6.2.2 Ocena poziomu dźwięku w oktawowych pasmach częstotliwości w pomieszczeniu zamkniętym.
środowisko akustyczne- ogół szmerów i dźwięków o różnej sile i głośności oraz o różnym przeznaczeniu, odbieranych przez człowieka.
pole akustyczne- przestrzeń, w której zachodzi proces drgań cząstek, wynikający z przemieszczania się fali dźwiękowej, określa się mianem pola akustycznego. Rodzaje źródeł oraz warunki rozprzestrzeniania się fali powodują powstanie dwóch rodzajów pól akustycznych: swobodne i dyfuzyjne (rozproszone).
pole akustyczne swobodne- istnieje wtedy, gdy nie istnieją ograniczenia w rozprzestrzenianiu się fali lub gdy istniejące ograniczenia charakteryzują się idealnymi właściwościami pochłaniającymi; nie występuje wtedy odbicie i rozpraszanie rozchodzących się fal, a przestrzeń pola akustycznego kształtowana jest przez energię źródła wytwarzającego drgania akustyczne, których natężenie akustyczne spada wraz z kwadratem odległości od źródła.
pole akustyczne rozproszone- powstaje w przestrzeniach zamkniętych w wyniku wielokrotnego odbicia i rozproszenia fali akustycznej.
poziom natężenia dźwięku- wielkość używana do określania intensywności fali akustycznej pod względem energetycznym. Jednostką natężenia dźwięku jest decybel [dB].
głośność dźwięku- to subiektywna miara wrażenia słuchowego; cecha wrażenia słuchowego związana z wartością ciśnienia akustycznego dźwięku, umożliwiająca uporządkowanie dźwięków od cichych do głośnych. Głośność dźwięku zależy od ciśnienia akustycznego i częstotliwości tonu, a w przypadku dźwięków złożonych od charakteru widma. Jednostką głośności dźwięku jest son.
poziom głośności- wielkość liczbowo równa poziomowi ciśnienia akustycznego wytwarzanego w punkcie obserwacji przez falę o częstotliwości 1000 Hz, która daje taką samą głośność jak badany dźwięk. Odczucie poziomu głośności jest proporcjonalne do logarytmu natężenia dźwięku o tej samej częstotliwości na progu słyszalności. Jednostką poziomu głośności jest fon.
pogłos- zanikanie dźwięku w pomieszczeniu po wyłączeniu źródła dźwięku na skutek występowania wielokrotnych odbić dźwięku.
emisja dźwięku- promieniowanie dźwięku przez określone źródło dźwięku podczas jego działania.
prawo Webera-Fechnera- pozwala ocenić intensywność działania drgań i brzmi następująco: przyrost intensywności bodźca zdolny wywołać dostrzegalny przyrost intensywności wrażenia musi być proporcjonalny do już działającego bodźca i wyraża się stałym współczynnikiem dla danego rodzaju wrażeń Siła wrażenia rośnie proporcjonalnie do logarytmu intensywności bodźca.
oktawa- zbiór kolejno następujących po sobie tonów, z których najwyższy ma częstotliwość dwa razy większą niż najniższy. Stosunki dwóch tonów graniczących są następujące:
dla oktawy f1/f2=2
dla pół oktawy f1/f2=
dla jednej trzeciej oktawy f1/f2=
ton- jest to dźwięk zawierający jedną częstotliwość.
poziom dźwięku- wyróżnia się następujące poziomy dźwięku:
poziom dźwięku A [dB]- poziom ciśnienia akustycznego LA skorygowany według charakterystyki częstotliwości A;
poziom dźwięku C [dB]- poziom ciśnienia akustycznego LC skorygowany według charakterystyki częstotliwości C;
maksymalny poziom dźwięku A [dB]- maksymalna wartość skuteczna LAmax poziomu dźwięku A występująca w czasie obserwacji;
szczytowy poziom dźwięku C [dB]- maksymalna wartość chwilowa LCpeak poziomu dźwięku C występująca w czasie obserwacji.
hałas ustalony- hałas, którego poziom dźwięku A w określonym miejscu, mierzony przy włączonej charakterystyce dynamicznej S miernika poziomu dźwięku, zmienia się w czasie obserwacji nie więcej niż o 5 dB.
hałas nieustalony- hałas, którego poziom dźwięku A w określonym miejscu, mierzony przy włączonej charakterystyce dynamicznej S miernika poziomu dźwięku, zmienia się w czasie obserwacji więcej niż o 5 dB.
widmo hałasu- jest to skład częstotliwości hałasu, wyznaczony w pasmach oktawowych lub tercjowych.
krzywe normowe oceny hałasu N- na ich podstawie ocenia się szkodliwość hałasu działającego na człowieka. Podstawą oceny oddziaływania zjawisk akustycznych na narażonego są pomiary hałasu.
1