Rok akademicki: 1998/1999
|
Laboratorium z fizyki
|
|||
Numer ćwiczenia: 71 |
Temat ćwiczenia: Promieniowanie cieplne. |
|||
Wydział: elektronika Kierunek: informatyka Grupa: 1.2 |
Imię i Nazwisko: Andrzej Zagubień |
|||
Data wykonania: 7. 04.1999 r. |
Ocena: |
Data zaliczenia: |
Podpis: |
|
|
Teoria: |
|
|
|
|
Sprawozdanie: |
|
|
|
1. Zasada pomiaru
Z prawa Kirchoffa wiadomo, że zdolność emisyjna ciał rzeczywistych jest mniejsza niż zdolność emisyjna ciała doskonale czarnego:
R - zdolność emisyjna ciała rzeczywistego
R - zdolność emisyjna ciała doskonale czarnego
a - współczynnik pochłaniania ciała
Z prawa Stefana-Boltzmana wiemy, że zdolność emisyjna ciała doskonale czarnego jest proporcjonalna do czwartej potęgi temperatury:
- stała Stefana-Boltzmana = 5,75 10-8 Wm-2K-4
Emisja energetyczna ciała jest równa mocy wypromieniowywanej przez jednostkę powierzchni ciała R = P/S i po uwzględnieniu powyższych wzorów może być zapisana:
P = a S T4
Jeżeli temperatura otoczenia T0 jest niższa od temperatury ciała T, to wypromieniowuje ono moc:
P = a S ( T4 - T04).
W doświadczeniu wypromieniowywana moc jest absorbowana przez termoparę i wytwarza w jej obwodzie prąd elektryczny o mocy PI proporcjonalnej do mocy P. Ponieważ PI=U2/R, to P = f U2.
Jeśli porównujemy dwa ciała: ciało badane i sadzę (w zakresie promieniowania widzialnego bardzo dobrze symulującą ciało czarne) znajdujące się w tej samej temperaturze zewnętrznej T0, to:
dla ciała badanego:
dla ciała doskonale czarnego:
Ponieważ zarówno powierzchnia obu ciał, jak i temperatury są sobie równe, to po podzieleniu równań stronami otrzymujemy:
i przystępujemy do wyznaczenia współczynnika pochłaniania ciała badanego.
2. Układ pomiarowy
3. Ocena dokładności pojedynczych pomiarów
pomiar temperatury - termometr o dokładności 0,1C
pomiar napięcia - zarówno dla ciała badanego jak i dla sadzy wykonywany tym samym woltomierzem z odczytem cyfrowym - zmiana ostatniej cyfry: 0,001 V, ze względu na duże wahania przyjmujemy dokładność 0,01V
4. Tabela wyników
t |
U |
Uc |
a |
|
[°C] |
[mV] |
[mV] |
- |
- |
60 |
0,1 |
0,2 |
0,25 |
0,00275 |
70 |
0,135 |
0,27 |
0,25 |
0,00275 |
80 |
0,171 |
0,337 |
0,257 |
0,00425 |
90 |
0,207 |
0,411 |
0,254 |
0,00125 |
|
|
|
0,25275 |
|
5. Przykładowe obliczenia
pomiar 4:
T = 90C
U = 0,207 V
Uc= 0,411 V
a = 0,254
=
a4= 0,254 0,00105
6. Dyskusja błędów
Błędy (i ich przyczyny) zastosowanych przyrządów podałem już w punkcie 3:
T = 0,1C
U=Uc= 0,01V
Dodam tylko, że błąd pomiaru napięcia nie wynikał z niedokładności woltomierza, co raczej z niedokładności termopary, która nie nazbyt dokładnie izolowana reagowała na wszelkie zmiany temperatury otoczenia.
Błąd współczynnika a podany w rubrykach tabeli obliczyłem metodą różniczki logarytmicznej ze wzoru:
Błąd przeciętny podany dla średniej wartości współczynnika a (pod tabelą) obliczyłem ze wzoru:
Błąd obliczony za pomocą różniczki logarytmicznej jest mniejszy. Różnica ta wynika z tego, że błąd przeciętny obliczony jest dla średniej wartości wykonywanych pomiarów a błąd obliczony za pomocą różniczki logarytmicznej dla dowolnie wybranego pomiaru.
7. Zestawienie wyników
Wynik jest zgodny z zasadami teorii promieniowania termicznego, gdyż żadne ciało rzeczywiste nie może mieć stałej emisji większej od stałej emisji ciała doskonale czarnego, równej jedności.
a = 0,25275 0,00275
8. Wnioski
Ciało nagrzane do odpowiednio wysokiej temperatury ma zdolność świecenia, np. rozgrzane do białości ciecze lub ciała stałe wysyłają białe światło o widmie ciągłym. Przy obniżeniu temperatury świecącego ciała zmienia się nie tylko natężenie, lecz również skład widmowy promieniowania, przesuwając się w kierunku fal dłuższych (czerwonych lub podczerwonych). W miarę dalszego obniżania temperatury ciało przestaje wysyłać promieniowanie widzialne - wysyła natomiast niewidzialne promieniowanie podczerwone. Wyznaczony współczynnik pochłaniania zgadza się z danymi teoretycznymi, gdyż jego wartość jest mniejsza od jedności, którą posiada jedynie ciało doskonale czarne. Najbardziej idealnym modelem ciała doskonale czarnego jest niewielki otwór w nieprzezroczystej ściance zamkniętego naczynia.
2 Tomasz Rudnicki. Opracowanie doświadczenia 1994 / 95.