CZAS WOLNY
Przyjęło się określać go poprzez przeciwstawienie pracy: jest to czas wolny od pracy zarobkowej. Ponieważ jednak praca nie jest typem, a raczej aspektem działania, w tym samym aspekcie można odnaleźć elementy pracy i czasu wolnego. W pojęciu czasu wolnego zawierają się więc czynne i bierne relacje jednostkowe i międzyosobowe o bardziej lub mniej intymnym charakterze: sfera religii, kontemplacji, moralności, kultury, działań i doznań poznawczych, relacji społecznych, działań i doznań estetycznych, zabaw, sportu, turystyki, wypoczynku biernego itd. Jest to więc zbiór bardzo różnorodnych zachowań, powiązanych z różnymi potrzebami ludzkimi, które pozorną jedność uzyskują tylko poprzez przeciwstawianie ich pracy.
Właściwy i godziwy sposób przeżywania czasu wolnego stanowi współcześnie ważki problem moralny. W kulturze współczesnej zmiany społeczno-obyczajowe, dokonujące się pod wpływem rewolucji naukowo-technicznej i związana z tym fascynacja mocą ludzkiej pracy i techniki, doprowadziły do przewartościowania znaczenia pracy. W miejsce wywodzącego się z tradycji grecko-rzymskiej arystokratycznego traktowania pracy jako przygotowania do prawdziwego ludzkiego życia, spędzanego na kontemplacji lub rozrywce, przyjmowany jest model życia wypełnionego pracą. W tradycyjnym modelu posiadanie czasu wolnego było oznaką przynależności do klasy wyższej. Obecnie znakiem takim staje się brak czasu wolnego i zajęcie całego życia czynnościami zawodowymi.
Szybkość i gorączkowość charakteryzujące obecnie pracę powodują tendencje do podobnego przeżywania wolnego czasu i wytwarzania postaw nastawionych raczej na "ilość" wypoczynku i rozrywki. Równocześnie w coraz większej części świata, w związku ze wzrastającą automatyzacją, ujawniają się tendencje do wzrostu ilości czasu wolnego. Stąd coraz częściej zwraca się uwagę na konieczność społecznego przygotowania człowieka do przeżywania czasu wolnego, tak jak jest przygotowywany do pracy.
Nauczanie społeczne Kościoła, podkreślając znaczenie pracy, wskazuje również na uprawnienia wszystkich pracujących do dysponowania wystarczającym odpoczynkiem i czasem wolnym tak, aby mogli oni poświęcić się życiu rodzinnemu, kulturalnemu, społecznemu i religijnemu (KDK, 67).
(Słownik Katolickiej Nauki Społecznej, Ks. prof. dr hab. W.Piwowarski (red.), W-wa 1993, s.33-34)