WSPÓLNOTA CHRZEŚCIJAN W BOŻYM PLANIE ZBAWIENIA
Jacek Schmidt

(fragmenty książki „Wolni aby służyć” 1996)

PLAN KATECHEZY:

1. IDEA ZBAWIENIA

1. studium biblijne o cechach Ewangelii zbawienia

2. SENS ŻYCIA CHRYSTUSA

1. Studium biblijne - kim jesteśmy w Jezusie Chrystusie?

3. SENS ŻYCIA CHRZEŚCIJANINA

4. ZNISZCZENIE BOŻEJ WSPÓLNOTY W MOMENCIE UPADKU

5. ETAPY ZBAWIANIA LUDZKOŚCI PRZEZ ZAWIERANIE PRZYMIERZA BOGA ZE WSPÓLNOTĄ WYBRANYCH

6. NARÓD WYBRANY JAKO TYP PRZYSZŁEJ WSPÓLNOTY ZBAWIONYCH

7. WSPÓLNOTA Z PANEM W KOŚCIELE

1. IDEA ZBAWIENIA

Idea zbawienia (grec. „sodzo") w języku hebrajskim jest wyrażana przez szereg terminów oznaczających: „być ocalonym, być uwolnionym od niebezpieczeństwa, które mogło grozić całkowitą zagładą". Zbawienie jest więc aktem ocalenia zawierającym w sobie: opiekę, wyzwolenie, wykup, uleczenie, zwycięstwo, życie, pokój. Na podstawie takich doświadczeń ludzkich objawienie biblijne przedstawia zbawienie jako najbardziej istotny aspekt działania Boga na ziemi:

  

• Bóg zbawia ludzi, Chrystus jest naszym Zbawicielem - Łk 2,11 (zobacz: Łk 1,76-79),   

• Ewangelia przynosi zbawienie każdemu, kto żyje wiarą - Rz 1,16.

a) Studium biblijne o cechach Ewangelii zbawienia

  

• Dz 5,31 - na mocy zmartwychwstania Jezus ustanowiony przez Boga Władcą i Zbawicielem (por. Dz 13,23);   

• Dz 3,2-6; 4,9-12 - cuda czynione przez Apostołów potwierdzeniem nauki o prawdziwości zbawienia w Jezusie (por. Dz 14,3);   

• Dz 13,26 - Ewangelia słowem zbawienia (por. Dz 11,14;   

• Dz 2,40 - jesteśmy wezwani do uwierzenia słowu - warunkiem zbawienia jest wiara w Jezusa (zob. Dz 16,30nn, Mk 16,16) oraz wzywanie Jego Imienia (zob. Dz 2,21, Jl 3,5);   

• Mt 1,21 - imię JEZUS = „JAHWE zbawia";

2. SENS ŻYCIA CHRYSTUSA

  

• Bóg chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni (1 Tym 2,4), dlatego posłał swego Syna jako zbawiciela świata (1J 4,14).   

• Jezus - nasz Bóg i Zbawiciel (Tt 2,13) przyszedł by zbawić grzeszników (1 Tym 1,15), w czym objawia się łaska i miłość Boga - naszego Zbawiciela (Tt 2,11).   

• Jezus jest źródłem zbawienia wiecznego (Hbr 5,9); Zbawicielem tego Ciała (i jego Głową), którym jest Kościół - wspólnota zbawionych (rozumiana jako Ciało na wzór małżeństwa) - Ef 5,23.

a) Studium biblijne - kim jesteśmy w Jezusie Chrystusie?

 

  

• Ef 1,3 - 2,10 (proszę na podstawie tego fragmentu znaleźć wszystkie określenia, jakie stosuje Słowo Boże względem nas)

3. SENS ŻYCIA CHRZEŚCIJANINA

  

• w momencie usłyszenia Ewangelii staję przed koniecznością dokonania wyboru, od którego zależy mój los - albo osiągnę zbawienie, albo spotka mnie zguba (2 Tes 2,10, 2 Kor 2,15);   

• życie (we wspólnocie zbawionych) lub śmierć poza wspólnotą z Bogiem i ludźmi zbawionymi (Rz 10,9n.13);   

• przez chrzest jestem włączony do wspólnoty zbawionych (1 P 3,21);   

• Bóg zbawiając mnie nie kieruje się moimi uczynkami lecz miłosierdziem (2 Tym 1,9, Tt 3,5) i łaską (Ef 2,5.8), dając przy tym Ducha Świętego (2 Tes 2,13, Ef 1,13);   

• od tego momentu chrześcijanin:

• powinien być wierny Słowu (Jk 1,21);

• powinien karmić swoją wiarę znajomością Pisma (2 Tym 3,15);

• z bojaźnią i drżeniem zabiegać o własne zbawienie (Flp 2,12);

• ciągle praktykować cnoty zbawienne (1 Tes 5,8), dzięki którym będzie coraz bardziej dojrzewał do zbawienia (1 P 2,2);

• nie można pozwalać sobie na zaniedbanie zbawienia, które dokonuje się w teraźniejszości (Hbr 2,3; 2 Kor 6,2);

• należy to czynić w oczekiwaniu na ostateczne zbawienie (Rz 8,23)

4. ZNISZCZENIE BOŻEJ WSPÓLNOTY W MOMENCIE UPADKU:

  

• stworzenie człowieka na obraz Boga - do wspólnoty kobiety i mężczyzny (Rdz 1,27) i pierwotny stan szczęścia w ogrodzie Eden „męża i mężyny” (wg Biblii Wujka)   

• zerwanie wspólnoty z Bogiem przez ukrycie się skutkiem lęku i świadomości nagości; samo usprawiedliwianie się i szukanie winnego (Rdz 3,8-10); ściągnięcie przekleństwa (Rdz 3,14); obarczenie trudem przebywania na ziemi - efektem jest zabójstwo Abla przez swego brata (Rdz 4); w dalszej kolejności zepsucie moralne ludzkości związane z nieczystością (Rdz 6) i Boże postanowienie zagłady ludzkości - Rdz 6,5-8.

5. ETAPY ZBAWIANIA LUDZKOŚCI PRZEZ ZAWIERANIE PRZYMIERZA BOGA ZE WSPÓLNOTĄ WYBRANYCH:

  

• przymierze z Noem, którego Bóg darzył życzliwością ratuje z potopu wspólnotę wybranych i zgromadzonych w Arce (Rdz 7,1-3); Bóg darzy ich życzliwością (Rdz 9,1) i zawiera przymierze ze wspólnotą: (Rdz 9,9.11), które to przymierze jest znakiem przymierza z całą ludzkością (Rdz 9,17);   

• negatywne przymierze budowniczych wieży Babel - Bóg ustanowił zasadę jedności wspólnoty, dla której wszystko jest możliwe nawet w złym celu (Rdz 11,5-6);   

• poszerzenie przymierza „z rodziną Noego” na Abrama - Abrahama i jego plemię, które to w Bożym planie zbawienia jest zalążkiem narodu wybranego, a także w perspektywie eschatologicznej - zapowiedzią przymierza z dziećmi Abrahama - wspólnotą zbawionych (Kościołem Jezusa Chrystusa) - Rdz 12,1-4; Rdz 15,5.7.18 - przy czym trudno jeszcze mówić o świadomości wspólnoty z Bogiem, raczej jest to zapowiedź, przygotowanie.

6. NARÓD WYBRANY JAKO TYP PRZYSZŁEJ WSPÓLNOTY ZBAWIONYCH

  

• w Starym Testamencie w zasadzie nie funkcjonuje pojęcie wspólnoty, ponieważ słowo KOINONIA występuje tylko w Nowym Testamencie i wyraża zarówno związek chrześcijanina z Bogiem prawdziwym objawionym przez Jezusa, jak i związki wspólnotowe z innymi chrześcijanami;   

• od czasu przymierza z Mojżeszem, czasu Paschy (wyjścia, przejścia z ziemi niewoli do Ziemi Obiecanej) wspólnota Izraela ma charakter wybrania, gdyż zbawienie jeszcze się nie dokonało (dlatego Izraelici wyczekiwali Mesjasza). Wspólnota ludu wybranego (tak silna między Żydami do dzisiaj w znaczeniu tożsamości i więzów krwi) tworzy się wokół następujących elementów:

• kult izraelski odzwierciedla pragnienie wejścia w wspólnotę z Bogiem i wyraża się przede wszystkim w ucztach „ofiarach wspólnoty” (zob. Kpł 3; Wj 18,12; 24,11);

• przymierze na mocy którego Jahwe bierze na siebie odpowiedzialność za istnienie narodu wybranego (Wj 23,22), dąży do spotkania z nim (Am 3,2) - tu idea NAMIOTU SPOTKANIA (Wj 33,7-11) oraz rozmów Boga z Mojżeszem (Wj 19,20; 24,12-18);

• prawo, jako formalny akt przymierza ma na celu przekazanie woli Boga (Pp 24,18, Kpł 19,2). Wspólnota z Bogiem to realizowanie prawa, kształtowanie siebie za pomocą posłuszeństwa prawu, zachowywanie Jego przykazań - cały Psalm 119;

• modlitwa, w dwóch zasadniczych przejawach:
  po pierwsze: w odruchowych przejawach uwielbienia, dziękczynienia i prośby (połączonej z żarliwym poszukiwaniem Boga) - Ps 42,2-5, 63,2-6;
  po drugie: w pragnieniu spotkania - Ps 16,9; 49,16; 73,24;

• wspólnota serc jako owoc przymierza - czyli solidarność w rodzinie, klanie, pokoleniu; wspólnota myśli i życia (ziomkowie jako bracia i szczególna więź Żydów - Pp 22,1-4, 23,20); wspólnota narodowa jako „społeczność Jahwe” - 1 Krn 15,3.

Cały wymiar historyczny tworzenia wspólnoty narodu wybranego w starym testamencie miał przygotować do powstania wspólnoty zbawienia w Chrystusie.

7. WSPÓLNOTA Z PANEM W KOŚCIELE:

W Jezusie Chrystusie wspólnota z Bogiem staje się rzeczywistością. Jezus daje ludziom możność uczestniczenia w swej Bożej naturze (2P 1,4), gdyż przyjmuje nas z naszą wspólną naturą obciążoną słabościami (Hbr 2,14).

Cechy tej wspólnoty, w której realizuje się Boży plan zbawienia są następujące:

  

• na samym początku Jezus wybiera 12 towarzyszy, pragnąc ich ściśle związać ze swym posłannictwem nauczyciela i miłosiernego dobroczyńcy - Mk 3,14; 6,7-13. Apostołowie są na zasadzie sukcesji apostolskiej wybranymi przez Mistrza pasterzami trzody we wspólnocie Kościoła;   

• wszyscy, którzy chcą iść za Jezusem są Jego uczniami i jeżeli chcą być godni Mistrza to:   

• muszą uczestniczyć w Jego cierpieniach (Mk 8,34-37),   

• muszą zjednoczyć w swym życiu dwa przykazania miłości (Mt 22,37nn);   

• we wspólnocie z Jezusem jesteśmy wezwani do jedności braterskiej, która rodzi się:

• z wspólnej wiary w Jezusa,

• ze wspólnego pragnienia naśladowania Go,

• z miłości do Jezusa, która nierozerwalnie wiąże się z wzajemną miłością.

Dz 4,32 „Jeden duch i jedno serce ożywiało wszystkich wierzących..."

1J 1,7; 2,9-10 „Jeśli zaś chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego oczyszcza nas z wszelkiego grzechu"; „Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje brata swego, ten trwa w światłości i nie może się potknąć."

---