1. Alotropia - zjawisko występowania różnych odmian krystalograficznych tego samego pierwiastka chemicznego.
Odmiany alotropowe nie są fazami skupienia w sensie fizycznym, ale przejścia z jednej odmiany alotropowej do drugiej są paradoksalnie przemianami fazowymi (tzw. przemianami pierwszego rzędu). Nie zachodzą one jednak w ściśle określonych temperaturach lecz są zależne od termicznej historii próbek. Powoduje to, że dany pierwiastek może występować w dwóch różnych odmianach alotropowych w tej samej temperaturze.
Najbardziej znane pierwiastki tworzące odmiany alotropowe:
fosfor występujący w formie fosforu czerwonego, białego, fioletowego i czarnego
siarka występująca w formie romboidalnej, jednoskośnej i polimerycznej.
żelazo o sieci regularnej przestrzennie centrowanej (α i δ) oraz regularnej ściennie centrowanej (γ).
Analogiczne zjawisko zachodzące w przypadku związków chemicznych nazywa się polimorfizmem i nie należy go mylić z alotropią.
2. Przemiana alotropowa - to zmiana struktury krystalograficznej pierwiastka chemicznego. Taka przemiana może być samorzutna lub wymuszona przez np. bardzo wysokie ciśnienie. Warunkiem pojawienia się przemiany alotropowej jest istnienie odmian alotropowych.
Podobnym zjawiskiem jest przemiana polimorficzna (jak przemiana alotropowa ale dla związków chemicznych).
3. Odmiana alotropowa - są to różne postacie występowania substancji o tym samym składzie chemicznym, uwarunkowane odmiennością struktur wewnętrznych (przykład; diament, grafit).
4. Austenit - międzywęzłowy roztwór stały węgla oraz niekiedy innych dodatków stopowych w żelazie γ (zobacz odmiana alotropowa). Zawartość węgla w austenicie nie zawierającym innych dodatków stopowych nie przekracza ok. 2% (w temperaturze ok. 1150°C). Austenit nie zawierający poza węglem innych dodatków stopowych jest stabilny tylko w temperaturach powyżej 723°C (tzw. punkt eutektoidalny). Austenit schłodzony poniżej tej temperatury rozpada się na mieszaninę ferrytu i perlitu, jeśli zawiera do 0,8% węgla, lub perlitu i cementytu, jeśli zawiera więcej niż 0,8% węgla. W przypadku zawartości 0,8% węgla przemienia się w perlit. Bardzo szybko schładzany austenit, przy zachowaniu pewnych warunków, może nie ulec rozpadowi na opisane wyżej mieszaniny, tylko przemienić się w martenzyt. Duże ilości dodatków stopowych, takich jak chrom, obniżają temperaturę przemiany austenitycznej tak, że austenit pozostaje stabilny w normalnych temperaturach.
Austenit jest bardziej wytrzymały, twardy i na ogół bardziej plastyczny niż ferryt. Jest paramagnetykiem.
Przesycanie
Operacja obróbki cieplnej stopów metali polegająca na nagrzaniu do temperatury, w której następuje rozpuszczenie w osnowie wtórnej fazy (lub faz) umacniającej, wygrzaniu w tej temperaturze w celu uzyskania jednorodnego roztworu stałego i szybkim ochłodzeniu w celu utrzymania w temperaturze otoczenia roztworu stałego w stanie metastabilnym (przesyconym); otrzymana struktura jest na ogół nietrwała, gdyż składnik stopowy znajdujący się w roztworze w nadmiernej ilości wykazuje tendencję do wydzielenia się z roztworu. Przesycanie w niewielkim stopniu podwyższa właściwości mech. stopów i w zasadzie poprzedza starzenie; jest stosowane powszechnie w procesie umacniania cieplnego (utwardzanie dyspersyjne) stopów aluminium, niklu, kobaltu, miedzi, a także stali odpornych na korozję i in., charakteryzujących się zmniejszaniem rozpuszczalności składników stopowych w osnowie w stanie stałym w miarę obniżania temperatury.
2