Mumio to oryginalny wytwór natury. Powstało w wyniku złożonych przemian zachodzących w mineralno-organicznej masie biosfery ziemi. Odkłada się w postaci nacieków skalnych na ścianach jaskiń w górach na wysokości 3000-5000 n.p.m. "Mumio" to słowo pochodzenia greckiego oznaczające "ochronną substancję". Jak przyroda mogła stworzyć taki zestaw substancji koniecznych dla funkcjonowania naszego organizmu? Z czego powstaje? Jak działa na organizm? Nad tymi zagadkami ludzie głowili się już w starożytności. My, co prawda powoli, zbliżamy się do ich rozwiązania. Od 70 lat mumio jest przedmiotem badań naukowych instytutów badawczych w różnych krajach świata, dlatego odpowiedź na część tych pytań już znamy. Pojęcie "mumio" pojawia się już w pracach starożytnego filozofa-farmakologa Arystotelesa. On pierwszy, 2500 lat temu, opisał lecznicze właściwości mumio i podał sposób na sprawdzenie, czy jest oryginalne. Arystoteles stosował mumio przy leczeniu wrodzonej głuchoty, zalecając przepłukiwanie uszu roztworem mumio połączonym z żółcią zwierząt lub rozpuszczonym w soku z winogron. W przypadku krwotoku z nosa, zakraplał do każdej dziurki mieszaninę mumio z kamforą. Na jąkanie proponował smarowanie języka mieszaniną mumio i miodu. Mówiąc o przeszłości, nie sposób nie wspomnieć o wielkim Awicennie, który odkrył ELIKSIR MŁODOŚCI. W "Kanonie medycyny" (Canon medicinae) Abu Ali Ibn-Sina (Awicenna) zalecał mumio z sokiem z majeranku do leczenia schorzeń takich, jak migreny, ropne zapalenia ucha środkowego, złamania kości, zwichnięcia, stłuczenia, rany, a przy zapaleniu nerwu trójdzielnego nacieranie mieszanką mumio z olejkiem różanym i sfermentowanym sokiem z winogron. W chorobach pęcherza moczowego, zatrzymaniu moczu, a także jako odtrutkę na zatrucie alkoholem i ukąszenie skorpiona, stosował krople z mumio do wewnątrz. Na równi ze stosowaniem wewnętrznym Avicenna zalecał zewnętrzne zastosowanie mumio w połączeniu z niektórymi olejami roślinnymi do nacierania w przypadku stłuczeń i zwichnięć. Według niego, mumio spędzało szybko opuchliznę. Beruni (X XI wiek) opisuje lecznicze właściwości mumio w następujący sposób: "...zasługuje na to, aby chronić je jak najcenniejszy skarb ku pomocy tych, którzy złamali jakąkolwiek kość". Mohammed Tabib (XII w.) w traktacie zatytułowanym "