie.

Rozważania związane z konstruowaniem OSPF

Zanim implementuje się OSPF, należy wziąć pod uwagę pewną liczbę zagadnień. Po pierwsze należy wybrać poziom konstrukcji. Trzy poziomy konstrukcji OSPF to:

• konstrukcja systemu autonomicznego;

• konstrukcja obszaru;

• konstrukcja sieci.

Konstrukcja systemu autonomicznego

Przy konstruowaniu systemu autonomicznego OSPF Microsoft udziela następujących zaleceń:

• Podziel system OSPF na obszary, które można podsumować.

• Dokonaj dalszego podziału przestrzeni adresów IP na hierarchię typu sieć — obszar — podsieć — host, o ile to tylko możliwe.

• Utwórz z obszaru szkieletowego pojedynczą sieć o dużej przepustowości.

• Kiedy to tylko możliwe, twórz obszary wejściowe. Dany obszar można konfigurować jako wejściowy, kiedy jest tylko jeden punkt wyjścia z obszaru (lub kiedy wyboru punktu wyjścia nie trzeba dokonywać osobno dla każdego zewnętrznego miejsca docelowego). Na rysunku 3.6 na przykład, obszar 2 mógłby być obszarem wejściowym.

• O ile to możliwe, unikaj łączy wirtualnych.

Konstrukcja obszaru

Przy konstruowaniu każdego z obszarów OSPF zaleca się następujące wytyczne:

• Upewnij się, że wszystkim obszarom zostały przydzielone tożsamości sieciowe, które mogą być wyrażone jako niewielka liczba tras doraźnych. Oznacza to, że kiedy to tylko możliwe, tożsamości sieci w obrębie danego obszaru powinny być przylegające, aby można je było połączyć w nadsieć o kilku (najlepiej jednej) tożsamości sieciowej. Łączenie w nadsieć opisane jest w rozdziale 4.

• Jeżeli dany obszar może być podsumowany pojedynczą trasą, spraw, aby tożsamość obszaru była tą pojedynczą ogłaszaną trasą.

• Upewnij się, że wiele routerów ABR dla tego samego obszaru podsumowuje te same trasy.

• Upewnij się, że pomiędzy obszarami nie ma żadnych „bocznych drzwi”. „Boczne drzwi” powstają, kiedy jeden ABR może wysyłać ruch do drugiego bez przechodzenia przez obszar szkieletowy.

• Ogranicz każdy z obszarów, aby liczył mniej niż 100 sieci.

Konstrukcja sieci

Przy konstruowaniu sieci zaleca się następujące wytyczne:

• Przydziel priorytety routerów, aby routerami najmniej zajętymi były: router wyróżniony oraz rezerwowy router wyróżniony. Router wyróżniony kompiluje, synchronizuje i ogłasza stan łącza sieci i jest przyległy do wszystkich pozostałych routerów w swojej sieci. Rezerwowy router wyróżniony również utrzymuje przyległość wobec wszystkich routerów w swojej sieci i może przejmować funkcje routera wyróżnionego, jeżeli ten ostatni „padnie”.

• Ustaw koszta łącza tak, by odzwierciedlały charakterystykę szybkości transmisji bitów, opóźnienia, lub niezawodności.

• Przydziel hasło.

OSPF poprzez Frame Relay

To, w jaki sposób OSPF jest skonfigurowane dla Frame Relay, zależy od tego, w jaki sposób obwody wirtualne Frame Relay pojawiają się jako interfejsy sieciowe na komputerach korzystających z systemu Windows 2000. Albo karta Frame Relay pojawia się jako pojedyncza karta dla wszystkich obwodów wirtualnych (model z jedną kartą), albo każdy z obwodów wirtualnych pojawia się jako oddzielna karta (model o wielu kartach).

Model z jedną kartą

W przypadku modelu z jedną kartą, „chmura” Frame Relay traktowana jest jak sieć IP, a jej węzłom końcowym przypisane zostają adresy IP. Aby upewnić się, że ruch OSPF jest odbierany przez wszystkie właściwe węzły końcowe w „chmurze”, skonfiguruj interfejs Frame Relay tak, aby przeprowadzał emisję pojedynczą swoich anonsów OSPF do wszystkich spośród tych węzłów końcowych. W przypadku routera systemu Windows 2000, dokonuje się tego poprzez oznaczenie interfejsu jako sieci NBMA oraz dodanie sąsiadów OSPF. Dodawanie sąsiadów OSPF zostało opisane w rozdziale rozwiązań natychmiastowych niniejszego rozdziału.

W topologii „piasty i szprychy” Frame Relay interfejs Frame Relay dla routera „piasty” musi mieć priorytet routera ustawiony na wartość równą jeden lub większą, natomiast interfejsy Frame Relay dla routerów „szprychy” muszą mieć priorytet routera ustawiony na wartość równą zero. W przeciwnym razie, router „piasty” nie może stać się routerem wyróżnionym, a w sieci Frame Relay nie mogą się tworzyć przyległości.

Model o wielu kartach

W modelu o wielu kartach każdy obwód wirtualny Frame Relay pojawia się jako łącze typu point-to-point ze swoją własną tożsamością sieciową, a wszystkim węzłom końcowym przypisane są adresy IP. Ponieważ każdy z obwodów wirtualnych stanowi swoje własne połączenie typu point-to-point, możesz skonfigurować interfejs dla sieci typu point-to-point.

Wskazówka: Korzystanie z OSPF poprzez inne technologie NBMA, takie jak X.25 i ATM, rządzi się tymi samymi zasadami, co korzystanie z OSPF poprzez Frame Relay.

Trasy zewnętrzne

Routery OSPF w przedsiębiorstwie określają system autonomiczny (AS), a domyślnie tylko te trasy OSPF, które pokrywają się z bezpośrednio połączonymi segmentami sieci, są propagowane w obrębie AS. Trasa zewnętrzna, to każda trasa, która nie znajduje się w obrębie AS. Trasy zewnętrzne mogą pochodzić z wielu źródeł, łącznie z następującymi:

• inne protokoły routingu, takie jak RIP;

• trasy statyczne;

• trasy ustalone na routerze za pomocą protokołu prostego zarządzenia siecią (SNMP) — --> odwołaj się[Author:PO] do rozdziału 17.

Trasy zewnętrzne są propagowane w całym systemie AS za pomocą jednego lub większej liczby granicznych routerów systemu autonomicznego (ASBR). ASBR ogłasza trasy zewnętrzne w obrębie systemu autonomicznego OSPF. Jeżeli, na przykład, chcesz ogłaszać trasy statyczne routera systemu Windows 2000, powinieneś udostępnić ten router jako ASBR.

Filtry tras zewnętrznych

Domyślnie routery OSPF pełniące funkcję ASBR-ów importują i ogłaszają wszystkie trasy zewnętrzne i może być konieczne odfiltrowanie niektórych spośród tych tras. Trasy zewnętrzne mogą być filtrowane na ASBR przy użyciu następujących kryteriów:

• Źródło trasy zewnętrznej — ASBR jest skonfigurowany tak, aby przyjmował lub ignorował trasy określone przez źródła zewnętrzne.

• Trasa indywidualna — ASBR jest skonfigurowany tak, aby przyjmował lub odrzucał pewne trasy poprzez określanie jednej lub więcej par typu maska celu — maska sieci.

Uwaga: Możesz wykorzystywać filtry tras zewnętrznych do filtrowania tras wychodzących tylko ze źródeł bez protokołu OSPF. Nie możesz filtrować tras OSPF w obrębie systemu autonomicznego OSPF.

Zabezpieczenia OSPF

Podobnie jak w przypadku zabezpieczeń routingu statycznego, routery powinny być trzymane pod kluczem, a prawa należy nadawać tylko tym, którzy muszą je mieć. Zabezpieczenia OSPF można poprawić poprzez zastosowanie filtrów tras zewnętrznych (patrz poprzedni paragraf) oraz uwierzytelniania OSPF.

Uwierzytelnianie OSPF

Interfejsy OSPF na routerze systemu Windows 2000 są skonfigurowane do wysyłania komunikatu powitania hasła (tzn. komunikatu powitania, zawierającego proste hasło). Hasło to — domyślnie brzmi ono „12345678” — pomaga zapobiec uszkadzaniu danych OSPF z nieupoważnionego routera w sieci i jest wysyłane w tekście otwartym. Uwierzytelnianie OSPF służy identyfikacji, a nie zabezpieczaniu, chociaż Microsoft wymienia je jako funkcję zabezpieczeń. Hasła w tekście otwartym można przechwytywać i wyświetlać za pomocą szperacza sieciowego, takiego jak Monitor sieci.

Rejestracja zdarzeń

RRAS systemu Windows 2000 rejestruje błędy w dzienniku systemowym. Możesz wykorzystywać te informacje do wykrywania i usuwania usterek z procesów wyboru trasy.

Dostępne są cztery poziomy rejestracji:

• rejestruj tylko błędy,

• rejestruj błędy i ostrzeżenia (domyślny),

• rejestruj wszystkie informacje (opisowy),

• wyłącz rejestrację zdarzeń.

Rejestracja pochłania zasoby systemowe, a opisowe informacje rejestracyjne mogą być złożone i bardzo szczegółowe. Dlatego też ustawienia opisowego należy używać oszczędnie. Po rejestracji zdarzenia lub po identyfikacji problemu, należy przywrócić rejestrację do wartości domyślnej (rejestruj błędy i ostrzeżenia).

Wskazówka: Rejestrację można ustawiać poprzez rozwinięcie Nazwa serwera|Routing IP w przystawce RRAS; kliknięcie prawym przyciskiem myszy opcji Ogólne, RIP lub OSPF i wybranie Właściwości.

Wykrywanie powtórzonych adresów IP

Oprócz routingu, protokół IP implementuje wykrywanie powtórzonych adresów. W momencie pierwszej inicjalizacji stosu przeprowadzana jest, za pomocą protokołu ARP, niepotrzebna emisja żądań adresów IP hosta lokalnego. Liczba tych żądań kontrolowana jest przez parametr rejestru ArpRetryCount, którego wartość domyślna wynosi 3.

Jeżeli inny host odpowie na którekolwiek z tych żądań, to adres IP jest już w użyciu. Kiedy ma to miejsce, komputer systemu Windows 2000 (komputer atakujący) nadal startuje, ale jego adres IP jest wyłączony. Jeżeli komputer broniący jest komputerem systemu Windows 2000 (lub Windows NTx), to na tym komputerze generowana jest pozycja dziennika i wyświetlany jest komunikat o błędzie. Jednakże jego interfejs nadal pracuje. Aby naprawić możliwe uszkodzenia pamięci podręcznej ARP na innych komputerach, komputer atakujący przeprowadza ponowną emisję żądania ARP, tym razem personifikując komputer broniący przy użyciu jego adresu MAC jako adresu źródłowego w żądaniu. Koryguje to odwzorowanie dla adresu w pamięciach podręcznych ARP innych komputerów.

Kiedy zostanie wykryty konflikt adresu IP, klient zgodny z DHCP informuje serwer DHCP i żąda nowego adresu. Serwer DHCP zaznacza adresy powodujące konflikt jako złe. Jest to znane jako obsługa odrzucania DHCP.

Wielopodłączeniowość

Komputer skonfigurowany z więcej niż jednym adresem IP określany jest jako komputer o wielu podłączeniach. Wielopodłączeniowość obsługiwana jest na trzy różne sposoby:

• wiele adresów IP na jedną kartę sieciową;

• wiele kart sieciowych, jedna karta na sieć fizyczną;

• wiele sieci i typów nośnika.

Wskazówka: Istnieją ograniczenia dotyczące konfigurowania wielu adresów IP na jedną kartę sieciową. Nie jest to metoda konfigurowania routera — każda oddzielna sieć wymaga swojej własnej, skonfigurowanej karty sieciowej. Ponadto NetBIOS przez TCP/IP (NetBT) wiąże się tylko z jednym adresem IP na jedną kartę sieciową. Rejestracja ta odbywa się poprzez adres IP, który jest pierwszy na liście w interfejsie użytkownika (UI). Wiele adresów IP na jedną kartę sieciową konfiguruje się, jeżeli (przykładowo) zakładasz wiele witryn protokołu transmisji plików (FTP) na serwerze WWW.

Datagram IP wysłany z hosta o wielu podłączeniach zostaje umieszczony na tym interfejsie, który ma widocznie najlepszą trasę do miejsca docelowego. Z tego powodu datagram może zawierać źródłowy adres IP jednego interfejsu na hoście o wielu podłączeniach, będąc jednocześnie umieszczonym na nośniku przez inny interfejs. Kiedy komputer posiada wiele podłączeń i jego karty sieciowe są przyłączone do sieci rozłącznych (sieci, które są odrębne i nieświadome wzajemnego istnienia), to mogą występować problemy wyboru trasy. W tej sytuacji może się okazać konieczne utworzenie tras statycznych do sieci zdalnych.

Wskazówka: Sieć połączona z RAS i połączenie lokalne, przyłączone do oddzielnych kart sieciowych na tym samym komputerze, będą sieciami rozłącznymi.

Najlepszą praktyką przy konfigurowaniu komputera, który posiada wiele podłączeń w dwóch sieciach, jest ustawienie bramy domyślnej w głównej, albo w największej sieci. Następnie albo dodaj trasy statyczne, albo skorzystaj z protokołu routingu, aby zapewnić łączność z hostami w mniejszej sieci. Nie konfiguruj różnych bram domyślnych po każdej stronie — może to doprowadzić do utraty łączności.

Multiemisja IP

Multiemisja wykorzystuje zakres adresów IP od 224.0.0.0 do 239.255.255.255, znanych jako adresy Klasy D. Klasy adresów zostały opisane szczegółowo w rozdziale 4. Na tym etapie wystarczy wiedzieć, że są trzy „standardowe” klasy adresów — A, B i C — które są wykorzystywane (na przykład) w zakresach DHCP. Klasy D i E stosowane są, odpowiednio, do multiemisji i celów doświadczalnych. W sieciach TCP/IP musisz najpierw skonfigurować --> każdego[Author:PO] z hostów z jego własnym adresem IP, wziętym z jednej ze standardowych klas adresów, zanim będziesz mógł go skonfigurować, żeby obsługiwał i wykorzystywał adres IP multiemisji.

Grupa komputerów hostów TCP/IP wspólnie korzysta z adresu IP multiemisji. Kiedy adres docelowy dla danego datagramu jest adresem multiemisji, to datagram ten jest przesyłany do wszystkich członków grupy multiemisji, która jest zbiorem hostów identyfikowanych po adresie. Przynależność danej grupy jest dynamiczna i indywidualne hosty mogą dołączać do grupy, oraz ją opuszczać w dowolnym momencie.

Przynależność oraz korzystanie z multiemisji są nieograniczone; przynależność grupy może przybierać dowolne rozmiary, a hosty mogą być członkami wielu grup multiemisji. Możesz rezerwować adresy grup multiemisji na stałe; możesz również przydzielać je tymczasowo i korzystać z nich w miarę potrzeby. Jeżeli chcesz zarezerwować stały adres IP grupy do użytku w Internecie, musisz zarejestrować go w organizacji przydzielania numerów internetowych (IANA).

Protokół zarządzania grupami internetowymi (IGMP), opisany w rozdziale 5, wykorzystywany jest do zarządzania multiemisją IP.

Zakresy multiemisji

Zakresy multiemisji obsługiwane są poprzez zastosowanie protokołu dynamicznej alokacji klienta adresu multiemisji (MADCAP), który określa w jaki sposób serwery MADCAP mogą dynamicznie zapewniać adresy IP klientom MADCAP. Normalnie, klient MADCAP może również być serwerem multiemisji (MCS), który zarządza wspólnym lub grupowym korzystaniem z przydzielonego adresu IP multiemisji i przesyła strumieniowo ruch danych do członków, którzy wspólnie korzystają z określonego adresu grupowego. Kiedy MCS zostanie skonfigurowany i zostanie mu przydzielony grupowy adres IP, klienty multiemisji, które zarejestrowały swoje członkostwo na serwerze MCS, mogą otrzymywać strumienie przesyłane na ten adres. MCS zarządza również listą grupy multiemisji, uaktualniając jej przynależność i stan, aby wszyscy bieżący członkowie mogli otrzymywać ruch multiemisji.

Przedziały zakresu multiemisji

Zespół roboczy do spraw przydziału multiemisji (malloc) grupy roboczej do spraw sieci Internet (IETF) zaleca dwie metody określania adresów IP do stosowania w zakresach multiemisji na serwerze MADCAP. Są to:

• Zakres administracyjny — stosowany przy określaniu adresów IP multiemisji w prywatnym intranecie. Zakres zalecany to 239.192.0.0/14 (tzn. sieć 239.192.0.0 z maską podsieci 255.252.0.0). Zakres ten znany jest jako zakres lokalny organizacji IPv4 i jest on przeznaczony do stosowania przez przedsiębiorstwo ustalające zakresy multiemisji prywatnie, do własnego użytku wewnętrznego lub organizacyjnego. Zakres ten zapewnia 262 144 (2¹⁸) adresów grupowych.

Wskazówka: Aby uzyskać więcej informacji, --> odwołaj się[Author:PO] do dokumentu RFC 2365, który można otrzymać pod adresem www.rfc-editor.org.

• Zakres globalny — stosowany przy określaniu grupowych adresów IP multiemisji w przestrzeni adresowej sieci publicznej, szczególnie w Internecie. Zakres 233.0.0.0 przestrzeni adresowej klasy D jest zalecanym przedziałem zakresu globalnego. Kiedy wykorzystywany jest ten przedział, rejestr sieciowy, taki jak IANA, przydziela i rezerwuje pierwszych 8 bitów przedziału (233). Następnych 16 bitów opartych jest na uprzednio przydzielonym numerze AS. Numer ten jest zapisany w rejestrze IANA dla twojego regionu. ( --> Odwołaj się[Author:PO] do tabeli 3.1 w kwestii szczegółów dotyczących tego, jak uzyskać ten numer). Ostatnich 8 bitów adresu jest do użytku lokalnego. Powinna zostać zastosowana maska podsieci 255.255.255.0 (/24). Zapewnia to 255 adresów grupowych multiemisji do użytku w Internecie.

Wskazówka: Aby uzyskać więcej informacji, --> odwołaj się[Author:PO] do projektu Static Allocation 233/8 w witrynie internetowej IETF, www.ietf.org. Aby uzyskać więcej informacji dotyczących numerowania AS, --> odwołaj się[Author:PO] do RFC 1930, dostępnego pod adresem www.rfc-editor.org.

MADCAP i DHCP

Usługa Windows 2000 DHCP Server obsługuje zarówno protokół DHCP, jak i MADCAP. Protokoły te funkcjonują niezależnie od siebie. Zakresy multiemisji nie obsługują korzystania z opcji DHCP i mogą być konfigurowane ze skończonym czasem istnienia.

Tabela 3.1. Uzyskiwanie numeru AS

Lokalizacja	Szczegóły
Stany Zjednoczone	Wejdź na www.arin.net/intro.html
Ameryki, Karaiby i Afryka	Wyślij e-mail do [e-mail]
Europa	Wyślij e-mail do [e-mail]
Region Azja — Pacyfik	Wyślij e-mail do [e-mail]

IP przez ATM

System Windows 2000 obsługuje IP przez ATM (IP/ATM) lub, dokładniej, logiczną podsieć IP (LIS) poprzez sieć ATM. LIS to zestaw hostów IP, które mogą się ze sobą bezpośrednio komunikować. Dwa hosty, które należą do różnych podsieci LIS, mogą się komunikować tylko za pośrednictwem routera IP, który jest członkiem obu podsieci.

Rozwiązywanie adresów ATM

Ponieważ sieć ATM jest bezemisyjna, do rozpoznawania adresów nie można wykorzystywać emisji ARP. W związku z tym, aby zapewnić tłumaczenie adresów IP na ATM potrzebny jest serwer ATM ARP. Do obsługi multiemisji jest również potrzebny serwer rozpoznawania adresów multiemisji (MARS). Składniki sieci IP/ATM mogą rezydować na serwerze albo na przełączniku ATM.

Jedna ze stacji w LIS ustawiona jest jako serwer ARP, a każdy z klientów ARP w LIS jest skonfigurowany z adresem ATM tej stacji. Kiedy dany klient ARP inicjuje, wykonuje on połączenie ATM z serwerem ARP i wysyła do serwera pakiet zawierający adresy IP i ATM klienta. Serwer ARP buduje tablicę odwzorowań adresów IP na adresy ATM. Kiedy dany klient wysyła pakiet IP do innego klienta (którego adres IP jest znany), to zapytuje on serwer ARP o adres ATM swojego miejsca docelowego. Kiedy klient otrzyma odpowiedź zawierającą potrzebny adres ATM, ustanawia bezpośrednie połączenie ATM z miejscem docelowym.

Klienty zamykają nieaktywne połączenia ATM, łącznie z połączeniami z serwerem. Domyślnie klienty odświeżają swoje informacje dotyczące adresów IP i ATM za pomocą serwera co 15 minut, a serwer usuwa pozycję, która nie została odświeżona, po 20 minutach.

Wskazówka: Działanie sieci IP/ATM zostało określone w dokumentach RFC 1577 i RFC 2255.

Obsługa wielopodłączeniowości i ATM

Host IP o wielu podłączeniach jest osiągalny pod więcej niż jednym adresem IP i może posiadać albo nie posiadać wielu fizycznych kart sieciowych. W przypadku IP przez ATM możesz konfigurować wiele logicznych lub wirtualnych interfejsów sieciowych na pojedynczej karcie ATM. Warstwa IP postrzega je jako wiele interfejsów ARP, nawet jeśli zostały one wszystkie utworzone na tej samej karcie fizycznej.

Każdy interfejs wirtualny jest częścią oddzielnego LIS IP/ATM, a jednostka jego klienta ARP może (potencjalnie) łączyć się z innym serwerem ARP. Przy użyciu tej koncepcji możliwe jest zbudowanie routera dla sieci IP/ATM działającej na wielu interfejsach wirtualnych, wszystkich skonfigurowanych na tym samym łączu ATM. Stos TCP/IP obsługuje istnienie więcej niż jednego modułu ARP. ARP dla Ethernetu i Token Ring jest wbudowany w sterownik tcpip.sys. Obsługa ATM przez ARP dostarczona jest w oddzielnych sterownikach (atmarpc.sys oraz atmarps.sys), które mieszczą się pomiędzy IP a interfejsem specyfikacji interfejsu sterownika sieciowego (NDIS).

Emisja i multiemisja IP/ATM

Do ustanawiania połączeń pomiędzy żądającym klientem a wieloma stacjami końcowymi w sieci wykorzystywana jest emisja lub multiemisja. Proces emisji i multiemisji IP/ATM może wykorzystywać dwie różne metody:

• Bezpośrednie połączenie typu punkt z wieloma punktami — jeżeli dany klient musi wysłać pakiet IP pod adres IP emisji lub multiemisji, to wysyła do MARS żądanie przetłumaczenia adresu IP na listę stacji końcowych. MARS wysyła grupę adresów do klienta, umożliwiając mu ustanowienie połączenia typu punkt z wieloma punktami.

• Połączenie typu punkt z wieloma punktami za pomocą serwera multiemisji — ATM ARP/MARS systemu Windows posiada zintegrowany serwer multiemisji, który rejestruje na serwerze MARS jedną lub więcej grup multiemisji i otrzymuje od niego listę członków każdej z grup. MARS uaktualnia serwer multiemisji, kiedy klienty dołączają do danej grupy multiemisji lub ją opuszczają. Kiedy dany klient wysyła żądanie emisji lub multiemisji do MARS, MARS zwraca adres serwera multiemisji. Klient kontaktuje się z serwerem multiemisji, który tworzy połączenie typu punkt z wieloma punktami z grupą multiemisji. Serwer multiemisji kopiuje i dystrybuuje pakiety wysłane przez klienta, który zainicjował wywołanie typu punkt z wieloma punktami, do stacji końcowych na liście multiemisji.

Rozwiązania natychmiastowe

Wdrażanie routingu statycznego

Jeżeli routing statyczny jest odpowiedni dla twojej sieci złożonej IP, to powinno się go wdrażać w następujący sposób:

1. Narysuj mapę topologii swojej sieci złożonej IP, która pokazuje odrębne sieci oraz umiejscowienie routerów i hostów TCP/IP.

2. Przydziel każdej z sieci niepowtarzalną tożsamość sieci IP.

3. Przydziel adresy IP każdemu interfejsowi routera. Jest powszechną praktyką (ale nie obowiązkiem) przydzielanie pierwszych adresów IP danej sieci IP interfejsom routerów. Na przykład w przypadku tożsamości sieci IP 195.162.230.0 z domyślną maską podsieci 255.255.255.0 (czasami zapisywaną 195.162.230.0/24) interfejsowi routera przydzielony jest adres IP 195.162.230.1.

4. Skompiluj listę tras, które mają zostać dodane do tablicy tras dla tego routera. Każda z tras składa się z tożsamości docelowej, maski podsieci, adresu IP bramy, metryki oraz interfejsu, który ma być zastosowany w celu osiągnięcia sieci. W przykładzie przedstawionym na rysunku 3.5, trasa, która ma być dodana do Routera 1 została określona w tabeli 3.2.

Wskazówka: Numer interfejsu (2 to połączenie sieci lokalnej) wykorzystywany jest przez polecenie route add. Jest on opcjonalny — jeżeli nie zostanie określony żaden numer interfejsu, to program usługowy route znajdzie najlepszy interfejs.

5. Dodaj trasy statyczne za pomocą jednej z dwóch metod:

1. polecenia route,

2. przystawki MMC Routing i dostęp zdalny.

6. Użyj poleceń ping oraz tracert, aby przetestować ścieżki routingu. Polecenia te są opisane szczegółowo w rozdziale 17.

Odnośne rozwiązania:	--> Strona:[Author:PO]
--> Konfigurowanie TCP/IP[Author:PO]
Korzystanie z narzędzi wiersza polecenia

Tabela 3.2. Szczegóły dotyczące tras

Parametr	Wartość
Tożsamość docelowa	140.221.0.0
Maska podsieci	255.255.0.0
Brama	195.162.231.2
Metryka	2
Interfejs	195.162.231.1(2)

Dodawanie trasy statycznej za pomocą polecenia route

Polecenia route można używać spod wiersza polecenia, aby dodawać lub usuwać pozycje w tabeli oraz aby wyświetlać tabele tras. Rysunek 3.7 podaje składnię tego polecenia. Jeśli trasy statyczne muszą być trwałe — tzn. są one zachowywane przy inicjalizacji — powinien zostać użyty przełącznik -p. Następujące polecenie ustanawia dodatkową trasę na Routerze 1 (patrz rysunek 3.5), która jest określona w tabeli 3.2.

route -p add 140.221.0.0 MASK 255.255.0.0 195.162.231.2 METRIC 2 IF 2

Rysunek 3.7. Składnia polecenia route

Wskazówka: Trasy trwałe są przechowywane w gałęzi rejestru HKEY_LOCAL_MACHINE\SYSTEM, pod kluczem podrzędnym \CurrentControlSet\Services\Tcpip\Parameters\PersistentRoutes.

Dodawanie trasy statycznej za pomocą przystawki RRAS

Trasę statyczną można również dodać przy użyciu przystawki RRAS. Aby dodać trasę tą metodą, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Otwórz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i kliknij prawym przyciskiem myszy Statyczne trasy.

3. Wybierz Nowa trasa statyczna.

4. Z listy rozwijanej Interfejs wybierz Połączenie sieci lokalnej.

5. Wpisz szczegóły tras w dostarczonych polach.

6. Kliknij OK i wyjdź z przystawki MMC.

Przeglądanie tablicy tras

Tablicę tras można przeglądać poprzez wpisanie polecenia route print w konsoli polecenia. Jako alternatywy można użyć przystawki RRAS. Aby przeglądać tablicę tras za pomocą przystawki RRAS podejmij następujące działania:

1. Otwórz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i kliknij prawym przyciskiem myszy Statyczne trasy.

3. Wybierz Pokaż tabelę routingu IP.

Wdrażanie protokołu RIP

Jeżeli routing dynamiczny przy użyciu protokołu RIP jest odpowiedni dla twojej sieci złożonej IP, można go wdrażać w następujący sposób:

1. Zaprojektuj swoją sieć złożoną i określ tożsamości sieciowe oraz adresy IP bram, w sposób opisany w rozwiązaniu natychmiastowym Wdrażanie routingu statycznego.

2. Dla każdego interfejsu z osobna zdecyduj, czy interfejsy routerów będą konfigurowane dla protokołu RIPv1 czy RIPv2. Jeśli dany interfejs jest konfigurowany pod RIPv2, zdecyduj czy anonse RIPv2 będą korzystać z emisji czy z multiemisji.

3. Dodaj protokół routingu RIPv2 i skonfiguruj odpowiednie interfejsy dla RIPv1 lub RIPv2 dla każdego routera systemu Windows 2000.

4. Kiedy zakończysz konfigurację, daj routerom parę minut na wzajemne uaktualnienie swoich tablic tras i na przetestowanie sieci złożonej.

Dodawanie protokołu routingu RIPv2

Wszystkie procedury RIP w następnych paragrafach zakładają, że zainstalowany jest protokół RIPv2, że włączona jest usługa RRAS, i że jesteś zalogowany jako administrator. Aby dodać protokół RIPv2, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. W menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne wybierz Routing i dostęp zdalny.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i prawym przyciskiem myszy kliknij Ogólne.

3. Wybierz Nowy protokół routingu.

4. W oknie dialogowym Wybierz Nowy protokół routingu podświetl RIP w wersji 2 dla Internet Protocol, a następnie kliknij OK.

5. Wyjdź z przystawki MMC.

Dodawanie interfejsu RIP

Aby korzystać z RIP na danym interfejsie, musisz dodać ten interfejs do listy interfejsów RIP routingu IP. Żeby to zrobić, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Otwórz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i prawym przyciskiem myszy kliknij RIP.

3. Kliknij Nowy interfejs i wybierz interfejs, który chcesz skonfigurować.

4. Kliknij OK i wyjdź z przystawki MMC.

Konfigurowanie protokołu RIP

RIPv1 nie wymaga wiele konfigurowania, ale ma ograniczone możliwości. Wybierając RIPv2 na danym interfejsie masz dostęp do dodatkowych funkcji, które zapewnia ten protokół. Następny zestaw procedur zajmuje się konfiguracją RIP. Konfigurację tę implementuje się w oknie dialogowym właściwości dla interfejsu, który chcesz skonfigurować. W związku z tym pierwszą procedurę wykorzystują wszystkie poniższe procedury w tym paragrafie.

Wchodzenie do okna dialogowego Właściwości: interfejs

Aby wejść do okna dialogowego Właściwości: Interfejs, --> podejmij[Author:PO] następujące działania:

1. Otwórz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i wybierz RIP.

3. W okienku szczegółów prawym przyciskiem myszy kliknij interfejs, który chcesz skonfigurować i wybierz Właściwości.

Rysunek 3.8 pokazuje okno dialogowe Właściwości: Interfejs połączenia sieci lokalnej.

Rysunek 3.8. Okno dialogowe Właściwości: Interfejs połączenia sieci lokalnej

Konfigurowanie interfejsu RIP

Aby skonfigurować interfejs RIP, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Ogólne, w Protokół pakietów wychodzących, wykonaj jedną z poniższych czynności:

• wybierz emisję RIP wersji 1;

• jeżeli w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są routery RIPv1, wybierz emisję RIP w wersji 2;

• jeżeli w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są tylko routery RIPv2 albo jeżeli interfejs jest interfejsem wybierania na żądanie, wybierz multiemisję RIP w wersji 2.

3. Na zakładce Ogólne, w Protokół pakietów przychodzących, wykonaj jedną z poniższych czynności:

• wybierz emisję RIP w wersji 1;

• jeżeli chcesz korzystać z RIPv2, a w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są routery RIPv2, wybierz RIP w wersji 1 i 2;

• jeżeli w sieci, w której znajduje się ten interfejs, są tylko routery RIPv2, albo jeżeli interfejs jest interfejsem wybierania na żądanie, wybierz tylko RIP wersji 2;

• jeżeli nie chcesz otrzymywać informacji od innych routerów w sieci złożonej, wybierz Ignoruj pakiety przychodzące.

4. Kliknij OK i wyjdź z przystawki MMC.

Konfigurowanie uwierzytelniania

Można skonfigurować uwierzytelnianie hasła tylko dla RIPv2. Wszystkie routery RIPv2 w sieci muszą korzystać z pasujących haseł. Aby skonfigurować uwierzytelnianie, działaj w następujący sposób:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Ogólne zaznacz pole wyboru Aktywuj uwierzytelnianie, a następnie wpisz hasło w oknie Hasło.

3. Kliknij OK i opuść przystawkę MMC.

Włączanie tras autostatycznych

Trasy autostatyczne dodawane są, kiedy dany router zażąda od RIP uaktualnienia informacji dotyczących routingu dla określonego interfejsu:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Ogólne w polu Tryb działania, zaznacz pole wyboru Tryb uaktualniania autostatycznego.

3. Kliknij OK i opuść przystawkę MMC.

Dodawanie filtrów tras

Filtry tras można określać zarówno dla tras przychodzących, jak i wychodzących. Aby dodać filtr tras, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na pasku Zabezpieczenia w polu Akcja, wykonaj jedną z następujących czynności:

• jeśli chcesz, aby filtry były stosowane do przychodzących pakietów anonsów, wybierz Dla routerów przychodzących;

• jeśli chcesz, aby filtry były stosowane do wychodzących pakietów anonsów, wybierz Dla routerów wychodzących.

3. W polach Zakres od i do wpisz, odpowiednio, początkowy i końcowy adres IP zakresu dla filtra tras.

4. Kliknij przycisk Dodaj i wykonaj jedną z następujących czynności:

• aby przetwarzać wszystkie trasy, zaznacz Zaakceptuj wszystkie trasy (dla tras przychodzących) lub Anonsuj wszystkie trasy (dla tras wychodzących);

• aby przetwarzać tylko trasy w wyświetlonych zakresach, zaznacz Zaakceptuj wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach lub Anonsuj wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach;

• aby odrzucać wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach, kliknij przycisk Ignoruj wszystkie trasy w wyświetlonych zakresach lub Nie anonsuj żadnych tras w wyświetlonych zakresach.

5. Kliknij OK i opuść przystawkę MMC.

Dodawanie filtrów równorzędnych

Ustawienia filtrów wejściowych, które wybierzesz stosują się do wszystkich routerów równorzędnych i nie mogą być ustawiane na jeden router. Proces dodawania filtrów równorzędnych jest taki sam, jak w przypadku dodawania filtrów tras, z tym tylko, że na liście rozwijanej Akcja trzeba wybrać Dla routerów przychodzących.

Aby dodać filtry równorzędne, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Zabezpieczenia wybierz Dla routerów przychodzących z listy rozwijanej Akcja, w polu Adres IP routera wpisz adres IP routera, którego anonse chcesz filtrować, a następnie kliknij Dodaj.

3. Dla routerów znajdujących się na liście wykonaj jedną z następujących czynności:

• aby przetwarzać wszystkie anonse od wszystkich routerów, kliknij Zaakceptuj anonse od wszystkich routerów;

• aby przetwarzać anonse tylko od wyświetlonych routerów, kliknij opcję Zaakceptuj anonse tylko od routerów wyświetlonych na liście;

• Aby odrzucać wszystkie anonse od wyświetlonych routerów, kliknij opcję Ignoruj anonse od wszystkich routerów wyświetlonych na liście.

4. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Ustawianie czasomierzy dla trybu aktualizacji okresowej

Jeżeli nie skonfigurowałeś ich jako autostatycznych, to wpisy generowanej przez RIP tablicy tras są dynamiczne i możesz ustawiać wartości czasomierza dla wygasania i usuwania. To samo okno dialogowe umożliwia ustawianie interwału pomiędzy okresowymi anonsami tras. Aby ustawić czasomierze RIP, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Zaawansowane w polach Interwał anonsu okresowego (sekundy), Czas do wygaśnięcia trasy (sekundy) i Czas do usunięcia trasy (sekundy) wpisz odpowiednie wartości czasu.

3. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Włączanie przetwarzania metodą split-horizon

Przetwarzanie metodą split-horizon uniemożliwia ogłaszanie tras w tym samym kierunku, z którego zostały one ogłoszone. Pomaga zapobiec tworzeniu się pętli routingu. Aby ustawić przetwarzanie split-horizon, działaj w następujący sposób:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Zaawansowane zaznacz pole wyboru Włącz przetwarzanie metodą split-horizon.

3. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Włączanie przetwarzania typu poison-reverse

Przetwarzanie typu poison-reverse ogłasza wszystkie tożsamości sieciowe. Jednak tym spośród nich, które zostały ogłoszone z tego samego kierunku, w którym są ogłaszane, nadawana jest liczba przeskoków równa 16, wskazująca, że sieć jest niedostępna. Poprawia to wydajność zbieżności RIP. Aby włączyć przetwarzanie typu poison-reverse, --> podejmij[Author:PO] następujące działania:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Zaawansowane, zaznacz pole wyboru Włącz przetwarzanie typu poison-reverse.

3. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Wskazówka: Zakładki Zaawansowane okna dialogowego Właściwości: Interfejs można również używać do włączania uaktualnień wyzwalanych, wysyłania uaktualnień porządkowania przy zatrzymaniu, dołączania tras domyślnych i/lub tras hosta do wysyłanych anonsów oraz do przetwarzania tras domyślnych i/lub tras hosta w otrzymywanych anonsach.

Dodawanie sąsiadów emisji pojedynczej

Sąsiedzi emisji pojedynczej to sąsiadujące routery, do których ruch może być przesyłany bez zastosowania pakietów emisji. Aby określić router sąsiadujący jako sąsiada emisji pojedynczej, należy podjąć następujące działania:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Sąsiedzi w polu Adres IP, wpisz adres IP sąsiada emisji pojedynczej.

3. Kliknij Dodaj.

4. Dla sąsiadów znajdujących się na liście, wybierz jedną z opcji. Opcja ta stosuje się do wszystkich sąsiadów emisji pojedynczej. Opcje są następujące:

• Używaj tylko emisji lub multiemisji. Wyłącza to z użycia routery sąsiadujące emisji pojedynczej. Jeżeli ta opcja jest wybrana, to pole Adres IP zaznaczone jest na szaro.

• Używaj sąsiadów oprócz emisji lub multiemsji.

• Używaj sąsiadów zamiast emisji lub multiemisji.

5. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Testowanie konfiguracji protokołu RIP

Ilekroć konfigurujesz RIP, powinieneś przetestować konfigurację RIP. Zalecana procedura to ustawienie i przetestowanie prostej konfiguracji RIP i kiedy już ją dokładnie przetestujesz, ustawienie bardziej zaawansowanych opcji w sposób opisany w poprzednich procedurach. Aby przetestować konfigurację RIP, --> podejmij[Author:PO] następujące czynności:

1. Dokonaj przeglądu sąsiadów RIP, aby sprawdzić czy router odbiera anonse od wszystkich przyległych routerów RIP.

2. Dokonaj przeglądu tablicy tras dla każdego routera i sprawdź, czy wszystkie trasy, które powinny zostać uzyskane od protokołu RIP i zapamiętane, są obecne. Procedury stosowane do przeglądania tablic tras zostały opisane we wcześniejszych częściach niniejszego rozdziału.

3. Przetestuj trasy za pomocą poleceń ping i tracert. Polecenia te są opisane szczegółowo w rozdziale 17.

--> Odnośne rozwiązanie: Strona:

Korzystanie z narzędzi wiersza poleceń[Author:PO]

Przeglądanie sąsiadów RIP

Aby dokonać przeglądu sąsiadów RIP, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Otwórz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP, prawym przyciskiem myszy kliknij RIP i wybierz Pokaż sąsiadów.

Włączanie RIP dyskretnego

Jeżeli włączony jest RIP dyskretny, to twój komputer może dowiadywać się o nowych trasach w sieci poprzez nasłuchiwanie komunikatów RIPv1 (nie RIPv2), a następnie uaktualnianie tabeli tras. Usługa ta może być przydatna, kiedy na przykład, stacja robocza systemu Windows 2000 Professional działa jako klient dostępu zdalnego poprzez połączenie telefoniczne. Zanim będziesz mógł włączyć RIP dyskretny, musi zostać zainstalowany składnik sieciowy RIP Listening.

Aby włączyć RIP dyskretny, należy przedsięwziąć następujące czynności:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs.

2. Na zakładce Ogólne w polu Protokół pakietów wychodzących, kliknij RIP dyskretny.

3. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Dodawanie protokołu routingu OSPF

Wszystkie spośród procedur OSPF opisanych w poniższych paragrafach zakładają, że zainstalowany jest protokół OSPF, że włączona jest usługa RRAS i że jesteś zalogowany jako administrator. Aby dodać protokół OSPF, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wybierz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i prawym przyciskiem myszy kliknij Ogólne.

3. Wybierz Nowy protokół routingu.

4. W oknie dialogowym Wybieranie protokołu routingu wybierz Wykorzystanie najkrótszej ścieżki (OSPF), a następnie kliknij OK.

5. Opuść przystawkę MMC.

Konfigurowanie protokołu OSPF

OSPF wymaga skonfigurowania zarówno ustawień globalnych, jak i ustawień interfejsu. Ustawienia globalne konfiguruje się za pomocą okna dialogowego Właściwości: OSPF. Ustawienia interfejsu konfiguruje się przy użyciu Właściwości: Interfejs OSPF. Dostęp do obu tych okien dialogowych uzyskuje się poprzez przystawkę RRAS.

Konfigurowanie ustawień globalnych protokołu OSPF

Z konfigurowaniem ustawień globalnych protokołu OSPF związane są cztery procedury:

• tworzenie obszaru protokołu OSPF;

• określanie zakresów dla obszaru protokołu OSPF;

• konfigurowanie routera ASBR;

• dodawanie interfejsu wirtualnego.

Wchodzenie do okna dialogowego Właściwości: OSPF jest rzeczą wspólną dla wszystkich tych procedur i w związku z tym jest opisane w pierwszej kolejności.

Wchodzenie do okna dialogowego Właściwości: OSPF

Aby wejść do okna dialogowego Właściwości: OSPF, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wybierz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i prawym przyciskiem myszy kliknij OSPF.

3. Wybierz Właściwości.

Okno dialogowe Właściwości: OSPF przedstawione zostało na rysunku 3.9.

Rysunek 3.9. Okno dialogowe Właściwości: OSPF

Tworzenie obszaru protokołu OSPF

W toku poniższej procedury możesz dodać obszar, skonfigurować go jako wejściowy i włączyć hasło tekstu zwykłego. Nie możesz konfigurować obszaru szkieletowego (tożsamość obszaru 0.0.0.0) jako obszaru wejściowego; nie możesz też skonfigurować łączy wirtualnych poprzez obszary wejściowe. Aby utworzyć obszar protokołu OSPF, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: OSPF.

2. Na zakładce Obszary kliknij Dodaj.

3. Na zakładce Ogólne, w polu ID obszaru wpisz liczbę dziesiętną, która identyfikuje obszar.

4. Aby używać hasła tekstu zwykłego, upewnij się, że zaznaczone jest pole wyboru Włącz przesyłanie hasła w postaci zwykłego tekstu.

5. Aby oznaczyć obszar jako wejściowy, zaznacz pole wyboru Obszar wejściowy.

6. Określ metrykę wejścia.

7. Aby importować trasy innych obszarów do obszaru wejścia, zaznacz pole wyboru Importuj anonse podsumowujące.

8. Kliknij OK, aby zamknąć okno dialogowe Konfiguracja obszaru protokołu OSPF.

9. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Określanie zakresów dla obszaru protokołu OSPF

Aby określić zakresy obszarów OSPF, wykonaj następujące czynności:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: OSPF.

2. Na zakładce Obszary kliknij Dodaj.

3. Na zakładce Zakresy w polu Miejsce docelowe, wpisz identyfikator sieci IP dla danego zakresu.

4. W polu Maska sieci wpisz maskę sieci dla zakresu, a następnie kliknij przycisk Dodaj.

5. Aby usunąć zakres, kliknij zakres który chcesz usunąć, a następnie kliknij przycisk Usuń.

6. Kliknij OK, aby zamknąć okno dialogowe Konfiguracja obszaru protokołu OSPF.

7. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Konfigurowanie routera ASBR

Aby skonfigurować router ASBR, wykonaj następujące działania:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: OSPF.

2. Na zakładce Ogólne wybierz Włącz router graniczny systemu autonomicznego.

3. Aby skonfigurować zewnętrzne źródła tras, wykonaj następujące czynności:

• na zakładce Routing zewnętrzny albo kliknij opcję Zaakceptuj trasy ze wszystkich źródeł tras, z wyjątkiem zaznaczonych, albo Ignoruj trasy ze wszystkich źródeł tras, z wyjątkiem zaznaczonych;

• zaznacz lub wyczyść odpowiednie pola wyboru obok źródeł tras.

4. Aby skonfigurować zewnętrzne filtry tras, wykonaj następujące czynności:

1. na zakładce Routing zewnętrzny kliknij opcję Filtry tras;

2. w polach Miejsce docelowe i Maska sieci określ trasę, którą chcesz filtrować, a następnie kliknij przycisk Dodaj.

5. Powtórz poprzedni krok dla wszystkich tras, które chcesz filtrować.

6. Kliknij opcję Ignoruj wyświetlone trasy lub Zaakceptuj wyświetlone trasy, w zależności od tego jaką akcję ma przeprowadzać filtr, a następnie kliknij przycisk OK.

7. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Dodawanie interfejsu wirtualnego

Należy dodać i skonfigurować interfejs wirtualny dla każdego sąsiada łącza wirtualnego, a interwał powitania, interwał braku aktywności oraz hasło muszą być takie same dla wszystkich sąsiadów łącza wirtualnego. Aby dodać i skonfigurować interfejs wirtualny, wykonaj następujące czynności:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: OSPF.

2. Na zakładce Interfejsy wirtualne kliknij przycisk Dodaj.

3. W polu Identyfikator obszaru przejścia kliknij obszar przejścia, przez który łączysz się z łączem wirtualnym.

4. W polu Identyfikator routera wirtualnego sąsiada wpisz identyfikator routera protokołu OSPF na drugim punkcie końcowym łącza wirtualnego.

5. Ustaw opóźnienie przejścia.

6. Ustaw interwał retransmisji.

7. Ustaw interwał powitania.

8. Ustaw interwał braku aktywności. Interwał braku aktywności interfejsu wirtualnego powinien być wielokrotnością (zazwyczaj razy sześć) interwału powitania.

9. Jeżeli obszar szkieletowy jest skonfigurowany do posiadania hasła, to wpisz hasło w polu Hasło w postaci zwykłego tekstu.

10. Kliknij OK, aby zamknąć okno dialogowe Konfiguracja interfejsu wirtualnego OSPF.

11. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Konfigurowanie ustawień interfejsu protokołu OSPF

Z konfigurowaniem ustawień interfejsu protokołu OSPF związane są cztery procedury:

• dodawanie interfejsu protokołu OSPF;

• konfigurowanie interfejsu protokołu OSPF;

• konfigurowanie interwałów powitania i braku aktywności;

• dodawanie sąsiada protokołu OSPF.

Ponadto niniejszy zestaw procedur opisuje, w jaki sposób uzyskuje się dostęp do okna dialogowego Właściwości: Interfejs OSPF i w jaki sposób sprawdza się, czy protokół OSPF jest włączony na danym interfejsie.

Dodawanie interfejsu protokołu OSPF

Aby dodać interfejs protokołu OSPF, wykonaj następujące czynności:

1. Wybierz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i kliknij prawym przyciskiem myszy pozycję OSPF.

3. Wybierz Nowy interfejs.

4. W polu Interfejsy kliknij interfejs, który chcesz dodać, a następnie kliknij przycisk OK.

5. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Wchodzenie do okna dialogowego Właściwości: Interfejs OSPF

Okno dialogowe Właściwości: Interfejs OSPF będzie używane w pozostałej części procedur w tym podrozdziale. Aby wejść do tego okna dialogowego, wykonaj następujące czynności:

1. Wybierz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i wybierz pozycję OSPF.

3. W okienku szczegółów kliknij prawym przyciskiem myszy interfejs, który chcesz skonfigurować, a następnie kliknij Właściwości.

Okno dialogowe Właściwości: Interfejs OSPF dla połączenia sieci lokalnej jest przedstawione na rysunku 3.10.

Rysunek 3.10. Okno dialogowe Właściwości: Interfejs OSPF dla połączenia sieci lokalnej

Sprawdzanie czy protokół OSPF jest włączony

Aby sprawdzić, czy protokół OSPF jest włączony dla danego interfejsu, wykonaj następujące czynności:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs OSPF.

2. Na zakładce Ogólne sprawdź, czy zaznaczone jest pole wyboru Włącz protokół OSPF dla tego adresu.

3. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę MMC.

Konfigurowanie interfejsu protokołu OSPF

Procedura ta konfiguruje interfejs OSPF dla określonego adresu IP. Jeżeli dany interfejs ma wiele adresów IP, to zakładka Ogólne będzie wyświetlać pole Adres IP. W takim wypadku ustawienia protokołu OSPF trzeba skonfigurować dla każdego adresu IP skonfigurowanego dla interfejsu.

Aby skonfigurować interfejs protokołu OSPF, wykonaj następujące czynności:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs OSPF.

2. Na zakładce Ogólne zaznacz pole wyboru Włącz protokół OSPF dla tego adresu.

3. W polu ID obszaru kliknij identyfikator obszaru, do którego należy dany interfejs.

4. W polu Priorytet routera ustaw priorytet routera nad interfejsem. Priorytet routera równy zero określa, że ten router nie może zostać routerem desygnowanym OSPF.

5. W polu Koszt ustaw koszt wysłania pakietu przez dany interfejs. Wyższy koszt oznacza, że ten interfejs nie będzie używany w takim stopniu, jak interfejsy, które mają niższy koszt.

6. Jeśli dla obszaru, do którego należy interfejs, są włączone hasła, w polu Hasło wpisz hasło. Wszystkie interfejsy w tym samym obszarze, będące w tej samej sieci muszą używać identycznych haseł. Jednakże interfejsy w tym samym obszarze będące w różnych sieciach, mogą mieć różne hasła.

7. W obszarze Typ sieci kliknij typ interfejsu protokołu OSPF.

8. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę RRAS.

Konfigurowanie interwałów powitania i braku aktywności

Interwały braku aktywności i powitania muszą być takie same dla wszystkich routerów przyłączonych do sieci wspólnej, a interwał braku aktywności powinien być wielokrotnością interwału powitania (zazwyczaj razy 4). Aby skonfigurować interwały powitania i braku aktywności, wykonaj następujące kroki:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs OSPF.

2. Na zakładce Zaawansowane w polu Interwał powitania (sekundy) ustaw interwał powitania.

3. Ustaw interwał braku aktywności w polu Interwał braku aktywności (sekundy).

4. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę RRAS.

Wskazówka: Zakładki Zaawansowane można również używać do ustawiania opóźnienia przejścia, interwału retransmisji, interwału odpytań, maksymalnej jednostki transmisji (MTU) dla interfejsu.

Dodawanie sąsiada protokołu OSPF

Wszystkie routery, które są przyłączone do sieci bezemisyjnej, powinny zostać dodane jako sąsiedzi OSPF. Priorytet, który jest ustawiany w toku tej procedury określa kwalifikacje sąsiada do zostania routerem wyróżnionym. Gdy zostanie wykryty interfejs do sieci bezemisyjnej, to router wysyła pakiety powitalne tylko do tych sąsiadów, którzy kwalifikują się, aby zostać routerem wyróżnionym, dopóki nie zostanie wykryta tożsamość routera wyróżnionego.

Aby dodać sąsiada OSPF, wykonaj następujące czynności:

1. Wejdź do okna dialogowego Właściwości: Interfejs OSPF.

2. Na pasku Sąsiedzi NBMA w polu Adres IP sąsiada wpisz adres IP interfejsu (nie identyfikator routera) routera, który chcesz dodać jako sąsiada OSPF. Router ten musi być przyłączony do sieci bezemisyjnej.

3. W polu Priorytet routera ustaw priorytet sąsiada, a następnie kliknij przycisk Dodaj.

4. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę RRAS.

Testowanie konfiguracji protokołu OSPF

Po skonfigurowaniu protokołu OSPF oraz po każdej zmianie konfiguracji należy przetestować konfigurację protokołu OSPF. Aby przetestować konfigurację OSPF dla routera, --> podejmij[Author:PO] następujące kroki:

1. Dokonaj przeglądu sąsiadów OSPF, aby sprawdzić, czy dany router odbiera anonse od wszystkich przyległych routerów OSPF.

2. Przejrzyj tablicę tras dla każdego z routerów i sprawdź, czy są obecne wszystkie trasy, które powinny zostać otrzymane od OSPF i zapamiętane. Procedury służące do przeglądania tablic routingu opisane są we wcześniejszej części niniejszego rozdziału.

3. Przetestuj trasy przy użyciu poleceń ping i tracert. Polecenia te opisane są szczegółowo w rozdziale 17.

--> Odnośne rozwiązanie: Strona:

Korzystanie z narzędzi wiersza poleceń [Author:PO]

Przeglądanie sąsiadów protokołu OSPF

Aby dokonać przeglądu sąsiadów protokołu OSPF, wykonaj następujące czynności:

1. Wybierz Routing i dostęp zdalny w menu Start|Programy|Narzędzia administracyjne.

2. Rozwiń Nazwa serwera|Routing IP i kliknij prawym przyciskiem myszy pozycję OSPF.

3. Kliknij polecenie Pokaż sąsiadów.

4. Kliknij OK, a następnie opuść przystawkę RRAS.

Korzystanie z poleceń routingu Network Shell

Oprócz urządzeń zapewnionych przez przystawkę RRAS, do konfigurowania i testowania routingu IP można używać poleceń routingu Network Shell (netsh) z wiersza polecenia. Na przykład poniższe polecenie włącza routing IP w połączeniu sieci lokalnej:

netsh routing ip set interface name="local area connection" state=enable

OSPF oraz RIP można konfigurować za pomocą netsh. Na przykład pierwsze z następujących dwóch poleceń ustawia obszar OSPF bez wejścia, z uwierzytelnianiem hasła, który importuje ogłoszenia podsumowujące. Drugie z nich dodaje filtr RIP dla serwera, który może być skonfigurowany jako równorzędny.

Netsh routing ip ospf set area 195.162.321.0 auth=password stubarea=no sumadv=yes

Netsh routing ip rip add peerfilter server=195.162.231.1

Polecenia Network Shell związane z routingiem konfigurują i wyświetlają ustawienia routingu statycznego, RIP, oraz OSPF i można ich również używać do konfigurowania ustawień dla IGMP, DHCP, systemu nazw domen (DNS), usługi nazw internetowych systemu Windows (WINS), oraz usługi translacji adresów sieciowych (NAT). Network Shell może być również wykorzystywana do konfigurowania interfejsów wybierania na żądanie oraz usługi dostępu zdalnego (RAS). Poza tym istnieją polecenia Network Shell do konfigurowania ustawień międzysieciowej wymiany pakietów (IPX) oraz rozszerzonego interfejsu użytkownika podstawowego systemu wejścia/wyjścia (NetBEUI), jednak leżą one poza zakresem zainteresowań niniejszej książki. Polecenia Network Shell związane z TCP/IP wyszczególnione zostały w dodatku D.

Instalowanie usługi ATM ARP/MARS

Usługa ATM ARP/MARS zapewnia obsługę tłumaczenia adresów IP na ATM dla hostów sieci ATM aktywnych w tej samej logicznej podsieci IP, co serwer systemu Windows 2000, na którym jest ona zainstalowana. Konfiguruj tylko jedną ATM ARP/MARS dla każdego --> LAN-a[Author:PO] wirtualnego w swojej sieci. Jeżeli masz wiele serwerów ARP w tym samym segmencie sieci, a twój klient ARP jest skonfigurowany z adresami tych serwerów, to pamięci podręczne ARP mogą się rozsynchronizować, a niektóre części sieci mogą się stać nieosiągalne.

Usługa ATM ARP/MARS zawiera wstępnie skonfigurowaną domyślną listę zakresów adresów IP, którym zapewnia ona przekazywanie przy użyciu emisji i multiemisji. To ustawienie domyślne nosi nazwę trybu skoncentrowanego.

Jeżeli lista zakresów adresów IP jest pusta, to usługa ATM ARP/MARS domyślnie przestawia się na tryb nieskoncentrowany. W tym trybie usługa nie będzie wykonywała żadnego przekazywania dla klientów grupy multiemisji.

Uwaga! Ta oraz następna procedura nie będą działały, jeżeli na swoim komputerze nie masz zainstalowanej karty sieciowej ATM.

Aby zainstalować usługę ATM ARP/MARS, wykonaj następujące czynności:

1. W menu Start|Ustawienia wybierz Połączenia sieciowe i telefoniczne.

2. Kliknij połączenie ATM odpowiadające karcie sieciowej ATM zainstalowanej na komputerze.

3. W menu rozwijanym Plik kliknij polecenie Właściwości, a następnie kliknij przycisk Instaluj.

4. W polu Wybieranie typu składnika sieci na liście typów składników sieci kliknij opcję Protokół, a następnie kliknij przycisk Dodaj.

5. W polu Wybieranie protokołu sieciowego na liście protokołów sieciowych, kliknij opcję Usługa ATM ARP/MARS, a następnie kliknij przycisk OK.

6. Usługa ATM/ARP MARS zostanie zainstalowana z domyślną konfiguracją systemu Windows 2000.

Wskazówka: system Windows 2000 używa do prostej konfiguracji następującego wstępnie ustalonego adresu 4700790001020000000000000000A03E00000200 Numer ten jest adresem punktu dostępu obsługi sieci (NSAP) wybranym przez firmę Microsoft w celu uproszczenia konfiguracji i polepszenia współdziałania usługi ATM ARP/MARS z innymi komputerami z systemem Windows 2000, na których zostały uruchomione usługi ATM.

Konfigurowanie zaawansowanego połączenia TCP/IP przez sieć ATM

Na listach serwerów ATM ARP lub MARS można albo używać domyślnych adresów systemu Windows 2000, albo dodawać wpisy innych komputerów i przełączników znajdujących się w sieci. Jeżeli do listy adresów serwera ARP lub MARS dodasz wiele adresów, klient ATM ARP spróbuje się połączyć najpierw z pierwszym adresem na liście; jeżeli nie uda mu się połączyć z tym adresem, próbuje następnych, zgodnie z kolejnością, w jakiej figurują na liście.

1. W menu Start|Ustawienia wybierz Połączenia sieciowe i telefoniczne.

2. Kliknij połączenie ATM odpowiadające karcie sieciowej ATM zainstalowanej na tym komputerze.

3. W menu rozwijanym Plik kliknij polecenie Właściwości.

4. Na liście składników sieci zaznacz pozycję Internet Protocol (TCP/IP), a następnie kliknij przycisk Właściwości.

5. W oknie Właściwości: Internet Protocol (TCP/IP) określ adres IP, który ma być używany z tym połączeniem ATM. (Domyślnie połączenie TCP/IP zyskuje adres IP za pomocą serwera DHCP.)

6. W oknie Właściwości: Internet Protocol (TCP/IP) kliknij przycisk Zaawansowane.

7. Wybierz zakładkę Klient protokołu ATM ARP.

8. Jeżeli chcesz, aby połączenie TCP/IP było używane tylko w stałych obwodach wirtualnych (PVC) skonfigurowanych przy użyciu Menedżera wywołań ATM, zaznacz opcję Tylko kanał PVC.

9. Korzystając z przycisków Dodaj, Edytuj i Usuń, zaktualizuj adresy serwera ATM ARP w swojej sieci znajdujące się na liście Lista adresów serwera ARP. Po dodaniu dodatkowych adresów serwera skorzystaj z przycisków strzałka w górę i strzałka w dół, aby uporządkować listę.

10. Skorzystaj z przycisków Dodaj, Edytuj i Usuń, aby zaktualizować pole Lista adresów MARS dla dowolnego serwera ATM MARS w swojej sieci. Po dodaniu nowych adresów serwera skorzystaj z przycisków strzałek w górę i w dół, aby uporządkować listę.

11. Skonfiguruj inne zaawansowane właściwości TCP/IP, z których będzie korzystać to połączenie ATM, takie jak wiele adresów IP, serwerów DNS lub serwerów WINS, a następnie kliknij przycisk OK.

12. W razie potrzeby określ statyczny adres IP, z którego ma korzystać to połączenie ATM. Możesz też ustawić domyślne uzyskiwanie adresu IP za pomocą serwera DHCP.

Wskazówka: Klienty ATM ARP systemu Windows mają wstępnie skonfigurowane adresy ARP/MARS usług ATM systemu Windows. Zaawansowane konfigurowanie klienta zazwyczaj nie jest potrzebne.

... pakowanie ...

... patrz rozdział 2 ...

... Podgląd ...

... pakowany ...

... Podgląd ...

... płycie CD-ROM ...

Brak tłumaczenia (s.112, w.2 od dołu)

... zajrzyj ...

... identyfikatorów ID ...

... identyfikatorów ID ...

... to zjawisko znane ...

... ożywają ...

... własną wartość kosztu ...

... nadajesz własną wartość kosztu, by ...

... przejdź ...

... ożywają ...

... zajrzyj ...

... każdy ...

... zajrzyj ...

... Zajrzyj ...

... zajrzyj ...

... zajrzyj ...

Numery stron wstawić poniżej przy składaniu książki.

Tę tabelkę (oryginał — s.132, u dołu) proponuję usunąć, gdyż odwołuje się do rozdziału 1 (nie tłumaczonego) oraz dlatego, że numery stron wstawić by trzeba było dopiero przy składzie książki.

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

Usunąć — numer strony do wstawienia dopiero przy składzie książki.

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

... wykonaj ...

Usunąć — numer strony do wstawienia dopiero przy składzie książki.

... LAN ...

---