III KZ 15/09 - postanowienie z dnia 19 marca 2009 r. (BSN 8/09)
1. Postanowienie sądu odwoławczego, wydane w trybie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, o utrzymaniu w mocy postanowienia o odwołaniu rozłożenia na raty należności sądowych, nie podlega zaskarżeniu kasacją w trybie art. 519 k.p.k.
2. Z art. 526 § 2 k.p.k., statuującego tzw. przymus adwokacko - radcowski, wynika, że kasację strony innej niż prokurator ma sporządzić i podpisać obrońca lub pełnomocnik będący adwokatem lub radcą prawnym, zatem strona, nawet gdy wykonuje jeden z tych zawodów, nie może skutecznie sama dokonać tych czynności w sytuacji, gdy przysługuje jej prawo do wystąpienia z kasacją.
Wyrok z dnia 17 marca 2011 r., III KK 352/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 7/11)
Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, który służy zaskarżaniu wyroków sądów drugiej instancji (art. 519 k.p.k.), a wobec tego, że skarga ta w żadnym razie nie stanowi zastępstwa dla zwykłego środka odwoławczego. Z powyższym w sposób oczywisty koresponduje unormowanie art. 520 § 2 k.p.k. Jego treść wyklucza bowiem możliwość korzystania przez strony dopiero z nadzwyczajnego środka zaskarżenia w miejsce uruchomienia zwykłej kontroli instancyjnej. Wypada także zaakcentować, że art. 520 § 2 k.p.k. ustanawia regułę, w myśl której strona nie może wnieść kasacji, jeśli uprzednio nie zaskarżyła wyroku pierwszej instancji.
Milczące (a niesprawdzone wówczas w kompletny sposób) założenie Sądów co do spełnienia warunku karalności czynów oskarżonego, których dopuścił się za granicą, w myśl prawa obowiązującego w miejscu ich popełnienia, okazało się prawidłowe. W takiej zaś sytuacji, nie ma obecnie podstaw do stwierdzenia, że wyrok w niniejszej sprawie zapadł z naruszeniem przepisu art. 111 § 1 k.k., a co za tym idzie, by wystąpiła bezwzględna przyczyna jego uchylenia.
1
ART. 519 K.P.K.