Leń, posegregować

Hen daleko gdzieś na końcu świata żył pewien chłopiec. Na imię miał Michał. Miał 8 lat, był średniego wzrostu(jak na ośmiolatka) i nie był ani gruby ani chudy był sobie po prostu taki. Jednak on nie był dokładnie taki jak inni. Michał bardzo szybko się wszystkim nudził. Grał w piłkę naprawdę świetnie, ale co z tego, jeśli po 5 min gry już mu się nie chciało biegać. Zawsze wybierano go na końcu. Zawsze bardzo dobrze zaczynał robić zadanie z matematyki, ale co z tego, jeśli go nigdy nie kończył. Wszystko go nudziło. Jedyne, co naprawdę lubił robić to leżeć na łóżku i oglądać TV, tak to mógł robić godzinami i nie czuł ani odrobiny znudzenia. Gdy Michał przyszedł do domu po szkole, nie przywitał się z mamą (bo mu się nie chciało), nie zawiesił kurtki na wieszaku (bo to rękę by musiał wysoko podnieś), nie wziął plecaka do pokoju tylko zostawił na środku przedpokoju (bo ciężki). Wszedł do swojego własnego pokoju zamknął drzwi, położył się na łóżku i włączył TV. Leżał i leżał i jeszcze leżał. Zdziwił się trochę, że mama go na obiad nie woła, ale „to nawet dobrze, nie chcę mi się wstawać”- myślał. Zrobiło się ciemno i Michał postanowił, że zaświeci światło wtem: zdziwienie go ogarnęło, „nie mogę wstać” pomyślał. Zaczął się szarpać, rzucać, wyrywać. Na nic wszystko na nic wtem z TV odezwał się głos „leż, przecież ty tak to lubisz, leż”. „Nie chcę leżeć i oglądać telewizji, już mi się znudziło!” Krzyczał biedny Michał. Bardzo długo tak leżał, myślał o piłce i matematyce i o tych wszystkich rzeczach, których nie dokończył, bo mu się nie chciało. Chciał z wstać i zrobić coś w końcu, nie chciał już leżeć przed telewizorem, obiecał sobie już nawet, „kiedy wstanę to już nie będę taki leniwy, lenistwo jest nudne, okropne wręcz”. Kiedy już tracił nadzieję na to, że coś się może zmienić, poczuł, że go boli ręka? Otwarł oczy, leżał na ziemi, spadł z łóżka, to tylko sen uffff. „Mamo idę na pole pograć w piłkę „ krzyknął uradowany Michał i wybiegł z domu.