Wpływ zaburzeń propriocepcji szyjnej na odruchy posturalne.
Celem w pracy była ocena wpływu upośledzenia propriocepcji szyjnej na odruchy przedsionkowo-rdzeniowej przypadkach klinicznej i doświadczalnej patologii kręgosłupa szyjnego. W piśmiennictwie notuje się niezgodności co do lokalizacji głównych struktur aferencji proprioceptywnej szyjnej. Igatashi i Bojrne uważali iż proprioreceptory znajdują się na poziomie C1 i C2. Norre uważał iż na poziomie C2-C3, Fondo z kolei opowiadał się za poziomem niższym niż C4. Aby rozwiązać problem przeprowadzono badania audiometryczne i stabilometryczne na grupie 25 osób z przebytym urazem kręgosłupa szyjnego typu whiplash i 56 osobowej ze zmianami zwyrodnieniowymi odcinka szyjnego kręgosłupa. Grupę trzecią stanowiła grupa kontrolna składająca się z 25 osób.
W grupie 1 badanych stabiolometrycznie parametry posturalne wskazały na nasilenie zaburzeń w utrzymywaniu równowagi przy zniesionej fiksacji. Potwierdza to spostrzeżenia Wyke, który po urazie u chorych obserwował wzrost niestabilności w warunkach upośledzenia propriocepcji wzrokowej. W grupie 1 i 2 zaobserwowano brak różnic w parametrach stabilometrycznych podczas badania w sekwencjach ruchów przód tył, prawo lewo. Burl i Loftas w badaniach posturograficznych spostrzegli u chorych z zaburzeniami tylnojamowymi wyraźne upośledzenie równowagi w płaszczyźnie strzałkowej ruchu ciała. W grupie 2 zmiany zwyrodnieniowe zlokalizowane byłe były na poziomie C4 i C5. Zburzenia te mogą powierzać przypuszczenia Endo, który temu poziomowi przypisywał główną sensorykę proprioceptywną szyjną.
Usztywnienie szyi kołnierzem według badań powoduje zmniejszenie impulsacji proprioceptywnej u osób z zaburzeniami posturalnymi. Potwierdza to spostrzeżenia Fukushima oraz Perssona.
Po ukończonym doświadczeniu przedstawiono następujące wnioski:
-Upośledzenie propriocepcji szyjnej występujące w przypadkach patologii stawowej, więzadłowej i mięśniowej może powodować zaburzenia odruchów przedsionkowo-rdzeniowych.
-Badanie stabilometryczne takich chorych umożliwia ustalenie rozpoznania i zobiektywizowanie dolegliwości podmiotowych.