Jakie są obowiązki osób kierownictwa zakładu górniczego w trakcie prowadzenia akcji ratowniczych?
§ 82. 1. Akcję ratowniczą prowadzi kierownik ruchu zakładu górniczego, a do czasu jego przybycia - najwyższa funkcyjnie osoba kierownictwa albo dozoru ruchu obecna w zakładzie górniczym.
§ 83. 1. Podczas akcji ratowniczej decyzje dotyczące jej prowadzenia podejmuje jednoosobowo kierownik akcji ratowniczej.
2. Każda akcja ratownicza powinna być prowadzona zgodnie z planem ratownictwa, o którym mowa w § 5 ust. 1, oraz wymogami określonymi w rozporządzeniu.
§ 85. 2. Osoba kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego powiadomiona o powstaniu zagrożenia niezwłocznie:
1) przejmuje kierownictwo akcji ratowniczej,
2) wstrzymuje ruch na zagrożonych stanowiskach pracy i wycofuje ludzi w bezpieczne miejsce,
3) dokonuje oceny stanu zagrożenia oraz podejmuje niezbędne działania mające na celu likwidację zagrożenia i maksymalne ograniczenie strat,
4) przekazuje dokładne informacje o stanie zagrożenia oraz podjętych działaniach kierownikowi ruchu zakładu górniczego, po przejęciu przez niego kierownictwa akcji.
§ 88. 2. Decyzję o podjęciu prac profilaktycznych i ich zakończeniu podejmuje kierownik ruchu zakładu górniczego.
§ 89. 1. Kierownik akcji ratowniczej powinien:
1) dokonać oceny stanu zagrożenia załogi, ruchu zakładu górniczego oraz zagrożenia bezpieczeństwa powszechnego, w związku z ruchem zakładu górniczego,
2) wyznaczyć strefę zagrożenia (skażenia), obejmującą wyrobiska lub rejony zakładu górniczego, w których przejawiają się lub mogą się przejawiać skutki niebezpiecznego zdarzenia, zagrażające bezpieczeństwu ludzi lub ruchu zakładu górniczego, oraz ustalić sposób zabezpieczenia tej strefy,
3) wycofać ludzi ze strefy zagrożenia,
4) powołać kierownika akcji na dole (w obiekcie) i kierownika bazy ratowniczej,
5) powołać sztab doradczy kierownika akcji ratowniczej, zwany dalej "sztabem akcji", spośród służb zakładu górniczego, oraz wyznaczyć kierownika sztabu akcji,
6) ustalić lokalizację bazy ratowniczej i sposób jej zabezpieczenia przed skutkami zagrożenia,
7) wyznaczyć, w razie potrzeby, miejsca pomocniczych baz ratowniczych oraz określić ich zakres działania i sposób organizacji,
8) ustalić miejsca, z których prowadzona będzie kontrola stanu zagrożenia, w szczególności kontrola parametrów fizykochemicznych powietrza i gazów pożarowych, a także warunków mikroklimatu (temperatury i wilgotności względnej),
9) opracować plan likwidacji zagrożenia, który powinien być aktualizowany na bieżąco,
10) określić liczbę zastępów ratowniczych oraz liczbę innych pracowników zakładu górniczego potrzebnych do likwidacji zagrożenia oraz ustalić sposób koordynacji wykonywania tych prac,
11) ustalić rodzaje, ilości urządzeń i sprzętu, koniecznych do realizacji planu likwidacji zagrożenia,
12) ustalić sposób i częstotliwość kontroli stanu zagrożenia podczas trwania akcji ratowniczej oraz sposób kontroli miejsca zagrożenia po zakończeniu akcji,
13) ustalić, w zależności od potrzeb, zakres udziału w akcji służb ratownictwa górniczego zakładu górniczego oraz innych podmiotów przewidzianych planem ratownictwa, o którym mowa w § 5 ust. 1,
14) współpracować z osobami wchodzącymi w skład sztabu akcji, tak aby sztab ten był w pełni zorientowany co do zakresu prac, jakie w ramach akcji wykonują poszczególne służby zakładu górniczego oraz inne podmioty,
15) dopilnować prowadzenia odpowiedniej dokumentacji obrazującej przebieg zagrożenia oraz działań zmierzających do jego likwidacji.
§ 94. 1. W sztabie akcji ratowniczej powinni przebywać przedstawiciele jednostki ratownictwa. W zależności od potrzeb kierownik akcji ratowniczej może zaprosić do prac w sztabie akcji:
1) przedstawicieli jednostek naukowych,
2) innych specjalistów.
2. Kierownik akcji ratowniczej powinien konsultować ze sztabem akcji decyzje dotyczące w szczególności:
1) zasięgu strefy zagrożenia (skażenia) i sposobu jej zabezpieczenia,
2) lokalizacji bazy ratowniczej i sposobu jej zabezpieczenia,
3) liczby ratowników jednocześnie zatrudnionych w strefie zagrożenia (skażenia) i sposobu ich zabezpieczenia.
§ 96. 1. Funkcję kierownika akcji ratowniczej na dole (w obiekcie) powinna pełnić wyznaczona osoba kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego, która odbyła odpowiednie szkolenie z zakresu ratownictwa górniczego.
3. Kierownik akcji ratowniczej na dole (w obiekcie) jest jedyną osobą uprawnioną do wydawania poleceń zastępom ratowniczym i innym pracownikom zatrudnionym w akcji ratowniczej; kierownik akcji na dole (w obiekcie) podlega kierownikowi akcji ratowniczej.
4. Kierownik akcji ratowniczej na dole (w obiekcie) powinien niezwłocznie:
1) realizować plan akcji ustalony przez kierownika akcji ratowniczej,
2) wykonywać tylko polecenia kierownika akcji ratowniczej; w przypadku wystąpienia nagłego niebezpieczeństwa może podejmować samodzielne decyzje, o których powinien powiadomić kierownika akcji ratowniczej,
3) współpracować z kierownikiem bazy ratowniczej oraz osobami dozoru zatrudnionymi w akcji i przy pracach związanych z likwidacją zagrożenia,
4) dopilnować sprawnego wyprowadzania ludzi ze strefy zagrożenia,
5) dopilnować prawidłowego zabezpieczenia dojść do strefy zagrożenia,
6) organizować łączność między bazą ratowniczą a pomieszczeniem kierownika akcji ratowniczej oraz zastępami ratowniczymi udającymi się do strefy zagrożenia,
7) określać zadania dla zastępów ratowniczych udających się do strefy zagrożenia,
8) przyjmować meldunki od zastępów ratowniczych przebywających w strefie zagrożenia oraz powracających z niej po wykonaniu zadania,
9) przekazywać kierownikowi akcji ratowniczej meldunki o sytuacji i realizacji planu akcji,
10) dopilnować, aby w rejonie bezpośredniego zagrożenia znajdowała się jednocześnie tylko taka liczba osób, jaka jest niezbędna do sprawnego prowadzenia prac ratowniczych,
11) organizować, we współpracy z lekarzem znajdującym się w bazie ratowniczej, przeglądy lekarskie ratowników przed ich wyjściem z bazy ratowniczej do strefy zagrożenia oraz udzielać niezbędnej pomocy medycznej,
12) dokonywać zmiany ze swoim zmiennikiem wyłącznie w bazie ratowniczej.
5. W podziemnym zakładzie górniczym kierownik akcji na dole oprócz zadań wymienionych w ust. 4, powinien:
1) dokonywać wyboru miejsca (miejsc), w którym urządzona będzie baza ratownicza (bazy ratownicze),
2) dopilnować bieżącego rozpoznania stanu zagrożenia i sytuacji wentylacyjnej w strefie zagrożenia i w jej sąsiedztwie,
3) zorganizować pomiary kontrolne w strefie zagrożenia i innych miejscach wyznaczonych przez kierownika akcji ratowniczej,
4) dopilnować prowadzenia książki meldunków i poleceń, w której odnotowuje się otrzymane polecenia i meldunki przekazywane kierownikowi akcji ratowniczej oraz informacje otrzymane od ratowników i pracowników zatrudnionych w akcji.
§ 103. 1. Do pełnienia funkcji kierownika bazy ratowniczej mogą być wyznaczone tylko te osoby kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego, które odbyły odpowiednie szkolenie w zakresie ratownictwa górniczego.
2. Kierownik bazy ratowniczej powinien:
1) przygotować odpowiednie stanowiska dla sprzętu ratowniczego i pomocniczego znajdującego się w bazie,
2) odpowiednio rozlokować sprzęt w bazie,
3) zorganizować miejsca wyczekiwania i wypoczynku dla ratowników uczestniczących w akcji ratowniczej,
4) dopilnować wyposażenia bazy w wymagany sprzęt,
5) zorganizować w bazie miejsce pracy dla lekarza,
6) dopilnować właściwego wyposażenia ratowników udających się do wykonywania prac ratowniczych w strefie zagrożenia,
7) dopilnować właściwego rozmieszczenia sprzętu kontrolno-pomiarowego obsługiwanego z bazy,
8) bieżąco aktualizować mapę rejonu wykonywania prac ratowniczych znajdującą
się w bazie,
9) dopilnować, aby właściwie przeprowadzona była kontrola sprzętu stanowiącego wyposażenie zastępu ratowniczego, przez mechanika sprzętu ratowniczego oraz przez ratowników i zastępowych,
10) dopilnować przeprowadzenia przez lekarza badań kontrolnych ratowników wchodzących do strefy zagrożenia i z niej wracających, w przypadku prowadzenia prac w szczególnie trudnych warunkach,
11) dopilnować udzielania pomocy medycznej osobom poszkodowanym w wypadku,
12) dopilnować dostawy do bazy napojów i żywności,
13) ewidencjonować osoby przybywające do bazy i znajdujące się w rejonie prowadzenia prac ratowniczych,
14) dokumentować przebieg akcji ratowniczej, związanej z daną bazą,
15) rejestrować czas wyjścia zastępów ratowniczych z bazy do strefy zagrożenia oraz czas powrotu zastępów do bazy ratowniczej,
16) w razie wypadku ratownika w aparacie regeneracyjnym (powietrznym butlowym) zapewnić odczytanie w aparacie, w którym zdarzył się wypadek, zapasu tlenu (powietrza) na manometrze, a następnie zapewnić zamknięcie zaworu butli i zabezpieczenie aparatu wraz z przykręconą do niego maską używaną podczas wypadku, do dalszych badań,
17) stale przebywać w bazie ratowniczej.
3. Kierownik bazy ratowniczej podlega kierownikowi akcji ratowniczej na dole (w obiekcie).
§ 106. Kierownik akcji ratowniczej zapewnia niezbędne zabezpieczenie medyczne podczas akcji ratowniczej oraz określa liczbę lekarzy przebywających na zmianie roboczej, konieczną do medycznego zabezpieczenia akcji ratowniczej.
W których pokładach węgla wymagane jest wykonywanie pomiarów zwięzłości węgla i intensywności desorpcji metanu?
§ 391. 1. W pokładach węgla, których metanonośność jest wyższa od 8 m3/Mg czystej substancji węglowej, wykonuje się pomiary zwięzłości węgla i intensywności desorpcji metanu:
1) po udostępnieniu pokładu,
2) w wyrobiskach korytarzowych drążonych w pokładach węgla w odstępach nieprzekraczających 200 m w płaszczyźnie pokładu,
3) w rejonach występujących zaburzeń geologicznych.
2. W razie stwierdzenia w wyniku pomiarów, o których mowa w ust. 1, wskaźnika zwięzłości węgla kamiennego fz niższego od 0,3, stanowiącego umowną liczbę charakteryzującą zwięzłość węgla kamiennego lub intensywności desorpcji wyższej niż 1,2 kPa, wstrzymuje się dalsze drążenie wyrobiska do czasu ustalenia, przez kierownika ruchu zakładu górniczego, warunków bezpiecznego prowadzenia dalszych robót.
§ 392. 1. W wyrobiskach korytarzowych kamiennych, przy odległości czoła przodka od pokładu węglowego nie mniejszej niż 3 m, dalsze drążenie poprzedza się pomiarem intensywności desorpcji metanu.
2. W razie stwierdzenia w wyniku pomiaru, o którym mowa w ust. 1, intensywności desorpcji wyższej od 1,2 kPa wstrzymuje się doraźnie drążenie wyrobiska do czasu ustalenia, przez kierownika ruchu zakładu górniczego, bezpiecznych warunków prowadzenia robót górniczych.
§ 393. 1. W pokładach węgla, w których mogą występować wyrzuty metanu i skał, wykonuje się pomiary zwięzłości węgla oraz pomiary intensywności desorpcji metanu.
2. Pomiary, o których mowa w ust. 1, wykonuje się w wyrobiskach korytarzowych drążonych w pokładach węgla w odstępach nieprzekraczających 50 m w płaszczyźnie pokładu oraz dodatkowo w rejonie występujących zaburzeń geologicznych.
3. W razie stwierdzenia w wyniku pomiarów, o których mowa w § 391, intensywności desorpcji metanu niższej od 1,2 kPa i zwięzłości węgla co najmniej 0,3, wykonuje się badania wskaźników zagrożenia wyrzutami metanu i skał, jak w pokładach zagrożonych wyrzutami metanu i skał.
§ 394. 1. W wyrobiskach korytarzowych drążonych w pokładach węgla zagrożonych wyrzutami metanu i skał wykonuje się kontrolne pomiary intensywności desorpcji metanu co najmniej raz na dobę.
2. W razie stwierdzenia, w wyniku wykonanych pomiarów kontrolnych, o których mowa w ust. 1, intensywności desorpcji metanu większej od 1,2 kPa, co najmniej raz na dobę powinno się wykonać, oprócz pomiarów desorpcji, dodatkowe pomiary:
1) zwięzłości węgla pobranego z najmniej zwięzłej warstwy w czole przodka,
2) ilości zwiercin.
3. Zaprzestanie wykonywania dodatkowych pomiarów zwięzłości węgla i ilości zwiercin może nastąpić, jeżeli w trzech kolejnych pomiarach intensywność desorpcji metanu nie przekracza 1,2 kPa.
§ 400. 1. W razie stwierdzenia:
1) intensywności desorpcji metanu w przedziale 1,2-2,0 kPa, przy zwięzłości węgla mniejszej niż 0,25 lub ilości zwiercin powyżej 4 dm3 objętości z 1 mb otworu,
2) intensywności desorpcji metanu powyżej 2,0 kPa
- urabianie w pokładach zagrożonych wyrzutami metanu i skał wstrzymuje się do czasu ustalenia przez kierownika ruchu zakładu górniczego, na podstawie opinii kopalnianego zespołu do spraw zwalczania zagrożenia wyrzutami metanu i skał, warunków dalszego prowadzenia wyrobiska.
Co powinien zawierać plan ratownictwa i jakie są zasady jego aktualizacji?
§ 5. 1. Dla każdego zakładu górniczego sporządza się plan ratownictwa, który w
szczególności powinien określać sposób prowadzenia akcji ratowniczej w przypadku
zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub ruchu zakładu górniczego spowodowanego:
pożarem, tąpnięciem, wybuchem gazów lub pyłu węglowego, wyrzutem gazów i
skał, zawałem wyrobiska, wdarciem się wody do wyrobisk górniczych, otwieraniem
wyrobisk izolowanych, penetracją nieczynnych wyrobisk, erupcją płynu złożowego,
wydzielaniem się siarkowodoru, osuwisk w odkrywkowych zakładach górniczych
oraz awarią energomechaniczną.
2. Plan, o którym mowa w ust. 1, powinien określać sposób wykonania obowiązków
w zakresie ratownictwa górniczego, a w szczególności:
1) organizację służb ratownictwa i służb pogotowia w zakładzie górniczym, z
uwzględnieniem:
a) adresów i numerów telefonów osób kierownictwa i dozoru ruchu
przewidzianych do kierowania pracami ratowniczymi i pomocniczymi
podczas prowadzenia akcji ratowniczej oraz kolejności ich powiadamiania,
b) obsady kopalnianej stacji ratownictwa górniczego, liczby zastępów i
sposobów powiadamiania ratowników,
c) lokalizacji i wyposażenia pomieszczeń niezbędnych do prowadzenia akcji
ratowniczej,
d) systemów łączności,
e) adresów i numerów telefonów organów administracji publicznej i instytucji,
które powiadamia się o powstałym zagrożeniu,
2) służby obowiązane do współpracy ze służbą ratownictwa w zakładzie
górniczym, ze wskazaniem ustalonego zakresu współpracy,
3) możliwość stałego udziału w akcji ratowniczej zawodowych specjalistycznych
służb jednostek ratownictwa,
4) niezbędne wyposażenie w sprzęt ratowniczy, ze wskazaniem: miejsc
składowania, sposobu transportu i osób odpowiedzialnych za terminowe
wyposażenie w ten sprzęt,
5) organizację pomocy medycznej podczas akcji ratowniczej, z uwzględnieniem:
a) nazwisk, miejsc pracy i zamieszkania oraz numerów telefonów personelu
medycznego,
b) sposobu organizowania pomocy medycznej i doboru właściwych środków
w zależności od rodzajów zagrożeń,
6) koordynację, o której mowa w § 8, przez jednostkę ratownictwa oraz plan
wzajemnej pomocy zakładów górniczych,
7) dokumentację prowadzenia akcji ratowniczej,
8) sposób zwalczania zagrożenia pożarowego z uwzględnieniem:
a) wykazu miejsc szczególnie zagrożonych powstaniem pożaru,
b) sposobu wycofania ludzi ze strefy zagrożenia,
c) parametrów wentylacyjnych, map i schematów niezbędnych przy
prowadzeniu akcji pożarowej.
3. Kierownik ruchu zakładu górniczego zatwierdza plan ratownictwa.
4. Zmiany w planie ratownictwa przeprowadza się w trybie przewidzianym dla
zatwierdzania planu ratownictwa, z zastrzeżeniem ust. 5.
5. Plan ratownictwa powinien być na bieżąco aktualizowany; zakres aktualizacji planu
ratownictwa ustala kierownik ruchu zakładu górniczego.
6. Z treścią planu ratownictwa powinny być zapoznane osoby wymienione w planie,
odpowiedzialne za wykonywanie określonych zadań podczas prowadzenia akcji
ratowniczej.
Wymienić zasady powierzania wykonywania prac w ruchu zakładu górniczego podmiotom obcym?
§ 14. 1. Kierownik ruchu zakładu górniczego, przed przystąpieniem podmiotów do wykonywania pracy w ruchu zakładu górniczego, określa na piśmie szczegółowy podział obowiązków między osobami kierownictwa i dozoru ruchu zakładu górniczego a podmiotem, w celu zapewnienia bezpiecznych warunków pracy i koordynacji prac.
2. Określając obowiązki, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się w szczególności:
1) zasady współpracy między osobami kierownictwa i dozoru ruchu zakładu górniczego a podmiotem w zakresie organizacji pracy, bezpieczeństwa, ochrony zdrowia i zapobiegania ryzyku zawodowemu oraz wzajemnego informowania się o istniejącym ryzyku,
2) organizację przeszkolenia pracowników wykonujących prace w zakresie obowiązujących w zakładzie górniczym przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, prowadzenia ruchu oraz bezpieczeństwa pożarowego, występujących zagrożeń, porządku i dyscypliny pracy, zasad łączności i alarmowania, znajomości rejonu prac, a także zgłaszania wypadków i zagrożeń,
3) zasady i warunki dostarczania materiałów, urządzeń, sprzętu i dokumentów kartograficznych.
3. Kierownik ruchu zakładu górniczego powiadamia właściwy organ nadzoru górniczego o podjęciu prac w ruchu zakładu górniczego przez podmiot najpóźniej w dniu ich rozpoczęcia.
Jakie są różnice między zaporami przeciwwybuchowymi - zwykła, boczna, rozstawna?
Zapory przeciwwybuchowe.
W zaporach przeciwwybuchowych pyłowych jako środek gaszący zastosowany jest pył kamienny przeciwwybuchowy umieszczony na półkach.
Zapory przeciwwybuchowe pyłowe dzielą się w zależności od konstrukcji na:
1) zapory zwykłe - gdy długość półki jest większa od 65% maksymalnej szerokości wyrobiska w miejscu jej zabudowania,
2) zapory boczne - gdy długość półki jest zawarta w granicach od 50% do 65% maksymalnej szerokości wyrobiska w miejscu jej zabudowania,
3) zapory o skróconej długości półek - gdy długość półki jest zawarta w granicach od 40% do 50% maksymalnej szerokości wyrobiska w miejscu jej zabudowania,
4) zapory rozstawne - gdy odległość półek jest tak dobrana, aby ilość pyłu kamiennego wynosiła 1 kg/m3 wyrobiska.
Zapory przeciwwybuchowe wodne dzielą się w zależności od konstrukcji na:
1) zapory zwykłe - gdy długość zestawu pojemników umieszczonych na pomoście lub zawieszonych na zestawie nośnym jest większa od 65% maksymalnej szerokości wyrobiska w miejscu jego zabudowania,
2) zapory boczne - gdy długość zestawu pojemników umieszczonych na pomoście lub zawieszonych na zestawie nośnym jest zawarta w granicach od 50% do 65% maksymalnej szerokości wyrobiska w miejscu jego zabudowania,
3) zapory schodkowo-boczne - gdy nie ma możliwości zabudowania zapór wodnych zwykłych lub bocznych ze względów ruchowych,
4) zapory szybkiej konstrukcji,
5) zapory rozstawne - gdy odległość zestawu pojemników umieszczonych na pomoście lub zawieszonych na zestawie nośnym półek jest tak dobrana, aby ilość wody wynosiła 1 d m3/m3 wyrobiska.
Gdzie należy budować zapory przeciwwybuchowe - pomocnicze?
§ 318. 1. Pomocnicze zapory przeciwwybuchowe buduje się wewnątrz rejonów wentylacyjnych, w odległości od 60 m do 200 m od miejsc możliwego zapoczątkowania wybuchu pyłu węglowego.
2. W uzasadnionych okolicznościach odległość, o której mowa w ust. 1, może być zmniejszona do 40 m lub zwiększona ponad 200 m, na warunkach ustalonych przez kierownika ruchu zakładu górniczego, z tym że strefę zabezpieczającą wykonaną przez opylanie pyłem kamiennym lub zmywanie wodą przedłuża się do miejsca zabudowania zapory.
3. W przypadku gdy długość wyrobiska uniemożliwia zabudowanie w nim całej zapory przeciwwybuchowej, buduje się w tym wyrobisku co najmniej połowę zapory, a pozostałą część zapory - w każdym sąsiednim wyrobisku.
4. W przypadku gdy wzajemna odległość między sąsiednimi przodkami wybierkowymi jest mniejsza niż 150 m, budowanie zapory przeciwwybuchowej w wyrobisku między tymi przodkami nie jest wymagane.
§ 319. 1. Pomocniczymi zaporami przeciwwybuchowymi ponadto zabezpiecza się:
1) przodek wyrobiska wybierkowego,
2) przodek wyrobiska korytarzowego,
3) grupy przodków korytarzowych lub wybierkowych, których nie można zabezpieczyć oddzielnie zaporami,
4) wyrobiska, w których pracują maszyny lub inne urządzenia powodujące na długości co najmniej 30 m powstawanie nagromadzenia pyłu węglowego niebezpiecznego w pyle kopalnianym niezabezpieczonym w ilości 0,5 kg/m3 wyrobiska i powyżej,
5) pole pożarowe,
6) wyrobisko, w którym zawartość metanu w powietrzu jest wyższa od 1,5 % lub występują przystropowe nagromadzenia metanu,
7) miejsca znacznego nagromadzenia pyłu węglowego niebezpiecznego w pyle kopalnianym niezabezpieczonym, w szczególności powyżej 0,5 kg/m3 wyrobiska, występujące w wyrobiskach korytarzowych, przy czym odległość między zaporami nie może być większa niż 200 m.
2. W polach metanowych w wyrobiskach korytarzowych, przewietrzanych za pomocą lutniociągów, buduje się pomocnicze zapory przeciwwybuchowe w odległości nie większej od siebie niż 200 m.
3. W polach II-IV kategorii zagrożenia metanowego buduje się dodatkowe pomocnicze zapory przeciwwybuchowe w odległości nie większej od siebie niż 200 m w wyrobiskach korytarzowych przewietrzanych prądem powietrza wytwarzanym wentylatorem głównym, w których:
1) zawartość metanu w powietrzu jest większa od 0,5% - zabudowane są kable lub przewody elektroenergetyczne.
2) zawartość metanu w powietrzu jest większa od 1,5% - występują przystropowe nagromadzenia metanu,
3) wyznaczone są strefy szczególnego zagrożenia tąpaniami.
Kiedy w polach nie metanowych na zaporach przeciwwybuchowych pyłowych, ilość pyłu kamiennego w przeliczeniu na m2 wyrobiska powinna wynosić 400 kg?
§ 322. Ilość wody lub pyłu kamiennego na zaporze przeciwwybuchowej w przeliczeniu na 1 m2 przekroju wyrobiska w świetle obudowy powinna wynosić co najmniej:
1) 200 dm3 wody lub 200 kg pyłu kamiennego w polach niemetanowych,
2) 400 dm3 wody lub 400 kg pyłu kamiennego w polach metanowych oraz w polach niemetanowych dla zabezpieczenia pól pożarowych.
Jakie czynniki szkodliwe i uciążliwe dla zdrowia, występują w podziemnych zakładach górniczych wydobywających węgiel kamienny?
W zakładzie górniczym występują czynniki szkodliwe i uciążliwych dla zdrowia:
zapylenie,
hałas,
drgania,
substancje chemiczne,
warunki klimatyczne,
promieniowanie jonizujące ze źródeł sztucznych i naturalnych oraz natężenie oświetlenia.
Jakie są zasady oddawania do ruchu ścian prowadzonych w warunkach specjalnych - wymienić o jakie chodzi przypadki oraz kto wydaje zezwolenie?
§ 100. Oddanie do ruchu ściany prowadzonej w warunkach specjalnych:
1) wyposażonej w obudowę indywidualną, mającej nachylenie większe niż 35° lub wysokość większą niż 3 m,
2) z ugięciem stropu,
3) w warunkach zagrożenia:
a) tąpaniami trzeciego stopnia,
b) metanowego czwartej kategorii,
c) wodnego trzeciego stopnia,
d) wyrzutami gazów i skał,
4) zaprojektowanej z zastosowaniem systemu wybierania dotychczas niestosowanego w danym zakładzie górniczym,
5) w strefie oddziaływania eksploatacji prowadzonej w sąsiednim zakładzie górniczym,
6) w sąsiedztwie pola pożarowego,
7) po wystąpieniu w ścianie zawału, tąpnięcia, pożaru, wybuchu pyłu węglowego, wybuchu metanu, wyrzutu gazów i skał oraz wdarcia wody
- wymaga zezwolenia właściwego organu nadzoru górniczego.
Jakie środki zabezpieczające pracowników przed działaniem czynników szkodliwych lub uciążliwych dla zdrowia stosuje się w podziemnych zakładach górniczych wydobywających węgiel kamienny?
§ 670. Na wszystkich stanowiskach pracy pracowników zaopatruje się w odpowiednie środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze wymagane na poszczególnych stanowiskach, których pracownicy powinni używać.
679. 1. Pracowników zatrudnionych na poszczególnych stanowiskach, gdzie występuje zagrożenie pyłami szkodliwymi dla zdrowia, wyposaża się w filtrujące środki ochrony indywidualnej układu oddechowego dostosowane do wielkości zagrożenia pyłami szkodliwymi dla zdrowia; środki te powinny być stosowane.
2. W przypadkach gdy wartość stężenia pyłu na stanowisku pracy:
1) przekroczy najwyższe dopuszczalne stężenie, a nie przekroczy czterokrotności tego stężenia, stosuje się sprzęt filtrujący klasy 1,
2) zawarta jest między wartością 4xNDS i 10xNDS, stosuje się sprzęt filtrujący klasy 2,
3) zawarta jest między wartością 10xNDS i 20xNDS, stosuje się sprzęt filtrujący klasy 3.
3. Zatrudnianie pracowników w wieku poniżej 21 lat na stanowiskach, na których stężenie pyłu szkodliwego dla zdrowia w powietrzu przekracza wartość najwyższych dopuszczalnych stężeń, jest niedozwolone.
Czy można zatrudniać pracowników w warunkach przekroczeń najwyższych dopuszczalnych stężeń dla pyłów szkodliwych dla zdrowia?
§ 677. 2. W razie przekroczenia stężeń pyłu w powietrzu, na stanowiskach pracy, powyżej zdolności środków ochrony indywidualnej układu oddechowego, przebywanie pracowników na tych stanowiskach jest niedozwolone.
W jakich przypadkach ze względu na zagrożenie pyłami szkodliwymi dla zdrowia nie wolno zatrudniać pracowników?
679. 3. Zatrudnianie pracowników w wieku poniżej 21 lat na stanowiskach, na których stężenie pyłu szkodliwego dla zdrowia w powietrzu przekracza wartość najwyższych dopuszczalnych stężeń, jest niedozwolone.