*
wysokie trawy
cieniste chmury
wolność

*
ciche leśne paprocie
oszronione pajęczyną
szukają nieba

*
koronkowy brzeg liści
maluje nieboskłon
ciszą

*
zielone karpie
słuchają szeptu mgły
pomiędzy trzcinami

*
papierowe lampiony pogasły
wiatr zgina korony drzew
w stawie śpiewają ryby

*
małe demony
śpią w kołyskach
tak cicho

*
moja twarz na Tobie
nieodkryte lustro
spływa deszczem

*
pasma myśli, jak babie lato
na szybie umysłu
idzie jesień

*
rozkwitają w kosmicznej próżni
tęczowe kwiaty galaktyk
jak włosy elfów

*
srebrzysto-przejrzysta szyba
Opuszki palców zastygły
w przestrzeni

*
chłodny odcień zieleni
rzeczywistość płynie
z wiatrem

*
białe tafle stawów
przestrzenie we mnie
coraz szersze
*
garbate szczyty uklękły
pod białym woalem
nie milknie mantra wiatru

*
niebo przepływa pod płowym żaglem
czas jakby bardziej przejrzysty
myśli jakby cichsze

*
w mojej głowie - istnieję
obracają się powoli oceany
po milczącym brzuchu planety

*
światło głaska chodniki
parkowe drzewa wznoszą ramiona
dosięgają tęczy

*
gładkie, zrudziałe pola
sosna zasypia przy drodze
słońce mruczy

*
w drzemiącym, porannym ogrodzie
krople wody na łodygach
ciemno-zielony wszechświat

*
myśli, bardziej przejrzyste
słońce, bardziej świetliste
przebudzenie

*
w łyku zielonej herbaty
teraźniejszość
medytuje w nas

*
truskawkowy księżyc
na grzbiecie biedronki
wspina się na łodygę

*
niebieska struna horyzontu
białe dmuchawce
wibrują

*
w nocy zamiera światło
zatrzymuje się czas
atomy śnią

*
emocje zaplątane we włosach
wiatr miękko wyczesuje
pocałunki

*
gładka, atłasowa woda
nuty płynące na falach
- życie śpiewa

*
dotykam
płonących złotem liści
oddechem

*
otwarte, nagie przestrzenie
w milczącej źrenicy oka
kosmiczny wybuch

*
długi ścieg sosnowej igły
rudo-czerwone jesienne usta
zaszyte białym puchem

*
Przestrzeń między nami
sciana deszczu
crescendo

*
sieć powietrza połyskliwa
wierzba nad stawem
przyglądam się sobie bez lustra

*
deszczowo-szary kamyk
cienkie kręgi na wodzie
pajak gra na lutni

*
w ciszy bezchmurnego nieba
nawet błękit
medytuje

*
posąg Buddy w kącie ogrodu
wiewiórka z rudym ogonem
chowa mu orzech do ucha

*
mnich grabi liście
jakiś koan się zaplątał
dzieci śpiewają pod szkołą

*
rozprawa mędrca pod drzewem
ptaki zrzucają owoce na głowy
niespodziewane satori

*
liść łopianu szeroki
ciemnozielone uszy ważki
strumyk pęcznieje wodą

*
bezwzględna cisza umysłu
szum galaktyk w próżni
pozorny

*
bilion atomów powietrza
a tylko jeden zachłanny oddech
ten pierwszy

*
w oceanicznym błękicie
cienie rozmów, szeptów
rozpływają się

Autorka: Zen Forest

Uwielbiam haiku. Są kwintesencją poezji i kondensatem impresji. Twoje bardzo mi się podobają

Można dyskutować, czym haiku jest, a czym nie, ale gdy się pojmie ich naturę, kwestie tego typu znikają.
Bardzo dobre, wprawiają w nastrój

Na przykład układ 5-7-5. Niby proste, tak? Tylko, że trzeba pamiętać, że japońskie sylaby nie są odpowiednikiem polskich. W Japonii Haiku ma układ 17 mor. A niektóre japońskie sylaby mają po 2 mory…

Tak czy inaczej, w tym typie poezji nie o to chodzi. “Odkryj sens, podziel się nim i pokaż go.” Ja tak to widzę.

1. Pisząc je miałam właśnie na celu oddanie pewnego …bardzo…ulotnego wrażenia, olśnienia lub emocji
   
   Czasem atmosfery chwili.

---