Odtwarzanie tożsamości narodowej
Autor tekstu uważa, że odtwarzanie tożsamości narodowej odbywa się przede wszystkim na zasadzie odgrywania (z ang. performance) pewnych rytuałów, obrzędów które mają swój czas i miejsce, są ważne dla narodu, oraz odbywają się cyklicznie (np. święto niepodległości) lub na skutek ważnych wydarzeń (pogrzeb prezydenta). Odgrywanie pozwala na poczucie zbiorowości, przynależności do wspólnoty.
Kategoria „odgrywania” odnosi się również do budowania tożsamości człowieka. Badaczka Judith Butler twierdzi, że „odgrywanie” w sposób jednoznaczny wpływa na kulturowe uwarunkowanie płci. Ustala je i ogranicza. Przykładem jest to, że np. dziewczynki bawiąc się lalkami i przyjmując inne „kobiece” wzorce nieustannie „odgrywają” gender.
Odtwarzanie dokonuje się na różnych poziomach - oficjalnym (państwowe uroczystości), ale też tym kreowanym oddolnie, przy okazji wydarzeń dzięki którym chcemy zamanifestować przynależność do narodu (założenie szalika na mecz reprezentacji)
Oficjalne, państwowe uroczystości odbywają się w sposób ściśle ustalony, ich celem jest legitymizacja władzy, historycznej wspaniałości, siły militarnej czy też sprawności aparatu państwa. Wspólne wartości przedstawiane podczas spektakularnych rytuałów zwiększają również lojalność obywateli wobec państwa.
W odgrywaniu dużą rolę przypisuje się symbolice - symbolika danego miejsca pozwala nam rozumieć, w jaki sposób mamy się zachować. Inne będzie nasze zachowanie w kościele, inne w muzeum a jeszcze inne na plaży. Nie powinniśmy przyjść do kościoła w krótkich spodenkach i piłkarskiej koszulce - „nie pasowalibyśmy” do odtworzenia (do norm zachowania przyjętych w tym miejscu)
Rytuały mają swoje podłoże w tradycji, jednak jak pokazują Hobsbawm i Ranger twierdzenie o jej odwieczności jest na wyrost - są to często „wymyślone tradycje”, wytworzone najczęściej w XIX w. w okresie nacjonalizmu romantycznego, kiedy to na porządku dziennym było wznoszenie pomników narodowych, zakładanie muzeów itp.
W dzisiejszym świecie ceremonie narodowe są także wielkimi wydarzeniami medialnymi, do których możemy później wracać. Budzi to w społeczeństwie poczucie nostalgii ale i też zwiększa naszą pamięć o ważnych chwilach. W tekście przytoczone są przykłady zamachu na Kennedy'ego czy też lądowanie na Księżycu. Z tezą to nie zgadza się jednak Gillis, który twierdzi, że pamięć obliczu dominującej roli informacji jest wypierana przez współczesność.
Jedną z najpopularniejszych form wyrażania akcesu narodowego jest sport. Wzbudza uczucia przynależności, dumy, wyższości. Daje poczucie przywiązania do barw i symboli narodowych. Wytwarza - przypisane do danego narodu - style kibicowania, trenowania, grania. Powoduje jednak także zagrożenia - wzbudza antagonizmy międzynarodowe, etniczne
Kolejną formą manifestacji narodowej może być taniec. Poszczególne style mają odzwierciedlać cechy narodowe (np. tańce latynoskie według autora świadczą o prymitywnej i niebezpiecznej seksualności w odróżnieniu od wyrafinowanych ruchów w tancach europejskich) Kulturę danego państwa wzmacniają również festiwale
Tożsamość narodową rozwijamy dzięki turystyce. Chcemy naszym gościom pokazać to co mamy najlepsze, tworzymy swego rodzaju „inscenizację narodu” - gospodarujemy przestrzeń turystyczną symboliką kojarzoną z naszym państwem. Są to często muzea czy pomniki, ale także miejsca rozrywki utrzymane w klimacie danego państwa (przykładem są irlandzkie puby czy chińskie restauracje które jednoznacznie kojarzą się z tym krajem) Przynętą na turystów jest również oferowanie im udziału w naszych lokalnych zwyczajach, które podkreślają naszą tożsamość
Teatr życia codziennego - teoria Goffmana, który twierdzi, że życie społeczne jest z natury teatralne i że niezmiernie odgrywamy konkretne role.
Opis gęsty i interpretatywna teoria kultury
Autorem koncepcji opisu gęstego jest C. Geertz. Wiąże się ona z pytaniem o to, czym jest uprawianie etnografii i co oznacza analiza antropologiczna jako forma wiedzy. Nie chodzi tu o metodę, ale o rodzaj intelektualnego wysiłku, o pracochłonne i ryzykowne przedsięwzięcie opisu gęstego.
Etnografia powinna być opisem gęstym (szczegółowym, kontekstowym, polifonicznym, wielokierunkowym). Tym wobec czego staje etnograf, oprócz sytuacji, kiedy oddaje się bardziej rutynowym obowiązkom zbierania danych jest mnogość struktur pojęciowych, spośród których wiele się na siebie nakłada, są ze sobą powiązane, które są niejasne, nieregularne etc. co do których musi znaleźć sposób jak je zrozumieć a potem opisać. Uprawianie etnografii Geertz porównuje do prób odczytania starego manuskryptu, który nie jest kompletny, któremu brakuje wiele stron, jest wyblakły, napisany w innym języku, pełen poprawek, komentarzy. W dodatku jest to manuskrypt zapisany za pomocą ulotnych przykładów ustruktyryzowanych zachowań.
Gęsty opis to taki opis, który uwzględnia nie tylko zachowanie, ale także jego kontekst. Termin ten występuje w antropologii i socjologii, odnosi się przede wszystkim do badań z zakresu paradygmatu interpretatywnego.
Pojęcie gęstego opisu ukuł Clifford Geertz w znanej książce Interpretacja kultur (The Interpretation of Cultures) z 1973 roku. Jak twierdzi, zapożyczył je od filozofa Gilberta Ryle'a. Ryle wskazywał, że jeżeli ktoś puszcza do nas oko, nie wiemy do końca, co to znaczy: może to być sygnał, że ktoś jest nami zainteresowany, że chce nam przekazać potajemną wiadomość, że nie należy brać go poważnie, itd. Znaczenie mrugnięcia zmienia się wraz z kontekstem.Zdaniem Geertza większość ludzkich zachowań do odczytania wymaga dogłębnego zrozumienia kontekstu, a zatem nie daje się analizować czysto funkcjonalnie.