Wrocław, dnia 2001-10-24
Badanie wytrzymałości metali. Próba rozciągania stali. Badanie twardości metali. Pomiar twardości metodą Brinella.
Sporządzili:
Michał wolańczyk
rok akademicki 2001/2002 Konrad Kubiszewski
semestr zimowy Sprawdził:
rok III semestr 6 mgr inż. Andrzej Kowal
1. Badanie wytrzymałości metali.
Przebieg badania
Badanie polega na rozciąganiu próbki. W jego trakcie wykonuje się wykres zależności wydłużenia próbki od siły rozciągającej. Na podstawie obserwacji zachowania się próbki podczas próby wyznacza się siłę Fe, na bazie której określamy naprężenie Re będące umowną granicą plastyczności oraz siłę Fm i naprężenie Rm będące umowną granicą wytrzymałości.
Dla stali niestopowych wykazujących wyraźną granicę plastyczności, wykres σ( ma wygląd:
Dla stali stopowych i niektórych stopów metali (tj. aluminium, miedź) nie posiadających wyraźnej granicy plastyczności wykres σ( przedstawia się następująco:
σ -naprężenie
-wydłużenie procentowe
Rm -granica wytrzymałości na rozciąganie
Reh, Rel -górna i dolna granica plastyczności
Rp -granica umowna plastyczności (dla której odkształcenie procentowe wynosi 0,2%)
So -pole pierwotnego przekroju poprzecznego próbki
Fe -siła odpowiadająca wyraźnej granicy plastyczności
Fm -siła, przy której następuje zerwanie próbki
2. Badanie twardości sposobem Brinella.
2.1. Sposób pomiaru
Pomiar twardości polega na wciskaniu pod obciążeniem F stalowej kulki hartowanej o średnicy D w powierzchnię badanego przedmiotu. Średnica odcisku kulki d, mierzona po zdjęciu obciążenia, służy do obliczania twardości.
Na podstawie twardości można ocenić niektóre właściwości zadanej próbki stali.
Istnieje zależność pomiędzy twardością, wytrzymałością na rozciąganie Rm oraz granicą plastyczności:
Ri=9,807 *ai*HB ; i=e,m
ae,am - współczynnik proporcjonalności, odpowiednio dla Re i Rm
HB -twardość wyznaczona metodą Brinella
Po przeprowadzeniu próby mierzymy średnicę wgłębienia d w naszej próbce. Znając średnicę kulki D i działającą siłę F, obliczamy twardość HB ze wzoru:
3. Zebranie wyników pomiarów.
3.1 Próba rozciągania.
3.1.1 Pomiar.
Wymiary próbki |
Wyniki próby |
Wytrzymałości (granice naprężeń) |
||||
Grubość d[mm] |
Szerokość h[mm] |
Przekrój S0[mm2] |
Fe [kN] |
Fm [kN] |
Re [MPa] |
Rm [Mpa] |
3,1 |
30,8 |
157,5 |
50,0 |
71,5 |
318 |
454 |
l0=263,0[mm]
lk=312,0[mm]
dh,mm]
F,kN]
l,mm]
3.1.2 Obliczenia
3.1.2 Oszacowanie błędu pomiaru metodą różniczki zupełnej.
Wydłużenie procentowe po zerwaniu:
A=18,5%
3.2 Metoda Brinella.
3.2.1 Pomiar.
Lp. |
Wyniki pomiarów [mm] |
Twardość [HB] |
|||
- |
d1 |
d2 |
dśr |
HB [HB] |
HBsr [HB] |
1 |
2,5 |
2,5 |
2,5 |
145,41 |
142,37 |
2 |
2,6 |
2,5 |
2,55 |
139,32 |
|
3 |
2,5 |
2,6 |
2,55 |
139,32 |
|
D=5[mm]
F=7500[N]
d,mm]
FN]
3.2.2 Obliczenia.
3.2.3 Oszacowanie błędu pomiaru metodą różniczki zupełnej.
142 HB5/750/10
3.2.4 Wartości granicy plastyczności i wytrzymałości na rozciąganie.
3.2.4.1 Dane.
Ri=9,807ai*HB ae=0,231[-]
am=0,337[-]
3.2.4.2 Obliczenia.
3.3 Porównanie wartości Re i Rm otrzymanych metodą Brinella i w próbie rozciągania.
|
Próba rozciągania |
Metoda Brinella |
Re[MPa] |
|
322 |
Rm[MPa] |
|
469 |
4. Wnioski.
W przypadku naszej próbki, błąd pomiaru przy próbie rozciągania liczony metodą różniczki zupełnej wskazuje na maksymalnie 8% odchyłkę, co daje nam wynik na średnim poziomie dokładności. Jednak w przypadku metody pomiaru twardości Brinella uzyskaliśmy odchyłkę maksymalną wynoszącą 1,5%, co jest już wynikiem zadawalającym i na wysokim poziomie dokładności. Przy porównaniu wartości, granicy plastyczności Re i granicy wytrzymałości Rm, wyznaczanych próbą rozciągania i metodą Brinella wyniki otrzymaliśmy z różnicą nie przekraczającą 2% przy Re oraz 4% przy Rm. Są one zatem bardzo zbliżone, co wskazuje nam na podobną dokładność obu metod. Wykorzystując PN-90/B-03200 oraz wartości Re i Rm stwierdzam przynależność badanej stali do grupy stali niestopowej konstrukcyjnej St3S. Twardość wg metody Brinella to 142HB5/750/10. Wartości Re i Rm odpowiednio dla próby rozciągania wynoszą
i
oraz dla metody Brinella 322 i 469 [MPa].
6