Żródła oraz przemiany siarki w glebach. Zawartość siarki całkowitej w glebach wacha się w szerokich granicach od 0,001 do 1,8 a nawet 4%. Występuje ona w glebie w formie organicznej głównie próchnicy oraz w formie mineralnej. Do związków mineralnych zalicza się przede wszystkim siarczany np siarczan (VI) wapnia, magnezu, potasu i sodu. Udział S-SO4 w zawartości siarki całkowite wynosi około 10%. W warstwie ornej gleb zawartość siarki przyswajalnej wacha się od 0,2 do ponad 52 mg na 100 g gleby. Za niewystarczające dla roślin przyjmuje się dla roślin poniżej 1 mg na 100 g gleby. Najuboższe są gleby wytworzone z piasków gliniastych lekkich i słabo gliniastych najzasobniejsze zaś czarnoziemy, mady i czarne ziemie. Jony siarczanowe są głównym źródłem siarki dla roślin wykorzystywany najlepiej przy ph gleby od 4 do 7. w glebie mogą być one sorbowane przez minerały ilaste oraz uwodnione tlenki glinu i żelaza. Aniony zwłaszcza fosforanowe, chlorkowe i szczawianowe ograniczają sorpcje jonów siarczanowych. Siarczany mogą być także unieruchamiane przez sorpcje biologiczna gdy zostaną pobrane przez drobnoustroje glebowe. Ponadto siarka występuje w glebie w formie siarczków jak siarczek żelaza (III) piryt halkopiryt i inne. Podczas wietrzenie skał siarczki zostają utlenione do siarczanów a te w warunkach beztlenowych ulegają redukcji do siarkowodoru. Źródłem siarki mogą być emisje zakładów przemysłowych około 90 kg siarki na ha spaliny samochodowe, opady atmosferyczne - 10 do 80 kg siarki na ha rocznie oraz nawozy organiczne mineralne i pestycydy. Pomimo znacznych strat siarki prze4z wymywanie oraz odprowadzanie z plonami bilans tego pierwiastka w glebie pozostaje dodatni. Jakie czynniki wpływają na pobieranie siarki przez rośliny. Zawartość siarki w roślinach zależy od gatunku wieku części rośliny oraz od czynników środowiskowych i waha się w granicach od 0,06 do 1,2 % w sm szczególnie duże zapotrzebowanie na ten składnik wykazują rośliny krzyżowe, motylkowate oraz cebula i len. Na ogół zasobniejsze w siarkę są liście może ona przemieszczać się w roślinie o może być również wydzielana do gleby. Forma mineralna siarki w roślinach ( głównie siarczany) stanowi 20 - 60% siarki całkowitej. Siarczany są formo zapasową tego pierwiastka natomiast występująca w roślinach grupa SH ( sulfohydrylowa ) zawiera siarkę aktywną. Do najważniejszych połączeń organicznych siarki należą aminokwasy siarkowe będące składnikami białek szczególnie chlorofilu oraz wolne aminokwasy cystyna i cysteina stanowiące układ oksydoredukcyjny roślin. Odgrywają one dużą role w gospodarce azotowej roślin. Ponadto pierwiastek ten jest składnikiem glutationu, witamin B i H ferredoksyny, olejków gorczycznych 0i czosnkowych. Rośliny pobierają siarkę z gleby w formie jonu SO42-oraz SO2 z powietrza. Przy niedostatku siarki rośliny mają małe bladozielone liście i cienkie łodygi z silnie zdrewniałą tkanką wzmacniająca. Nawożenie siarką nie tylko zwiększa plony ziarna i nasion roślin ale również poprawia ich jakość obniżając zawartość azotanów i zwiększając zawartość karotenów w paszach oraz oleju w roślinach oleistych. Dobre zaopatrzenie roślin w ten składnik zwiększa ich odporność na mróz i susze. Nadmiar siarki w środowisku pogarsza właściwości gleb i prowadzi do zatrucia roślin. Występuje to szczególnie w okręgach przemysłowych o czym należy pamiętać przy doborze nawozów mineralnych pod uprawiane tam rośliny. Oznaczenie zawartości siarki siarczanowej w glebie spośród różnych sposobów oznaczenia siarczanów w glebach najdokładniej została opracowana metoda turbidymetryczna polegająca na pomiarze ilości światła pochłoniętego przez cząsteczki zawiesiny. Opiera się ona na wytrąceniu siarczanów jako siarczanu (VI) baru w środowisku kwaśnym za pomocą krystalicznego chlorku baru. Wyniki tego oznaczenie oraz ich powtarzalność zależy w dużej mierze od warunków strącenia kryształków BaSO4 jak też od długości okresu od chwili ich wytrącenia do momentu odczytu gęstości optycznych . wytrącenie siarczanu (VI) baru przeprowadza się w środowisku kwasu azotowego (V) octowego i monofosforowego (V). w takich warunkach osad tworzy się powoli i ma charakter koloidu co zwiększa dokładność oznaczeń. Oznaczenie zawartości siarki ogółem w roślinach. Siarkę organiczną utlenia się metodą suchego spalania materiału roślinnego z dodatkiem kwasu azotowego(V) i azotanu (V)magnezu do formy siarczanowej(MgSO4) temperatura spalania nie powinna przekraczać 300 stopni ze względu na ulatnianie się siarki. Dodatek magnezu zapobiega również ewentualnym jej stratom. Zawartość siarczanów oznacza się turbidymetrycznie w postaci BaSO4 w środowisku kwaśnym
MgSO4+BaCl2=BaSO4↓+MgCl2. zasada pomiaru metodą turbidymetryczną polega na mierzeniu ilości światła pochłoniętego przez zawieszone w cieczy cząsteczki osadu metoda ta opiera się na założeniu że w dwóch środowiskach o jednakowych rozmiarach cząsteczek i jednakowej ich postaci stężenie światła rozproszonego jest wprost proporcjonalne do stężenia badanej substancji. Mamy więc do czynienia z prawem Lamberta- Beera na którym oparte są metody kolorymetryczne. W celu otrzymania dokładnych wyników należy przestrzegać warunków powstawania zmętnienia- czasu odstania prób oraz temperatury pomiarów prób i roztworów wzorcowych. Nawozy siarkowe. Nawozy zawierające siarkę nie stanowią obecnie oddzielnej grupy. Pierwiastek ten wchodzi w skład niektórych nawozów jako składnik towarzyszący. Nawozy te stosuje się przeważnie przedsiewnie. Dobrym i od dawna znanym nawozem jest gips. Z produkowanych obecnie nawozów mineralnych siarkę zawierają: superfosfaty, siarczan potasu, kalimagnezja, siarczan magnezu, surowe sole potasowe, siarka elementarna oraz nawozy organiczne. W Polsce są znaczne złoża siarki elementarnej i gipsu. Ponadto siarka występuje również w niektórych nawozach wieloskładnikowych. Wykrywanie siarczanów. (NH4)2SO4+BaCl2=BaSO4+2NH4Cl
Wytrąca się biały osad siarczanu(VI)baru nierozpuszczalny w kwasach.